บทที่ 1....ชีวิตที่เปลี่ยนไป

บทที่ 1

ชีวิตที่เปลี่ยนไป

วันเวลาหมุนเวียนจากวันเป็นเดือน จากเดือนเคลื่อนไปเป็นปีล่วงเลยมาจนถึงเวลาอันเหมาะสม ตลอดสิบปีที่ผ่านมาเรื่องเดียวที่อยู่ในความคิดขององค์ชายมังกรก็คือเด็กหญิงคนนั้น เด็กน้อยที่กลืนไข่มุกมังกรลงไปในท้องอย่างหน้าตาเฉย โดยไม่มีท่าทีกลัวเกรงใดๆ และเรื่องใหญ่ที่ลืมไม่ลงนั่นก็คือด้ายแดงเส้นนั้น ด้วยจะคำว่า วาสนาต่อกัน หรือเพราะเหตุใดก็แล้วแต่ มันทำให้เจ้าชายหนุ่มได้รับรู้เรื่องราว ของเธอตลอดมา จากเด็กน้อยไร้เดียงสา กลายเป็นสาวน้อยวัยหวานที่เอ๋าจินหลงเฝ้ามองอยู่ห่างๆ จุดเริ่มต้นแห่งความผูกพันของทั้งคู่ที่ก่อกำเนิดขึ้นนับจากวันนั้น

สาวน้อยผมบ๊อบสั้นเจ้าของใบหน้ารูปไข่ดวงตาเรียวยาว ลูกนัยน์ตาดำสนิทหางตาตวัดโค้งขึ้นเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองรูปที่ติดอยู่ข้างฝาบ้าน ในอ้อมแขนมีภาพของบิดามารดาที่เพิ่งจากไปเมื่อไม่นานนี้ มุกชมพูพยายามกลั้นสะอื้นเก็บความรู้สึกทั้งหมดของตนเองไว้ ไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น แต่มันช่างทำได้ยากเย็นเหลือเกิน ความเปลี่ยนแปลงของชีวิตที่เกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา แม้มันจะเลวร้ายที่สุดแต่อย่างน้อยมันก็ยังพอมีทางออกให้เด็กกำพร้าอย่างเธอ ทนายความซึ่งสนิทกับครอบครัวแจ้งว่า มารดาที่ล่วงลับได้สั่งเสียก่อนจะจากไปว่า หากวันหนึ่งไม่สามารถดูแลมุกชมพูได้ด้วยสาเหตุใดก็ตามแต่ ให้ติดต่อญาติที่ช่างไห่หรือเซียงไฮ้และตอนนี้เขาทำตามที่ผู้ล่วงลับเคยบอกไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“หนูมุกจะต้องเดินทางไปที่เซียงไฮ้ มันเป็นบ้านเกิดของคุณแม่ของหนู” ทนายความคนดังกล่าวเอ่ยกับสาวน้อยด้วยน้ำเสียงเมตตา

“พวกเขาจะดีกับหนูไหมคะ” มุกชมพูถามเสียงเบา ทนายวิโรจน์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบกลับมาว่า

“ลุงเชื่อว่าทุกคนที่นั่นยินดีต้อนรับหนู พวกเขาไม่ปฏิเสธและบอกว่ายินดีที่จะให้หนูไปอยู่ที่นั่น ทันทีที่ลุงติดต่อไป”

“หนูคิดถึงพ่อกับแม่จังเลยค่ะ” เด็กสาวเอ่ยเสียงเครือ กระชับรูปภาพในอ้อมแขนแน่นขึ้นราวกับว่า คนที่อยู่ในภาพมีอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นเหมือนเคยมอบให้

“หนูต้องเข้มแข็ง อย่าทำให้ดวงวิญญาณของพ่อกับแม่เป็นห่วง”

“หนูสัญญาค่ะว่าจะเข้มแข็ง จะไม่ทำให้พวกท่านต้องเป็นห่วง” เด็กสาวให้คำมั่น

“ดีมาก เตรียมตัวให้พร้อม อาทิตย์หน้าเราจะเดินทางไปด้วยกัน ลุงจะไปส่งหนูให้ถึงมือพวกเขาเอง”

เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าการใช้ชีวิตของมุกชมพูในครอบครัวใหม่จะเป็นเช่นไร ได้แต่หวังว่าคำว่าเครือญาติจะเติมเต็มความสุขที่ขาดหายไปของเด็กกำพร้าคนนี้ได้ และหวังว่าเธอจะมีความสุขกับชีวิตใหม่นี้เช่นกัน

“ค่ะ”

เด็กสาวยกมือไหว้เจ้าแม่กวนอิมที่ผู่โถวซาน (Putuo Shan) ด้วยความ นอบน้อม พร้อมทั้งตั้งจิตอธิฐานขอพรให้สามารถผ่านอุปสรรคต่างๆไปได้ ทนาย วิโรจน์ไม่ได้พาเธอไปส่งกับญาติเลยตามที่คิดไว้แต่แรก พวกเขาแจ้งว่าอีกสองวันจะมีคนมารับตัวมุกชมพูที่นี่ เขาจึงพามุกชมพูมาไหว้พระที่นี่พร้อมกับครอบครัว เพื่อรอเวลาที่ตระกูลเฉินจะส่งคนมารับ

สาวน้อยแยกตัวออกมาเดินเล่นรอบเกาะแทนที่จะอยู่ที่โรงแรมเพียงลำพัง เธอเดินมาหยุดอยู่ที่สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งรู้สึกคุ้นตามาก สายลมเย็นพัดโชยมาทำให้รู้สึกสดชื่น มุกชมพูเดินไปเรื่อยๆ จนถึงที่หน้าศาลเจ้าแห่งหนึ่ง ความทรงจำในวัยเด็กกลับคืนมาอีกครั้ง

ทุกอย่างในศาลนั้นยังเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปคือความรู้ว่าอะไรควรไม่ควรของตัวเธอมากกว่า ตัวหนังสือที่สลักไว้เบื้องหน้ารูปปั้นเทพเจ้าในศาล ทำให้รู้ว่าเทพที่มีหนวดตรงกลางนั้นคือเทพพ่อสื่อ สาวน้อยยกมือทำความเคารพแล้วเดินออกไป

เธอจำได้ว่าใกล้ศาลของเทพพ่อสื่อยังมีศาลเจ้าอีกที่ มุกชมพูเดินเข้าไปในศาลเจ้าแห่งความทรงจำนั้น สายลมจากทะเลก็พัดโชยเข้ามาหาราวกับจะทักทายการมาเยือนอีกครั้ง สายลมช่วยให้หญิงสาวรู้สึกสบาย แน่นอนว่าเธอน้อมสักการะเทพเจ้ามังกร ผู้ปกครองทะเลใต้ซึ่งมีรูปปั้นตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางศาล ก่อนจะทำความเคารพรูปปั้นของโอรสทั้งสี่ซึ่งอยู่ด้านหลัง

สายตาของสาวน้อยหยุดอยู่ที่รูปปั้นรูปหนึ่ง ซึ่งใต้ฐานสลักชื่อและบอกว่าเขาคือใคร โอรสองค์โตของเทพเจ้ามังกรแห่งทะเลใต้ เขาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากองค์ชายเอ๋าจินหลง มุกชมพูเห็นด้ายสีแดงที่ผูกอยู่ที่นิ้วของรูปปั้น แม้มันจะดูเก่าเพราะเวลาที่ผ่านไปนับสิบปี แต่มันกลับคงสภาพเดิมไม่มีร่องรอยว่าจะเปื่อยหรือขาดแต่อย่างใด หญิงสาวยกมือไหว้หน้ารูปปั้นขององค์ชายเอ๋าจินหลง โอรสแห่งทะเลใต้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับใครคนหนึ่ง ผู้อยู่ในความฝันนับจากวันที่ผูกด้ายแดงไว้กับรูปปั้น เขามักปรากฏตัวในความฝันยามที่มีเรื่องไม่สบายใจเสมอ

“ถ้าตอนเด็กๆ มุกทำอะไรที่ไม่สมควรต่อท่าน ซึ่งก็จำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง นอกจากการผูกด้ายแดงไว้ที่นิ้วนี้ มุกต้องขอโทษและขอให้ท่านช่วยคุ้มครองมุกด้วย มุกจะต้องไปอยู่กับญาติที่เซี่ยงไฮ้ค่ะ” สายตาของสาวน้อยประสานสบกับดวงตาของรูปปั้นองค์ชายมังกร

แม้เป็นเพียงรูปปั้นที่ไร้ซึ่งชีวิต แต่มุกชมพูก็รู้สึกได้ว่าความรู้สึกที่ได้รับกลับมาในเวลานี้ ช่างเป็นที่พึ่งพิงในหัวใจได้เป็นอย่างดี ดวงตาของรูปปั้นทำให้คนที่อ้างว้างและไร้ที่พึ่งเช่นเธอ รู้สึกอบอุ่นและมีแรงก้าวเดินต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“องค์ชาย วาสนาของท่านได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว” เสียงเฒ่าจันทราเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง

“เฒ่าจันทรา” น้ำเสียงทรงพลังเอ่ยทักทาย เมื่อเทพพ่อสื่อปรากฏตัวภายหลังจากที่มุกชมพูออกไปจากศาลแล้ว

“องค์ชาย ชะตากำหนดไว้แล้ว ก็เหมือนสายน้ำที่กำหนดทิศทางของเรือ”

“ตัวเองต่างหากที่เป็นผู้กำหนดทิศทางของเรือ” สายตาขององค์ชายมังกรยังทอดออกไปที่นอกศาล คล้ายกำลังเฝ้ามองคนที่เพิ่งจากไป

“เมื่อคนสองคนมีวาสนาต่อกันแล้ว ต่อให้อยู่ไกลแค่ไหนก็ต้องพบกัน ทุกอย่างถูกกำหนดเอาไว้แล้ว”

“ที่มันเป็นแบบนี้เพราะเจ้าเข้ามายุ่ง มีหน้าที่จับคู่ให้คนอย่างเดียวไม่พอใจ ดันมายุ่งจับคู่ให้ข้าอีก” คราวนี้สายตาที่ทอดมองออกไปนอกศาลหันขวับมาจ้องหน้าเทพพ่อสื่ออย่างเอาเรื่อง

จะว่าไปแล้วมุกชมพูไม่เหมือนมนุษย์อื่นทั่วไปเลยจริงๆ นางสามารถมองเห็นสถานที่แห่งนี้ทั้งที่เอ๋าจินหลงร่ายคาถาพรางไว้จากสายตามนุษย์ จะวาสนาหรือโชคชะตาใดก็แล้วแต่ นางเข้ามาใกล้เขามากขึ้นทุกที หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือแทบไม่เคยห่างกันนับตั้งแต่วันที่ด้ายแดงเส้นนั้นผูกปลายนิ้วของทั้งสองไว้

“แม่หนูนั่นมาขอให้ท่านคุ้มครองการเปลี่ยนแปลงในชีวิต ท่านควรทำตามคำขอนั้น” เฒ่าจันทราเอ่ย

“ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร เพราะเจ้าเป็นต้นเหตุให้นางกลืนมุกมังกรของข้าไป ทำให้ข้าต้องคอยดูแลมุกมังกรเม็ดนั้นที่อยู่ในตัวนาง ข้าก็เลยต้องรู้เรื่องนางตลอด” น้ำเสียงองค์ชายมังกรเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เพราะมุกมังกรเม็ดนั้นเสมือนตัวเชื่อมให้เขารับรู้เรื่องราวของสาวน้อย กระแสแห่งพลังมุกนั้นดึงให้เอ๋าจินหลง ต้องอยู่ใกล้มุกชมพูไปโดยปริยาย จะเรียกว่าวาสนา โชคชะตาหรือความจำเป็นก็ไม่รู้

“มุกมังกรเปรียบเหมือนของหมั้นที่ท่านมอบให้นาง เช่นเดียวกับด้ายแดงที่นางมอบให้ท่าน” เทพพ่อสื่อพูดตามความจริง

วาสนาแห่งรักนำให้ทั้งคู่มาพบกันแล้วครั้งหนึ่งเมื่อสิบห้าปีก่อน ต่อให้หากเป็นความจุ้นจ้านของเขาจริง มุกชมพูก็เพียงแค่มาที่ศาลแห่งนี้และผูกด้ายแดงตามประสาเด็ก แต่จะไม่มีวันหยิบมุกล้ำค่าเม็ดนั้นออกไปและกลืนมันเข้าไปในตัวเอง ซึ่งหมายถึงพลังแห่งมังกรอยู่ในตัวนางแล้วครึ่งหนึ่ง

“หุบปากและไปให้พ้น” คำพูดของเฒ่าจันทราทำให้องค์ชายมังกรยิ่งโมโห อะไรก็ช่าง คนอย่างเอ๋าจินหลงต้องลิขิตชีวิตตนเองเท่านั้น วาสนาหรือชะตาอย่าได้หมายมีผลกับองค์ชายแห่งทะเลใต้ผู้นี้

“องค์ชาย วาสนาของท่านกับแม่นางมุกชมพูเริ่มต้นตั้งแต่วันที่ด้ายแดงผูกที่ปลายนิ้วแล้ว ต่อให้ท่านปฏิเสธหรือหนีไปให้ไกลแค่ไหน วาสนานี้ก็จะตามท่านไปทุกแห่ง” สิ้นคำยืนยันนี้ เฒ่าจันทราจำต้องรีบหายหน้าไป ก่อนที่องค์ชายมังกรจะโกรธมากไปกว่านี้ เพราะสายตาแห่งโอรสมังกรทะเลใต้แทบจะลุกเป็นไฟกับคำพูดเพียงประโยคนี้ประโยคเดียว

ดวงตาคู่คมจ้องมองคนที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียง สาวน้อยคนนี้น่ะหรือคือวาสนาของเขา โอรสมังกรแห่งทะเลใต้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลิขิตฟ้าของตนนั้นช่างแตกต่างจากสิ่งที่ควรเป็นมาก ในฐานะโอรสองค์โตคู่ควรที่จะมีธิดามังกรผู้มีศักดิ์และสิทธิ์มาเทียมเสมอ

แต่เฒ่าจันทราบ้านั่น กลับบอกว่าวาสนาของตนเป็นแค่มนุษย์ตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น ที่สำคัญโชคชะตาของนางต่อจากนี้คือภาระอันใหญ่ยิ่งที่ต้องดูแล เช่นเดียวกับเวลานี้ที่เอ๋าจินหลงจำต้องทำตามคำขอของเจ้าหล่อน พรตามคำอธิษฐานที่ไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนได้รับมาก่อน ว่าไปมุกชมพูก็เป็นมนุษย์คนแรกและคนเดียว ที่ก้าวเข้าไปในศาลแห่งนั้น ยิ่งไปกว่านั้น คือด้ายแดงที่เชื่อมทั้งสองไว้ด้วยกันอีก

“หลีกุ้ย”

ไม่นานนักก็ปรากฏร่างของชายชุดจีนโบราณสีดำสลับเทารูปร่างสันทัด เขาใช้หนามของเม่นทะเลปักไว้ที่ผม ท่าทีแปลกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้ที่เรียก

“องค์ชาย” หลีกุ้ยน้อมตัวลงแสดงการคารวะต่อผู้เป็นนาย

“ข้ามีงานจะให้เจ้าทำ” องค์ชายมังกรเอ่ย พร้อมกับหันหน้าไปที่เตียงนอนเล็กน้อย

เม่นทะเลนามว่าหลีกุ้ยเข้าใจความหมายที่เจ้านายสื่อสาร เขาหยิบปิ่นปักผมที่แหลมคมของตัวเองออกมาหมายจะทำร้ายคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง

“ข้าไม่ได้ให้เจ้าทำร้ายนาง” เอ๋อจินหลงตวาดเสียงดังลั่น หลีกุ้ยแปลกใจต่อท่าทีร้อนรนขององค์ชายมังกร

“ ข้าจะให้เจ้าเป็นดูแลนาง”

“ดูแลนาง ท่านพูดจริงหรือพูดเล่นองค์ชาย” เม่นทะเลทวนคำด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง

“ข้าไม่เคยพูดเล่น” องค์ชายมังกรกล่าวเสียงเข้ม

“ดูแลคุ้มครองนางและรายงานข้าตลอดเวลา”

“แต่ว่า ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้นะองค์ชาย ไม่เคยมีมนุษย์คนไหนได้รับการดูแลเป็นพิเศษเช่นนี้” หลีกุ้ยแย้ง

“เจ้าจะเป็นคนแรกที่ได้ทำหน้าที่นี้ ไม่ต้องถามว่าทำไม มีหน้าที่ทำตามคำสั่งของข้าเท่านั้น และจงรับสิ่งนี้ไว้” องค์ชายใหญ่แห่งท้องทะเลส่งลูกแก้วขนาดเล็กให้กับผู้ดูแล

“ลูกแก้วนี้เจ้าสามารถใช้มันจัดการกับสิ่งที่เจ้าคิดว่าไม่ถูกต้องได้ ถือว่าข้าให้ใช้ปฏิบัติหน้าที่และเป็นรางวัลล่วงหน้าแก่เจ้า”

“ขอบคุณองค์ชาย แล้วข้าต้องปลอมเป็นมนุษย์ไปกับนางด้วยไหม”

“ไม่ เจ้าต้องทำเรื่องนี้ให้เงียบที่สุด ไม่จำเป็นห้ามใช้อิทธิฤทธิ์ใดๆ ทั้งสิ้น”

“ว่าแต่นางจำเป็นต้องรู้จักข้าหรือไม่ และข้าสามารถปรากฏตัวต่อหน้านางได้ใช่ไหม”

“ได้ ตามที่เห็นสมควร”

“ข้าน้อยจะทำหน้าที่ที่องค์ชายมอบหมายให้ดีที่สุด” หลีกุ้ยน้อบรับหน้าที่

เอ๋าจินหลงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ หลีกุ้ยเป็นผู้ที่เขาไว้วางใจให้ดูแลและอยู่ใกล้มุกชมพู การกระทำเช่นนี้คือข้ออ้างให้เขาไม่ต้องเข้าใกล้นางมากไปกว่านี้ ราชบุตรมังกรผู้ยิ่งใหญ่แห่งทะเลใต้จะไม่ให้โชคชะตาใดๆ มากำหนดชีวิตทั้งสิ้น ไม่ว่าด้ายแดงเส้นนั้นหรือลิขิตจากฟ้า

ตระกูลเฉินส่งคนมารับมุกชมพูตามเวลาที่นัดหมายไว้ คนที่กำลังจะเปลี่ยนชีวิตครั้งยิ่งใหญ่พยายามฝืนยิ้มและกลั้นน้ำตาไว้ ทั้งที่ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้

“เราต้องไปแล้ว นายท่านและนายหญิง เอ่อคุณตาคุณยายของคุณหนูรออยู่ที่คฤหาสน์ครับ” ทนายความประจำตระกูลเฉินคือคนที่มารับตัวมุกชมพูเอ่ยบอกเมื่อถึงเวลาอันสมควร

“ค่ะ” มุกชมพูพยักหน้ารับ ร่ำลาทนายวิโรจน์และครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดใจก้าวสู่ชีวิตใหม่ของตน

“คุณท่านทั้งสองจะดูแลคุณหนูเป็นอย่างดีครับ” ทนายความตระกูลเฉินกล่าวเสียงเบา คล้ายจะปลอบใจมุกชมพูที่จะก้าวเข้าสู่ชีวิตใหม่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“คุณตากับคุณยายใจดีไหมคะ” สาวน้อยถามเสียงสุภาพด้วยภาษาจีนที่ ชัดถ้อยชัดคำ

“เมื่อไปถึงคุณหนูก็จะทราบเอง ผมเชื่อว่าท่านต้องตื่นเต้นมากที่จะได้พบคุณหนู ว่าแต่ทำไมคุณหนูพูดภาษาจีนได้ชัดเจนขนาดนี้ล่ะครับ” ทนายความคนดังกล่าวถามด้วยความแปลกใจ

“คุณแม่เป็นคนสอนค่ะ สอนให้พูดอ่านและเขียน คณพ่อก็สนับสนุนเพราะเห็นว่าหนูควรรู้” สีหน้าและน้ำเสียงของมุกชมพูยามเอ่ยถึงบิดามารดาผู้ล่วงลับไปแล้วนั้น เต็มไปด้วยความสุขและความภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

“คุณหนูเฉินสอนลูกได้ดีมาก คุณแม่ของคุณหนูเป็นลูกสาวคนสุดท้องของคุณท่านและนายหญิงครับ”

“คุณแม่เคยเล่าเรื่องของคุณตาคุณยายให้ฟังบ้าง บ้านเราจะมีรูปถ่ายของท่านทั้งสอง คุณแม่จะไหว้และขอพรทุกวัน หนูเคยถามว่าทำไมต้องไหว้ทุกวัน คุณแม่บอกว่าตัวอยู่ไกลแต่นี่เป็นวิธีการแสดงความเคารพที่ทำให้ใกล้ชิดมากที่สุดค่ะ”

ทนายคนดังกล่าวรู้ดีว่ามารดาของมุกชมพูเป็นบุตรสาวที่รักประมุขตระกูลเฉินมากแค่ไหน จึงไม่แปลกใจเมื่อรู้ว่าแสดงความเคารพเช่นนี้แม้ยามอยู่ห่างไกล หวังว่าความรักที่มีต่อกันจะเผื่อแผ่มาถึงสาวน้อยที่ชื่อมุกชมพูคนนี้ไม่มากก็น้อย