บทที่ 6

“เพราะกาเรนรักโรเซตาใช่ไหม” ปลายเล็บจิกลึกลงบนฝ่ามือ ทั้งโกรธทั้งเสียใจแต่ก็กลั้นใจเอ่ยออกไปทั้งที่ในใจเจ็บช้ำเจียนตายเหมือนถูกมีดนับพันทิ่มแทงไม่มีชิ้นดี

“เอาอะไรมาพูดเรียน่า”

“ก็เอาความจริงมาพูดไง” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ในใจบอบช้ำเมื่อคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นที่ทำให้น้ำตาไหลไม่หยุดด้วยความเจ็บปวด เขาไม่เคยคิดจะแตะต้องตัวเธอแต่กลับจูบกับโรเซตาในห้องเก็บของ คืนนั้นทั้งคืนเธอร้องไห้จนปวดหัวแทบไม่มีน้ำตาให้ไหลมันเจ็บเกินกว่าจะอธิบายให้เขาเข้าใจได้ว่าการถูกคนที่รักแอบทำอะไรลับหลังมันเป็นยังไง

“ความจริงอะไร ผมไม่ได้มีอะไรกับโรเซตาเลยนะ”

“ทำไมจะไม่มี ในเมื่อเรียน่าเห็นกับตาว่ากาเรนจูบกับโรเซตาในห้องเก็บของ” สายตาปวดร้าวมองชายหนุ่มทั้งน้ำตา

ภาพเหตุการณ์วันนั้นยังคงอยู่ในใจเธอตลอดเวลา เมื่อเธอดันหาของสำคัญซึ่งเป็นกล่องไม้สีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงไม่พบ เรียน่าโวยวายลั่นบ้านเพราะสิ่งที่อยู่ข้างในถึงแม้จะไม่มีราคาแต่เป็นสิ่งมีค่าสำหรับเธอมากที่สุดในชีวิต จนเด็กรับใช้ต้องวิ่งตามหาไปทั่วคฤหาสน์ จนกระทั่งมาดามสิราออกจากห้องเพราะได้ยินเสียงโวยวายของลูกสาวและความโกลาหลภายในบ้านถึงได้รู้ว่ากล่องไม้ชิ้นสำคัญของเธอนั้นถูกย้ายไปวางไว้ในห้องเก็บของหลังบ้านเรียบร้อยแล้ว กาเรนอาสาเข้าไปเอาให้แต่รอเท่าไหร่ชายหนุ่มก็ไม่กลับมาสักทีเธอจึงเดินเข้าไปตามแต่แล้วกลับพบว่าเขากำลังจูบโรเซตาอยู่ในห้องนั้น

“มันไม่ใช่อย่างที่เรียน่าคิดนะ”

“แต่มันมากกว่านั้นใช่ไหม” เรียน่าถามชายหนุ่มพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงพรูลงมาเป็นสาย “เรียน่าไม่รู้หรอกนะว่าหลังจากนั้นกาเรนจะมีอะไรกับโรเซตาหรือเปล่า แต่อยากให้รู้ไว้ว่าเรียน่าเสียใจที่กาเรนไม่เคยสนใจเรียน่า ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวเรียน่าเหมือนกับที่กาเรนทำกับโรเซตา”

“ผมกับโรเซตาไม่ได้มีอะไรกัน เขาเข้ามาด้านหลังโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวแล้วพอผมหันมาเขาก็ขโมยจูบผมแต่เราไม่ได้มีอะไรเกินเลยมากไปกว่านั้นนะเรียน่า” กาเรนพยายามอธิบายให้เรียน่าฟัง

เขาไม่ได้คิดอะไรกับโรเซตาไร้ซึ่งความรู้สึกใดกับหญิงสาว แตกต่างจากคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าการที่เขาไม่แตะต้องหล่อนเพราะเขาคงหยุดตัวเองไม่ได้หากได้สัมผัส มันจะไม่จบอยู่แค่กอดหรือจูบแต่มันจะมากกว่านั้นหลายร้อนหลายพันเท่าจนไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

“ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมกาเรนไม่ผลักเธอออกเหมือนกับที่ทำกับเรียน่า ทำไมถึงยืนนิ่งเฉยไม่ทำอะไรเลย”

ทำสิ เขาทำไปหมดแล้วทั้งดันทั้งผลักแล้วบอกกับโรเซตาไปแล้วด้วยว่าชีวิตนี้ของเขามีเพียงคนเดียวที่เขาจะรักนั่นก็คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ แต่เขาเอ่ยมันออกไปไม่ได้เขาไม่มีอะไรเหมาะสมกับหล่อนเลยสักนิด ถึงแม้จะรักมากแค่ไหนก็ไม่กล้าก้าวขึ้นไปเคียงข้างคนที่เป็นเหมือนเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ส่วนเขามันก็แค่องครักษ์ต่ำต้อย

“จะทำอะไรเรียน่า” ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปจับมือทั้งสองข้างที่ถอดเสื้อกันหนาวออกจากตัวเหลือเพียงชั้นในตัวสวยที่ห่อหุ้มบัวคู่สวยไว้ให้ลับสายตา

“เป็นเรียน่าได้ไหม”

“ใส่เสื้อผ้าซะเรียน่า อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าใครอีก”

“เป็นเรียน่าได้หรือเปล่า” เรียน่าสะบัดแขนแล้วก้มลงถอดกางเกงออกจากตัวเหลือเพียงชุดชั้นในสองตัวที่ยังคงปิดส่วนที่น่าสัมผัสมากที่สุดไว้ให้พ้นตา

เรือนร่างขาวผ่องกลั้นความอายจนแดงไปทั้งตัวยื่นแขนออกไปคล้องคอชายหนุ่ม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเปิดเผยความรู้สึกและความต้องการออกมาจนหมดเปลือก ข่มความอายเอาไว้ให้ลึกที่สุดเพื่อให้ชายหนุ่มเข้าใจความรู้สึกของเธอบ้างว่ามันทรมานกับการรอคอยเขามานานแค่ไหน

“อย่าทำอย่างนี้นะเรียน่า”

“เรียน่าอยากเป็นของกาเรน” เธอไม่เคยทำแบบนี้กับใครและไม่มีวันที่ใครจะได้เห็นเธอทำแบบนี้นอกเขาเพียงคนเดียว คนที่เธอรัก