ตอนที่ 4

สองอาทิตย์ผ่านไป

"เฮ้อ...ได้มาอยู่กลางวันสักที ไม่ค่อยชอบอยู่กะกลางคืนเลย" ปวีนุชบอกกับมธุรดา

"โดนดัดสันดานอะดิ อู้งานดีนัก หนีงานดีนัก เป็นไงโดนจับได้ ดีนะที่พี่หนึ่งแค่ให้แกย้ายไปอยู่กะกลางคืนแค่สองอาทิตย์โดยที่ไม่ไล่แกออก" มธุรดาว่าให้

"ยายด้าปากแรงขึ้นทุกวันนะยะ"

"หัวหน้าฝากบอกมาแล้วนะ ถ้าแกทำผิดอีกครั้งเดียว คือแกโดนไล่ออกแน่ ๆ” ดาด้าชี้หน้าเพื่อน

"แหม...พี่หนึ่งเขาไม่กล้าไล่ฉันหรอก ผิดนิด ๆ หน่อย ๆ เดี๋ยวนี้คนดี ๆ ขยันงาน หนักเบาเอาสู้แบบฉันเนี่ยหายาก"

“เหรอ...” ดาด้าลากเสียงยาว

“หน้าอย่างแกเนี่ยนะ”

“จ้ะ”

"นี่...ยายพาย เห็นท่าทีแบบนี้ของเธอแล้ว ฉันคิดผิดไหมที่ให้อภัยเธอ แล้วยอมให้เธอลงมาอยู่กะกลางวัน" เสียงพี่หนึ่งผู้จัดการร้านดังขึ้นข้างหลัง

ปวีนุชสะดุ้งโหยง รีบหันหน้าไปในทันที

“อุบ...พี่หนึ่ง” เธอปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน ก่อนจะยกมือไหว้ปลก ๆ

"พี่หนึ่งขา หนูพายผิดไปแล้วจริง ๆ ค่ะ หนูพายสำนึกผิดมากมาย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หนูพายจะตั้งใจทำงานค่ะ จะไม่เถลไถล จะปฏิบัติงานแข็งขัน และจะทำตามหน้าที่อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง" เธอขอความเห็นใจทั้งสีหน้าแววตาและท่าทาง

"ฉันรู้ฉันเห็นทุกอย่าง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรกันในนี้ อีกอย่างทำงานให้ดี เขาให้เงินเดือนนะ ไม่ใช่จ้างให้มาเดินเล่น หรือว่าเล่นขายของ"

"พี่หนึ่งมีตาทิพย์หรือคะ" ปวีนุชถามยอกย้อน

"นู้น...." นางชี้ให้ดูกล้องวงจรปิด ปวีนุชหน้าเสีย บางทีก็ลืมตัวไปจริง ๆ

“เสียงแกที่โม้ เมาท์มอยเรื่องชาวบ้านกันนั่นนะ ฉันก็ได้ยินย่ะ อ้าว...แยกย้ายแยกย้าย ไปทำงานกันได้แล้ว พี่จะกลับสาขานู้นแล้ว" หนึ่งโบกมือไล่

"สวัสดีค่ะ" สองสาวประสานเสียงกันดังลั่น โค้งหัวแทบชนหน้าขา พอเห็นพี่หนึ่งพ้นไปจากสายตา ปวีนุชก็หันมาต่อว่าเพื่อนทันที

"ยายด้าทำไมแกไม่บอกฉันว่าพี่หนึ่งอยู่"

"หล่อนผิด" มธุรดาชี้หน้าปวีนุช ก่อนจะใช้นิ้วทำท่าปาดคอตัวเอง

"จ้ะจ้ะจ้ะ ข้าน้อยสมควรตาย เอ่อ...ทำอะไรก็ดูไม่ดี ผิดไปหมดเลย คนน่าสงสารคือฉันนี่เอง" เธอแถไปได้อีก ก่อนจะเดินลิ่วเข้าห้องข้างหลังเพื่อตอกบัตร

“รู้ตัวก็ดีแล้ว จะได้ทำตัวใหม่ สังคมให้อภัยแกนะ ยายปวีนุช” มธุรดาตะโกนตามหลัง แล้วหัวเราะเสียงดังแบบสนุกสนาน

ในห้องทำงานของลายไทย

"พี่จะดื่มอะไรไหม ผมจะไปร้านโคค๊อปมาร์ท" ลายไม้เดินเข้ามาถามพี่ชายถึงในห้องทำงาน

"หื้อ...หูฉันฟังอะไรผิดเพี้ยนไปหรือเปล่าวะ แกกินยาลืมเขย่าขวดหรือไง ปกติแกเป็นคนขี้เกียจเดินจะตายไป" พี่ชายยกหน้าจากกองเอกสารขึ้นมาถามน้องชาย

"แหม...พี่ คนเขาอุตส่าห์มีน้ำใจ แค่หิว แค่แฮงก์ เมื่อคืนหนักไปหน่อย อีกอย่างต้องไปหาคน ผมมีเรื่องจะสะสางกับเธอ"

"หาใคร หาทำไม" พี่ชายสงสัย

"เด็กของร้านโคค๊อปมาร์ทนะพี่ พี่อย่ารู้เลย"

"ในร้านโคค๊อปไม่เห็นมีเด็กน่ามองเลย หน้าตาแต่ละคนก็งั้น ๆ อีกอย่างยังเด็ก ๆ เรียนมหาวิทยาลัยทั้งนั้นเลย มาทำพาร์ตไทม์กันทั้งนั้น"

"พี่ครับพูดเหมือนน้องชายของพี่เป็นคนหน้าหม้อ จ้องแต่จะหาผู้หญิงมาปี้อย่างเดียวเหรอ" ลายไม้มองหน้าพี่ชาย

"หรือไม่จริง" ลายไทยหัวเราะ

"เอาอเมริกาโน่แก้วหนึ่ง"

“หึ...ก็แค่นี้” น้องชายทำเสียงหึ ๆ อยู่ในลำคอ ก่อนจะหมุนตัวออกไปจากห้องของพี่ชาย

ลายไม้ลงลิฟต์ตรงดิ่งมาที่ร้านโคค๊อปมาร์ท

"สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ" น้ำเสียงใส ๆ ดังกังวาน คนพูดไม่ได้เงยหน้ามองลูกค้าที่มาใหม่ ลายไม้แสยะยิ้มเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

พายค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาเพราะเห็นเงาของเขาอยู่ใกล้เธอเหลือเกิน แค่เธอเห็นใบหน้าเข้ม ๆ แววตาเอาเรื่องของเขา และยิ้มแสยะ ๆ แบบน่าเกลียด ก็...

“เหวอ...” เธอทำท่าตกใจ แว่นตาแทบหลุดออกจากใบหน้า ขยับตัวออกห่าง

"แหม...ว่าไงจ๊ะแม่สาวน้อย กว่าเราจะได้เจอกันนะ นานแสนนาน หึ ๆ...." ลายไม้เอ่ยขึ้น สายตาเอาเรื่องเอาราวเหมือนเดิม จ้องมองเธอทำตาเล็ก ๆ ใส่

ปวีนุชรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เธอแกล้งเป็นจำเขาไม่ได้ แต่ก็ลอบกลืนน้ำลายลงคอ

ในใจคิด 'ทำไมมันซวยอย่างนี้วะ'

"เออ...คุณจะรับอะไรดีคะ" เสียงของเธอที่เอ่ยออกไป

เขาเดินพยักหน้างึก ๆ แกล้งใช้มือจับของที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาพิจารณาอย่างอ้อยอิ่ง แต่สายตามองใบหน้าของหญิงสาวราวจะกินเลือดเนื้อ

“นึกว่าจะหนีฉันรอดเหรอ เอ่ยปากขอโทษฉันมาเดี๋ยวนี้” เขาเค้นคำออกมาจากลำคอ

"เรื่องอะไร” ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“หือ......เรื่องอะไรเหรอ เธอจำไม่ได้เหรอ” เขาเริ่มเสียงดัง

“ใช่จำไม่ได้ค่ะ จำไม่ได้แล้วไง อีกอย่างตอนนี้คุณกำลังมายืนเกะกะ ลูกค้าคนอื่นเขาจะจ่ายตังค์" เธอพูดหน้าตาเฉย ๆ สายตามองเขาแบบไม่ยี่หระ ทำหน้าพยักพเยิดให้เขาหลบไป

สายตาของทั้งสองที่จ้องสบ ต่างคนต่างรู้ว่าคือคู่กรณีของกันและกัน อีกอย่างปวีนุชหมดหนทางที่จะหลีกหนีจริง ๆ ถ้าเห็นเขาก่อนก็คงแอบ

“พูดขอโทษฉันมาเดี๋ยวนี้” เขายังจะเอาคำขอโทษจากเธอให้ได้

“ไม่ขอโทษ ฉันไม่ขอโทษ” เธอโต้กลับแบบลืมตัว

“อ๋อ.... รู้ตัวแล้วเหรอ จำได้แล้วสิว่าทำอะไรฉันเอาไว้” เขามองแบบมาดร้าย

เธอก็เม้มปากมองใบหน้าของเขาแบบไม่สบอารมณ์เช่นกัน

มธุรดาเดินออกมาจากสโตร์ เดินเข้ามาทักทายเหมือนคุ้นเคยกันดีกับเขา

"รับกาแฟอะไรดีคะคุณวันนี้"

"ขอเป็นอเมริกาโน่กับลาเต้พิเศษหวานอย่างละแก้ว" เขาสั่งกับดาด้า

"ค่ะ"

มธุรดารับปาก แต่เธอกลับหันไปสั่งเพื่อนต่ออีกทีหนึ่ง พลางหยิบของในมือจากลูกค้าคนอื่นกำลังจะส่งเข้าไมโครเวฟ เห็นปวีนุชกับลายไม้ยังไม่เลิกจ้องตากัน

"ยายพายมาชงสิ ชงกาแฟให้คุณเขา หน้าที่ของแก" น้ำเสียงออกคำสั่ง

ปวีนุชเดินสะบัดตูดงอนเพื่อน ก็รู้ว่าวันนี้เธอมีหน้าที่ตรงเคาน์เตอร์ทำกาแฟนี้ แต่เธอไม่อยากชงให้เขา

“ไม่อยากขาย ไม่อยากทำก็ลาออกไป” เขาแขวะ เดินปรี่ย้ายเคาน์เตอร์ตรงเข้าไปหาเรื่องเธอเหมือนเดิม