ตอนที่ 7

“รัน...รอพี่ด้วย...รัน”

เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ร่างบางที่กำลังจะเดินเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้โรงพยาบาลชะงัก และเมื่อหันกลับไปเธอก็แสดงสีหน้าตกใจ

“พี่เธียร”

ราณีเรียกชื่อนั้นเบา ๆ เมื่อร่างสูงของชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆ เดินเข้ามาหา เขาหยุดตรงหน้าเธอและพูดว่า

“รัน...ดีใจจังเลยที่ได้พบรัน”

“เอ้อ...ค่ะ...รันเพิ่งมาจากเยี่ยมพี่เรที่โรงพยาบาล แล้วนี่พี่เธียรจะไปไหนเหรือคะ?”

“พี่ก็ตั้งใจมาเยี่ยมเรเหมือนกัน...แต่พี่ยังไม่ทันได้เข้าไป เห็นคุณแม่อยู่หน้าห้องผู้ป่วยพี่เลยไม่กล้า”

เธียรนัย หนุ่มร่างสูงใบหน้าคมคายกล่าวด้วยสีหน้าเหมือนสำนึกผิด ราณีจึงยิ้มให้เขา

“ตอนนี้แม่กลับไปแล้ว แต่พี่เธียรคงต้องเข้าเยี่ยมวันพรุ่งนี้เพราะหมดเวลาเยี่ยมไข้แล้ว”

“รัน...”

เธียรนัยรั้งแขนเรียวบางไว้เมื่อหญิงสาวทำท่าจะเดินเข้าซูเปอร์มาร์เก็ต เธอหันกลับมาและนิ่วหน้า

“มีอะไรเหรอคะพี่เธียร”

“พี่อยากคุยกับรัน ขอเวลาพี่สักห้านาทีสิบนาทีได้ไหม?”

“เอ้อ...”

“เราไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านใกล้ ๆ นี่ก็ได้ พี่แค่อยากคุยกับรันเรื่องของเรเท่านั้น”

ราณีมีสีหน้าเหมือนลังเลแต่แล้วเธอก็พยักหน้ารับ

“ได้ค่ะ...แต่รันคงคุยกับพี่เธียรได้ไม่นานนะคะเพราะว่าต้องรีบซื้อของกลับบ้าน”

พอเธอรับปากทำให้อีกฝ่ายมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้น หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มไปยังร้านกาแฟใกล้ ๆ และเมื่อนั่งลงที่มุมหนึ่งของร้านอันเงียบสงบเธียรนัยจึงเอ่ยขึ้น

“รัน...ตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้นพี่ก็ยังไม่ได้มาเยี่ยมเรที่โรงพยาบาลเลย พี่รู้สึกผิดมากจริงๆ”

เธียรนัยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าแบกทุกข์ แววตาของเขามีร่องรอยของความสำนึกผิดท่วมท้น ชายหนุ่มแทบไม่แตะกาแฟที่พนักงานเสิร์ฟให้ มีแต่ราณีที่จิบโกโก้ในถ้วยแต่กลับรู้สึกว่ามันไม่ได้ทำให้เธอสดชื่นแม้แต่น้อย ใช่...เธียรนัยคือผู้ชายที่เรยาคบก่อนรับปากแต่งงานกับกฤติ เขาคือผู้ชายคนนั้นที่เธอพาพี่สาวออกไปหาตามคำร้องขอ ชายหนุ่มถอนใจเบา ๆ ก่อนพูดต่อ

“ถ้าคืนนั้นพี่ไม่นัดให้เรออกไปหาก็คงไม่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้น”

“อย่าโทษตัวเองเลยนะคะพี่เธียร ทุกอย่างอาจเป็นเพราะโชคชะตากำหนด ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกค่ะ”

“รัน...พี่ขอโทษที่ไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเรเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง พี่พยายามหลายครั้งที่จะเข้าไป...แต่ว่า...พอเห็นพ่อกับแม่ของเรแล้วมันทำให้พี่ไม่กล้าสู้หน้า พี่รู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้เรต้องเป็นอย่างนั้น”