เกริ่นนำ - 2

“แม้เป็นผีข้าก็จะสาปแช่งพวกเจ้า พวกเจ้ามิมีทางได้อำนาจที่วาดฝัน มิมีทาง” นางใช้กำลังที่มีเอ่ยออกไปอย่างเคียดแค้นก่อนจะนอนหายใจโรยระรินอย่างคนใกล้ตาย

นางทำได้แค่เพียงเท่านี้…เท่านี้จริง ๆ

แต่อีกมิกี่อึดใจหรอก อีกเพียงไม่นานคนพวกนี้ก็จะต้องชดใช้ให้นาง!

“ปากดียิ่งพี่หญิงของข้า ซือเยว่ ไม่สิ ฮุยอี้ ทำให้นางทรมานยิ่งกว่านี้”

“ตามรับสั่งพะย่ะค่ะ”ฮุยอี้ง้างดาบในมือหมายจะฟันลงบนร่างของคนใกล้ตายอีกครั้งทว่าไม่ทันจะได้ทำก็มีขันทีวิ่งเข้ามาอย่างลนลาน

“ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วพะย่ะค่ะ ทะ ทหารแคว้นเสิ่นเคลื่อนทัพเข้าเมืองหลวงแล้วพะย่ะค่ะ”

“อันใดนะ เกิดขึ้นได้เช่นไร!”

“แม่ทัพชายแดน และกองกำลังรักษาเมืองต่างก็ยอมเปิดทางให้เพราะแม่ทัพแคว้นเสิ่นก็คือองค์ชายสามพะย่ะค่ะ ยามนี้ชาวบ้านและไพร่พลทั้งหลายต่างรับรู้ว่าฝ่าบาทและฮองเฮาสังหารอดีตฮ่องเต้และองค์ชายทั้งหลายเพื่อชิงบัลลังก์ ชักช้ามิได้แล้วพะย่ะค่ะ องค์ชายสามใกล้จะทลายประตูวังได้แล้ว” ขันทีข้างกายฮ่องเต้หุ่นเชิดและฮองเฮาผู้ครองอำนาจอย่างแท้จริงไปตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

เฉินซูเหมยตกตะลึงและเจ็บแค้นจนคิดอ่านสิ่งใดไม่ได้ขึ้นมาชั่วขณะ องค์ชายสามเช่นนั้นหรือ องค์ชายสามผู้นั้นนางสังหารที่งานล่าสัตว์ไปแล้วมิใช่หรือ

“บัดซบ…พี่สามยังไม่ตายอีกหรือ”

“หึ” เสียงจากพื้นเย็นยะเยือกดังขึ้นเรียกให้สายตาของฮองเฮาผู้ปล้นชิงบัลลังก์มาต้องหันขวับ เพียงแค่เท่านั้นนางก็เข้าใจทุกสิ่ง

เป็นนางนี่เอง นังจิ้งจอกเฉินอันหนิง

“นังสารเลว เจ้ากล้าลอบให้การช่วยเหลือเฉินอี้หลงลับหลังข้า”

“สะ สิ่งนึงที่เจ้าคงมิเคยรู้ อะ อี้หลง ปะ เป็นบุตรชายของ ทะ ท่านป้าข้า เขาคะ คือผู้ที่มีสายเลือด ดะ เดียวกับข้า ตะ ต่อให้ข้าโง่งม ขะ ข้าก็มิอาจให้ขะ เขาตายได้ ฮึก…”

“นังสารเลว!”

ปัก!

ไม่ทันที่เฉินซูเหมยจะได้เข้าใกล้ร่างโรยระรินไปมากกว่านี้ทวนปลายแหลมก็พุ่งเข้ามาปักด้านหลังของนางจนล้มลงพร้อม ๆ กับการปรากฏกายขององค์ชายสามแห่งราชวงค์เฉินเฉินอี้หลง

“สตรีชั่วช้าเช่นเจ้ามิคู่ควรแตะต้องพี่หญิงของข้า”

“ฮึก จะ เจ้ามาแล้ว”

“พี่หญิง ท่านอดทนก่อนข้าพาหมอมาด้วย เขากำลังตามมา ฮึก พี่หญิงใหญ่” เฉินอี้หลงตะกองกอดพี่สาวต่างมารดาเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด เพียงมองด้วยตาเขาก็คาดคะเนได้ว่าพี่สาวอาจมิสามารถอยู่กับเขาต่อไปได้

เหตุใดกัน นางอุตส่าห์ลักลอบช่วยเหลือเขาและพระชายา ซ้ำต้องทนทุกข์จากกระทำของสามี ยามนี้เขามีกำลังมากพอที่จะจัดการทุกสิ่งแล้ว เหตุใดนางถึงเป็นเช่นนี้

“พี่หญิงใหญ่ ท่านอดทน...”

“พะ พี่ไม่ไหวแล้วน้องสาม พะ พี่รู้ตัวดี” นางเอื้องเอ่ยอย่างติด ๆ ขัด ๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของน้องชายต่างมารดาที่มีมารดาเป็นสายเลือดเดียวกัน “พะ พี่ไม่ปรารถนามีชีวิตแสนนาน พี่หวังเพียงเจ้า ปะ เป็นฮ่องเต้ที่ดี ดูแลแคว้นเฉินให้ ระ ร่มเย็น เพียงเท่านั้น”

“พี่ใหญ่ ข้าจะเป็นฮ่องเต้ที่ดี ข้าให้สัญญากับท่าน”

“ฮึก ดี ดียิ่ง” นางพึมพำเช่นนั้นก่อนจะฝืนความเจ็บปวดหันไปมองยังบุรุษสารเลวผู้เป็นสามีที่ถูกทหารจับกุมเอาไว้ มิใช่เพราะยังรัก หากแต่เคียดแค้นจนมิอาจจะปล่อยไปเฉย ๆ

“ฮุยอี้ หากชาติหน้ามีจริง ข้าขอให้เจ้าเป็นได้เพียงชายที่ไม่มีสตรีใดต้องการ สตรีทุกคนเข้ามา พะ เพื่อหลอกใช้เจ้า ขะ ขอให้เจ้าต้องมีจุดจบเพราะสตรีที่เจ้ารัก ทุกภพ ทุกชาติให้สาสม กะ กับที่เจ้าทำกับขะ…ข้า”

“พี่หญิงใหญ่ พี่หญิง!!!”

ในเฮือกสุดท้ายของชีวิตแม้จะบอกว่าสิ่งที่หวังมีเพียงให้องค์ชายสามเฉินอี้หลงปกครองแคว้นให้ร่มเย็นเพียงเท่านั้นหากแต่ความปรารถนาลึก ๆเฉินอันหนิงกลับอยากย้อนเวลากลับในวันที่ทุกอย่างยังคงปกติสุขเสียมากกว่า

นางปรารถนาให้เหตุนองเลือดครั้งแล้วครั้งเล่าที่ได้ประสบไม่เกิดขึ้น อยากเป็นคนที่ปกป้องพี่น้องและบิดามารดาได้…หากเป็นไปได้ ก็อยากให้เป็นเช่นนั้น

แต่โลกนี้มิมีผู้ใดทำเช่นนั้นได้…มิมีเลย

ช่างเถิด ตายแล้วดื่มน้ำแกงยายเมิ่งข้ามสะพานไปสู่ภพหน้าเฉย ๆ ก็ดี มิต้องดิ้นรนสิ่งใดอีก

ดีแล้ว…