Episode 2.2 ตำนานเล่าขาน

“แต่นั่นจะทำให้ผู้นำทั้งสามดินแดนรวมทั้งโฮโมซีนุสเองไม่พอใจ และเราอาจเป็นชนวนให้เกิดสงครามเสียเอง” คริสชี้ให้หลานชายเห็นปัญหาที่จะตามมา

“ท่านตาบอกเองมิใช่หรือว่าผู้ใดได้ครอบครองราชินีแห่งโรสผู้นั้นจักมิมีวันพ่ายแพ้แตกดับ หากอำนาจอยู่ในมือข้า ข้าจะทำให้พรีดิเอิร์ธสงบสุข”

“เจ้ารู้ตัวหรือไม่ไคเดน ว่าหากเจ้าทำเช่นนั้น เจ้าอาจไม่ต่างกับผู้นำพวกนั้นที่กระหายในอำนาจ” คริสจ้องหน้าหลานชาย แม้พอใจในเลือดนักสู้ แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้ว่าไคเดนอาจจะลุ่มหลงในอำนาจเมื่อได้ครอบครองมัน

ไคเดนสบตาผู้เฒ่าคริสผู้หยั่งรู้ทุกอย่าง “ข้าแตกต่าง ท่านตาย่อมรู้ดีแก่ใจ”

นอร์มส่งเสียง ‘หึ’ ในลำคอ ก่อนจะยกสเตาต์ขึ้นดื่มรวดเร็วหมดถ้วยราวกับมันช่วยให้ทำใจได้ “อะไรจะเกิดก็คงต้องเกิด เราคงฝืนชะตามานานเกินพอดีแล้ว”

“หากท่านปู่และท่านตาไม่ขัดข้อง อีกสองสัปดาห์เราจะเดินทางไปยังคฤหาสน์โรส”

สองผู้เฒ่าโคลงศีรษะ ก่อนจะเทสเตาต์จากโถไม้โอ๊กเพิ่ม ฝ่ายมอท่าและซานูรับฟังและพร้อมที่จะปฏิบัติตามผู้นำทุกอย่าง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้

“ตำนานแห่งโรสที่ท่านไคเดนว่า คืออะไรหรือท่านผู้เฒ่า” ซานูยื่นหน้าเข้ามาถามอย่างอยากรู้ มอท่าก็ขยับเข้ามาฟังด้วย

ริมฝีปากเหี่ยวย่นของคริสคลี่ยิ้ม แล้วเริ่มเล่าตำนานเล่าขานนั้นอีกครั้ง

“ตระกูลโรสมีสมบัติล้ำค่าที่สืบทอดกันมายาวนานนับพันปี แต่ไม่มีใครเคยเห็นหรอกนะว่ามันคืออะไร บ้างก็ว่าเป็นอัญมณีสีแดงสด บ้างก็ว่าเป็นผลึกเพชรล้ำค่า แต่ทว่าผู้ที่ได้ครอบครองมันหากต้องการสิ่งใดก็จะสมปรารถนา มั่งคั่งไปด้วยพลังอำนาจวาสนา ทรัพย์ศฤงคาร และมีชีวิตอมตะ มันจึงเป็นที่ต้องการของทุกผู้ทุกคนจนเกิดการแย่งชิง และนำมาซึ่งสงครามและการล้มตายเป็นจำนวนมาก ผู้นำแห่งโรส ณ ตอนนั้นจึงตัดสินใจทำลายมัน ไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ถูกทำลายด้วยวิธีใด แต่มันก็หายไป และไม่มีใครพูดถึงมันอีก

อีกหลายร้อยปีต่อมาตระกูลโรสมีทายาทผู้หนึ่งซึ่งเมื่อนางเติบใหญ่จนเป็นสาวสะพรั่ง นางช่างงดงามนัก ผิวของนางเป็นสีขาวอมชมพู รูปร่างบอบบางแต่สมส่วน เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนล้อมกรอบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ คิ้วเรียงเส้นสวยสีเดียวกับเส้นผม นัยน์ตาคมสีสนิม ริมฝีปากกระจับสีเชอร์รีสด กิริยามารยาทงดงามไร้ที่ติ และที่สำคัญกลิ่นกายของนางหอมกรุ่นกลิ่นดอกไม้กำจายไปทั่วร่างกาย

นางแต่งงานกับชาวโฮโมซีนุสด้วยกันซึ่งเขาเป็นเพียงคนสวนมีอาชีพปลูกดอกไม้เท่านั้น แต่หลังจากแต่งงานกับนางชายผู้นั้นก็มั่งคั่ง มีทั้งอำนาจและพละกำลัง และเวลาเพียงไม่นานเขาก็ได้เป็นผู้นำของโฮโมซีนุสผู้ครอบครองดินแดนแถบใต้ของพรีดิเอิร์ธทั้งหมด และเขายังมีอายุยืนยาวถึงสองร้อยปีอีกด้วย

มีเสียงร่ำลือว่าเมื่อครั้งที่ผู้นำแห่งโรสบอกว่าทำลายอัญมณีล้ำค่า เขาเอามันให้ลูกสาวกินเข้าไปเพื่อที่จะไม่ให้ใครหามันพบ แล้วมันก็มาปรากฏอยู่ในทายาทคนนั้นในเวลาต่อมา แต่ก็ใช่ว่าทายาทแห่งโรสทุกคนจะมีคุณสมบัตินั้น หลายร้อยปีหลายชั่วอายุคนกว่าจะปรากฏทายาทที่มีลักษณะตามตำนาน และทุกครั้งมันจะนำมาซึ่งโศกนาฏกรรมเสมอ”

ผู้เฒ่าคริสเล่าตำนานพร้อมกับจิบสเตาต์ไปด้วย พอเล่าจบก็เมาพอดี เขาจึงขอตัวไปพักผ่อน นางเซลีนที่ละมือจากงานในโรงครัวพอดีจึงเข้ามาช่วยพยุง และเอ่ยเตือนหลานชาย

“เจ้าก็รีบพักผ่อน ยายเตรียมยาไว้ให้แล้วในห้อง ก่อนนอนก็อย่าลืมใส่ อ้อ… เรอาบอกยายว่าสมุนไพรที่เจ้าใส่แผลมานั้นดีนัก เจ้าได้จากที่ใด?”

“เจ้าสาวของข้าเป็นผู้ปรุงสมุนไพร”

“เจ้าสาวของเจ้า? เจ้าแต่งงานเมื่อไรกันไคเดน ล้อข้าเล่นใช่ไหม?”

“ข้าไม่ได้ล้อเล่นท่านยาย พรุ่งนี้เมื่อท่านตาตื่น ท่านจงถามเอากับสามีท่านเถิด” ไคเดนเอ่ยด้วยใบหน้านิ่ง ไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

เซลีนจึงมองเลยไปที่ผู้เฒ่านอร์ม นางคาดคั้นเอาคำตอบด้วยสายตา

“เจ้าอย่ามาจ้องข้า นางไลออนน่าพลัดถิ่น” นอร์มไหวไหล่ “ข้าขอตัว” แล้วก็ลุกออกไปจากวงสนทนา เขาไปทักทายชาวเฮียร์สกลุ่มอื่นที่ฉลองกันอยู่ริมลำธารบ้าง ก่อกองไฟอยู่โคนต้นไม้บ้าง ครั้นเซลีนจะหันมาคาดคั้นเอากับสามีที่เมาหนักจนจะยืนหลับก็คงเปล่าประโยชน์ นางจึงเลิกล้มที่จะหาคำตอบ ก่อนจะประคองสามีเข้าไปพักผ่อน

เมื่อเหลือกันอยู่แค่สามคน ซานูก็รีบยื่นหน้าเข้ามาถาม “ราชินีแห่งโรสผู้นั้นงดงามเพียงใดหรือท่านไคเดน?”

ไคเดนยกยิ้มมุมปากซึ่งเป็นภาพที่ลูกน้องทั้งสองไม่ค่อยชินตานัก แล้วเขาก็ยกสเตาต์ขึ้นดื่มโดยที่ไม่ยอมพูดอะไร

“งดงามอย่างที่ท่านผู้เฒ่าบรรยายหรือไม่? ผิวสีขาวอมชมพู รูปร่างบอบบางสมส่วน เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนล้อมกรอบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ คิ้วเรียงเส้นสวยสีเดียวกับเส้นผม นัยน์ตาคมสีสนิม ริมฝีปากกระจับสีเชอร์รีสด และมีกลิ่นกายหอมราวกับดอกไม้” ซานูพร่ำเพ้อนัยน์ตาลอย จินตนาการถึงราชินีแห่งโรสที่ผู้เป็นนายเพิ่งได้พบเจอและก็ให้สงสัย “ดอกอะไรหรือท่านไคเดน?”

แต่ไคเดนก็ไม่ตอบเช่นเคย เขาดื่มสเตาต์หยดสุดท้าย ก่อนจะขอตัวไปพักผ่อน บุรุษร่างสูงสง่าก้าวลุกจากตั่งไม้ แล้วมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านพัก

แต่ระหว่างทางไคเดนก็คิดถึง ‘โรส’ ของเขา เด็กหนุ่มรูปร่างบอบบางผู้อำพรางความงดงามด้วยผ้าคลุมสีคล้ำผู้นั้น แต่กลิ่นกุหลาบที่กำจายไปทั่วร่างไม่อาจบดบังพลังแห่งโรสได้ กลิ่นหอมกรุ่นยังติดที่ปลายจมูกไม่รู้ลืม

ไคเดนชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าตัวบ้าน เมื่อกลิ่นกุหลาบนั้นชัดเจนขึ้นมา เขาเหลียวมองไปรอบบริเวณจนสะดุดตากับสวนดอกไม้ตรงทางขึ้นบันไดไม้หน้าบ้าน เมื่อก้าวเข้าไปใกล้ก็พบต้นกุหลาบที่ดอกสีแดงของมันกำลังเบ่งบาน กลีบแรกแย้มของมันสีสวยเหลือเกิน แต่อาจสวยน้อยกว่าริมฝีปากสีเชอร์รีของเอริคาซเล็กน้อย

ไคเดนโน้มตัวลงไปใช้ปลายนิ้วสัมผัสกลีบดอกนุ่มละมุนมือ “ริมฝีปากของเจ้าจะนุ่มเท่ากลีบกุหลาบหรือไม่นะ เอริคาซ เจ้าสาวของข้า”