บทที่ 4 ความใสซื่อ (⁠^⁠^⁠)

เธอค่อยผลักออกจากอ้อมกอดของเขา เธอมองเขาที่ยิ้มให้เธอ ซึ่งเธอรู้ตัวว่าเมื่อครู่เธอใช้มือจิกลงบนหลังของเขา เธอจึงรู้สึกผิดขึ้นมาโดยทันที

“พี่จักรหนูขอโทษ พี่เจ็บไหม” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนสำนึกผิด

“ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวก็หาย แล้วยาหยีหายกลัวแล้วใช่ไหม” เขาเอ่ยถามเธอ

“หายแล้วค่ะ เดี๋ยวเข้าบ้านไปเดี๋ยวยาหยีเอายามาทาให้นะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ได้” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“พี่จักรเข้าบ้านกันเถอะฝนเริ่มซาแล้วค่ะ” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม แล้วลุกขึ้นยืนเดินออกจากศาลา เข้าไปในสวนเพื่อเดินไปยังตัวบ้าน

อย่างที่บอกเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนจะต้านทานความน่ารักและความใสซื่อของเธอได้อย่างไรกันเล่า

“พี่จักรตามเข้ามาค่ะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดังพอสมควร

........................................

ขอย้ำอีกครั้ง เรื่องนี้ไม่เน้นเนื้อหา เน้นกระแทกเด้อ 555

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกๆ ท่าน อย่าลืมคอมเม้นท์ด้วยนะคะ

เม้นท์แล้ว อย่าลืมกดหัวใจให้ด้วยนะ