ตอนที่ 2 หนูเจ้าขาของราชสีห์

ณ บริษัท ราชวิทูล โลจิสติกส์

ตึกสูงใจกลางเมือง บริษัท ราชวิทูล เป็นบริษัทส่งออกระหว่างประเทศและการขนส่งทุกประเภทครอบคลุมครบวงจร สิงหราชและบอดี้การ์ดสามคน ขึ้นไปยังชั้น 8 ของผู้บริหาร

บอดี้การ์ดชายสองคนนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้อง ส่วนเจ้าขาทำงานอยู่ในห้องเดียวกับสิงหราชทั้งสองเข้าไปในห้องทำงานหรูพร้อมกัน สายตาคมเหล่มองเจ้าขาที่กำลังนั่งเก้าอี้ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะทำงานของตัวเอง

เจ้าขาหยิบแฟ้มเอกสารที่เลขามาวางไว้ ตรวจรายละเอียดเรียบร้อยจึงนำเอกสารมาให้สิงหราชเซ็นต์ มือเรียวยื่นเอกสารให้เขารับไว้สีหน้าเรียบนิ่งเมื่อเซ็นต์เสร็จก็ยื่นเอกสารให้เธอ

“วันนี้พี่สิงมองเจ้าขาสองรอบแล้วมีอะไรหรือเปล่าคะ”เจ้าขาก้มมองหน้าคมที่ก้มหน้าทำงานไม่มองหน้าเธอ

“รู้ด้วยเหรอว่าพี่มอง”ริมฝีปากหนากยิ้ม

“แหม นี่เจ้าขานะคะ....”เสียงหวานเจื้อยแจ้วยิ้มยืดอกมั่นใจ

“เปลี่ยนน้ำหอมใหม่?”

“ใช่ค่ะ รู้ด้วยเหรอว่าน้องเปลี่ยนน้ำหอม”เจ้าขายิ้มกว้างแปลกใจที่เขารู้ และดีใจที่เขาใส่ใจแม้กระทั่งกลิ่นน้ำหอมของเธอ มือหนาวางปากกาลงเงยหน้าขึ้นสีหน้ามั่นใจ

“นี่พี่สิงนะ”คิ้วเข้มเลิกเข้มอย่างเหนือกว่า

“จ้า...........พี่สิงคนเก่ง”

“อย่าฉีดน้ำหอมกลิ่นนี้อีก”

“ไม่หอมเหรอคะ เจ้าขาว่าหอมดีนะ”เจ้าขาสงสัยยกปกเสื้อมาสูดดมลึกๆ เธอชอบกลิ่นนี้หอมถูกใจ ทำไมเขาถึงไม่ชอบ ร่างหนาลุกยืนวางมือยันขอบโต๊ะทำงานแล้วยื่นหน้าหล่อเข้าใกล้หญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับหลับตาสูดกลิ่นน้ำหอมจากกายสาว เจ้าหน้าเหวอนิ่งงันมองตาค้างค่อย ๆ เอนกายถอยห่างแก้มเนียนอมชมพูด้วยความเขิน

“มันหอมเกินไป กลิ่นเซ็กซี่เย้ายวนนิด ๆ”เขาลืมตามองใบหน้าใกล้ชิดห่างเพียงปลายจมูก ทั้งสองสบตากันนิ่งนานตกอยู่ในภวังค์ที่มักเป็นแบบนี้บ่อยครั้งทั้งที่รู้สึกดีต่อกันแต่เป็นมากกว่านี้ไม่ได้ เจ้าขาใจเต้นแรงหน้าแดงก่ำเป็นฝ่ายหลุบสายตาเพื่อหลีกหนีเช่นทุกครั้ง

“พี่สิงเก่งจัง คนขายก็บอกว่าเป็นกลิ่นเซ็กซี่เบา ๆ ”เจ้าขาเม้มปากริมฝีปากแก้เขิน

“นั่นแหละ เอาไปทิ้งเลย”สายตาคมยังคงจ้องมองหญิงสาวที่ใกล้ชิดได้เพียงเท่านี้

“แต่มันแพงนะคะ......”

“เจ้าขาทำงานกับผู้ชายเป็นสิบ พี่ไม่อยากให้ใครรู้สึก...อย่างว่ากับเจ้าขา เข้าใจไหม”เขาจ้องมองคล้ายตำหนิที่เธอทำหน้างอไม่อยากทิ้งน้ำหอม

“แค่น้ำหอม ไม่มีผลขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“รู้ได้ไงว่าไม่มีผล...”เสียงทุ้มกดต่ำเดินเข้ามาใกล้ชิดโน้มหน้าลงมองดวงหน้าสวยเหลือบมองลงริมฝีปากบาง เจ้าขาใจเต้นไม่เป็นจังหวะแม้จะเข้มแข็งแค่ไหนก็แพ้กลิ่นกายและสายตามีเสน่ห์ของเขาทุกที หน้าหล่อยื่นเข้าใกล้เรื่อย ๆ ลมหายใจอุ่นรดพวงแก้มใสหญิงสาวรีบถอยหนีท่าทางอึกอัก

“กลับไปจะรีบทิ้งเลยค่ะ”ร่างบางรีบพลิกตัวเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานอย่างเก้อเขิน

“เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่ พี่จะเลือกกลิ่นเอง”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอมยิ้มกรุ้มกริ่มขำที่ทำให้เธอเขินจนทำตัวไม่ถูก

ช่วงบ่าย

การประชุมผู้ถือหุ้น ครอบครัวของสาวิตรีภรรยาน้อยของศักดาทรเข้าร่วมประชุมด้วย สิงหราชกับเจ้าขาและบอดี้การ์ดสองคน ขึ้นลิฟต์มาที่ห้องประชุมชั้น 15 ระหว่างเดินไปห้องประชุม ชายหนุ่มรูปหล่อขาวตี๋เดินมาอย่างเย่อหยิ่ง เขาคือชยากรลูกคนเล็กของสาวิตรี เมื่อเดินเข้ามาใกล้ชยากรส่งสายตาหวานเยิ้มไปทางเจ้าขา

“อยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ”ชยากรเดินพุ่งตรงเข้าไปหาเจ้าขาแล้วเอื้อมมือจะจับแขน สิงหราชรีบคว้ามือชยากรแล้วสะบัดออกหน้าตาขึงขังก่อนจะเขยิบมาบังตัวเจ้าขา ชยากรยิ้มกวนถอยห่างเอามือสอดกระเป๋ากางเกง

“แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลย เจ้าขาเป็นน้องผมเหมือนกัน.....”

“ถ้านายคิดแค่น้องสาว ฉันจะไม่ห้ามแต่ฉันรู้นายคิดเกินเลยกว่านั้น”สิงหราชหรี่ตามองน้องชายต่างแม่อย่างรู้ทัน เจ้าขาหน้าตึงไม่ชอบชยากรที่มักถึงเนื้อถึงตัวเธอตลอดตั้งแต่วัยรุ่น

“รู้ได้ไงว่าคิดเกินเลย หรือว่า..............พี่ก็คิดเหมือนกันถึงมองออก.........”ชยากรยิ้มเจ้าเล่ห์แหย่พี่ชายต่างแม่ที่รักและหวงเจ้าขาเกินกว่าพี่น้อง

“อย่าปากดี”สิงหราชจ้องตาเขม็งกดเสียงต่ำไม่พอใจ สาวิตรีกำลังเดินมาเห็นลูกเลี้ยงกับลูกชายจ้องหน้ากันขึงขัง ด้านเจ้าขาจับแขนสิงหราชไม่ให้มีเรื่อง

“มีอะไรกัน!”สาวิตรีเดินนิ่วหน้าส่งสายตาดุมองชายทั้งสอง

“แค่ทักทายตามประสาพี่น้องครับแม่.....”ชยากรยิ้มอ่อนโผไปกอดซบสาวิตรี สิงหราชมองอย่างเบื่อหน่ายหันหนีไปทางอื่น ลึก ๆ แล้วสิงหราชอิจฉาที่น้องชายมีแม่ให้คอยอ้อนต่างจากเขาที่ไม่ว่าสุขหรือเศร้าเขาต้องปลอบใจตัวเองเสมอ ในช่วงหลังมียายจันทร์กับเจ้าขามาอยู่ด้วยเขาก็มียายจันทร์ที่คอยปลอบใจด้วยแววตาที่อ่อนโยนและจริงใจ แต่ไม่นานยายจันทร์ก็จากไปทำให้เขารู้สึกอ้างว้างเหมือนเดิม

“เข้าห้องประชุมกันได้แล้วให้ผู้ใหญ่รอนานมันน่าเกลียด”สาวิตรีเสียงแข็งเดินเชิดหน้าเข้าห้องประชุมไปก่อน บรรดาลูก ๆ มองหน้าสิงหราชแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบลูกเมียหลวง ทว่าก็เท่านั้นเพราะลูกเมียน้อยที่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสแทบไร้ความหมายในทุกสิ่งทำได้เพียงหมันไส้ลูกเมียหลวงไปวัน ๆ

ภายในห้องประชุม

ศักดาทรและผู้ถือหุ้นมากันครบ เริ่มการประชุมเกี่ยวกับผลประกอบการกำไรไตรมาสที่ 2 และแผนสำหรับไตรมาสที่ 3 การประชุมดำเนินไปอย่างราบรื่น ผู้ถือหุ้นร่วมแสงความคิดเห็นเพื่อวางแผนธุรกิจให้ลงตัว จนการประชุมเสร็จสิ้น ผู้ถือหุ้นจึงทยอยกลับ

“น้องมีเครื่องรางจากฮ่องกงมาฝากคุณพี่ด้วยนะคะ”สาวิตรียิ้มหวานจะหยิบเครื่องรางให้สามีแต่ดันลืมหยิบกระเป๋ามา

“น้องน่าจะลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องทำงานค่ะ”สาวิตรียิ้มแห้ง

“ไว้วันหลังค่อยให้ก็ได้”ศักดาทรน้ำเสียงนุ่มก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ สาวิตรีรีบคว้ามือหนาไว้

“ให้เจ้าขาไปเอากระเป๋าที่ห้องทำงานก็ได้ค่ะ”สาวิตรีมองไปทางเจ้าขา

“ให้เลขาไปเอาสิครับ ต้องให้ผมบอกอีกกี่ครั้งว่าเจ้าขาไม่ใช่คนรับใช้ของใคร...........”สิงหราชรีบพูดแทรก

“น้าเห็นว่าเจ้าขาเป็นคนในครอบครัวไงคะ ถึงได้วางใจให้ไปเอากระเป๋าที่มีของมีค่าอยู่ในนั้น”สาวิตรีหันไปอธิบายกับลูกเลี้ยงด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งทั้งที่ในใจขุ่นเคือง

“ถ้ามีค่าขนาดนั้นลงไปเอาเองดีกว่าไหมครับ”

“น้าขาไม่ค่อยดี วานนิดวานหน่อยไม่ได้หรือคะ”สาวิตรีไม่ยอมอยากเอาชนะลูกเลี้ยง

“ไม่ได้ครับ เจ้าขาเป็นคนของผม ๆ ไม่อนุญาต”สิงหราชเสียงแข็งไม่พอใจ สาวิตรีหายใจเข้าลึก ๆ กลั้นความหงุดหงิดสุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายยอม

“กร ลงไปเอากระเป๋าให้แม่ที”สาวิตรีหันไปพูดกับลูกชาย

“โห แม่ต้องลงไปชั้นล่างแล้วขึ้นมาอีกไม่ไหวนะ”ชยากรท่าทางอิดออด สาวิตรีมองลูกเอือม ๆ

“วี ไปเอาให้แม่หน่อย”

“วีเมื่อยขาอยู่ค่ะแม่”ปภาวี เอามือทุบขาทำหน้าอ่อนแรง

“เร”สาวิตรีเรียกลูกสาวคนโตที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ในใจเริ่มโมโหที่ลูกไม่ได้อย่างใจสักคน

“เอาให้คุณพ่อที่บ้านก็ได้ค่ะ ไม่เห็นต้องรีบเลย”เรณุกาบ่ายเบี่ยงเช่นกัน

“แม่พึ่งพวกแกไม่ได้เลยหรือไง!”สาวิตรีเสียงดังเสียหน้าที่ลูกไม่ให้ความร่วมมือ

“เอาเถอะ คืนนี้ผมจะเดินไปตึกซ้ายแล้วกัน”ศักดาทรส่ายหน้าเบื่อหน่าย ยอมเดินไปตึกซ้ายให้เรื่องมันจบ

“ค่ะ คุณพี่”สาวิตรีเสียงอ่อนลงดีใจที่ศักดาทรจะมาหาหลังจากที่ต้องทำลูกกับเธอครบสามคน เขาก็ไม่มาสุงสิงแบบชู้สาว ส่วนใหญ่ศักดาทรจะใช้ชีวิตอยู่ตึกขวาเท่านั้น

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม.... สิงไปหาพ่อที่ห้องด้วย”ศักดาทรเดินไปท่าทางอึดอัด

“ครับคุณพ่อ”สิงหราชรับคำแล้วเหลือบมองสี่คนแม่ลูกด้วยใบหน้าเคร่งขรึมก่อนจะลุกเดินตามพ่อ เจ้าขาก้มหน้านอบน้อมให้กับคุณ ๆ ทั้งสี่แล้วเดินตามสิงหราชออกไป

“ฮึ ลูกชายคนโปรด มีลูกแค่คนเดียวหรือไง”ปภาวีมองตาขวางกอดอกเหน็บพ่อ

“มีลูกขี้เกียจอย่างพวกแกไง ถึงไม่ได้ตำแหน่งเหมือนลูกนางรสรินมันสักคน”สาวิตรีมองค้อนเหวี่ยงลูกทั้งสามแล้วสะบัดหน้าเดินออกไปกับเลขา ปล่อยให้ลูกสามคนนั่งมองหน้ากันบึ้งตึงงอนที่โดนแม่บ่น

เจ้าขาเดินครุ่นคิดเกี่ยวกับเครื่องรางที่สาวิตรีนำมาจากฮ่องกง ความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอคิดว่าเครื่องรางนั้นคืออะไรและทำไมต้องรีบร้อนให้พ่อบุญธรรมด้วย

“รออยู่ข้างนอก พี่เข้าไปคุยงานแป๊บเดียว”สิงหราชบอกกับหญิงสาวที่ยืนเหม่อลอย

“...”

“เจ้าขา”เขาเรียกเธออีกครั้งแต่ก็ยังนิ่ง เลยห่อปากพ่นลมใส่ดวงตาหญิงสาวจนแสบตาต้องกระพริบตาถี่

“พี่สิง เล่นแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้ามีคนเห็นจะเสียการปกครอง”เจ้าขาบ่นอุบที่เขาเล่นเหมือนอยู่บ้าน หญิงสาวหน้าเครียดมองรอบๆว่ามีใครอยู่หรือเปล่า

“พี่คุยด้วย ก็เอาแต่เหม่อ คิดถึงผู้ชายหรือไง”เขากอดอกหน้าบึ้ง

“ใช่ค่ะ คิดถึงผู้ชาย”

“มันเป็นใคร!”เสียงทุ้มเข้มขึ้นแววตาคมแข็งกร้าวทันที

“คุณพ่อไงคะ น้องไม่ค่อยสบายใจเรื่องเครื่องรางที่คุณผู้หญิงเอามา พี่สิงอย่าพึ่งให้คุณพ่อไปเอาเครื่องรางนะคะ”หน้าหวานขึงขัง ยังไม่อยากให้ศักดาทรเอาของอย่างอื่นมาไว้ใกล้ตัว ด้านสิงหราชโล่งใจคิดว่าเธอเหม่อคิดถึงผู้ชายที่ไหนเสียอีก

“อืม พี่จะบอกคุณพ่อให้”หน้าคมพยักหน้าคิดตาม ท่าทางของแม่เลี้ยงดูรีบร้อนอยากให้เครื่องรางกับศักดาทรอย่างที่เจ้าขาบอกจริงๆ หรือว่าจะมีอะไร

จากการถูกลอบทำร้ายหลายครั้งมีทั้งทำร้ายซึ่งหน้า ไสยศาสตร์มนต์ดำต่างๆ สิงหราชเจอมาหมดแล้ว ทำให้เจ้าขาเป็นคนช่างสังเกตุไม่ไว้ใจใครและตั้งสมมุติฐานก่อนที่ใครจะมาเข้าใกล้ศักดาทรและสิงหราช...

สปอยตอนต่อไป

“ยกแปรงขึ้นอย่าใกล้ก้นชาม”เสียงทุ้มพูดแผ่วเบา

“ใกล้ไปไหมคะ”

“กำลังดี ชาเริ่มเป็นเนื้อโฟมแล้ว”

“พี่สิงใกล้เจ้าขาไปไหมคะ....”สายตาหวานเหล่มองแล้วอมยิ้ม หน้าหล่อเอียงมองใกล้ชิดสบสายตากันนิ่งงัน เจ้าขาเขินหน้าร้อนผ่าวรีบหน้าหันหนีสายตามีเสน่ห์ของเขา ก้มหน้างุดสะบัดแปรงในถ้วยชาต่อ ชายหนุ่มค่อย ๆ ถอยออกแล้วมองหญิงสาวจนเธอทำชาเสร็จแล้วยื่นส่งให้เขา มือหนายกถ้วยชาดื่ม เจ้าขาก็ยกชาอีกถ้วยดื่มเช่นกัน

“ชาเลอะมุมปาก”สิงหราชส่ายหน้า ยกนิ้วขึ้นจะเกลี่ยออกจากมุมปากแต่เจ้าขาแลบลิ้นเลียมุมปากเสียก่อน หน้าคมอ้าปากค้างกระดกลิ้นตามเคลิบเคลิ้มราวกับเป็นคนเลียมุมปากนั้นเสียเอง

“พี่สิง”เจ้าขาเอ่ยเรียกเมื่อเขานิ่งไป