ตอนที่ 6

วันนี้ราณีมาโรงพยาบาลแต่เช้าเพื่อเยี่ยมพี่สาวที่ยังนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราในห้องพักรักษาตัว เมื่อมาถึงก็พบ ศิณี มารดาของเธอรออยู่หน้าห้องผู้ป่วยก่อนแล้ว เมื่อเห็นลูกสาวคนเล็กก็รีบเข้าไปทักว่า

“รัน...ลูกมากับใครหรือจ๊ะ?”

“หนูมาคนเดียวค่ะแม่”

“กฤติคงไปทำงานสินะ...เขาเป็นยังไงบ้าง?”

สิณีถามไถ่ถึงลูกเขยเพราะเธอไม่ได้พบหน้าทั้งราณีและกฤติเป็นเวลาเกือบสัปดาห์หลังงานแต่ง ราณียิ้มแย้มและตอบว่า

“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ พี่กฤติก็ใช้ชีวิตตามปกติ เขาไปทำงานของเขาน่ะค่ะ”

“เขาไม่โกรธเราใช่ไหม? แม่กลัวว่ากฤติจะโกรธพวกเรา แม่กับพ่อกลัวมากเพราะตั้งแต่วันที่เกิดอุบัติเหตุและเราตกลงเรื่องงานแต่งเขาไม่ยอมพูดอะไรเลยจนแม่เองก็ไม่ค่อยกล้าเจอหน้าเขา”

“พี่กฤติเขารักพี่เรมากค่ะแม่ ก็เป็นธรรมดาที่เขาจะต้อง...เอ้อ...ไม่สบายใจ”

ราณีพูดยิ้ม ๆ เธอต้องแอบซ่อนน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มารดารู้ว่าจริง ๆ แล้วเจ้าสาวหมใด ๆ ต้องระทมทุกข์แค่ไหน พอได้ยินอย่างนั้นสิณีก็ถอนใจ

“ได้ยินแบบนี้แล้วแม่โล่งอกหน่อยหนึ่ง แต่เข้าใจนะว่ามันก็ทำให้รันต้องพลอยลำบากใจไปด้วย อดทนนิดหนึ่งนะ แม่คิดว่าชีวิตครอบครัวจะยืดยาวได้ก็ด้วยความเข้าใจ อย่างน้อยรันก็หน้าตาละม้ายคล้ายเร คงทำให้กฤติหายคิดถึงพี่สาวของลูกได้บ้าง”

“ค่ะ...แม่คะ...แล้วพี่เรเป็นยังไงบ้างคะ คุณหมอว่ายังไงบ้าง”

“หมอบอกว่า...สมองของเรได้รับความกระทบกระเทือน เสียหายไปบางส่วน แต่เรายังมีความหวังว่าวันหนึ่งเรจะรู้สึกตัวขึ้นมาพูดคุยกับพวกเราได้”

“แม่คะ...แม่ทำใจให้สบายนะคะ ทุกอย่างเป็นความผิดของรันเองค่ะ”

ราณีเข้าไปกอดมารดาที่ยืนน้ำตาซึม หญิงสาวจำต้องปลอบประโลมคนที่เธอรักอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ทั้งที่ตัวเองก็กำลังประสบกับความทุกข์ใจเหมือนน้ำท่วมปาก

หลังเข้าไปเยี่ยมพี่สาวที่ยังนอนบนเตียงคนไข้ไม่รู้สึกตัวราณีก็ออกจากโรงพยาบาลและตั้งใจว่าจะซื้อผักและของสดไปทำกับข้าวไว้รอ สามี ของเธอเหมือนเดิม แม้ท้อใจต่อการแสดงออกของ แฟนพี่สาว มากเพียงใดแต่เมื่อเห็นหน้าอมทุกข์ของมารดา ราณีต้องเตือนตัวเองว่าเธอต้องอดทนเพื่อให้วิกฤติของครอบครัวพ้นผ่าน และถึงเขาจะแสดงออกว่าเกลียดชังเธอขนาดไหนแต่หญิงสาวก็พยายามสร้างกำลังใจและคิดว่าจะขออดกลั้นเพื่อความรักที่อาจไม่มีวันเป็นจริง