บทนำ เจ้าสาววังบูรพา (3)

จะว่าไปบ้านร้างแห่งนี้มีบรรยากาศไม่ต่างจากสุสานด้วยซ้ำ ทุกสิ่งรอบกายดูแห้งโหยไร้ชีวิตชีวา ต้นไม้ที่มีแต่กิ่งแห้งมีหิมะเกาะ ทอดเงาบนพื้นเป็นภาพที่ชวนให้ขนลุก มองเผิน ๆ คล้ายภาพปีศาจ

น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก...

ถึงบรรยากาศจะชวนให้ขนหัวลุกแต่นางก็ไม่มีที่ไป ยิ่งหิมะตกหนัก ทำเอามือเท้าของนางก็เย็นเฉียบจนแทบขยับไม่ได้ ก็ทำให้ชิงชิงจำต้องกัดฟันข่มความกลัวแล้วเข้าไปพักแรมอยู่ที่บ้านผีสิงหลังนี้อย่างไม่มีทางเลือก

เปิดประตูที่มีหยากไย่เกาะเข้ามาในบ้านที่มืดมิดแล้วนางก็สะดุดบางสิ่งถึงกับหกล้มไม่เป็นท่า

“โอ๊ย” หญิงสาวครางออกมาเบา ๆ พลางทำหน้าเหยเก พอทรงตัวลุกขึ้นยืนได้ชิงชิงก็ควานมือไปข้างหน้าก่อนจะก้าวเดิน

นางไม่ชินกับบ้านหลังนี้ อีกอย่างนางมองเห็นสิ่งของไม่ถนัดเพราะความมืดกลืนกินทุกสิ่งเอาไว้ เพื่อป้องกันการสะดุดล้มนางจึงต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ พอได้ที่เหมาะ ๆ แล้วชิงชิงจึงนั่งลงเพื่อพักเหนื่อย

ภายในตัวบ้านอบอุ่นกว่าภายนอกมากแต่ก็มืดกว่า เมื่อหมดตัวเลือก นางจึงจำต้องใช้บ้านผีสิงซุกหัวหลบพายุหิมะไปก่อน ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่กล้าลุกไปก่อกองไฟ นางกลัวว่าแสงสว่างจากกองไฟจะทำให้คนของหอบุปผาตามหานางเจอ คราวนี้แหละนางจะประสบทุกข์หนักกว่าเดิมหลายเท่า

พอพักจนหายเหนื่อยแล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นสำรวจบ้าน

พอคลำทางมาถึงห้องโถงซึ่งมีป้ายบรรพชนตั้งอยู่ ชิงชิงก็รีบคารวะเพื่อขออนุญาตเจ้าของบ้านที่ล่วงลับเป็นอันดับแรก

“ข้าน้อยขออนุญาตหลบพายุสักวันสองวัน ขอเจ้าของบ้านโปรดเมตตาข้าน้อยด้วย” กล่าวจบนางก็ดัดเสียงเป็นเสียงของหญิงชรา “เชิญตามสบายเลยแม่นางน้อย”

ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านรับรู้คำขอร้องของนางหรือไม่ แต่นางสรุปเอาเองว่าเจ้าของบ้านอนุญาต

โชคดีที่ภายในบ้านยังมีข้าวของทิ้งไว้ ผ้าห่มผื่นเก่ามีฝุ่นเกาะนั้นช่วยให้ร่างกายของนางอบอุ่นได้เป็นอย่างดี แม้ภายในบ้านจะดูน่ากลัว แต่บ้านหลังนี้ก็มอบความปลอดภัยให้นางมากกว่าข้างนอก

เมื่อจัดการสะบัดเอาฝุ่นออกจากผ้าห่มแล้วชิงชิงก็ปูผ้าแล้วขดซุกตัวอยู่ในผ้าห่มไม่นานนางก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยและอ่อนเพลี

##### บทที่ 1

สหายร่วมบ้านผีสิง

หญิงสาวตื่นขึ้นมาในตอนสายอากาศยังคงเหน็บหนาว หิมะยังตกไม่หยุด ถึงจะไม่มีแสงแดดสาดส่องลงมาแต่ก็สว่างมากพอให้เห็นบรรยากาศภายในบ้าน ซึ่งมองไปทางไหนก็มีแต่ฝุ่นจับหนา

บรรยากาศค่อนข้างอึมครึม วังเวง เงียบเชียบ และค่อนข้างน่ากลัว เท่าที่เห็นบ้านหลังนี้แม้จะเก่าทรุดโทรมไปตามกาลเวลา แต่ก็มีเครื่องเรือนสภาพดีหลงเหลืออยู่ ชิงชิงจึงออกจากผ้าห่มผืนเก่าแล้วทำการสำรวจภายในบ้านอีกครั้ง

เท่าที่รู้มาจากชาวบ้าน เดิมทีบ้านหลังนี้เป็นบ้านของเศรษฐีผู้มั่งคั่ง แต่หลังจากที่ลูกชายล้มป่วยด้วยโรคประหลาดจนเสียชีวิตลง ฮูหยินของเศรษฐีก็ล้มป่วยด้วยโรคตรอมใจเพราะนางรักลูกชายคนนี้มาก

พอป่วยหนักและไม่อาจทนต่อความเจ็บปวดกับการมีชีวิตได้นางก็ตัดสินใจแขวนคอฆ่าตัวตาย ส่วนตัวเจ้าของบ้านที่สูญเสียทั้งลูกชายและภรรยาในเวลาไล่เลี่ยก็ไม่อาจแบกรับความสูญเสียนี้ได้เพราะเขารักครอบครัวมาก

ในที่สุดเศรษฐีก็กลายมาเป็นคนบ้าเสียสติ แล้ววันหนึ่งเศรษฐีผู้น่าสงสารรายนี้ก็พลัดตกลงไปในบ่อน้ำเสียชีวิต... หลังจากที่ทุกคนในบ้านเสียชีวิตทั้งหมดก็มีเรื่องเล่าต่าง ๆ นานาอันน่าสะพรึงกลัวเกี่ยวกับบ้านร้างหลังนี้

บ้างก็ว่าเคยเจอท่านเศรษฐีเจ้าของบ้านใส่ชุดขาวนั่งร้องห่มร้องไห้อยู่ข้างบ่อน้ำยามค่ำคืน บ้างก็เห็นฮูหยินของเศรษฐีนั่งอยู่บนขื่อของบ้าน แล้วห้อยหัวลงมาคอยหลอกผู้คนที่แอบเข้ามาลักขโมยของ

นอกจากนี้หัวขโมยที่แอบเข้ามาลักขโมยของก็ตายอย่างปริศนาศพแล้วศพเล่า ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครกล้าเหยียบเข้ามาในบ้านร้างหลังนี้อีก นางเองใช่ว่าจะไม่กลัวเรื่องลึกลับอันน่าสะพรึงกลัวนี้ แต่เพราะไม่มีที่ไป ไม่มีที่ซุกหัวนอน และกลัวคนของหอบุปผาสวรรค์จะมาจับตัว นางจึงจำใจต้องพักอยู่บ้านหลังนี้ไปก่อน