บทที่ 5

“เรียน่า อย่าโกรธพ่อเขาเลยนะ พ่อเขาทำเพราะรักและหวังดีกับลูกนะ”

“เรียน่ารู้ค่ะแม่ แต่เรียน่า...”

“แม่จะไม่พูดเรื่องนี้กับเรียน่าอีกเพราะพ่อเขาได้พูดไปแล้ว แต่ที่แม่อยากจะพูดกับลูกก็คือ การรอคอยมันไม่ผิดหรอกนะเรียน่า แต่การยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อไขว่คว้าสิ่งนั้นมาเป็นของตัวเองบางครั้งมันก็ดีกว่าการรอคอยที่ไม่มีจุดหมายนะลูก”

สิราเลื่อนมือลงมากุมมือบางไว้เบาๆ เธอรู้ว่าลูกสาวรู้สึกยังไงกับเด็กชายที่เคยเอ่ยคำมั่นสัญญาเอาไว้และจดจำทุกคำพูดไว้ในจิตใจตลอดเวลา บางทีอาจจะถึงเวลาที่เรียน่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกที่อาจเปลี่ยนไปของชายหนุ่ม

“เรียน่ารู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อม”

“พร้อมหรือไม่พร้อมอยู่ที่ตัวเราคิดที่จะลงมือทำหรือเปล่านะเรียน่า หากเราไม่คิดที่จะลงมือทำมันก็ไม่มีคำว่าพร้อมแล้วคนคนนั้นก็จะไม่มีวันเป็นของเขา”

“แม่คะ...”

“เก็บคำพูดของแม่เอาไปคิดนะเรียน่า แต่ตอนนี้เราไปรอพ่อเขาที่ห้องอาหารดีกว่านะ”

ใบหน้างามงอง้ำ สุดท้ายเธอก็ต้องรอร่วมโต๊ะอาหารกับพ่อทั้งที่อยากจะหลบหน้า แต่แม่ก็ดันพูดถ่วงเวลาจนได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านเข้ามาของลุงฟิเดลิโอกับพ่อ ทำไมถึงมีแต่เรื่องน่าหงุดหงิดอย่างนี้นะ!

มื้อเย็นที่น่าอึดอัดจบลงไปแล้ว ถึงแม้พ่อไม่พูดเรื่องนั้นขึ้นมาอีกแต่เธอก็รู้สึกอึดอัดอยู่ดีกับการนั่งรับประทานอาหารด้วยความเงียบและไม่มีใครยอมปริปากพูดอะไรนอกจากแม่ที่พยายามชวนทั้งเธอและพ่อคุยนั่นนี่อยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่งถึงเวลาที่ทุกคนแยกย้ายไปยังห้องของตัวเองเรียน่าจึงขอตัวลุกออกจากโต๊ะอาหารเป็นคนแรก

กาเรนเดินตามเรียน่าขึ้นไปยังห้องนอนแล้วปิดประตูเมื่อทั้งคู่เข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว เป็นกิจวัตรประจำวันที่ชายหนุ่มจะเดินตามขึ้นมาบนห้อง แต่สิ่งที่แปลกไปจากทุกวันคือใบหน้างามที่งอง้ำด้วยความโมโหโมโหจนต้องเอ่ยย้ำเพราะทนดูการเอาจนใจออกนอกหน้าของโรเซตาไม่ไหว และยิ่งชายหนุ่มไม่มีท่าทีขัดขืนใดๆ ยิ่งทำให้คิดไปไกลว่ากาเรนอาจจะมีใจให้โรเซตา ซ้ำยังมีเหตุการณ์และปัญหาเข้ามาสั่นคลอนความรู้สึกให้หวั่นไหวอีกเธอจึงทนไม่ได้

เรียน่าหันหน้ากลับมาหากาเรนที่ยืนอยู่ด้านหลังแล้วกระโดดกอดชายหนุ่มไว้แน่น ร่างสูงใหญ่รับร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีก่อนจะรู้สึกตัวว่าไม่ควรทำแบบนี้จึงพยายามดันตัวออกห่าง แต่เรียน่าที่ตัดสินใจแล้วว่าจะเดินหน้าเป็นฝ่ายรุกกลับเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วเงยหน้าจูบริมฝีปากหยักด้วยท่าทางเงอะงะของคนไม่มีประสบการณ์ กาเรนแทบคลั่งตายในความอ่อนหวานไร้เดียงสาของคนในอ้อมกอดเผลอปล่อยใจจูบตอบแล้วเบียดร่างแนบชิดด้วยความรัก

“อ่า...” เรียน่ากลั้นเสียงครางไว้ไม่อยู่เมื่อถูกชายหนุ่มพรมจูบไปทั่วต้นคอขาวผ่อง ความร้อนจากริมฝีปากหยักแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่แล้วเขากลับหยุดชะงักแล้วดันตัวเธอออกห่าง

“ทำไม...”

“อย่าทำอย่างนี้เรียน่า” มือใหญ่ปลดแขนเล็กที่คล้องคอออกทั้งที่ใจเต้นแรงอยากจะกอดรัดร่างบางไว้กับตัวใจจะขาด

“ทำไมจะไม่ได้ละเมื่อก่อนเราก็นอนด้วยกันทุกคืน”

นั่นมันตอนยังเด็กแต่ดูตอนนี้สิ อกเป็นอกเอวเป็นเอวใครจะอดใจไม่ทำอะไรไหว อยากจะเถียงใจจะขาดแต่ก็เลือกที่จะเงียบไว้เพราะถึงพูดอะไรออกไปคำพูดเดิมๆ ก็จะวนกลับมา

“สัญญาของเราละ กาเรนสัญญาว่าจะแต่งงานกับเรียน่าจะให้เรียน่าเป็นเจ้าสาวกาเรนลืมแล้วหรือไง”

ดวงตากลมโตตัดพ้อทั้งน้ำตา ทั้งที่จำและรอคอยเสมอมาแต่เขากลับทำเหมือนคำสัญญานั้นไม่มีความหมาย

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเรียน่า”

แค่เห็นน้ำตาหัวใจก็สั่นไหว เขาไม่เคยลืมคำสัญญาไม่เคยลืมว่ารักหล่อนมากขนาดไหนและจะรักตลอดไปแต่มันเป็นไปไม่ได้ มือขวาที่ต่ำต้อยอย่างเขาไม่อาจเอื้อมคว้าเจ้าหญิงลงมาตกต่ำกับเขา ผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย

“แล้วมันเป็นยังไง”

กาเรนหลบตา เขาไม่อาจทนมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของคนที่รักได้ มันเจ็บปวดมากเหลือเกินที่ต้องทนมองคนที่รักร้องไห้ ความรู้สึกที่ไม่อาจตอบแทนได้แม้ใจอยากจะรักหล่อนใจจะขาด