เชลยแค้น : 1 (2/3) เจ้าสาวผู้อาภัพ

มันดูไม่เหมือนขบวนงานมงคลสมรสสักนิด หากหม่าเยว่ซินไม่ได้สวมใส่ชุดเจ้าสาวอยู่บนเรือนร่าง คงดูคล้ายกับว่านางกำลังถูกคุมตัวไปสอบสวนความผิด

มีเพียงทหารองครักษ์สี่คนขี่ม้าประกบหัวท้าย ราวกับคอยสอดส่องไม่ให้คนซึ่งเดินอยู่ตรงกลางหลบหนี ผู้คุมขบวนเดินนำอยู่ด้านหน้าสุด และมีนางกำนัลอีกสี่คนเดินตามหม่าเยว่ซินอยู่ด้านหลัง

ไม่มีการโปรยกลีบดอกไม้ ไร้เครื่องดนตรีเดินนำขบวน แค่เกี้ยวอำนวยความสะดวกยังไม่มีให้เจ้าสาวได้นั่ง ดีที่ผ้าคลุมหน้าไม่ถึงกับทึบจนเกินไป ยังสามารถมองทะลุเห็นพื้นถนนที่ก้าวเหยียบได้ ไม่งั้นมีหวังนางได้เดินสะดุดก้อนหิน ซึ่งร่วงหล่นอยู่บนพื้นถนนล้มหน้าคะมำเป็นแน่แท้

ระหว่างทางต้องเคลื่อนผ่านตลาดเมืองหลวง ผู้คนมากมายทั้งเหล่าพ่อค้าแม่ค้าและบุคคลที่ออกมาจับจ่ายใช้สอย ต่างหยุดมองหม่าเยว่ซินด้วยสายตาแปลกใจระคนสงสัยไม่ต่างกัน

ก็ไม่แปลกหากพวกเขาจะมองด้วยสายตาเช่นนั้น ลูกสาวบ้านไหนเขาสวมชุดเจ้าสาวเดินไปเข้าพิธีแต่งงานที่บ้านเจ้าบ่าวกันเล่า ไม่ขึ้นรถม้าก็ต้องมีเกี้ยวให้นั่งแต่นี่นางกำลังเดินอยู่ สภาพช่างดูน่าสมเพชเวทนาเสียจริง

ใช้เวลาอยู่พอสมควรกว่าจะเดินทางมาถึงจุดหมาย เล่นเอาร่างเล็กหายใจเหนื่อยหอบอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้า หม่าเยว่ซินช้อนสายตามองบานประตูขนาดใหญ่ ซึ่งเปิดอ้าออกให้เห็นบรรยากาศภายในอย่างชัดเจน

แทนที่สถานที่จัดพิธีสมรสจะดูครึกครื้นรื่นเริง ทว่ากลับเงียบสงบไร้เสียงจอแจ ดูวิเวกวังเวงแปลกๆ ชอบกล บรรยากาศอึมครึมชวนอึดอัดจนหม่าเยว่ซินคล้ายจะหายใจไม่ออก

ไม่มีแม้ผ้าแพรสีแดงหรือโคมไฟมงคลประดับตกแต่ง มีเพียงผ้าสีขาวห้อยผูกรอบบริเวณคล้ายไว้อาลัยเสียมากกว่า ไร้เงาแขกเหรื่อมาร่วมแสดงความชื่นชมยินดี สุราอาหารเครื่องดนตรีไม่มีสักชิ้น

เมื่อก้าวขาเข้ามาด้านในยิ่งให้ความรู้สึกหดหู่สิ้นหวัง เหล่าธารกำนัลยืนร้องไห้คร่ำครวญจ้องมองหม่าเยว่ซินด้วยสายตาเคียดแค้น ไม่ต่างจากบุรุษรูปโฉมงดงามซึ่งกำลังยืนจ้องนางเขม็งอยู่เบื้องหน้า ดวงตาคมกริบแดงก่ำไม่ต่างจากคนอื่นๆ

ร่างสูงสวมใส่อาภรณ์สีดำสนิทไว้ด้านใน มีเสื้อนอกของชุดเจ้าบ่าวคลุมกายไว้ลวกๆ ต้นแขนด้านขวามีผ้าสีขาวผืนเล็กติดอยู่ บ่งบอกว่าเขากำลังไว้ทุกข์ให้กับใครบางคน

“พานางไปให้พ้นหน้าข้า!!”

เสียงทุ้มต่ำตวาดลั่นพร้อมยกมือสะบัดโบกไล่อย่างไม่ไยดี หมุนกายหันหน้าหนีราวกับรังเกียจการมองสตรีผู้นี้อย่างไรอย่างนั้น

หัวใจดวงเล็กชาวาบด้วยความหวาดหวั่น วิตกกังวลไม่น้อยเมื่อมาอยู่ในสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยบุคคลที่ในอดีตเคยคุ้นเคย แต่บัดนี้กลับดูเปลี่ยนไปคล้ายโกรธแค้นนางอย่างชัดเจน

หม่าเยว่ซินถูกนางกำนัลทั้งสี่พาตัวไปอีกทางจนมาถึงห้องห้องหนึ่ง ร่างเล็กถูกผลักเข้าไปด้านในอย่างไร้ความทะนุถนอม นางเปิดผ้าคลุมหน้าออกทอดสายตามองรอบกายอยู่ชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจเดินไปทรุดกายนั่งลงบนเตียงกว้าง เพราะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางด้วยเท้าระยะไกล

ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าวันนี้นางมาเข้าพิธีอภิเษกสมรส มาถึงกลับถูกโยนใส่ห้องกักขังทั้งที่ยังไม่ได้เข้าพิธีไหว้ฟ้าดินด้วยซ้ำ สุรามงคลสักจอกยังไม่มีโอกาสได้ดื่ม นี่หรือคือพิธีแต่งงานในชีวิตที่สตรีทุกนางปรารถนาจะได้สัมผัส

การต้องมาอยู่ในสถานที่ที่รู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัย ไม่มีบุคคลซึ่งทำให้อบอุ่นหัวใจอยู่ข้างกาย ราวกับนางกำลังยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิดลำพัง

ไหนจะเรื่องราวเลวร้ายที่ทำให้ต้องพลัดพรากจากบิดาเมื่อไม่นานนี้อีก พลันน้ำตาเม็ดเล็กซึ่งพยายามข่มเอาไว้ก็รินไหลออกมาในที่สุด สองขาเรียวยกชันขึ้นเพื่อฟุบใบหน้าร้องไห้ใช้หัวเข่าซับน้ำตาตนเอง

วันงานมงคลสมรสของตนกับบุรุษที่แอบรักมาเนิ่นนานแท้ๆ แต่หม่าเยว่ซินกลับไร้ความสุขและรอยยิ้มอย่างสิ้นเชิง เมื่อการแต่งงานระหว่างนางกับเขาในครั้งนี้ มิได้เกิดขึ้นด้วยความรักอย่างที่วาดฝันเอาไว้ หากแต่เกิดจากความแค้นในหัวใจของผู้เป็นเจ้าบ่าวต่างหาก

‘จ้าวลี่หมิง’ หรือองค์ชายเก้าแห่งราชวงศ์จาง กำลังนั่งยกเหยือกสุรากรอกใส่ปากตัวเองด้วยท่าทางเศร้าโศก สายตาเจ็บปวดทอดมองเบื้องหน้าอย่างไร้จุดจับ จู่ๆ กลับสลับไปเป็นเคียดแค้นพร้อมหยดน้ำตาที่รินไหล ยกสุรากระดกดื่มราวกับเป็นน้ำหวานรสชาติชุ่มคอ ไร้วี่แววความสนใจสตรีซึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ในห้องของตน

เพล้ง!

เมื่อสุราในเหยือกหมดมือใหญ่จึงปามันทิ้งลงพื้น ก้มลงมองเสื้อนอกชุดเจ้าบ่าวซึ่งตนกำลังสวมใส่ด้วยสายตาขยะแขยง ลงมือถอดมันออกและปาลงพื้นอย่างไม่ไยดี คว้าสุราเหยือกใหม่ที่นางกำนัลยกมาวางไว้ให้ขึ้นดื่มอีกครั้ง