บทที่ 16 จูบทางอ้อม

ฟารินดากำลังฝัน ฝันว่าตัวเองถูกงูใหญ่สองตัวรัดแน่นแล้ว เธอไม่สามารถหายใจได้แล้ว ก็นึกว่าตัวเองจะขาดอากาศหายใจทว่าเสียชีวิต มีแสงอันหนึ่งปรากฏขึ้นมา เธอจึงคว้าเอาไว้อย่างสุดชีวิต

ในขณะที่เธอนึกว่าตัวเองกำลังจะได้รับการช่วยชีวิต ก็ถูกทำให้ตกใจตื่น……

ลืมตาขึ้นมาก็มองเห็น ผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่สวมชุดคลุมอยู่อย่างไม่เรียบร้อยยืนอยู่ที่ด้านหน้าของเธอ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อเธอแล้วยังไงอย่างงั้น

เธอได้สติขึ้นมาในทันที ลุกขึ้นมาขดตัวอยู่ที่มุมของโซฟา ตกใจกลัวจนพูดไม่เป็นประโยค “คุณ คุณจะทำอะไร?”

น้ำเสียงของเธอพึ่งจะตื่นจึงมีความแหบพร่า

ทั้งแฝงไปด้วยความสั่นเทา

นคินทร์ยิ้มออกมาอย่างเหยียดหยัน ทั้งๆที่เป็นเธอจงใจดึงชุดคลุมของเขาออก ตอนนี้ยังแสร้งทำเป็นตกใจจนเกินจริง?

“ไม่ใช่ว่าคุณโหยหาผู้ชายแล้วเหรอ จงใจแสร้งทำเป็นหลับแล้วลงมือกับผม?”

ฟารินดาสูดลมหายใจเข้า นิ้วมือค่อยๆกำเข้ามา จ้องมองเขาอย่างดื้อรั้น “ฉันเปล่า！”

นคินทร์แน่นอนว่าไม่เชื่อ “งั้นเหรอ?”

เขาโน้มตัวลงมาอย่างไม่มีสัญญาณ

เขาเข้าใกล้ มีกลิ่นอายของความเยือกเย็น ทั้งเต็มไปด้วยความรู้สึกกดดัน ความแข็งกร้าวอันเต็มเปี่ยม

ตามสัญชาตญาณของเธอสองมือมาบังเอาไว้

มืออันอ่อนนุ่มทั้งสองข้างสัมผัสกับหน้าอกของนคินทร์ ความรู้สึกของการสัมผัสกับผิวหนังที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนั้น ทำให้เขาตึงไปทั้งร่าง ค่อยๆมองลงมา ก็มองเห็นมือของเธอ

มือของเธอนั้นช่างงดงาม โดยเฉพาะนิ้วมือ เรียวยาว ข้อต่อแบ่งแยกอย่างชัดเจน ผิวขาวเนียนละเอียด

ฝ่ามืออบอุ่น ราวกับว่าสามารถซึมเข้าผิวหนังได้ ทะลุเข้าไปในสายเลือด

นคินทร์กระสับกระส่ายขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขานำความรู้สึกไม่สบายตัว หวนคืนไปให้ผู้หญิงคนนี้ที่จงใจยั่วยวน

เขาใกล้เข้ามาอีก “ห่างจากผู้ชายไม่ได้เหรอไง? คิดอยากจะใช้เล่ห์กลกับผมเหรอ?”

ฟารินดากัดริมฝีปาก “คุณมันไร้ยางอาย！”

“ผมไร้ยางอาย?”นคินทร์ยิ้ม เสียงเบา กลับมีความหงุดหงิดสะท้อนออกมาจากในอก “หรือว่าไม่ใช่คุณเหรอที่ออกตัวมาลูบไล้ผม?”

ฟารินดานี่ถึงได้รู้สึกตัวแล้ว ตัวเองเมื่อสักครู่กลัวว่าเขาจะเข้าใกล้ มือทั้งสองข้างจึงดันหน้าอกของเขาเอาไว้ เดิมทีไม่รู้สึก ถูกเตือนสติจึงรู้สึกได้แล้วว่ามือของตัวเองสัมผัสอยู่กับร่างกายของเขา หน้าอกอันแน่นและร้อนระอุของเขา ดั่งเพลิงอันแผดเผา ดึงกลับมาอย่างหวาดกลัว

กลางฝ่ามือยังมีความอบอุ่นจากร่างกายของเขา

เธอกระวนกระวาย

สายตาต่างไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหนดี

เธอคอแห้งผากอธิบายออกมา “ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

น้ำเสียงของเธอหวานมาก น่าหลงใหล

ทำให้คนที่อยู่ใกล้เธอ มีแรงกระตุ้น

นคินทร์ก็ไม่ยกเว้น แต่คือหักห้ามเอาไว้ ใจเย็นราวกับว่าไม่ลุ่มหลงไปกับความรู้สึกใดๆบนโลกใบนี้ เขายืนตรงขึ้นมา ผูกเชือกชุดคลุมอย่างช้าๆ “ผมหิวแล้ว”

ฟารินดามึนงงไปแล้วยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ

นคินทร์เหลือบมองเธอแวบหนึ่ง มองเห็นเธอไม่ขยับตัว นึกว่าเธอไม่ยินยอมไปทำอะไรให้เขาทาน ยิ้มออกมาอย่างเย็นชาพูดว่า “คุณยังไม่ยินยอมอีก ตอนนี้ก็เป็นภรรยาของผม ผมให้คุณทำอะไร คุณก็ต้องทำสิ่งนั้น！”

ฟารินดาเม้มปากแน่น จิตใจถูกคำพูดของเขาทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด

แต่ก็ไม่สามารถตอบกลับอะไรได้

เธอลงมาจากโซฟา ลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัว

ตอนเย็นไม่ได้ทานข้าว เธอเองก็หิวบ้างแล้ว

ป้าสมมีกับข้าวเก็บเอาไว้ เธออุ่นสักหน่อย โดยเร็วก็ยกขึ้นโต๊ะ

“เสร็จแล้ว”เธอเดินมาเรียกคนที่ห้องรับแขก

นคินทร์ลุกขึ้นเดินมา สายตามองไปยังโต๊ะอาหารแล้ว ไร้ซึ่งสีหน้า ไม่รู้ว่าพอใจ หรือว่าไม่พอใจ ตลอดการทานข้าวฟารินดากลายเป็นเต่าอยู่อย่างนั้น หัวหดอยู่ พยายามมีตัวตนให้น้อยที่สุด

ควรค่าแก่การฉลองคือ นคินทร์ไม่ได้หาเรื่อง แต่ฟารินดาก็ที่ทำให้น่าผิดหวังเอง ทานได้ไม่ถึงสองคำก็อยากจะอาเจียน

เธออดทนต่อความคลื่นไส้อยู่บนโต๊ะอาหาร ลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำ

ครั้งนี้อาเจียนออกมาแล้ว

ทันใดนั้นก็นึกออก ตัวเองเดือนนี้ประจำเดือนยังไม่มา

ประจำเดือนของเธอปกติมาก

ทันใดนั้นภายในใจก็ไม่ค่อยจะสบายใจ

เธอไม่ใช่ว่าตั้งครรภ์แล้วนะ?

ไม่ ไม่มีทาง

เธอทานยาคุมกำเนิดแล้ว

เธอกลัวไปเองต่างหาก ไม่เป็นไร เธอบอกกับตัวเอง

เธอกลับมายังโต๊ะอาหาร แต่ว่าสภาพจิตใจกลับไม่สงบ หยิบช้อนขึ้นมายังไม่ทันดูก็ใช้แล้ว เธอตักซุปเข้าปากหนึ่งคำแล้ว ในตอนที่กลืนลงไปเงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับสายตาอันแปลกประหลาดของนคินทร์แล้ว

เธอใจไม่ดีขึ้นมา

ตัวเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจอีกแล้ว?

คิดๆดูราวกับว่าไม่มีนะ?

“เอ่อคือว่า คืออาหารไม่ถูกปากเหรอ?”บนใบหน้าของเธอรักษารอยยิ้ม ภายในใจนั้นอยากจะเอามีดแทงเขาเสียแล้วเหลือเกิน

ทุกๆวินาทีจะทำให้เธอลำบากใจอย่างนั้นเหรอ?

ไม่ทรมานเธอให้ตายจะไม่ยอมปล่อย?

รู้ตั้งนาน ในอาหารใส่ยาพิษลงไปก็ดีแล้ว

นคินทร์คีบบล็อกโคลี่ชิ้นหนึ่งแล้ว วางเข้าไปในปาก ค่อยๆเคี้ยว สีหน้าช่างน่าค้นหา

ฟารินดาขี้เกียจจะสนใจเขา ในตอนที่ก้มหน้าทานอาหารต่อ พบว่าช้อนของตัวเอง ยังอยู่ในถ้วยของตัวเอง ในมือของตัวเอง……

เธอเงยหน้าขึ้นไป

ของนคินทร์ไม่มีแล้ว

บึ้ม！

ในสมองของเธอทันใดนั้นระเบิดบึ้ม

เธอใช้ช้อนของนคินทร์?

“ฟารินดา คุณชอบผม?”

นคินทร์เอ่ยปากออกมาอย่างไม่รีบร้อน

สีหน้ากลับมีความรู้สึกดีอยู่บ้าง

สำหรับทำไมถึงได้อารมณ์ดีไม่เลวนั้น ตัวเขาเองก็ไม่ชัดเจน

“ฉัน……”ฟารินดาคิดอยากจะอธิบาย แต่ว่า ก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอย่างไรดี ความจริงคือ ตัวเองใช้ช้อนของเขาแล้ว เมื่อสักครู่ในตอนที่เธอดื่มซุป ยังเลียตรงที่เขานั้นเลียมาก่อน……

อ๊ายๆๆ——

นี่ถือว่าเป็นการจูบทางอ้อมไหม?

เธออยากจะเอาหัวชนฝาตาย！

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ……”

“คุณอยากจูบผม ก็พูดออกมาตรงๆ ไม่จำเป็นต้องอ้อมตั้งไกล?” นคินทร์หยิบผ้าเช็ดปาก เช็ดที่มุมปากของตัวเองอย่างสง่า ค่อยๆลุกขึ้นมา มองดูเธอแวบหนึ่งแล้ว ยิ้มอย่างไม่ยิ้ม “ผู้หญิงแบบคุณ มองเห็นผู้ชายก็อยากจะกระโจนเข้าใส่ ไม่ได้คิดอะไรกับผมสักนิด นั่นคงแปลกมากแล้วใช่ไหมล่ะ?”

ฟารินดา “……”

หางตาของเธอกระตุก

ผู้ชายคนนี้ช่างหลงตัวเองมาก?！

คิดอะไรกับเขา?

นอกเสียจากว่าผู้ชายบนโลกใบนี้ต่างสูญสลายไปแล้ว！

“นี่คืออุบัติเหตุ คุณวางใจ ฉันไม่มีความคิดอะไรกับคุณอย่าแน่นอน ถ้าเกิดว่ามี ขอสาบานต่อฟ้าเบื้องบน ขอให้ไม่ตายดี！”เธอสาบานออกมาอย่างกล้าหาญ ปฏิเสธอย่างขีดสุด

นคินทร์หรี่ตาลง คำสาบานโหดขนาดนี้ต่างกล้าสาบาน?

คือไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว?

ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าดีนี่！

ดีอย่างมาก！

เขาไม่ได้โมโหออกมา ทว่าคือ ยิ้มแย้มถามเธอออกมา “ได้ยินมาว่าต่อจากนี้คุณเป็นหมอไม่ได้อีกแล้ว?”

ฟารินดาเงยหน้าขึ้นมาในทันใด

ไม่ได้ปกปิดความเคียดแค้นของตัวเองที่มีต่อเขาสักนิด！

นคินทร์ยิ้มแย้ม

มองเห็นเธอโกรธ

เขาก็สบายใจแล้ว

“คุณ……ทำอย่างไรถึงจะยอมปล่อยฉันไป?”เธอเสียงต่ำลง

ค่ารักษาของมารดาเธอ ถึงแม้ว่าท่านพฤกษ์จะช่วยจ่ายแล้ว

แต่ว่า ต่อจากนี้เธอกับมารดายังต้องดำรงชีวิตอยู่

ไม่มีงานแล้ว ก็ไม่มีรายได้

เธอจะใช้ชีวิตที่ดีกับมารดาอย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น อาชีพหมอ เป็นอาชีพในอุดมคติที่เธอรัก

นคินทร์อารมณ์ดีไม่เลว ประมาณว่ามองเห็นมองเธอถูกกดเสียจนไม่เหลือความเย่อหยิ่ง เขาก็มีความสุข “คุณทำตัวดีแล้ว ไม่แน่ผม อาจจะมีความเมตตา”

เขายกเท้าก้าวเดิน ทันใดก็หยุดลง ราวกับว่าจะให้โอกาสเธอ ทั้งสร้างความลำบากใจ “คืนนี้ที่ฟ้าวรัลล์มีการต้อนรับลูกค้า คุณถ้าเกิดว่ายังอยากได้งานของคุณ สามารถมาหาผมได้”

ฟารินดากำมือแน่น ภายในใจทราบว่าเขาไม่ได้พูดง่ายอย่างนั้น

แต่ว่า ตัวเองเหมือนกับว่าไม่มีทางเลือกอื่น เม้มริมฝีปาก “ฉันเข้าใจแล้ว”

นคินทร์ขึ้นชั้นบน เธอเก็บโต๊ะทานข้าว หลังจากนั้นก็พักผ่อนอยู่ที่ห้องรับแขกต่อ เพียงแต่นอนไม่หลับแล้ว

ในตอนที่ฟ้าใกล้จะสว่าง เธอถึงนอนหลับ

 กว่าเธอจะตื่นขึ้นมาก็เกือบจะเที่ยงแล้ว เธอไม่ได้อาบน้ำทั้งคืน อาศัยโอกาสตอนที่นคินทร์ไม่อยู่ ขึ้นไปชั้นบน ผลักประตูห้องออก เธอจึงได้พบว่า……