ตอนที่ 2

โป๊ก... พี่ชายเอาสันแฟ้มที่อยู่ในมือ โขกไปที่หัวน้องชาย

“แล้วจะมาพูดทำไม พูดเพื่ออะไร แกให้ฉันไปกับคู่หมั้น แต่ที่พวกแกควงสาว ๆ สวย ๆ ไป ยังงี้ก็ได้เหรอ”

“ฮันแน่... ว่าแต่พี่กล้าเหรอ กล้าไหมล่ะ กล้าจะทำเหมือนพวกผม คอขาดนะครับ และอีกอย่างพี่โบกี้จะถลกหนังหัวพี่ปูนออกมาแน่ ๆ ผมการันตีได้เลย”

ลายไทยได้แต่หัวเราะร่วน เมื่อนึกถึงคู่หมั้นหน้าสวยแต่นิสัยโหด ๆ

“มีใครไปมั่ง”

“ไอ้ปืน รถด่วน ผม พี่ แล้วก็พี่โบกี้” ไปร์ทสาธยาย

“แล้วสาว ๆ” คำถามของพี่ชายทำให้ไปร์ทหัวเราะออกมาเสียงดัง

“เฮ้ย...ยังจะมาถามอีก ไปกับคู่หมั้นแท้ ๆ พี่ไปถึงพี่ก็เห็นเองแหละน่า” น้องชายหัวเราะร่วนก่อนจะหยิบแก้วกาแฟของตัวเองเดินกลับห้องทำงานไป

ลายไทยได้แต่ส่ายหน้ามองตาม ยังไม่ทันได้อะไร มือถือของเขาดังขึ้น

กริ๊ง... เมื่อลายไทยกดรับ เสียงผู้หญิงปลายสายก็ดังขึ้นทันที

(“ถ้าไปร์ทไม่โทรมาบอกเรื่องเรือของปืน พี่ปูนจะไปกับใคร”) คู่หมั้นสาวทำเสียงเข้ม

“ไม่มีแพลนจะไปเลยให้ตายเหอะจ้ะโบกี้จ๋า พี่ก็เพิ่งรู้เรื่องนี้จริง ๆ” เขาทำเสียงสูง

(“หึ... อย่าให้รู้นะคะว่าคิดนอกใจ พี่ปูนตายแน่ แล้วทำไมต้องทำเสียงสูง แบบนี้มีพิรุธ”)

“พิรุธอะไร คิดไปเองทั้งนั้น พี่นะกลัวแล้วจ้าแม่ทูนหัว ไหนเมื่อกี้ใครทำเสียงสูง ไม่มี้....” เขาทำเสียงสูงอีกครั้งและส่งเสียงหัวเราะตามไป

(“พี่ปูนค่ะ เย็นนี้เจอกันที่คอนโดของโบกี้นะ มีปาร์ตี้เล็ก ๆ”)

“อีกแล้วเหรอจ๊ะ” เขาทำเสียงเหนื่อยหน่าย โบกี้ชอบปาร์ตี้จริง ๆ ในพักหลัง ๆ มาเนี่ยจัดแต่ปาร์ตี้ เพราะต้องการฝึกฝนการเป็นแม่ศรีเรือน เรียนทำอาหารแล้วเรียกเพื่อน ๆ มากินด้วย

(“นี่คุณลายไทยคะ ปาร์ตี้นี้มีแต่ของกินค่ะ ไหนคุณบอกว่าอยากได้แม่ศรีเรือน โบกี้อุตส่าห์ไปเรียนทำอาหารมานะคะ”)

“แล้วโบก็เรียกเพื่อน ๆ มาเป็นหมูทดลองใช่ไหม และก็พี่ด้วย” ลายไทยหัวเราะชอบใจ

(“ก็เพราะพี่ปูนไม่ยอมกินนี่คะ”)

“ที่รักจ๋า รสชาติมันห่วยจริง ๆ พี่พูดเลย”

(“นายปาปูน....”) โบกี้แว้ดมาตามสาย

“ที่รัก ๆ ไม่เอา ๆ แหม...พี่เอาความจริงมาพูดนิดเดียวเอง ทำงอน”

(“ย่ะ... ความจริงแบบนี้เขาห้ามพูด ไม่รู้เหรอ”) น้ำเสียงไม่พอใจอย่างรุนแรง

ปิ๊ด... เธอกดสายทิ้งไปทันที

(“งอน... ชิ...”) เธอทำหน้าบึ้งใส่มือถือ

“ยังไงผมก็รักคุณ” ปาปูนพูดอยู่คนเดียว และยิ้มให้กับมือถือ ป่านนี้ก็นั่งหน้าเป็นตูดไก่แล้ว เขารีบส่งข้อความเข้ามือถือเข้าไปง้อทันที

(ที่รัก พี่เลิกงานจะรีบตรงไปหาทันทีนะ จุ๊บ ๆ )

หญิงสาวยิ้มให้กับมือถืออยู่คนเดียว

ปริ้น... เสียงแตรที่ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วลานจอดรถ ทำให้พายตกใจแทบสิ้นสติ เธอกำลังยกมือถือเล็ง ๆ ถ่ายรูปรถคันหรูของพี่ปาปูน หลังจากที่เซลฟีรูปของตัวเองกับรถหรู ๆ ของเขามาหลายรูปแล้ว

“ไอ้บ้า...ตกใจหมด” เธอแว้ดเสียงออกไปทันทีด้วยความสะดุ้งสุดตัว เป็นจังหวะที่ไปร์ทกำลังลดกระจกลงชะโงกหน้าออกมาหา

“มาด้อม ๆ มอง ๆ อะไรอยู่ที่รถของคนอื่นเขา เธอเป็นขโมยหรือไง” เขาตะโกนถามไป และจอดรถสนิทชิดกับปลายเท้าของหญิงสาว

“ฉันไม่ใช่ขโมย” เธอโต้ตอบออกไปในทันที สีหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

‘แล้วแกเป็นใครมาหาว่าฉันเป็นขโมย’ เธอนึกต่อว่าเขาในใจ จ้องมองเขาแบบจะกินเลือดกินเนื้อ

ลายไม้เปิดประตูแกล้งกระแทกชนตัวเธอเบา ๆ หญิงสาวค่อย ๆ เดินถอยหลังออกห่างจากเขา

ลายไม้เดินลงมาจากรถ สายตาของเขาจับจ้องมองใบหน้าหมดจดของหญิงสาว สายตาคู่นั้นสำรวจและมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

‘หน้าตาสดใสน่ารักสมวัย ดูแล้วน่าจะอยู่มัธยมเสียมากกว่า แต่เสื้อยูนิฟอร์มที่เธอใส่ เด็กร้านสะดวกซื้อข้างล่างในตึกนี่’

“พนักงานร้านโคค๊อปมาร์ทเหรอ” ลายไม้ถามออกไป สายตาก็ยังจ้องจับผิด

หญิงสาวไม่ตอบ แค่เห็นขี้หน้าก็รู้สึกไม่ชอบหน้าเขาเสียแล้ว ยิ่งสายตาที่มองแบบดูถูกดูแคลนคนแบบนี้ เธอหมุนตัวกำลังก้าวขาออกเดินกลับ ใบหน้าบึ้งตึง ปากงอนเชิดชิดติดปลายจมูก

“เอ๊ะ...อีเด็กไม่มีมารยาท ผู้ใหญ่ถามทำไมไม่ตอบ” เขาคว้าข้อศอกของเธอเอาไว้ทันที

ปวีนุชมองผ่านแว่นตาไปตามมือของเขาขึ้นไปจนถึงใบหน้าของเจ้าตัวที่ทำถลึงตาเข้าใส่ ใบหน้าของเขาแสดงออกมาอยากหาเรื่องเอากับเธอ

“ถ้าผู้ใหญ่มารยาทดี ๆ เด็กก็อาจจะอยากคุยดี ๆ ด้วย แต่ผู้ใหญ่นิสัยแย่ ๆ แบบนี้ ใครจะอยากคุยด้วย พูดจาดูถูกคน” พูดจบ พายก็กระทืบเท้าของเธอลงที่กลางหลังเท้าของเขาทันที

“โอ๊ย... อีเด็กบ้า...เด็กเปรต ก็ทำตัวน่าสงสัยเอง แล้วยังมาทำแบบนี้ฉัน”

เขาร้องเสียงหลง ยกเท้าขึ้นมากุม กระโดดเหยง ๆ อยู่กลับที่ เขาตะโกนถามตามหลัง หน้าตาแดง หัวร้อนขึ้นมาจริง ๆ เท้าก็เจ็บ

พายได้โอกาสวิ่งหางจุกตูด เร็วปรู๊ดตรงไปที่ลิฟต์ ใช้นิ้วมือกดไปที่ปุ่มแรง ๆ ใบหน้ายังหันกลับมามองผลงานที่ตัวเองทำเอาไว้ พอเห็นสภาพของเขาที่เจ็บปวดและทุรนทุราย ก็หัวเราะเยาะเย้ย ส่งยิ้มปากกว้างมาให้

“สมน้ำหน้า” ปากยังขยับว่าเขา

ร่างใหญ่ยังร้องครวญคราง กระโดดอยู่กับที่ไม่หยุด อีกมือยังชี้มาที่เธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“เด็กเปรต กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”

“แบร่... เรื่องอะไรจะกลับ กลับไปก็โง่สิ เชอะ...” พายทำแลบลิ้นปลิ้นตา เห็นเขาถอดรองเท้าออก แล้วเลิกเต้นเหยง ๆ เดินเร็วตรงปรี่มาทางเธอ

“เฮ้ย...” พายทำเสียงหลง ตาจ้องมองตัวเลขที่ลิฟต์

ติ้ง.... เสียงลิฟต์ดังมาถึงพอดี เมื่อประตูเปิด เธอรีบก้าวขาเข้าไป กดปิดประตูลิฟต์ยกใหญ่ ใจพะวงไปถึงคนตัวโตที่กำลังตั้งหน้าเดินหน้าเข้ามาจะเอาเรื่องเธอเสียให้ได้ พอบานประตูปิดลง เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ยกมือขึ้นกุมที่หน้าอกตรงหัวใจที่เต้นแรง ๆ แล้วหัวเราะดังขึ้นมาสุดเสียง

“คนอะไรบ้า ดูถูกคนชิบเป้ง สมน้ำหน้า เชอะ...”

เธอทำหน้าโมโหเมื่อนึกถึงผู้ชายคนเมื่อกี้ และสะใจที่ได้กระทืบหลังเท้าของเขา ปกติเธอก็ไม่เคยเกกมะเหรกเกเร แต่ท่าทีของเขามันชวนให้ทำแบบนั้นจริง ๆ

‘แกไปทำร้ายเขา เดี๋ยวเขาต้องตามมาเอาเรื่องแกแน่ ๆ’

‘ก็เขามาดูถูกเราก่อนนะ’

‘ก็มันสมควรไหมล่ะ ทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์ แต่ทีท่าเหมือนเป็นขโมย’

‘ฉันไม่ใช่ขโมยย่ะ’