บทที่ 5 ต้องทำ ^⁠_⁠^

เธอพาเขาก้าวเดินขึ้นมาชั้นสองของบ้าน แล้วเปิดประตูห้องนอน ซึ่งเป็นห้องสีขาว ติดวอลล์เปเปอร์คิดตี้อะคริลิกนูนเด่น ยังมีคำเขียนสีน้ำตาลว่า Hello Kitty ตบแต่งด้วยโบและดาวสีชมพู

เตียงนอนประมาณหกฟุตดูหรูหราเพราะหัวเตียงเป็นหนังบุโค้งเว้า บนเตียงนอนปูด้วยผ้าสีขาวลายคิดตี้ทั้งชุด เขานั่งลงบนสตูลปลายเตียงบุด้วยกำมะหยี่สีขาว มองเธอที่เดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลหรือกล่องยาในห้องแต่งตัว แล้วเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

“พี่จักรเล็บของหนูโดนที่หลังของพี่ใช่ไหม” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง และเปิดกล่องปฐมพยาบาล

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ทำเอง” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หนูทำให้พี่เจ็บ หนูต้องทำ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน เธอถกเสื้อเขาขึ้นโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เขารู้สึกตกใจอย่างมาก แล้วจับเสื้อลงทันที

“เดี๋ยว เดี๋ยวพี่ทำเอง” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“พี่ยกมือขึ้น แล้วนั่งเฉยๆ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาจึงเห็นเธอดูตั้งใจ และตั้งใจดี เขาจึงยอมยกมือขึ้น เธอจึงถกเสื้อยืดเขาออกจากลำตัวเขา แล้วนำสำลีออกมาหนึ่งแผ่น และเอาเบตาดีนใส่สำลี

“ก้มหน่อยค่ะ” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้ เขาจึงก้มหลัง เธอมองแผลห้อเลือดและมีเลือดซึมออกมามันเกิดจากเล็บของเธอที่ไม่ได้ตัด มันยาวพอสมควร เธอคิดว่ามันควรตัดได้แล้ว

“เจ็บไหมคะ” เธอเอ่ยถาม ขณะที่ใช้สำลีชุบเบตาดีนแตะลงบนแผล

“นิดหน่อย” เขาเอ่ยบอกแล้วเงยหน้ามองเธอ เธอเอาสำลีวางบนกล่องที่ปิดฝาแล้ว

“ขอโทษนะคะ สัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่เจ็บอีกแล้ว” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

“ไม่เป็นอะไร” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ทอดสายตามองใบหน้าหวานด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเอ็นดู เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวเช่นเธอมาก่อน เธอเป็นคนแรกเลยที่เขารู้สึกใจสั่นไม่เป็นจังหวะเมื่อเข้าใกล้

เดือนหน้าต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ จะทนคิดถึงเด็กสาวตัวน้อยที่ชื่อ ยี่หวาได้อย่างไรกัน

...........................................

ขอย้ำอีกครั้ง เรื่องนี้ไม่เน้นเนื้อหา เน้นกระแทกเด้อ 555

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกๆ ท่าน อย่าลืมคอมเม้นท์ด้วยนะคะ

เม้นท์แล้ว อย่าลืมกดหัวใจให้ด้วยนะ