ตอนที่ 2 : สัญญาแต่งงานสามเดือน

ข่าวเช้าวันต่อมา ดังกว่าฝนเมื่อคืน

ภาพหญิงสาวในเสื้อโค้ตดำกับอีกคนในผ้ากันเปื้อนสีเทาถูกแชร์เต็มหน้าเพจข่าวธุรกิจ “ลิน ณวากร ซีอีโอหญิงแห่ง NAVA Group กับหญิงปริศนาในร้านกาแฟกลางดึก” พาดหัวตัวโตบนหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ

ลินนั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงานชั้นบนสุดของตึก มือถือวางคว่ำไว้ข้างแฟ้มงาน สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่ในใจรู้ดีว่า ข่าวนี้กำลังลามเร็วเหมือนไฟบนพื้นน้ำมัน

เลขาฯ เคาะประตูเบา ๆ “คุณลินคะ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ถามว่าจะออกแถลงไหมคะ”

“ไม่” ลินตอบทันที “อย่าแตะเรื่องนี้ ปล่อยไว้แบบนั้น”

หญิงสาวลังเล “แต่คุณแม่ของคุณ…”

“บอกเธอว่าฉันจะจัดการเอง”

ลินพูดขาดคำแล้วลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่างมองลงไปยังเมืองที่ถูกฝนซัดอีกวัน เธอเห็นภาพสะท้อนตัวเองในกระจกใส — หญิงที่คนมองว่ามีครบทุกอย่าง แต่ในความจริงกลับไม่มีแม้แต่คนที่จะยืนข้าง ๆ โดยไม่หวังผล

“แต่งงานซะ”

เสียงแม่จากเมื่อวานยังติดอยู่ในหัว

เธอพึมพำเบา ๆ “ถ้ามันต้องแต่งจริง ๆ ก็ต้องมีคนยอมร่วมข้อตกลงด้วย”

ในโลกของธุรกิจ ทุกอย่างเจรจาได้ — แม้แต่เรื่องหัวใจ

⸻

ช่วงบ่าย ลินเปิดคอมพิวเตอร์ เขียนร่างเอกสารที่ดูเหมือนสัญญาจ้างทั่วไป แต่หัวข้อใหญ่ตรงกลางคือ

“สัญญาแต่งงานชั่วคราว ระยะเวลา 3 เดือน”

มือเรียวยังคงพิมพ์ต่อไปอย่างใจเย็น

ข้อที่ 1: ทั้งสองฝ่ายตกลงแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

ข้อที่ 2: ไม่มีความสัมพันธ์เชิงชู้สาว

ข้อที่ 3: ห้ามเปิดเผยข้อตกลงแก่บุคคลภายนอก

ข้อที่ 4: เมื่อครบกำหนด สัญญาถือเป็นอันสิ้นสุด

เธอหยุดพิมพ์ตอนมาถึง “ชื่อผู้เข้าร่วมฝ่ายที่สอง”

หน้าว่างโล่งสะอาดนั้นทำให้เธอนึกถึงรอยยิ้มของหญิงสาวที่ชื่อ “มีนา” ขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

“บางคนอาจอยากเป็นแค่คนธรรมดาในบางคืน…”

เสียงของมีนาในคืนนั้นยังชัดเจน อบอุ่นกว่าชาเอิร์ลเกรย์ทุกถ้วย

ลินพิงหลังพนักเก้าอี้ สูดหายใจลึก — บางที “ผู้หญิงธรรมดา” คนนั้น อาจเป็นคำตอบชั่วคราวที่เหมาะที่สุดในเวลานี้

⸻

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์ผู้ช่วย

“หาเบอร์ร้านกาแฟ Blue Hour ให้ฉันที”

“จะให้ติดต่อเรื่องสปอนเซอร์เหรอคะ?”

“ไม่ใช่” ลินตอบเรียบ “ส่วนตัว”

เสียงกระดิ่งประตูร้าน “Blue Hour” ดังขึ้นเบา ๆ มีนาเงยหน้าขึ้นจากเครื่องชงกาแฟอย่างประหลาดใจ — ไม่คิดว่าจะเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นอีก

“คุณ…” เธอพูดพลางยิ้มเกรงใจ “วันนี้ฝนยังไม่ตกนะคะ ไม่ต้องหลบก็ได้”

ลินยืนอยู่หน้าประตูในชุดสูทเรียบเฉียบ มือถือเอกสารซองบางสีขาวไว้แน่น “ฉันมาเพราะอยากคุย”

มีนาขมวดคิ้ว “เรื่องอะไรเหรอคะ”

“เรื่องงาน”

หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ “งานกาแฟเหรอคะ ฉันไม่เก่งเรื่องอื่นเท่าไหร่”

ลินส่ายหน้า “ไม่ใช่งานแบบนั้น” เธอวางซองเอกสารลงบนโต๊ะ “อ่านดูสิ”

มีนาเช็ดมือแล้วเปิดซองออก เสียงกระดาษเสียดกันเบา ๆ ภายในมีเอกสารพิมพ์อย่างเป็นทางการ ด้านบนสุดเขียนว่า

“ข้อตกลงสัญญาแต่งงานระยะเวลา 3 เดือน”

เธอเงยหน้าขึ้นทันที “นี่คุณหมายความว่าไงคะ?”

“หมายความตามนั้น” ลินตอบนิ่ง “ฉันต้องการคนช่วย เพื่อจัดการเรื่องข่าวและภาพลักษณ์ของบริษัท”

มีนากระพริบตาถี่ “คุณต้องการให้ฉันแต่งงาน…ปลอม ๆ กับคุณงั้นเหรอ?”

“ใช่ เป็นเพียงสัญญา ไม่มีอะไรเกินเลย”

“แล้วทำไมต้องเป็นฉัน”

“เพราะชื่อของคุณปรากฏอยู่ในข่าวไปแล้ว ถ้าเปลี่ยนคนตอนนี้จะดูน่าสงสัย”

มีนาวางกระดาษลง “คุณรู้ตัวไหมว่าสิ่งที่พูดมันฟังดูแปลกมาก”

“ฉันรู้” ลินตอบเรียบ “แต่ฉันไม่มีทางเลือก”

บรรยากาศในร้านเงียบลงจนได้ยินเสียงฝนเริ่มโปรยอีกครั้งข้างนอก ลินพูดต่อด้วยน้ำเสียงช้าแต่มั่นคง

“ฉันจะไม่บังคับคุณ ถ้าคุณตกลง ฉันจะชดเชยเป็นเงินจำนวนมากพอช่วยร้านของคุณต่อได้เป็นปี”

มีนาชะงัก ดวงตาเบิกขึ้นเล็กน้อย “คุณ…รู้ได้ยังไงว่าฉันมีปัญหาเรื่องร้าน?”

“ฉันตรวจสอบไว้แล้ว” ลินตอบตรง “ยอดขายคุณลดลงต่อเนื่อง สามเดือนนี้คุณขาดทุนทุกเดือน”

คำพูดนั้นเหมือนมีดบางเฉือนเข้าใจกลาง ความอายแวบผ่านใบหน้ามีนา “คุณสืบเรื่องฉัน?”

“ฉันเรียกว่าการประเมินความเสี่ยง”

หญิงสาวหัวเราะสั้น “คุณพูดเหมือนนี่เป็นโครงการอีกชิ้นในชีวิต”

“ใช่ มันคือโครงการหนึ่งที่ฉันต้องทำให้สำเร็จ”

มีนานิ่งไปนาน สายตาเธอมองเอกสารตรงหน้า เสียงฝนข้างนอกดังขึ้นเรื่อย ๆ เธอพลิกหน้าสุดท้าย อ่านประโยคปิดท้ายของสัญญา

“เมื่อครบกำหนดสามเดือน ข้อตกลงถือเป็นอันสิ้นสุดโดยไม่มีภาระผูกพันใด ๆ”

“ฟังดูง่ายดีนะคะ” มีนาพูดเบา ๆ “แต่มันง่ายจริงเหรอ?”

“ถ้าคุณรักษากติกา มันก็ง่าย”

หญิงสาวเงยหน้ามองคนตรงหน้า — ใบหน้าลินนิ่งราวกับไม่เหลือความรู้สึกใด ทว่ามีบางอย่างในแววตานั้น…คล้ายความเหนื่อยล้าที่ไม่กล้าแสดง

“แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะคะ”

“ฉันจะออกไปจากร้านนี้ แล้วคุณจะไม่เจอฉันอีกเลย”

มีนาหลุบตา มือกำเอกสารแน่นขึ้นเล็กน้อย

มีนานั่งนิ่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ เสียงฝนข้างนอกดังพอให้ได้ยินทุกหยด เธอไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงกับคำขอประหลาดนี้ หญิงสาวตรงหน้ามีทั้งอำนาจ เงิน และเหตุผลทุกอย่างในมือ แล้วคนอย่างเธอจะไปต่อรองอะไรได้

“ฉันให้เวลาคิดสองวัน” ลินพูดเสียงเรียบ “ไม่ต้องรีบตอบตอนนี้”

มีนาเงยหน้ามอง “ถ้าฉันตอบตกลง คุณคงไม่รู้หรอกว่าฉันต้องเจอกับอะไรหลังจากนั้น”

“ฉันรู้มากกว่าที่คุณคิด” ลินตอบสั้น ๆ ดวงตาคมแตะสายตาอีกฝ่ายเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับรู้สึกเหมือนเวลาในร้านหยุดนิ่ง

เธอคว้าร่มขึ้นจากมุมเคาน์เตอร์ “ฝนกำลังตก อย่าเดินออกไปตอนนี้เลยค่ะ”

“ฉันชินกับฝนแล้ว” ลินพูด พร้อมเปิดประตูออก เสียงกระดิ่งดัง “กริ๊ง” ตามหลัง กลิ่นกาแฟผสมกลิ่นฝนจางลงไปในอากาศ

มีนาเดินมาปิดประตู เธอมองแผ่นหลังของลินที่ค่อย ๆ ละลายไปในม่านฝน ความรู้สึกในใจหนักแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ระหว่าง “กลัว” กับ “สงสาร” และในความเงียบนั้น เธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงกว่าทุกครั้ง

สองวันต่อมา —

ลินนั่งรออยู่ในร้านเดิม ไม่มีเอกสาร ไม่มีโทรศัพท์ มีเพียงถ้วยชาเอิร์ลเกรย์ตรงหน้า เธอไม่แน่ใจว่ามีนาจะมาไหม แต่ก็ยังรอ

ประตูดัง “กริ๊ง”

มีนาเดินเข้ามาในชุดเดิมจากวันนั้น เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบ กับผ้ากันเปื้อนสีเทา เธอเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะ ลินเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

“คิดดีแล้วหรือยัง”

มีนาวางกระดาษแผ่นหนึ่งลงตรงหน้า — สัญญาที่เซ็นชื่อเรียบร้อยแล้ว

“ฉันจะลองเชื่อคุณดูสักครั้ง”

ลินสบตาเธอ ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาในวินาทีนั้น มีเพียงความนิ่งที่สื่อได้มากกว่าคำขอบคุณ

“แต่มีข้อแม้” มีนาเอ่ยต่อ “ระหว่างสามเดือนนั้น ฉันไม่อยากเป็นแค่ ‘ภาพ’ ในชีวิตคุณ ถ้าคุณอยากให้ฉันแสดงบทภรรยา ฉันจะทำ แต่คุณต้องมองฉันเป็นคนจริง ๆ”

ลินพยักหน้า “ตกลง”

ฝนหยุดตกพอดี แสงอาทิตย์สาดผ่านกระจกหน้าร้านเข้ามาเป็นเส้น ลินมองมันเงียบ ๆ เหมือนรู้ว่าชีวิตตัวเองกำลังจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ข้อตกลงเริ่มต้นแล้ว — และมันจะเปลี่ยนทุกอย่างที่ทั้งคู่เคยเชื่อเกี่ยวกับ “ความรัก”