บทที่ 4 ยิ่งกว่าละคร

ใครจะคิดว่าตัวเองจะต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ ด้วยความเป็นเด็กที่ขาดความรัก และมีปมเรื่องพ่อแม่อยูแล้วพอมาเจอแบบนี้ก็จุกไปเลย ทำได้ต้องยอมรับความจริงว่าเราไม่มีตัวตนในชีวิตของแม่และครอบครัวใหม่ หลังจากเจอกับเรื่องนี้ก็เล่าให้เพื่อนฟัง และบอกตากับยายพวกท่านใจดีและรักเราเสมอ

"ไม่ต้องคิดมากนะหลาน แม่เขาคงมีเหตุผลของเขาเราเป็นลูกก็ทำหน้าที่ลูกไป ช่วยดูแลน้องใครไม่รักหลานก็ช่างเขา ตากับยายรักและเลี้ยงหลานมา ตั้งใจเรียนโตไปจะได้มีการงานที่ดีและมีครอบครัวที่ดีมีความสุข"

"คะยาย แต่คุณครูเขาเห็นว่าหนูไม่มีเงิน ตอนนี้หนูก็เรียนจบม.3 แล้ว ถ้าอยากเรียนต่อต้องหาทุนเรียน เพราะโรงเรียนไม่มีทุนให้เรียนฟรีแล้ว เขาให้เตรียมเอกสารไปขอทุนเพื่อเข้าเรียนมัธยมปลายคะ "

"อ้อ แล้วเขาเอกสารแะไรบ้างหละ ยายจะให้น้ากับลุงไปเตรียมหาเอกสารมาให้ "

"ครูบอกว่าต้องมีใบเกิดหรือใบรับรองการเกิดของหนูแนบไปเพิ่ม นอกจากสำเนาทะเบียนบ้านกับเอกสารผลการเรียนคะ ยายจ๋าใบเกิดหนูยายเก็บไว้ใช่ไหมคะ"

"อ้อ มันหายไปตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้วหละ น่าจะเป็นตอนที่บ้านหลังเก่าไฟไหม้ ต้องถามแม่เอ็งก่อนว่ามีเอกสารสำรองการเกิดอยู่กับแม่เราหรือเปล่า เดี่ยวให้น้าเขาโทรไปถามให้ว่าแต่ถ้าไม่มีใบเกิดเขาก็ไม่ให้ทุนเรียนเหรอ"

"คะยาย แล้วนอกจากแม่แล้วพ่อของหนูเขามีเอกสารของงหนูด้วยไหม ยายพอจะรู้ไหมว่าพ่อหนูอยู่ที่ไหนเป็นใคร"

"ไม่รู้หรอก อย่าไปพูดถึงคนพันธุ์นั้นเลย รอถามแม่เอ็งก่อนว่ายังไง"

"คะ ยาย "

"ตาจ๋า ถ้าแม่เขาไม่มีเอกสารให้หนู หนูก็คงไม่ได้เรียนต่อแน่ตาจำได้ไหมว่า พ่อของหนูเขาน่าจะมีใบเกิดหนูสำรองไว้ไหม แล้วตารู้จักพ่อหนูไหมเขาเป็นคนที่ไหน ทำงานอะไรหนูจำอะไรไม่ได้เลย ว่าพ่อเป็นใครตอนนี้ก็อายุ 15 ปีแล้ว วันแม่วันพ่อก็มีแต่กับยายหรือไม่ก็ลุงป้าน้าอา ที่งานวันพ่อวันแม่ไปแทนพ่อกับแม่ตลลอด"

"พ่อของหลานเขาทำงานอะไรตาก็ไม่รู้ เขาเคยมาตอนหลานยังเด็กๆที่มางอแม่ของเรา หลานเลยจำหน้าพ่อไม่ได้ยังไงหละ เห็นว่าทำงานที่สุทรสาครลุงกับป้าน้าๆของเราเคยไปหาแม่เราไปช่วยเลี้ยงเรา ตอนที่แม่เราพาเรากลับไปอยู่กับพ่อของเรา เหมือนน้าเราจะบอกว่าพ่อเราเขาเป็นหัวหน้ารปภ.มั่งตาก็ไม่แน่ใจ"

"คะตา หนูอยากเรียนต่อให้จบ หนูต้องหาเอกสารมาให้ได้คะตา"

"เอ้อ ตาเอาใจช่วยให้หลานของตาได้เรียนนะ"

จากนั้นน้าของฉันก็ติดต่อแม่เพื่อสอบถามเรื่องใบเกิดของฉัน แต่แม่บอกไม่มีแต่จำได้ว่าพ่อของฉันน่าจะมีเอกสารใบรับรองการเกิด ที่ทางโรงพยาบาลออกให้แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อของฉันยังมีชีวิตอยู่ไหม เพราะทุกคนต่างบอกว่าพ่อตาย แต่ก็มีน้าสาวข้างบ้านที่เขาไปทำงานที่สมุทรสาคร เขาเคยเห็นพ่อของฉันและจำได้ว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่ ฉันเลยเขียนจดหมายฝากน้าไปให้พ่อ พอพ่อได้รับจดหมายของฉันพ่อรีบให้น้องที่เป็นตำรวจ นำใบรับรองการเกิดมาให้ฉันและเขียนจดหมายตอบฉันมาด้วย ฉันดีใจมากที่ได้รับเอกสารเพราะจะได้เรียนต่อแล้ว และก็ดีใจที่พ่อไม่ได้ทิ้งเอกสารของฉันไป และพอได้ทุนและได้เรียนจนจบ ฉันก็ตัดสินใจว่าจะไปหาพ่อไปอยู่กับพ่อที่ไม่เคยเจอกันเลยถึง 18 ปี ทุกคนที่บ้านต่างคัดค้านเพราะกลัวว่าพ่อจะไม่ดูแลฉันอย่างดี แต่ด้วยความที่ฉันเป็นคนหัวแข็งไม่มีใครห้ามได้ ทุกคนที่บ้านเลยยอมให้มาหาพ่อเป็นครั้งแรก และนั่งรถไฟมากรุงเทพคนเดียว เพื่อมาเรียนต่อที่นี้และจะไปอยู่กับพ่อที่ไม่ได้เจอกันเลยถึง 18 ปี มันยิ่งกว่าละครจริงๆ ฉันกับพ่อเดินส่วนกันหลายรอบกว่าพ่อจะเข้ามาทักว่าฉันเป็นลูกของท่านไหม

"ใช่ลูกสาวของนายกลไหม"

"ใช่คะ นี้บัตรประจำตัวประชาชนหนู "

"นี้บัตรพนักงานของพ่อ แต่พ่อขอเตื่อนลูกก่อนนะว่า อย่าเชื่อใจคนง่ายถ้าเขามาหลอกว่าเป็นพ่อหละจะทำยังไง"

"ก็ไม่มีใครมาถามหนูนอกจากพ่อกับน้อง แถมพ่อกับน้องก็บอกหนูเองว่าเป็นพ่อกับน้องชายหนูเอง"

"พ่อรู้แล้ว แต่เราก็ต้องไม่เชื่อคนง่ายรู้ไหม"

"คะ พ่อ"

พอฉันมาอยู่กับพ่อ ก็คิดว่าแม่เลี้ยงกับน้องๆจะรักฉัน แต่ไม่เลยพวกเราไม่ถูกคอกันหลายๆอย่าง เพราะว่าฉันเรียนทั้งวันที่มหาลัยราม เลยไม่ค่อยได้ช่วยพ่อกับแม่ทำงาน เพราะเรียนหนักและพ่อก็ยืนกรานกับแม่เลี้ยงแล้วว่า ห้ามใช้ฉันและห้ามบ่นว่าฉันไม่ยอมช่วยงาน เอาแต่เรียนเพราะพ่อบอกอยากทดแทนให้ฉันตลอดเวลา18 ปีที่ไม่ได้ดูแล พ่อจะส่งฉันเรียนเอง แต่เรื่องมันไม่ได้สวยอย่างที่พ่อคิดไว้ พ่อกับแม่เลี้ยงทะเลาะกันเพราะเรื่องของฉันบ่ิยขึ้น แถมแม่เลี้ยงก็บอกน้องๆว่าพ่อรักแต่ฉันอะไรก็ให้ฉันเป็นที่หนึ่งเสมอ จนแม่เลี้ยงทนไม่ได้ไล่ฉันและทะเลาะกันกับฉัน ในวันที่พ่อของฉันไม่อยู่บ้านพ่อไปทำงานต่างจังหวัด กลับดึกวันนั้นฉันเดินร้องให้ออกจากบ้านเดินไปตามถนนแบบไม่คิดชีวิตเลยหละ ดีที่ลุงของญาติของแม่เลี้ยงใจดี เขาพูดทำให้ฉันได้สติไม่เดินไปไกล ไม่อย่างงั้นก็คงไม่มีฉันจนทุกวันนี้แน่นอนคะ