เจ้าสาวไร้รัง-2 อดีต 100%

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบทันที ถึงเดือนแรมจะรักภูเบศมากขนาดไหนแต่ถ้าเรื่องมาถึงขนาดนี้เดือนแรมเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้ อีกอย่างพิไลก็กำลังตั้งท้องลูกของภูเบศ เดือนแรมได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนพยายามเก็บความปวดร้าวทุกอย่างไว้เพียงในใจแต่เพียงผู้เดียว เพราะเดือนแรมก็สงสารพิไลเพื่อนรักของเธอเองที่ถูกข่มเหงจนทำให้เป็นแบบนี้

"ทำไมพิไลถึงไม่บอกเดือนตั้งแต่ตอนแรก ทำไมพิไลถึงเพิ่งมาบอกเดือนตอนนี้"

"ที่พิไลไม่กล้าบอกเดือนเพราะพิไลกลัวเดือนจะเสียใจ พิไลขอโทษ..ฮือ..ยกโทษให้พิไลได้ไหมเดือน ให้กราบเท้าก็ยอมพิไลยอมทุกอย่าง"

"ไม่ต้องหรอกพิไล ถ้าเรื่องที่พิไลพูดคือเรื่องจริงคนผิดก็ไม่ใช่เธอ ไม่เป็นไรนะทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้น ไม่ต้องกังวลอะไร ทำใจให้สบายห่วงลูกในท้องบ้าง ส่วนคนที่ทำต้องรับผิดชอบ" พูดจบเดือนแรมก็กอดปลอบเพื่อนรัก และเดือนแรมเองก็ไม่สามารถเก็บกักน้ำตาได้อีกต่อไปได้แต่ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลลงอาบสองแก้ม ส่วนพิไลก้มหน้าซบอกของเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ และความดีใจ

ณ.ห้องโถงขนาดใหญ่

ด้านคุณหญิงมาติกาเมื่อทราบเรื่องก็เรียกทั้งสี่คนมาพบ คุณหญิงมาติกาโมโหและโกรธเป็นอย่างมาก ถึงขั้นไม่อยากพูดคุยหรือมองหน้าบุตรชายของตนเอง

"งามหน้าไหมล่ะพ่อตัวดี มาทำเรื่องบัดสีภายในบ้านฉัน ถ้าแกจะรักใคร่ชอบพอคนสนิทของฉันที่ฐานะด้อยกว่าฉันฉันก็ไม่ว่า แต่แกชอบพออยู่กับแม่เดือนแรมแต่กลับไปทำแม่พิไลท้อง แกทำแบบนี้ได้ยังไงฮะ!! แกยังมีหัวจิตหัวใจอยู่ไหม ทำให้ผู้หญิงสองคนต้องมาเสียใจเพราะความมักง่ายของแก แล้วฉันจะเอาหน้าไปพบบรรพบุรุษได้ยังไง แกตอบฉันมาสิตาภูเบศ"

"ผมกราบขอโทษครับคุณแม่ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ ผมมันไม่เอาไหนจนทำเรื่องเสื่อมเสียสู่วงศ์ตระกูล คุณแม่พอจะให้อภัยผมได้ไหมครับ ในเมื่อเรื่องมันเกิดมาถึงขั้นนี้แล้วผมพร้อมที่จะรับผิดชอบ ลูกในท้องและพิไลครับคุณแม่ ส่วนเดือนผมอยากจะขอโทษ..ขอโทษจริงๆ ผมรักเดือนแต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผมมันเลวและไม่ดีเอง ผมก็เจ็บปวดหัวใจไม่มากไปกว่าเดือนหรอกครับคุณแม่"

"เดือนผมขอโทษ ผมไม่ขอให้เดือนอภัยให้ผม เดือนจะโกรธจะเกลียดผมยังไงผมยอม ผมรักเดือนไม่เคยคิดจะทำให้เดือนเสียใจเลยสักครั้งผมพูดจากใจจริง ส่วนเธอพิไลฉันคิดว่าเธอคงรู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ในเหตุการณ์คืนนั้น"

ด้านพิไลพอได้ยินภูเบศพูดออกมาเช่นนั้นเธอก็เอาแต่ร้องไห้และบอกว่าภูเบศเมาจะจำอะไรได้ เธอต่างหากเป็นผู้ถูกกระทำและไม่เข้าใจในสิ่งที่ภูเบศพูดว่าหมายความว่ายังไง ส่วนภูเบศได้แต่นั่งกำมือขบกรามนิ่งเมื่อพิไลแสดงท่าทีออกมาเช่นนั้น แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำพูดใดๆออกไปเพราะทุกคนคงเข้าใจแล้วว่าที่เขาพูดความหมายมันคือยังไง

ทางด้านเดือนแรมได้แต่นั่งนิ่งฟังทั้งน้ำตาและดวงใจที่เจ็บปวด เธอพอจะเข้าใจที่ทั้งสองพูด แต่มันสายเกินไปแล้วเพราะพิไลกำลังอุ้มท้องลูกของภูเบศอยู่ และไม่ว่าเรื่องจะเป็นไงก็ตามภูเบศต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ดี ทั้งนี้ทั้งนั้นเดือนแรมตั้งใจแล้วว่าจะไปจากที่นี่ทันที

ด้านคุณหญิงมาติกาต้องการทำทุกอย่างให้ถูกต้อง โดยให้พิไลและภูเบศแต่งงานกัน ถึงจะไม่ค่อยชอบว่าที่สะใภ้แต่ในท้องก็คือหลานในไส้ ซึ่งท่านเองก็ไม่สามารถเฉยเมยได้เช่นกัน

ส่วนเรื่องของเดือนแรมคุณหญิงมาติกาก็ไม่อยากให้ไปจากคฤหาสน์หลังนี้ เพราะท่านรักเอ็นดูเดือนแรมเป็นอย่างมาก แต่ท่านก็พอจะเข้าใจเดือนแรมดีจึงยอมรับการตัดสินใจของเดือนแรม ท่านเข้าใจดีว่าไม่ว่าใครก็ไม่สามารถทนอยู่ในสถานการณ์ที่แสนเจ็บปวดแบบนี้ได้ และหลังจากนั้นสามวันเดือนแรมก็กราบลาคุณหญิงมาติกาพร้อมกับไปจากคฤหาสน์สุวรรณมณีวงศ์ทันที โดยที่ไม่ลืมฝากแสดงความยินดีให้กับว่าที่คู่บ่าวสาวและทายาทที่กำลังจะเกิด

"ถ้ามีโอกาสเดือนจะกลับมารับใช้คุณหญิงอีกนะคะ"

"เดือนจะเก็บความทรงจำดีๆ ของเราไว้นะคะคุณภูเบศ เดือนรักคุณนะคะ"

"พิไลฉันยินดีด้วย เธอสมหวังแล้ว ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่ผ่านมานะ ฉันยกโทษให้ ลาก่อนทุกคนที่เดือนรัก"

-------------------------------------------------------------------------