ตอนที่ 3

ในร้านโคค๊อปมาร์ท

“ไปไหนมายะยายพาย นานจัง ดีนะไม่มีลูกค้า และหัวหน้าไม่อยู่”

“แต้น แจ้น...” เธอยกมือถือของตัวเองโชว์และเปิดรูปถ่ายที่เซลฟีกับรถหรูของพี่ชายสุดหล่อคนนั้นให้มธุรดาดู

“ฮู้... ยายพาย... แกเจ๋งว่ะ ไปถ่ายมาจนได้”

“มันแน่อยู่แล้ว ฉันสุดยอดที่สุด”

ดาด้ารีบเอามือถือไปจากมือของพาย ขอเลื่อนดูรูปอื่น ๆ ด้วย

“ข่าวดีมีอีกเรื่องนะจะบอกให้”

“หื้อ...เรื่องอะไร” ดาด้าหันมาสนใจ

ปิ๊งป่อง.....เสียงกริ่งบอกว่ามีลูกค้าเดินเข้าร้าน

“ร้านโคค๊อปมาร์ท สวัสดีค่ะ” ดาด้าส่งเสียงต้อนรับ

พายพอหันหน้าไปเห็นใบหน้าของผู้ชายที่เดินเขย่ง ๆ ปลายเท้าเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว เธอก็รีบทรุดตัวนั่งลงและแกล้งควานมือหาของที่พื้น

“พาย แกทำอะไรแก ของแกร่วงเหรอ” ดาด้าถามด้วยความสงสัย

“ตุ้มหูเล็ก ๆ ที่แม่ฉันให้ไว้ก่อนตายอะดิมันหาย” ปวีนุชโกหก

“จริงเหรอ” ดาด้าแสดงความเป็นห่วง

“เอ่อจริงสิ...แต่ไม่เป็นไรด้า แกดูแลลูกค้าเถอะ ฉันหาของฉันเอง” เธอรีบโบกมือไล่เพื่อน แล้วแกล้งหาของที่พื้นต่อไป

ดาด้ารีบกลับไปประจำที่แคชเชียร์

ลายไม้ถามเสียงดังขึ้นที่เคาน์เตอร์

“น้องยาหม่อง ยาทาแก้ปวดอะไรแบบนี้ มีบ้างไหม”

“มีค่ะ อยู่แถว ๆ นั้นแหละค่ะ” ดาด้าชี้มือตรงไปยังชั้นที่ขายพวกยาและเครื่องสำอาง

เขารีบเดินไปตามมือ เห็นเขาหาอยู่นานไม่ได้ มธุรดารีบวิ่งออกไปจากเคาน์-เตอร์ ตรงไปช่วยไปร์ทหาให้

“คุณค่ะ เดี๋ยวฉันช่วยหาดูให้นะคะ”

“อุ้ย...เท้าไปโดนอะไรมาค่ะ ท่าทางบวมมาก ๆ แบบนี้ฉันว่าคุณไปหาหมอดีกว่านะคะ ดูท่าจะเจ็บมาก ๆ ท่าทางน่าเป็นห่วง” จังหวะที่ก้มลงไป ดาด้าเห็นหลังเท้าของเขาบวมแดงชัดเจน จึงเงยหน้ามองเขาด้วยความเป็นห่วงจริง ๆ

สายตาของลายไม้ส่ายส่องหาคนทำเรื่องที่ใส่เสื้อของร้านนี้ เธอต้องอยู่ในนี้แน่ ๆ

“นี่ค่ะ”เธอหยิบส่งให้ เขารับมันมาถือเอาไว้ แต่สายตาของเขากลับมองไปทั่ว ๆ ร้านเหมือนเดิม

“พี่มองหาอะไรอีกคะ จะให้คิดเงินเลยไหมคะ” ดาด้าวิ่งกลับเข้าไปหลัง เคาน์เตอร์

พายทำตัวเองให้ลีบเล็กที่สุด เพราะว่ากลัวเขาจะเห็น เธอก้ม ๆ เงย ๆ มองลอดฝ่ามือที่ปิดใบหน้า ส่งสายตาไปยังร่างใหญ่ที่กำลังมองหาตัวเอง แต่เขาไม่เห็นหรอกว่าเธอหลบอยู่ตรงนี้

ลายไม้เดินเข้ามาที่แคชเชียร์ ก่อนจะถามดาด้า

“เธออยู่คนเดียวเหรอ” เขาถาม

ปวีนุชรีบกระตุกขากางเกงของเพื่อนทันที ท่าทางเป็นกังวล เธอยกมือของตัวเองขึ้นปิดปากส่งสัญญาณบอกเพื่อนให้พยักหน้ารับว่าอยู่คนเดียว ดาด้าสบสายตากับปวีนุช

“บอกไปสิว่าอยู่คนเดียว” เธอทำปากขมุบขมิบ และเพื่อนสาวก็ฉลาดพอ สงสัยอยู่ในใจอยู่แล้วว่ายายพายไปสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้กับผู้ชายคนนี้แน่ ๆ

“เอ่อ... ค่ะ” เธอตอบออกไปทันควัน

“บอกเพื่อนของคุณด้วยนะว่าระวังตัวเอาไว้ให้ดี อย่าให้เจอ หึ...” เขาพูดเสียงดัง กะว่าจะให้ใครสักคนได้ยิน และสายตายังไม่หยุดมองหาคนต้นเรื่องที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่สุด ก่อนจะมาหยุดสบตากับดาด้า

“หื้อ...เพื่อนของด้าคนไหนคะ มันมีหลายคนในที่ทำงานที่นี่”

มธุรดารู้อยู่เต็มหัวใจแต่ก็แกล้งถาม ดาด้าก้มลงไปมองที่ข้าง ๆ ขา ปวีนุชยกนิ้วชี้ขึ้นแตะที่ริมฝีปากอีกครั้ง และทำไม้ทำมือให้ไล่เขาไปไว ๆ

“แกจะไปพูดคุยกับเขาทำไม” เธอทำปากขมุบขมิบ

“แปดสิบห้าบาทค่ะ” ดาด้าบอกราคากับเขา

เขายื่นแบงก์ร้อยให้ และรอรับเงินทอน

“คนที่ตัวขาว ๆ เล็ก ๆ หน้าเรียว ๆ สูงประมาณนี้ ฝากบอกเอาไว้เลยนะว่าอย่าให้เจอ เที่ยวหน้าจะเอาคืนให้เข็ด ฝากเอาไว้ก่อนเหอะ” เขาพูดทิ้งท้ายแล้วก้าวขาเดินเขย่ง ๆ ออกจากร้านไป

มธุรดาแกล้งทำสีหน้างง ๆ ยกมือเกาหัวแกรก มองตามชายหนุ่มที่ยังมองในร้านแบบเหลียวหลัง ใบหน้าของเขาเกือบชนประตู ท่าทางลายไม้หัวเสียอย่างหนัก

ปวีนุชทรุดนั่งลงไปกับพื้นพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“อะไรกันยายพาย เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วแกไปทำอะไรเขา” มธุรดาดึงตัวเพื่อนให้ลุกขึ้นมา แล้วตั้งหน้าซักไซ้

พายเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง

“โอ๊ะ...ยายบ้า หลังเท้าเขาเขียวบวมมากแหละ แกทำเกินไปไหมนะ”

“ก็คนมันตกใจนี่นา อีกอย่างมาหาว่าฉันเป็นขโมย จะไปขโมยรถ หรือทรัพย์สินภายในรถ ไอ้คนบ้า”

“แกนั่นแหละ หาเรื่องชัด ๆ โดดงานไปยังไม่พอ ยังไปก่อเรื่องขึ้นอีก เดี๋ยวเขาเอามาฟ้องพี่หนึ่ง คราวนี้แหละแกจะซวย....” เพื่อนสาวชี้หน้า

“แล้วจริง ๆ ก็เหมือนที่เขาพูด หน้าตาท่าทางของแกมันก็เหมือนโจรเข้าไปทุกทีแล้วนะ ไปด้อม ๆ มอง ๆ แบบนั้น ฉันว่าแกชักจะเป็นเอามากแล้วนะ หยุดเป็น สตอล์กเกอร์ได้แล้ว” มธุรดาจ้องสบตาของเพื่อน

“ก็ความสุขของฉัน” ปวีนุชไม่ยี่หระ ดูรูปในมือถืออย่างชื่นชม

“ย่ะ แล้วไหนเมื่อกี้จะเล่าอะไร ข่าวดีอะไรของแก ฮึ.... เล่ามา ๆ” ปวีนุชยิ้มกว้าง ขยับเข้าไปใกล้ ๆ

“แจน แจ้น...ฉันรู้ชื่อของพี่ชายแล้วนะ” เธอดีใจมาก ๆ แววตามีความฉ่ำวาว เพ้อฝัน

“ชื่ออะไรคะคุณปวีนุช” ดาด้าพลอยยิ้มไปกับเพื่อนด้วย

“ชื่อเล่นของพี่เขาน่ารักมาก ชื่อพี่ปาปูน ชื่อจริงก็แปลกแต่ดูดี ชื่อว่า นายลายไทย บริบูรณ์รักษ์ อือ...ชื่อก็ยังเพราะเลยอะ สมกับหน้าตาที่หล่อเหลา”

“เพราะตรงไหน ชื่อประหลาด ๆ นะสิ ชื่อปาปูน ลายไทย ตรงไหนที่แกว่าเพราะ”

“เอาะ...ยายด้า แกก็เพราะที่ชื่อของพี่เขาแปลกและไม่มีใครเหมือนไงล่ะ”

“เหรอ....” ดาด้าลากเสียงยาว รีบยื่นโพยกระดาษใส่ในมือของเพื่อนสาว

“อะไร” พายถามกลับ พร้อมมองสบตากับเพื่อนสาว แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ในฐานะที่แกอู้งานหายไปนานสองนาน ให้ฉันอยู่คนเดียว ฉันวุ่นวายมาก ตอนนี้คือว่า แกต้องไปจัดของขึ้นชั้น โอเค” ดาด้าทำหน้าทำตา

“หมดรายการนี่นะ โอ้โห...ทำไมมันเยอะแบบนี้นะ” แค่เห็นรายการก็เหมือนลมจะใส่ แต่พอหันไปเจอสีหน้าและแววตาของเพื่อน ก็รีบพูด

“เออ... รู้แล้ว ๆ ทำอยู่แล้วอย่ามาจ้องแบบนี้นะ อื้อ ^_^” หน้าตายิ้มแฉ่ง

“แต่ยังไงวันนี้ก็คุ้มค่าม้วก...” ปากพูดแต่ใบหน้าระรื่น ยกกระดาษในมือขึ้นมาจุ๊บ ๆ ที่ทำภารกิจสำเร็จ ได้ถ่ายรูปคู่กับรถของเขา ได้รู้จักชื่อนามสกุล และที่ทำงานของเขา ปวีนุชเดินไปเพ้อพกไปกับความสุขเกิดขึ้นเต็มหัวใจ