บทที่ 5 ใส่เสื้อผ้าให้ฉัน

กชมนค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าบนตัวเธอมีแขนแกร่งของปริญโอบกอดเอาไว้อยู่ ร่างทั้งสองนอนเปลือยเปล่าเพราะเขาเล่นเอาเธอจนแทบไม่ได้นอนทั้งคืน คนตัวเล็กพยายามขยับตัวเพื่อที่จะให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของปริญ แต่ก็ต้องเซถลากลับไปอีกครั้ง

“จะลุกไปไหนแต่เช้า”

น้ำเสียงงัวเงียเหมือนคนไม่อยากจะตื่นของปริญเอ่ยขึ้นมา

“ไปทำงานค่ะ”

“ใครบอกว่าเธอจะได้ไปทำงาน”

กชมนขมวดคิ้วยู่เข้าหากันอย่างรู้สึกงงกับคำพูดของเขา พลางหันไปมองหน้าคนที่กำลังหลับตาอยู่

“หมายความว่ายังไงคะ”

เธอรีบเอ่ยถามกลับทันที หัวคิ้วยังคงขมวดยุ่งเป็นปมอยู่

“เธอต้องอยู่ที่นี่ ห้ามออกไปไหน ห้ามเจอใคร ห้ามติดต่อใคร จนกว่าฉันจะไว้ใจ ถ้าขืนเธอไปทำงาน แล้วไปเล่าเรื่องฉันให้คนอื่นฟัง ฉันจะทำยังไง ฉันไม่ไว้ใจเธอกชมน”

“แล้วงานที่บริษัทล่ะคะ”

“เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง”

เขาเอ่ยด้วยเสียงเรียบเย็นชาทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่ กชมนทำได้เพียงก้มหน้ารับฟังคำสั่งที่เขาพูด เธอไม่มีสิทธิ์คัดค้านอะไรเขาเลยในตอนนี้ แม้แต่ลมหายใจของตัวเองยังอยู่ในกำมือของปริญ ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ให้อยู่รอดเท่านั้นพอ

“ค่ะ...ปล่อยมนได้ไหมคะมนอึดอัด จะลุกไปอาบน้ำด้วยค่ะ”

เธอพยายามขยับตัวหนีออกห่างจากตัวเขา เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ กชมนนอนตัวแข็งทื่อเกร็งไปหมดทั้งตัว

“อย่าขยับถ้าไม่อยากโดน เพราะเดี๋ยวลูกชายฉันมันจะตื่นเอา”

ถึงไม่ขยับเธอก็รับรู้ได้ถึงความแข็งขืนที่ดันอยู่ตรงบริเวณสะโพกของเธอ กชมนหน้าร้อนผ่าวรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก เธอจำยอมให้เขานอนกอดเธออยู่อย่างนั้นจนกว่าจะพอใจเพราะไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้

ผ่านไปเกือบชั่วโมงได้ปริญจึงยอมคลายอ้อมกอด แล้วปล่อยให้เธอลุกขึ้นมาอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว กชมนใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำแช่น้ำในอ่างนานนับชั่วโมง โดยไม่ได้สนใจเลยว่าปริญจะต้องรีบเข้าไปในบริษัทรึเปล่า ปริญเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังคงนั่งรอให้กชมนอาบน้ำต่อให้เสร็จ จนในที่สุดความอดทนก็ถึงขีดจำกัด

“นี่อาบน้ำหรือควักไส้ออกมากล้าง ฉันจะรีบไปทำงาน”

เสียงตะโกนจากคนด้านนอก ทำให้คนที่นอนแช่น้ำอยู่ตื่นจากภวังค์ความคิด เธอรีบลุกขึ้นมาหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วจัดแจงแต่งตัวทันที คนตัวเล็กออกมาในชุดเสื้อคอกลมตัวโค่งสีขาวและกางเกงรัดรูปขาสั้นตัวสีดำ แค่เธอแต่ตัวแบบนี้ก็ทำเอาใจกระตุกวูบแล้ว กชมนค่อย ๆ เดินตัวลีบผ่านหน้าปริญไป

สายตาที่ฉายแววถึงความฉุนเฉียวจ้องมองมา จนเธอรับรู้ได้ว่าตอนนี้เขาไม่สบอารมณ์มากแค่ไหน ปริญมองกชมนที่เดินผ่านไปด้วยสายตาเย็นชาเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความดุดันอย่างเช่นเคย “เป็นยักษ์หรือไงวะดุชะมัด” กชมนคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เมื่อห้องน้ำว่างแล้วเขาจึงเดินเข้าไปอาบน้ำด้วยความเร็วแสง ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ออกมาจากห้องน้ำแล้ว คนตัวสูงเดินเข้ามาหากชมน มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบกายท่อนล่างผืนเดียวอย่างหมิ่นเหม่ มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

“ใส่เสื้อผ้าให้ฉัน”

“อะ...อะไรนะคะ”

“ฉันบอกให้ใส่เสื้อผ้าให้ฉัน”

เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าเรียวที่ห่างกันเพียงคืบ ก่อนจะพูดย้ำคำเดิมจนกชมนต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“ทำไมท่านประธานไม่ใส่เองล่ะคะ? ...มนไม่ใส่ให้หรอกค่ะ”

คนตัวเล็กไม่วายที่จะเถียงปริญ

“ก็ฉันจะให้เธอใส่ให้...จะใส่ให้ดี ๆ รึต้องให้ใช้กำลัง”

“แต่.......”

“กชมนเธอรู้ใช่ไหมว่าเวลาฉันโมโหจะเป็นอย่างไร”

คนตัวเล็กกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ถูกหยิบออกมาวางไว้บนเตียงคิงไซต์ ที่พวกเขาใช้เป็นสนามรักเมื่อคืน

“นี่ค่ะกางเกงใน”

มือเรียวเล็กยื่นกางเกงในตัวสีดำให้ปริญเพื่อให้เขาสวมใส่เองก่อน

“ก็ใส่ให้ฉันสิ”

“.......”

หึ๊ย!!...คนบ้าขนาดกางเกงในยังต้องให้เธอใส่ให้ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ เธอได้แต่คิดในใจไม่ได้พูดอะไรออกไป กชมนค่อย ๆ ใช้มือทั้งสองข้างจับกางเกงในกลางออก ปริญจึงสวมขาทั้งสองข้างเข้ามา มือเล็กค่อยเลื่อนกางเกงในตัวสีดำขึ้นมาช้า ๆ แล้วหันหน้าไปอีกทาง มือเรียวของเธอสัมผัสกับบางสิ่งบางอย่าง มันทำให้หน้าเธอแดงเป็นลูกตำลึง ตัวตนที่ใหญ่โตแข็งขืนตั้งชันขึ้นเหมือนพร้อมจะออกศึก ถึงเธอจะผ่านการร่วมรักกับเขามาแล้ว แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่อายที่จะเห็นของเขาตอนที่ไม่ได้มีอะไรกัน

พรึบ~

ผ้าขนหนูผืนสีขาวถูกปริญดึงออกล่วงลงพื้น หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ กชมนหลับตาปี๋เมื่อรู้ว่าตรงหน้าไม่มีสิ่งปกปิดอะไรอยู่เลย เธอรีบดึงกางเกงในขึ้นไปสวมใส่ให้เขาอย่างไว

“ก็แค่นั้น”

ปริญเอ่ยด้วยโทนเสียงปกติ แม้ความจริงเขารู้สึกปวดหนึบที่แก่นกายเมื่อถูกมือนิ่ม ๆ ของเธอสัมผัสมันก็ตาม บล็อกเซอร์ตัวสีดำถูกสวมเป็นชิ้นที่สอง และกางเกงแสล็คก็ตัวสีดำพอดีกับตัวก็สวมในลำดับถัดไป

“รูดซิปสิ”

เขายังคงแกล้งเธอไม่เลิก คนตัวเล็กหันหน้าไปอีกทาง มือพยายามควานหาซิปทั้ง ๆ ที่ไม่ยอมหันหน้ามามอง ทำเอาปริญยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ มือหนาจับมือเรียวมากุมไว้ที่เป้าตัวเอง มันตุงออกมาจนแทบจะปริแตก แล้วเอามือของเธอมาจับซิปกางเกงให้รูดขึ้นช้า ๆ

“ทำอย่างกับไม่เคยเห็นมัน”

“หึ๊ย!!...ท่านประธาน”

กชมนทำหน้ายู่ใส่เขาอย่างลืมตัว เมื่อถูกเย้าหยอกให้เขินอาย เขาจะแกล้งเธอมากเกินไปแล้วนะ แก้มใสร้อนผ่าวหน้าแดงไปหมด จนคนตรงหน้าอดที่จะขำเธอในใจไม่ได้แต่ก็ยังตีหน้านิ่งอยู่ กชมนหันไปหยิบเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวมาสวมใส่ ค่อย ๆ ติดกระดุมให้เขาทีละเม็ด ทีละเม็ด

ชายเสื้อถูกสอดเข้าไปในกางเกงอย่างระมัดระวัง เพราะเธอเกรงว่าจะไปโดนของสงวนเขาเข้าอีก เนกไทเส้นสีกรมท่าถูกสวมใส่ที่คอตามด้วยเสื้อสูทตัวสีดำ นี่เป็นการแต่งตัวที่ยาวนานที่สุดของเขาเลยก็ว่าได้ กว่าเสื้อผ้าแต่ละชิ้นจะมาอยู่บนกาย กชมนก็ใช้เวลานานพอสมควร

“จะกินอะไรก็บอกลูกน้องฉัน เดี๋ยวมันไปซื้อมาให้”

เขาเอ่ยขึ้นพลางหยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือของเขาและเธอหย่อนลงไปในกระเป๋ากางเกงแสล็คตัวหรู ปริญหันหน้ามาดูหญิงสาวที่นั่งแก้มแดงเป็นลูกตำลึงอยู่บนโซฟาอีกครั้ง เขาเกือบเผลอยิ้มให้เธอเสียแล้ว

“มือถือเธออยู่กับฉัน ฉันจะเป็นคนเก็บไว้เอง ถ้าเหงาก็เปิดทีวีดูเอา”

“แต่........”

“ไม่มีคำว่าแต่ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ”

ปริญยังขู่เธอไม่เลิก น้ำเสียงเย็นชาท่าทางเอาจริงเอาจังของเขา มันทำให้เธอหวาดกลัวไม่น้อย เขาก็ยังเป็นปริญเจ้านายจอมโหดที่ไม่เคยยิ้ม เงียบขรึมเย็นชาไร้อารมณ์ความรู้สึก

“ค่ะ”

“ดีที่เชื่อฟัง เพราะฉันไม่ชอบพูดอะไรหลายรอบเธอก็รู้”

“ค่ะ”

กชมนรู้จักนิสัยเขาดีเจ้านายจอมเผด็จการดี ไม่ค่อยฟังใคร พูดอะไรครั้งเดียวไม่พูดซ้ำหลายรอบ สั่งคำไหนก็คือคำนั้นและต้องทำให้ได้ เพราะเธอทำงานกับเขาจนรู้ใจเขาไปเสียแล้ว ว่าเขาเป็นคนนิสัยแบบไหน สายตาคมตวัดมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้งด้วยดวงตาวาวโรจน์ นัยน์ตาคมแสดงความขึงขังเอาจริง

“ปริญเจ้าชายน้ำแข็ง” ฉายาของเขาในแวดวงนักธุรกิจ เขาติดอันดับหนุ่มฮอต ที่สาว ๆ หมายตามองมากที่สุด ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็อยากจะปืนขึ้นเตียงมานอนเคียงกายคู่กับเขา

“กางเกงไม่มียาวกว่านี้แล้วรึไง!!”

เสียงคำรามออกมาจากลำคอของปริญ กชมนรีบก้มหน้าลงมองสำรวจเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่ทันที มันก็ปกติดีนี่นาไม่เห็นจะสั้นตรงไหนเลย

“ไม่มีค่ะ ไม่เห็นสั้นเลย”

“ไปเปลี่ยนเอาที่มันยาว ๆ กว่านี้”

“อยู่ในห้องคนเดียวไม่เห็นเป็นไรเลย”

“ถ้าลูกน้องฉันเข้ามาแล้วปล้ำเธอ อย่าหาว่าพวกมันใจร้ายก็แล้วกัน”

น้ำเสียงราบเรียบแปลเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันที ที่หญิงสาวเริ่มไม่เชื่อฟังคำพูดของเขา ปริญตวัดหางตามองคนตัวเล็กอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทันที เสียงประตูปิดดังปัง จนคนที่ได้ฟังเสียงรับรู้ได้ถึงอารมณ์โกรธของเขาที่ระบายออกมา

"เป็นอะไรของเขา ไอ้ท่านประธานบ้า"