3

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้นิสัยสองแม่ลูกที่แม่เขาเอ็นดูนักหนา น่ากลัวเพียงใด

“มีอะไรหรือคะ” ร่างคุ้นตาเพราะชอบมาคลอเลียเดินมาใกล้ส่งสายตาหวานแต่หัวใจเย็นชากลับนิ่งเฉยยิ่งกว่าเมื่อก่อน เขาตอบกลับในสิ่งที่เพิ่งคิดได้เมื่อครู่

“ผมอยากเจอแม่คุณ”

“ทำไมคะ”

“มีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย”

มาติกายังจับซองสีน้ำตาลแน่น มองเจ้าหนี้ที่เดาใจยากเสมอ อยากรู้เขาจะพูดอะไรกับแม่ หรือต้องการดอกเบี้ยเพิ่ม…

“แม่คุณคงลืมไปแล้วว่าผมให้เวลาใช้หนี้นานแค่ไหน แม่เองเคยระบุ ถ้าต้องการปลดหนี้เราต้องแต่งงานกันต้นปีที่ผ่านมา”

ปุ้ยฝ้ายเริ่มเข้าใจเพราะเธอจำได้ว่าแม่บอกว่า เลยกำหนดที่เคยสัญญากันไว้แล้ว หญิงสาวจึงออดอ้อนอย่างที่เคยทำ แม่เป็นหนี้มานาน เขายังผ่อนปรนให้ ตอนนี้คงไม่เป็นไร เงินต้นเธอก็นำมาแล้ว

“ปุ้ยเข้าใจแล้วค่ะ ยังไงเรื่องดอกเบี้ยพวกเราจะคืนให้เร็วที่สุดนะคะ เข้าใจค่ะแค่ยายมาทำงานที่นี่คงไม่พอชดใช้ได้”

มันเกี่ยวกับความมีน้ำใจต่างหากแต่ไม่ใช่เวลามาเสวนา กิตติคุณโพล่งเรื่องที่ต้องการ

“ผมต้องการแต่งงานกับมาติกาอยากบอกเรื่องนี้เท่านั้น ถ้าพวกคุณยินยอมจะไม่มีการฟ้องร้องยึดทรัพย์สิน ซ้ำดอกเบี้ยทุกอย่างผมจะไม่พูดถึงอีก”

“คุณเก้า” มาติกามองใบหน้าเรียบทว่าแววตาดูมีความนัยน์บางอย่างซ่อนอยู่ แต่แววตาดุที่เจอเสมอนั้นในครั้งนี้ทำเธอหายใจไม่ทั่วท้อง

เขาต้องการแต่งงานกับเธอ มันอะไรของเขา เมาอยู่ก็ไม่น่าจะใช่ เธอจะเป็นลม

“พูดเล่นใช่มั้ยคะเก้า” ปุ้ยฝ้ายเสียงหวิวแทรกอากาศ มาติกาเดินไปยืนใกล้พี่สาว “ใช่ค่ะคุณเก้าคงพูดเล่น”

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น สักวันพี่สาวเธอก็ต้องรู้ ไม่ดีหรือไงที่ฉันทำทุกอย่างให้ถูกต้อง”

มาติกาอึ้ง คิดที่เจ้าหนี้พูด ก่อนจะอ้าปาก ไม่นะ อะไรของเขา แต่สาวน้อยกลับพูดอะไรไม่ออก

“มาติกา”

น้ำเสียงขรึมดังเข้าในหู สาววัยสิบแปดสะดุ้ง หรือว่า…คำพูดที่เขาเอ่ยก่อนเข้ามาในบ้าน

นี่คงเป็นสิ่งที่เขาต้องการ

แก้แค้นพี่สาวเธอ เขาคงรักมากและแค้นมากเลยต้องการอย่างนั้น แล้วเธอล่ะ เธอเป็นคนกลาง จะรู้ไหมว่าเธอลำบากใจ มาติกาอยากร้องไห้ แล้วเธอก็ห้ามน้ำตาไม่ได้

ทว่าเสียงพี่สาวที่เย็นชาทำให้เธอหนาวเหน็บตกใจมากกว่าเก่า

“นี่มันอะไรกันยายมา นี่มันอะไรบอกพี่มาเดี่ยวนี้”

“พี่…”

“น้องสาวเธอเป็นเมียฉันแล้ว อย่าถามเขาเลย เขาคงอายไม่กล้าบอกใคร อีกอย่างไม่ค่อยได้ติดต่อใครนี่น่า”

ความรักในดวงตาพี่สาวมลายหายสิ้น ความชิงชังเห็นชัดเจนมาติกาจับแขนพี่ เธออยากบอกว่าไม่จริงแต่กิตติคุณกลับพูดเรื่องที่ทำให้เธอลำบากใจ

“เธออยากได้บ้านคืนฉันจะโอนเป็นชื่อเธอนะมาติกา ไม่ต้องขายทอดตลาด ฉันจะทำเพื่อเธอก็แล้วกัน”

แม่เองก็รักบ้าน บ้านนั้นไม่ใช่ของเธอ อย่างอย่างตีกันในหัว แต่เธอจะตัดสินใจอะไรได้ ตอนนี้กำลังถูกบังคับ กำลังสับสนมือใหญ่เดินมากอดไหล่แน่น มาติกาตัวชาจรดปลายเท้า แหงนมองใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาคมกำลังบังคับเธอให้ทำตาม

ปุ้ยฝ้ายเสียงสั่น “คุณพูดเล่นแน่ๆ”

กิตติคุณมองหน้าคนที่โยนตำแหน่งพิเศษให้ สักพักเมื่อพี่สาวเธอถาม มาติกาก็พยักหน้างึกงัก น้ำเสียงแผ่วแต่ทุกคนที่อยู่ในห้องรับแขกได้ยินทั่วกัน

“ใช่ค่ะมาเป็นของคุณเก้าแล้วและจะอยู่ที่นี่ดูแลเขา”

“แน่นอนเราจะแต่งงานกัน” แม้จะแปลกใจความใจกล้าของสาวข้างกายแต่กิตติคุณก็เล่นละครต่อ

ข้างนอกเพลิงยิ้มกว้าง ผารำคาญ “ยิ้มบ้าอะไร”

ปุ้ยฝ้ายได้ยิน แค่นเสียงหัวเราะออกมา มองน้องสาวเหมือนคนแปลกหน้า แต่เธอก็ยังมีเรื่องคาใจที่ต้องถามให้รู้แน่

“คุณชอบน้องสาวปุ้ยหรือต้องการทำอะไรคะ”

“หมายความว่าไง คิดว่าคุณจะดีใจเสียอีกที่ผมตอบแทนน้องสาวคุณแบบนี้เพราะการดูแลคนที่เกือบเดินไม่ได้จนเดินได้ปกติถือว่ายากนะปุ้ย และแม่คงยินดีที่ผมตัดสินใจแบบนี้”

อยากให้หล่อนสำนึกว่าเคยโชคดีแต่เธอทิ้งทุกอย่างไปเอง ไม่รักษาสัญญาที่เคยพูดกับแม่เขา น่าไม่อาย หวังแต่จะได้ฝ่ายเดียว