บทนำ เจ้าสาวนอกกรรมสิทธิ์ (4)

พ่อเลี้ยงหนุ่มหัวเราะชอบใจ แล้วรอยยิ้มที่น่ากลัวก็หายไป

“สามวัน ฉันให้เวลาครอบครัวเธอสามวัน ถ้ายังลากตัวไอ้วุฒิมาให้ฉันไม่ได้ ก็เอาเงินทั้งหมดที่ไอ้วุฒิขโมยมา มาคืนฉันซะ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่อง”

“เงินเท่าไหร่?”

“แสนนึง”

“แสนนึง!!!!” วาดดาวอุทาน ทำตาโตอย่างตกใจ

“เงินมากมายขนาดนั้น ฉันจะไปเอาที่ไหนมาให้คุณ”

“เรื่องนี้มันเป็นปัญหาของครอบครัวเธอ ไม่ใช่เรื่องของฉัน อีกสามวันฉันจะมาใหม่” ชายหนุ่มสบตาที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาของหญิงสาวอีกครั้ง

เขามองเธออยู่นาน นานเป็นอึดใจแล้วถึงยอมผละไปจากห้อง...

พอเจ้าของร่างสูงใหญ่ทรงอำนาจพ้นไปจากห้องนอน วาดดาวถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ถึงจะโล่งใจที่สถานการณ์ตึงเครียดคลี่คลายลง

แต่เวลาสามวันเธอจะไปหาเงินที่ไหนมาใช้คืนเขา ครั้นจะไปตามตัวก่อเรื่อง เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปตามตัวปองวุฒิจากที่ไหนเช่นกัน

น้ำตาที่แห้งไปไหลเอ่อออกมาอีกครั้ง

“วาดดาว! พ่อเลี้ยงทำอะไรหนู” นางสวรรค์ผู้เป็นแม่หน้าตาตื่นรีบเข้ามาในห้องนอนเพื่อดูลูกสาว

พอเห็นวาดดาวร้องไห้สะอึกสะอื้น ซ้ำเสื้อผ้าก็ยังขาดหลุดลุ่ย นางก็เข้าไปสวมกอดลูกสาวน้ำตานองหน้าทันที

“โถ ลูกแม่ พ่อเลี้ยงรังแกหนูเหรอลูก”

ผู้เป็นลูกร้องไห้หนักกว่าเดิม พลางพยักหน้ารับ

“พ่อเลี้ยงบอกว่าวุฒิขโมยเงินมา เขาต้องการตัววุฒิ แล้วก็เงินหนึ่งแสนคืน” วาดดาวบอกเสียงสะอื้น

“แสนนึงเลยเหรอ?!” สมชายผู้เป็นพ่อที่เดินตามเข้ามาในห้องทีหลังอุทานขึ้น พลางบดฟันกรามเข้าหากัน สีหน้าเครียดขรึม

“พ่อเลี้ยงให้เวลาพวกเราสามวัน เราจะทำยังไงดีจ๊ะ”

คนเป็นลูกถามน้ำตานองหน้า

สถานการณ์ในตอนนี้เธอกับสมาชิกทุกคนในครอบครัวไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ในกำมือของพ่อเลี้ยงชโลทรเลย แล้วเธอจะไปหาเงินจากที่ไหนมาใช้ให้พ่อเลี้ยงล่ะ ในเมื่อพ่อก็สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง รายได้ของพ่อแทบไม่พอจุนเจือครอบครัว ซ้ำพ่อของเธอยังติดเหล้าอีก

ส่วนแม่ก็มาป่วยเป็นโรคหัวใจ ป่วยออด ๆ แอด ๆ ต้องหาหมอตลอด ใช้แต่เงิน ตัวเธอเองก็ทำงานแค่รับจ้างซักรีด และรับจ้างตามสวนผลไม้

หรือไม่ก็เป็นแม่บ้านรับจ้างทำความสะอาดตามบ้านเป็นบางครั้งบางคราว เป็นแบบนี้เธอจะมีปัญญาหาเงินแสนมาใช้คืนเขาได้เหรอ

ครั้นจะไปตามหาตัวคนก่อเรื่อง เธอก็ไม่รู้จะไปตามหาตัวปองวุฒิจากที่ไหน ก็รายนี้เร่ทำงานรับจ้างไปทั่วและอยู่ไม่ค่อยจะทน ซ้ำยังอยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง และถึงจะได้เจอหน้ากันบ้างเป็นบางครั้ง แต่เธอก็แทบไม่ได้คุยกับน้องชาย เพราะเจอหน้ากันเดี๋ยวเดียวต่างคนต่างต้องแยกย้ายไปทำมาหากิน

ครั้นจะโทรไปหาปองวุฒิก็ดันปิดโทรศัพท์ เลยติดต่อไม่ได้อีก

ครั้นจะติดต่อขอความช่วยเหลือจากเชี่ยวชาญ พี่ชายคนโตที่ทำงานในกรุงเทพฯ เธอก็ติดต่อไม่ได้อีก จะมีก็แต่รอให้เจ้าตัวติดต่อมาเท่านั้น

เฮ้อ... ให้มันได้อย่างนี้เถอะ

“ใจเย็นก่อน บางทีพ่อเลี้ยงอาจจะปรักปรำเจ้าวุฒิก็ได้” คนเป็นพ่อเอ่ยขึ้น

“ปรักปรำงั้นเหรอ คนอย่างพ่อเลี้ยงชโลทรไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกพี่ ถ้าลูกเราไม่ก่อเรื่องมีเหรอพ่อเลี้ยงจะพาลูกน้องมาเหยียบบ้านเราแบบนี้” นางสวรรค์แย้งสามี

“พูดแบบนี้เอ็งก็เข้าข้างพ่อเลี้ยงน่ะสิ”

นางสวรรค์ส่ายหน้า

“ฉันไม่ได้เข้าข้างพ่อเลี้ยง แต่คำพูดพ่อเลี้ยงมันมีน้ำหนัก พี่ไม่เอะใจบ้างเลยหรือไงว่าลูกของเราเอาเงินที่ไหนมาให้เราตั้งสองหมื่น”

“มันก็บอกอยู่ว่าเล่นบอลได้”

“นี่เจ้าวุฒิเล่นพนันด้วยเหรอพี่!” คนเป็นแม่ทำหน้าตกใจ

วาดดาวเช็ดน้ำตาจากแก้ม พุ่งสายตาไปยังผู้เป็นพ่อทันที “วุฒิบอกพ่อแบบนั้นเหรอ?”

“เออสิ มันว่ามือขึ้นก็เลยแบ่งเงินไว้ให้พวกเราใช้จ่ายในบ้าน”

“แล้วตอนนี้วุฒิอยู่ไหน?”

ผู้เป็นพ่อส่ายหน้า “ไม่รู้มัน เจ้าวุฒิรีบมาแล้วก็รีบไป เลยไม่ได้ถาม”

คำตอบจากบิดาทำเอาวาดดาวปิดตาลงเพื่อไล่หยาดน้ำตา พร้อมกับถอนหายใจหนัก ๆ ...