บทที่ 17 คืนวันนั้นเป็นใครกันแน่

นคินทร์เมื่อคืนไม่ได้นอนอยู่ห้องที่เธอนอนอยู่ห้องนั้น

ด้านในเป็นระเบียบเรียบร้อย

ไม่มีอะไรโดนแตะต้องมาก่อน

เธอเดินเข้ามา อาบน้ำแล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาด หลังจากนั้นออกจากบ้าน ตำแหน่งของตัวเองผู้อำนวยการได้จัดวางคนอื่นแล้ว

เธอไม่มีตำแหน่งแล้ว

เธอหันหลังกลับอย่างสิ้นหวัง

เดินออกจากโรงพยาบาล เธอยืนอยู่บนบันได

ภายในใจทราบ ตัวเองไม่มีทางเลือกแล้ว

ตอนกลางคืน

เธอมาถึงฟ้าวรัลล์

ยืนอยู่ที่หน้าประตู ในตอนที่เธอกำลังเตรียมจะเดินเข้าไปนั้น มองเห็นนิสาแล้ว

นิสาทำไมถึงได้อยู่ที่นี่?

โดยเร็วนึกถึงความสัมพันธ์ของเธอกับนคินทร์ ก็ไม่แปลกใจแล้ว

เธอก้าวเท้าเดินเข้าไป เดินตามหลังนิสาไปด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนักแล้ว

เธอมองเห็นนิสาเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ด้านในกลับไม่ใช่นคินทร์

ทว่าคือในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย เป็นลูกคนรวยคนหนึ่งที่เคยจีบนิสา

ลูกคนรวยถึงแม้ว่าจะมีเงิน แต่หน้าตาไม่ค่อยดี ดังนั้นนิสาจึงไม่ได้สนใจมาโดยตลอด

นิสาทำไมถึงได้มาเจอกับเขา?

ด้วยความอยากรู้ทำให้เธอคิดอยากจะค้นหาความจริง

เธอแอบเดินเข้าไปมองผ่านร่องประตูมองเห็นลูกคนรวยคนนั้นโอบกอดนิสาอย่างสนิทชิดเชื้อ

ทว่านิสาก็ไม่ได้ผลักเขาออก

ภายในใจของฟารินดาเต็มไปด้วยความสงสัย

เธอกับนคินทร์ไม่ใช่ว่าเป็นแฟนกันเหรอ?

เธอสวมเขาให้นคินทร์?

คิดถึงตรงนี้ ภายในใจของฟารินดาก็สั่นไหวขึ้นมาแล้ว

ด้วยนิสัยของนคินทร์ ถ้าเขาทราบเข้า สามารถเอาเธอถึงตายได้?

เวลานี้ด้านในมีเสียงดังออกมา “คมไผ่ เราเลิกกันด้วยดีเถอะ เราเลิกกันนะ?”

สีหน้าของคมไผ่เปลี่ยนไปในทันที “คุณขอเลิก หาผู้ชายคนอื่นได้แล้วใช่ไหม?”

นิสารีบร้อนอธิบาย “ไม่มี ฉันเพียงแค่รู้สึกว่าพวกเราไม่เหมาะสมกัน”

คมไผ่เย้ยหยัน “ในตอนที่คุณใช้เงินผม ก็ไม่ได้พูดว่า พวกเราไม่เหมาะสมกัน?”

คมไผ่ เดิมทีก็มีใบหน้าที่ขี้เหร่ ยิ่งดูหยาบคายขึ้นมา สีหน้าหนักแน่น “ผมไม่มีทางเลิกกับคุณ”

นิสามองใบหน้าของเขา แล้วนึกถึงใบหน้าของนคินทร์

รู้สึกว่าใบหน้าผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ น่าเกลียดเสียจนอยากจะอาเจียน เธอคิดอยากจะตัดขาดจากเขาในทันที！

นคินทร์จะได้ไม่ค้นพบว่า เธอมีผู้ชาย

นิสาทราบว่าเขาไม่มีทางเลิกไปอย่างง่ายดาย เตรียมใจเอาไว้แล้ว พูดออกมาว่า “ฉันใช้เงินคุณไปเท่าไหร่ ฉันสามารถคืนให้คุณทั้งหมดได้”

ใช่แล้ว เธอคบหากับคมไผ่ เพียงเพราะว่าเขามีเงิน

เธอคาดไม่ถึงอย่างมาก ว่าตัวเองจะมีความสัมพันธ์กับนคินทร์ได้

ถ้าทราบ ให้ตายยังไงเธอก็คงไม่มีทางยั่วคมไผ่ผู้ชายแบบนี้

ตอนนี้อยากจะสลัดทิ้ง ก็ไม่ง่ายเลย

“ทั้งหมดคืนให้ผม?”คมไผ่ยังประเมินการตัดสินใจของนิสาต่ำเกินไป คืนเงินเธอต่างพูดออกมาแล้ว

“ได้ คืนให้ผมเป็นร้อยเท่า……”ภายในใจของคมไผ่ชัดเจนดี เธอนั้นเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับของนอกกาย มีชีวิตส่วนตัวที่หรูหราฟุ่มเฟือย เดิมทีไม่มีเงินเก็บ ใช้เงินของเขาเหล่านั้น ต่างนำมาใช้ซื้อความหรูหราและความสบายทั้งหมด

เดิมทีเธอไม่มีทางที่จะนำเงินมาคืนให้เขาได้

“คุณทำไมไม่ไปปล้นซะล่ะ?！”นิสาถูกทำให้โมโหแล้ว

“นิสาผมจะบอกคุณนะ ผมสลัดออกไปไม่ง่ายนักหรอก！”

เขาเองก็ชื่นชอบนิสามาก！

ด้านในคมไผ่นำเอานิสากดลงบนโซฟาแล้ว

นิสาขัดขืน “คุณปล่อยฉันนะ！”

“คุณจะแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ผุดผ่องอะไร?”

“คุณอย่าได้เกินไปนะ รีบปล่อยฉัน！”ตั้งแต่รู้สึกว่าตัวเองกับนคินทร์มีโอกาสเป็นไปได้แล้ว เมื่อมองเห็นคมไผ่ เธอรู้สึกเพียงว่ารังเกียจจะตายอยู่แล้ว

เดิมทีไม่สามารถมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งได้แล้ว！

รู้สึกขยะแขยงอย่างสุดชีวิต！

“ผมต้องการคุณ！”คมไผ่ไม่ได้สนใจ กดเธอลงบนโซฟา ดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอ

นิสาพยายามผลักออก “คุณปล่อยฉัน！อย่าได้แตะต้องฉัน！”

ฟารินดารู้สึกว่าด้านในเป็นภาพที่ไม่น่าดู เธอไม่อยากดูหรอกนะ หันหลังกลับอยากจะเดินออกไปปรากฏว่าชนเข้ากับ “กำแพง”ตันแล้ว เดิมทีก็แอบมองคนอื่นอยู่ ใครจะไปรู้ว่าด้านหลัง ตกใจร้องออกมา……

แต่ว่าพึ่งจะอ้าปาก ปากก็ถูกปิดเอาไว้

เธอเหลือบมองขึ้นมา ก็มองเห็นนคินทร์

ร่างกายอันสูงยาวของเขา พื้นที่ถูกไฟระย้าส่องลงมา สะท้อนเงาอันรู้สึกว่าเย็นยะเยือกออกมาแล้ว

ฟารินดาหวาดกลัวจนกลืนน้ำลายแล้ว เขามองเห็นแล้วใช่ไหม? ได้ยินแล้วใช่ไหม?

ท่าทางการกลืนน้ำลายของเธอ เหมือนกับว่าเธอกำลังดูดฝ่ามือของนคินทร์ ริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม แนบสนิทกับผิวหนังของเขา

ลมหายใจ ร้อนๆ อุ่นๆ ยังมีความจักจี้อยู่บ้าง รดลงบนฝ่ามือของเขานับไม่ถ้วน

ภายในใจของเขา วินาทีนี้สูญเสียการควบคุมตัว แสร้งทำเป็นสงบนิ่งมองลงมาอย่างตักเตือน

ฟารินดา “……”

เธอถูกจ้องมองอย่างประหลาด

ด้านในมีเสียงการถกเถียงกันของสองคนอย่างต่อเนื่อง

แต่นคินทร์นั้นไม่ได้คิดอยากจะเดินออกไป ทว่ากลับกันปิดปากฟารินดาเอาไว้อย่างนี้ พร้อมฟังไปด้วย

ฟารินดาทั้งร่างกายไม่กล้าขยับตัว เขาถูกนิสาทำให้โมโหจนเสียสติไปแล้วใช่ไหม?

เรื่องแบบนี้ต่างไม่เข้าไปขัดขวาง?

ไม่กลัวว่านิสาจะถูกคมไผ่รังแกจนสำเร็จจริงๆเหรอ?

ในห้อง

“นิสาผมจะบอกคุณนะ คิดอยากจะเลิกกัน คุณเลิกคิดไปได้เลย คืนเงินก็ไม่ได้！”คมไผ่น่าจะชื่นชอบนิสาจริงๆ ถึงได้รั้งเอาไว้แบบนี้

“ฉันไม่ชอบคุณสักหน่อย”นิสาถูกบีบบังคับจนไม่ไหวแล้ว

“คือคุณตามตื๊อฉันไม่เลิก ฉันมองว่าคุณนั้นน่าสงสารจึงให้โอกาส คุณอย่าได้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง！”

คมไผ่โมโหอย่างขีดสุด ประโยคนี้ของนิสา ราวกับว่าได้แตะโดนจุดขีดสุดของเขาแล้ว “นิสาคุณคิดว่าผมมันไม่มีความร้ายกาจใช่ไหม?”

“คมไผ่……คุณปล่อยฉัน……ปล่อย……”

เสียงจากด้านในดังออกมาอย่างต่อเนื่อง……หลังจากนั้นพัฒนาไปถึงจุดไหนนั้น ก็ไม่ชัดเจน

นคินทร์ไม่ได้อยู่ดูจนจบ สีหน้าขุ่นเคือง ลากตัวฟารินดาเดินออกไป

เข้ามาให้ห้องห้องหนึ่ง ฟารินดารีบเอ่ยปากออกมาในทันที “คุณทำไมถึงได้อยู่……”

นคินทร์ไม่มีอารมณ์จะตอบเธอ

เขามาช้ากว่าฟารินดา เดินผ่านทางเดิน มองเห็นเธอกำลังแอบมองอยู่ จากนั้นจึงเดินเข้าไป ปรากฏว่า……

ทั้งร่างของเขาแผ่กระจายความเย็นชาออกมาอย่างรุนแรง

ความงดงามในคืนนั้นทั้งหมดต่างถูกทุบจนแตกสลาย

เขาขยะแขยงอย่างขีดสุด！！！

เขาคาดไม่ถึงนิสากระนั้นคือมีผู้ชาย！

แต่ที่เขาจำได้ ผู้หญิงที่เขาต้องการคนนั้น ทั้งๆที่เป็นสาวพรหมจรรย์！

ความใสซื่อบริสุทธิ์แบบนั้น เดิมทีแสร้งทำไม่ได้！

คิดดูแบบนี้แล้ว นิสาอาจจะไม่ใช่?！

“เอ่อคือว่าคุณคินทร์……”

“หุบปาก！”

คำพูดของฟารินดายังไม่พูดออกมา ก็ถูกนคินทร์ตัดบทด่าออกมา！

เขาล้วงโทรศัพท์ออกมา ต่อสายไปหาคราม

โดยเร็วก็ต่อสายติดแล้ว

 “คุณไปตรวจสอบที่โรงพยาบาล คืนวันนั้น เป็นใครกันแน่！”