ตอนที่ 2

“พี่ปัดไม่ได้อยากแต่งกับนาง เขาชอบแกมากนะเว้ยไม่งั้นไม่ตามจีบมาตั้งสามปี... สงสารสองคนเลย ทำไงดี? ช่วยไรไม่ได้...”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ นะวิ… คนเขามีความสุข พี่ชายเพื่อนมีความสุขฉันก็ดีใจด้วยจ้ะ”

รอยยิ้มหวานของคนที่ไม่ขึ้นรถสักที แต่ยืนคุยกับเพื่อนอย่างน่ารักใจเย็นทำเอาปวิมลเบิกตากว้าง

“อั๊ยย่ะ… ทำไมแกไม่บวชไปเลยวะ วัดแถว ๆ บ้านก็ได้นะ พ่อแม่แกได้ไปหาได้ด้วย”

“เป็นความคิดที่ดี เอาไว้ฉันจะลองเก็บเรื่องนี้ไปคิดดูนะ เผื่อธรรมะจะช่วยเยียวยาใจ ช่วยธุรกิจเบเกอรี่ของฉันให้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า”

“แกก็ขายดีอยู่แล้วนี่นา... เอ้อ มีอะไรคุยกับฉันได้นะ วันนี้ฉันนอนเป็นเพื่อนแก”

“ยินดีต้อนรับเสมอจ้ะ แต่ว่าไม่ต้องห่วงเพื่อนมากนะ ฉันโอเคไม่ทำให้ใครไม่สบายใจเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องประหลาดขนาดนี้ วันหนึ่งมันต้องกลายเป็นตลกกับฉันแน่ ๆ แหละแก”

สมกับเป็นเณศรา... คนเป็นเพื่อนต้องรู้แน่แล้วว่านั่นเป็นการประชดประชันเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะขึ้นรถมาด้วยกันแล้วก็ยังไม่ได้ยินเรื่องที่ควรพูดเช่นว่าทำไมเขาทำแบบนี้ ทำไมเขาทิ้งฉันไป หรือผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

สองมือเรียวจับพวงมาลัยมั่นคงในสีหน้าปกติสุข คนขับยังเปิดเพลงสนุก ๆ ในรถ พูดคุยกันเรื่องเพื่อนเก่าที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ตอนนี้ต่างคนคงกำลังร่วมสนุกกับงานอาฟเตอร์ปาร์ตี้ หลังเสร็จสิ้นพิธีแต่งงาน

ในเมื่อตัดสินใจที่จะไม่พูดถึงแล้วเธอก็จะไม่สนใจ เธอจะไม่ติดต่อเขาอีก จะไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งสติ๊กเกอร์ไลน์น่ารัก ๆ ถามว่าเขาถึงบ้านหรือยัง

เธอไม่มีสิทธิ์... เจอหน้าเขาทุกวันเหมือนเดิม พรุ่งนี้ไปจะไม่มีคนมาขับรถให้เธออีกแล้ว ไม่มีคนมาช่วยขนขนมปังนั่งกินเค้กส่งยิ้มหวาน หลังจากที่สาวแปลกหน้าเพิ่งมาตีทะเบียนสลักคำสำคัญว่า ‘สามี’ หล่อน

สายตาริษยาอาฆาตจงใจมองหน้าอย่างรังเกียจราวกับว่าเป็นเสนียดในงาน ไม่ทักทายกันสักคำต่อให้เธอจะเป็นแขกคนหนึ่งที่มีน้ำใจใส่ซองให้บ่าวสาว ใคร ๆ ก็เห็น

เธอไม่ได้ถือสา... แต่ปล่อยวางทุกอย่างลงพร้อมน้ำตามากมายที่รินไหลอยู่ภายใน สงบมันไว้ให้หยุด สุดก้นบึ้งของหัวใจในเมื่อผู้ชายคนนั้นไม่ควรค่า...

ใช่... เขาไม่ควรค่ากับความรักบริสุทธิ์ของเธอสักนิด!

ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ดีเท่ากับเพื่อนรัก หลังอาบน้ำแต่งตัว แล้วนั่งคุยกันเล็กน้อยประสาเพื่อนสนิทที่มาค้างอ้างแรมบ่อย ๆ ปวิมลคิดว่าคนสดใสใจดีมองโลกบวกเสมอคงไม่เป็นไร แต่พอปิดไฟเท่านั้น กลับต้องคอยยกมือลูบศีรษะสั่นเทาไปถึงหัวไหล่ในเดรสนอนตัวการ์ตูนน่ารักจนเจ้าตัวหมดแรง ผล็อยหลับไปในความเงียบ ไม่มีเสียงสักแอะ นั่นทำให้เธอไม่สบายใจจนถึงกับโทรไปต่อว่าพี่ชาย

“ทำแบบนี้กับเพื่อนวิได้ไง? ไม่ชอบกันทำไมต้องมาให้ความหวัง พี่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นเหรอ?”

[พี่จำเป็นต้องแต่งให้พ่อแม่... เพื่อครอบครัวเรานะวิ... วิรู้ว่าพี่ชอบเนย]

การแต่งงานของสองครอบครัวเพื่อการปรองดองกันทางธุรกิจ... ไม่ได้เกิดจากความรัก ปวิมลรู้เรื่องนี้มาก่อน แค่ไม่คิดว่าพี่ชายจะบ้าจี้แต่งตามใจผู้ใหญ่ ในเมื่อบ้านของเธอไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน พี่ชายเธอเองก็เป็นหนุ่มหงิม ๆ ไร้พิษภัย คบกับเพื่อนมาตั้งหลายปีไม่รุกบุกไม่อะไร มากสุดที่ใครเห็นก็แค่จับมือ กอด หอมแก้ม

เท่านั้นจริง ๆ

ขนาดว่าโดนลูกยุจากน้องสาว พี่ชายผู้แสนเรียบร้อยอ่อนโยนไม่มีเก็บไปคิดเรื่องใต้สะดือ ปวิมลแทบไม่อยากเชื่อว่าจะมีผู้ชายแบบนี้บนโลกแต่ก็มี! อีพี่เธอนี่ไง!

ในขณะที่มันไม่ควรมีใครต้องมาเดือดเนื้อร้อนใจกับเรื่องนี้โดยเฉพาะผู้หญิงแสนดีคนหนึ่งที่แค่โชคร้าย...

เจ้าสาวของพี่... พี่สะใภ้หมาด ๆ ยังเอาเรื่องใช่ย่อย รวิตามีนิสัยตรงกันข้ามกับเณศราทุกอย่าง

“วิว่านางเหมือนคนบ้า เหมือนลูกคนรวยที่โดนตามใจจนเสียนิสัย วิไม่ชอบ บอกว่าเลยวิจะไม่กลับบ้านไปเจออีวินั่น วิจะเก็บของออกไปอยู่เอง ฝากบอกป๊าม๊าด้วยแล้วกัน”

[ทำแบบนั้นเพื่อนเราจะยิ่งเดือดร้อน เดี๋ยวป๊าม๊าไปโวยวายใส่เนยอีก แค่ไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ ก็พอพี่ว่า]

“ไม่ค่ะ... ตรงนี้ใกล้ที่ทำงานกว่าด้วย ใกล้รถไฟฟ้าไปทำงานสะดวก นาน ๆ กลับบ้านทีดีกว่า”

ปวิมลเชิดหน้าชูคอระหว่างถกเถียงกับพี่ชาย ก่อนที่เธอจะไปหลบคุยตรงระเบียงของคอนโดมิเนียมด้วยกลัวว่าเสียงโทรศัพท์จะทำให้เจ้าของห้องตื่น