บทที่ 2 ชีวิตที่ต้องสู้

พอฉันเริ่มโต ป.4ได้มั่ง ฉันต้องไปช่วยตากับยายทำนาเวลาปิดเทอม และช่วยเลี้ยงวัวด้วยความี่ว่าบ้านฉันไม่ได้รวย ตากับยายเลี้ยงฉันแบบบ้านๆสอนให้ทำทุกอย่างเองตั้งแต่เข้าเรียนป.1 ฉันก็ต้องทำงานบ้านช่วยยาย ช่วยยาหุ้งข้าวสมัยนั้นหุ้งเต้าถ่าน กับข้าวก็จะเป็นปลาน้ำพริกพักที่ได้จากนา จากที่ปลูกไว้กินกันเองตอนที่น้องชายยังไม่จากไปพวกเราสองคนต้องกินน้ำข้าวกับนมข้นตรามะลิ แทนนมแม่เพราะตายายไม่มีเงินและตอนนั้นก็มีครอบครัวใหม่แล้ว ฝั่งพ่อก็เช่นกันพวกเราพี่น้องกินตามมีตามเกิดมีอะไรก็กินอันนั้น น้องชายจากไปตอนอายุได้เจ็ดขวบ หมอบอกว่าเป็นโรคปอดบวม ซึ่งตอนนั้นฉันคิดว่าน้องหลับเดียวก็ตื่น ฉันถามทุกคนและบอกว่าน้องแค่นอนหลับเดียวก็ตื่น และฉันก็แปลกใจที่ทุกคนร้องให้

"น้าทำไมพวกเราต้องเดินเก็บไม้ไปกองตรงที่เขาให้น้อนด้วยหละ"

"อ้อ จะได้ส่งน้องไปสวรรค์ไงจ๊ะ ฮือๆ"

"แล้วทำไมทุกคนต้องร้องให้ด้วย น้องแค่หลับเดียวก็ตื่นมาเล่นกับหนูเหมือนเดิม"

"ฟังน้านะ น้องชายเราไม่ตื่นมาเล่นกับเราอีกแล้ว เพราะน้องเราไปอยู่บนสวรรค์แล้ว"

"อ้อ คะ "

จากนั้นชาวบ้านก็พากันมาร่วมงานศพน้องชาย พอเสร็จงานศพฉันก็ไปบ้านเพื่อนที่อยู่ข้างๆบ้าน เพื่อไปเล่นด้วยกันปกติเพราะเราเรียนด้วยกัน ไปทำการบ้านด้วยกันกินข้าวด้วยกัน แต่คืนนั้นฉันก็เดินผ่านตรงที่เขาเผ่าศพน้องตอนบ่าย และเห็นว่าน้องชายกำลังร้องให้อยู่ ก็เลยเข้าไปหาและถามด้วยความเป็นเด็กไม่รู้ความตอนนั้น

"อ้าวเอเอ ร้องให้ทำไม ทำไม่เข้าบ้านมานั้งร้องให้ตรงนี้ทำไมมาเดี่ยวพี่พากลับบ้าน"

"ฮือ พี่สาวยายไม่ให้น้องเข้าบ้าน น้องเข้าบ้านไม่ได้ฮือ"

"เหรอ เดียวพี่ไปบอกยายให้เราเข้าบ้านนะ ดึกแล้วเดียวไม่สบายเดียวพี่ไปบ้านเพื่อนก่อน เดี่ยวจะรีบกลับไปบอกยายและให้ยายยอมให้เราเข้าบ้านนะ"

"ฮือ ครับพี่สาว"

พอฉันคุยกับเพื่อนเล่นกับเพื่อนเสร็จ ก็บอกแม่ของเพื่อนว่าน้องชายนั่งอยู่ตรงก่อไผ่ เดียวหนูต้องรีบกลับไปบอกยายว่าน้องร้องให้ ที่ยายไม่ให้เข้าบ้านพอฉันพูดจบทุกคนตกใจและพาฉันกลับบ้าน และพอฉันเจอยายและทุกคนที่บ้าน ฉันก็บอกว่าน้องบอกว่ายายไม่ยอมให้เข้าบ้าน น้องร้องให้อยู่ข้างๆบ้านตรงก่อไม่ไผ่ ทุกคนตกใจและบอกให้ฉันนอนเดียวพรุ่งนี้จะพาไปหาน้องชาย พอเช้ามายายกับทุกคนก็เชิญคนทำพิธีมาทำการเผ่าไม้ที่ฉันเห็นน้องชาย หลังจากนั้นก็ไม่เห็นน้องอีกเลยพอหลายๆวันฉันก็ถามทุกคนที่บ้านเรื่องน้องจนได้เรื่องว่า คำว่าตายไปสวรรค์ไม่มาเล่นกับฉันอีกต่อไปคืออะไร ฉันก็เสียใจที่รู้เรื่องช้ากว่าใครเขาด้วยความเป็นเด็กที่ไม่รู้ว่าตายคืออะไร คิดว่าน้องหลับเดียวก็ตื่น หลังจากนั้นก็รู้ความและพอใกล้จะจบประถมก็เริ่มรับจ้างทำนา ก็อย่างที่บอกไปก่อนหน้านั้นว่าบ้านฉันไม่ได้รวย ไปโรงเรียนสมัยนั้นได้วันละบาทเอง มากสุดก็ห้าบาทหอข้าวไปกินเอง ทุกวันกินแต่น้ำพริกกับพักมีต้อมปลาบ้าง แต่เป็นปลาที่หาได้จากในนาเวลาอยากจะซื้ออะไรก็ต้องเก็บเงินเองเพราะตายายไม่มีให้ เลยต้องทำงานตั้งแต่เด็กๆตอนนั้นฉันกับเพื่อนจะชอบแข่งกันทำนา ไม่ว่าจะเป็นหวานข้าว ถอนกล้า ดำนา เกี่ยวข้าว เลี้ยงวัว เลี้ยงความ หาปลาเล่นน้ำใสสระ พวกเราจะแข่งกันว่าใครจะชนะ ปิดเทอมก็จะนัดกันไปเกี่ยวข้าวรับจ้าง พอได้เงินมาก็จะเก็บไว้ซื้ออุปกรณ์การเรียน กับซื้อของกินกับให้ตากับยาย มันเป็นชีวิตที่สุขป่นทุกข์ แต่ทุกเรื่องราวคือประสบการณ์ที่สอนให้เราสู้ชีวิตมาจนทุกวันนี้ได้ ทำให้รู้คุณค่าของเงินและใช้มันอย่างมีความหมาย ฉันกับเพื่อนๆที่เรียนมาด้วยกันจากที่แต่ก่อนชอบแกล้งฉันว่าฉัน ตอนนี้พวกเรากลายเป็นเพื่อนรักที่สนิทกันไปไหนมาไหนด้วยกัน และเรียนด้วยกันจนจบมัธยมถึงจะเรียนจบแล้ว พวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันคอยช่วยเหลือกันและกันเสมอไม่ว่าอยู่ที่ไหน เรื่องราวต่อไปจะเป็นช่วงมัธยมที่เริ่มมีคนมาชอบและแอบชอบคนอื่นแล้วสินะ คิดถึงสมัยเรียนแล้วก็สนุกดีนะช่วงนั้น มันเป็นช่วงชีวิตที่ต้องฝ่าฟันอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน