บทที่ 4

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าประตูบ้านในเวลาหนึ่งทุ่ม ร่างระหงของผู้ช่วยพ่อบ้านรีบเดินมารับเจ้าหญิงของบ้านและชายหนุ่มผู้เป็นที่รักตามหน้าที่ เมื่อเปิดประตูด้านหลังร่างบางที่สวมเสื้อคลุมจนมิดก็ก้าวลงจากรถตามด้วยบอดิการ์ดหนุ่มที่เปิดประตูรถด้านหน้าแล้วก้าวตามร่างของผู้เป็นนายเข้าไปในบ้านไม่ให้คลาดสายตา ถึงแม้ด้านนอกจะหนาวเพียงใดแต่เมื่อก้าวเข้าไปในบ้านความอุ่นสบายจากเครื่องทำความร้อนขนาดใหญ่ที่ติดตั้งไว้ทั่วบ้านก็ทำให้ร่างกายของเรียน่าอบอุ่นขึ้น จนสามารถถอดเสื้อคลุมหนาออกจากตัวยื่นให้โรเซตาแล้วเดินเข้าไปหามารดาในห้องนั่งเล่น

“โรเซตาถอดเสื้อคลุมให้นะ” เสียงหวานดึงความสนใจของเรียน่าให้หันกลับไปมอง

รอยยิ้มสดใสกระตือรือร้นถอดเสื้อคลุมตัวหนาออกจากร่างของชายหนุ่ม สองมือโอบเสื้อตัวใหญ่ไว้ในมือเขย่งปลายเท้าปัดเศษหิมะที่ติดเส้นผมหนาหยักของชายหนุ่มจนริมฝีปากแดงอวบอิ่มเฉียดริมฝีปากของกาเรนไปเพียงเล็กน้อย เธอรู้ว่าโรเซตารู้สึกยังไงกับกาเรนแต่ผู้ชายคนนี้เป็นของเธอใครก็อย่าคิดมาแย่งเป็นอันขาด

“เสร็จแล้วตามฉันไปที่ห้องด้วยนะกาเรน” เรียน่าพยายามข่มเสียงตัวเองไม่ให้สั่นได้แต่ไม่อาจข่มความแข็งกระด้างในน้ำเสียงได้

หลังจากที่ชายตามองคนทั้งคู่ให้รู้ว่าเธอไม่พอใจกับการดูแลจนออกนอกหน้าของโรเซตา เรียน่าก็เดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นที่มีร่างสมส่วนของมารดานั่งถักไหมพรมให้กับเธอและพ่อด้วยความสุข ตามนิสัยที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก

หญิงไทยร่างเล็กหน้าตาอ่อนหวานไม่ว่าจะมองกี่ทีก็ไม่มีเค้าที่จะสยบเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเอนริคได้ แต่หล่อนกลับสามารถกุมหัวใจและชีวิตของผู้ชายคนนี้ได้เพียงแค่ใช้ใจที่บริสุทธิ์ชี้นำทางเอาชนะใจที่แข็งกระด้างของเจ้าพ่อมาเฟียลงได้ มาดามสิรา หญิงไทยแท้ที่เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาเป็นแม่บ้านแม่เรือนให้กับมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งอิตาลีจนมีโซ่ทองคล้องใจผูกพันรักทั้งคู่ไว้ด้วยกันมาตลอดเกือบสามสิบปีนั่นก็คือ เรียน่าหรือสรินา เจอร์ราโด เจ้าหญิงน้อยที่เติบโตขึ้นมาเป็นเจ้าหญิงที่สวยงามวันนี้

แต่หากใครที่คิดว่ามาดามสิราจะอ่อนแอเหมือนนิสัยเรียบร้อยที่เห็นภายนอกแล้วละก็คงคิดผิดแน่นอน เพราะหล่อนสามารถหยิบปืนขึ้นมายิงศัตรูได้อย่างสบายๆ ในขณะที่คู่ต่อสู้แน่นิ่งลงไปด้วยลูกปืนที่ออกจากรังเพลิงเพียงลูกเดียวและการต่อสู้ระยะประชิดที่ไม่เป็นสองลองใครก็เก่งไม่แพ้เรียน่าผู้เป็นลูกสาว แต่หญิงสาวเลือกที่จะไม่อวดความสามารถของตัวเองให้ใครได้รู้ หากไม่ใช่คนในวงการมาเฟียที่เคยเห็นทุกด้านของหล่อนก็คงไม่มีใครรู้ว่าหล่อนเป็นมือปืนในร่างแม่บ้านแสนดีนั่นเอง

“แม่คะ” เสียงเรียกของเรียน่าทำให้สิราต้องเงยหน้าขึ้นมามองลูกสาวที่เดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาด้านข้างด้วยใบหน้างอง้ำเหมือนคนที่ถูกขัดใจ

มือนิ่มเริ่มมีริ้วรอยตามวัยปล่อยมือจากไหมพรมในมือเอื้อมไปลูบศีรษะทุยได้รูปที่ปกคลุมด้วยผมสีน้ำตาลนุ่มสลวยของลูกสาวเพียงคนเดียวด้วยความรักใคร่ ใบหน้างามงอง้ำเหมือนเด็กถูกขัดใจกำลังออดอ้อนมารดาตามนิสัยของลูกคนเดียวและเรื่องที่ทำให้เจ้าหญิงเรียน่าหงุดหงิดได้ในโลกนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องของชายหนุ่มคนนั้นที่กุมหัวใจลูกสาวเธอมาตลอดกาล

กาเรน!

“กลับมาแล้วเหรอ โมโหอะไรมาหรือว่าโมโหหิว แม่เตรียมของโปรดลูกไว้ด้วยนะจะทานเลยหรือเปล่าหรือจะรอพ่อเขากลับมาก่อน”

“ไม่ค่ะ วันนี้เรียน่าไม่อยากรอทานอาหารกับคุณพ่อ”

“พ่อเขาทำอะไรให้โมโหละถึงไม่อยากรอทานกับพ่อเขา”

“ก็คงมีอยู่เรื่องเดียวนั่นแหละค่ะ”

สิรายิ้มน้อยๆ ให้ลูกสาว ไม่ว่าจะผ่านมากี่เดือนกี่ปีเรียน่าก็คือเด็กหญิงเรียน่าในสายตาของเธอตลอดเวลา มืออุ่นของสิราเลื่อนลงมาด้านข้างประคองใบหน้าของเรียน่าไว้แผ่วเบา ความรักจากแม่อ่อนหวานทะนุถนอมบอบบางหากแต่พ่อคือความแข็งแกร่งจนบางครั้งติดแข็งกระด้างจนไม่รู้วิธีพูดให้ลูกสาวเข้าใจถึงความหวังดีของตัวเอง และครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกันเมื่อเรื่องที่เอนริคจะพูดกับลูกสาวนั้นคงไม่พ้นเรื่องคู่ชีวิตและการขึ้นครองตำแหน่งหัวหน้ากลุ่ม