อยากรู้จัก

“ไม่ได้ขโมยนะคะ แค่โกง...เอ่อนิดหน่อย มีคนอื่นรู้อีกไหมคะ”

“ไม่มีใครรู้สบายใจได้ โกงกับขโมยมันก็ไม่ต่างกันหรอก คุณเอาของของคนอื่นไปโดยที่เจ้าของไม่เต็มใจ มันก็คือขโมยนั่นแหละ”

ปานฟ้าทำหน้ายู่เมื่อได้ยินคำตำหนิ แต่มันก็จริงตามที่เขาบอกทุกคน เธอมาโกงเรือลำนี้แต่เจ้าของเรือ ยังมีน้ำจิตน้ำใจไม่เอาโทษแถมให้งานทำอีกต่างหาก

“ฉันรู้ค่ะว่าผิด ฉันไม่ทำมันซ้ำหรอก เพราะคุณริชาร์ดใจดีมาก ไม่เอาฉันเข้าคุกแต่ยังให้งานทำ อันที่จริงเขาเป็นผู้มีพระคุณเลยนะ ตอบแทนทั้งชีวิตยังไม่หมดเลย” ปานฟ้ายกยอท่านประธานใหญ่แต่ก็ไม่ได้เกินจริง ในความคิดของเธอเขาเป็นคนที่มีจิตใจดีมากๆ

“งั้นก็ตั้งใจทำงานสิ”

“ฉันจะตั้งใจสุดๆ เลยค่ะหัวหน้า”

ปานฟ้ายิ้มกว้างสองแก้มตุยไปด้วยอาหาร แม้จะมอมแมมไปหน่อยแต่ก็ดูน่ารัก น่าเอ็นดู แวบหนึ่งริคคิดเช่นนั้น และก็ตกใจกับความคิดของตัวเอง จนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่รับปานฟ้าเข้าทำงาน สิ่งที่เธอทำดูไม่น่าไว้ใจและไม่น่าให้โอกาส แต่สายตาของเธอบ่งบอกถึงความรู้สึกผิด อีกทั้งการกระทำที่กระตือรือร้นนั้น ทำให้เจ้าของเรือสำราญหนุ่มสุดหล่อยอมหยิบยื่นโอกาสให้

“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“ว่า?”

ปานฟ้ามองซ้ายมองขวาก่อนจะเอ่ยถามออกไปอย่างระมัดระวัง “คุณเคยเจอคุณริชาร์ดไหมคะ?”

“ถามทำไม?”

“ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง นิสัยใจคอเป็นแบบไหน ถ้าได้เจอกันฉันจะได้ทักทายถูก” เธอได้ยินแค่เสียงเขาผ่านลำโพงเท่านั้น ตามข่าวหน้าหนังสือพิมพ์ก็เห็นไม่ชัด เลยสรุปไม่ได้ว่าหน้าตาของคุณริชาร์ดเป็นอย่างไร

“เขาก็ น่าตาดี เข้าขั้นหล่อมาก นิสัยก็ดีมากด้วย”

“อุ้ย แอบคิดอะไรกับคุณริชาร์ดรึเปล่าคะหัวหน้า” เธอไม่ค่อยจะเห็นผู้ชายชมกันสักเท่าไหร่นัก แล้วที่หัวหน้าช่างพูดมานั้นอารมณ์เหมือนชื่นชมมาก

“ใครจะคิดแบบนั้น” แน่นอนว่าริคไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก ใครจะคิดอะไรกับตัวเองได้!

เขาเข้ามาแนะนำตัวกับเธอแต่ปานฟ้าฟังไม่ทันจบ ก็ทึกทักเอาว่าเขาเป็นหัวหน้าช่าง ซึ่งก็จริงแค่ครึ่งเดียวนอกจากริชาร์ดเป็นเจ้าของเรือ เขายังเป็นช่างกิตติมศักดิ์ในยามที่พนักงานขาดแคลน อย่างเช่นตอนนี้ที่เขามาเป็นหัวหน้าช่างจำเป็น แต่เขาไม่ได้หลอกเธอ เขาชื่อริคและเป็นหัวหน้าช่าง จะมาว่าเขาโกหกทีหลังไม่ได้

“คุณทำงานบนเรือมานานรึยังคะ” แองเจิ้ลไม่ใช่คนชอบจ้อ เพราะโดยมากแล้วเธอเอาแต่ทำงาน ทำงานแล้วก็ทำงาน เพื่อนสนิทมีน้อยมาก แต่พอเจอกับริคเธอกลับรู้สึกอยากคุยด้วยไปเรื่อยๆ

“คิดว่านาน”

“ไม่เบื่อเหรอคะ มองไปทางไหนก็เจอแต่ทะเล”

“ก็ไม่ได้น่าเบื่อขนาดนั้น” ใช่เขาไม่ค่อยเบื่อหรอก แต่ละวันมีเรื่องมากมายให้เขาจัดการ โดยเฉพาะส่วนบริการเอนเตอร์เทนท์ ทำเขาปวดหัวมากที่สุดศูนย์รวมสาวสวยที่เรื่องเยอะและปัญหาเยอะมาก

“ถ้าอยู่บนเรือนานๆ ฉันคงคิดถึง...บ้าน” บ้านที่ไม่ใช่ของเธออีกต่อไป บ้านที่ไม่มีใครรอเธอนอกจากพวกเจ้าหนี้และแม่เลี้ยง ที่คอยจะขูดรีดเอาผลประโยชน์จากเธออย่างเดียว

“กินเสร็จแล้วใช่ไหม มาสิจะพาไปดูอะไร” สายตาที่เศร้าสร้อยของเธอ ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าหญิงสาวตัวน้อยมอมแมมตรงหน้า มีปัญหาเรื่องครอบครัวจากรายงานที่เขาได้อ่านทำให้รู้ว่าเธออยู่กับแม่เลี้ยง เลยคิดอยากจะปลอบใจด้วยการพาขึ้นไปชมวิวด้านบน อย่างน้อยก็เพื่อให้เธอสบายใจจะได้มีแรงในการทำงาน

ริคพาหญิงสาวเดินขึ้นบันไดมายังดาดฟ้าบนหัวเรือ ส่วนนี้มีไว้สำหรับพนักงานเพื่อให้พวกเขาได้พักผ่อนสายตา ได้เห็นธรรมชาติบ้างแม้จะแวดล้อมไปด้วยทะเลก็ตาม แต่ก็ดีกว่าการอยู่อุดอู้ในเรือหลายๆ เดือน แบบนั่นอาจส่งผลต่อสุขภาพจิตของพนักงาน ริคไม่ได้สนใจแค่เรื่องของรายได้เท่านั้น แต่เขายังใส่ใจความเป็นอยู่ของพนักงานทุกคนบนเรือด้วย เขาเชื่อว่าถ้าพนักงานมีความเป็นอยู่ที่ดี จะส่งผลให้งานต่างๆ ขับเคลื่อนไปในทางที่ดีเช่นกัน

“บนนี้ดีจัง ขึ้นมาได้ตลอดไหมคะ”

“ได้ตามต้องการ แค่ไม่กระทบงานก็พอ”

แองเจิ้ลหันมายิ้มหวานใส่ก่อนจะสูดหายใจรับธรรมชาติเข้าปอด กลิ่นลม กลิ่นน้ำทะเล ช่วยทำให้ใจเบาสบายขึ้นเยอะ วันนี้มีทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดี ถ้างั้นเธอเลือกจะเก็บเรื่องดีๆ เอาไว้ แล้วปล่อยเรื่องไม่ดีให้ลอยไปในทะเล ไม่รู้เป็นเพราะท้องฟ้า แสงแดด ทะเล หรือคนข้างตัวกันแน่ ที่ทำให้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ปานฟ้าหันไปมองเสี้ยวหน้าของหัวหน้าช่างสุดหล่อ แสงแดดส่องกระทบตรงสันจมูกโด่งรั้น ทำให้เขาดูเหมือนเทพบุตรที่มาจากฟากฟ้า ผิวสีแทนบนกล้ามแขนนั่นก็เร้าใจอย่างบอกไม่ถูก ส่งผลให้หัวใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาจะว่าเธอแรดไหมนะ ที่ชอบเขาแบบปัจจุบันทันด่วน

แองเจิ้ลคิดว่าตัวเองชอบริคเข้าแล้ว เธอรู้จักเขาไม่ทันข้ามวันก็หลงเข้าให้แล้ว เกิดมาไม่เคยถูกใจใครแบบนี้มาก่อนเลย เอาน่าการจีบผู้ชายสักคนมันจะยากแค่ไหนกันเชียว ปานฟ้ารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที มันเป็นความท้าทายที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เดี๋ยวนะ ถ้าเขามีแฟนแล้วล่ะ...?

“เอ่อ หัวหน้าค่ะ คุณมีแฟนรึยังคะ” เธอถามออกไปโต้งๆ ใจก็ลุ้นในคำตอบ มันตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนโดนจับเมื่อเช้าเสียอีก ตอนนี้ใจเต้นแทบจะทะลุออกมาแล้ว

ริคไม่ได้ตอบในทันทีเขาหันมามองยัยมอมแมม ที่ตอนนี้เธอเอาแต่จ้องลงไปในทะเลเหมือนว่ามันน่าสนใจมาก ความจริงก็มีหลายคนเคยถามคำถามนี้ และเขาก็มีคำตอบเตรียมไว้เสมอ

“ยังไม่มี” ทว่าคำตอบนั้นต่างออกไปจากครั้งก่อน ทุกครั้งริคจะตอบว่า ‘ผมไม่มีความสนใจในเรื่องนี้’ เป็นการปฏิเสธกลายๆ แบบสุภาพ แต่ครั้งนี้ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงตอบออกไปแบบนั้น สงสัยอาจจะเมาแดดก็เป็นได้

“คุณคงไม่ค่อยได้เจอใครสินะคะ อยู่แต่บนเรือนี่นา” แองเจิ้ลหุบยิ้มไม่ได้เลยเมื่อรู้ว่าเขายังไม่มีใคร

“มันก็ไม่เชิง แต่ผมว่าตอนนี้คุณกลับไปพักก่อนดีไหม”

“ก็ดีค่ะ” ปานฟ้ายิ้มแห้ง เธอลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองมอมแมมเหลือเกิน รู้สึกอายขึ้นมาทันทีเขาจะชอบไหมนะ คนสกมกน่ะ? บ้าจริงใครจะชอบกันล่ะแองเจิ้ลจำไว้จนวันตาย จะไม่มีทางให้เขาเห็นเธอในสภาพแบบนี้อีก

ระหว่างทางกลับปานฟ้าก็จดจำเส้นทางว่าแยกไหนคืออะไร ฝั่งไหนที่สามารถไปได้บ้างจะได้ไม่นำความเดือดร้อนมาให้หัวหน้าของเธอ แม้จะมีเวลาเตรียมตัวน้อยไปหน่อยแต่ก็คิดว่าพร้อมเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ และเธอเกือบจะลืมไปเมื่อเขาเดินมาส่งถึงห้องจึงรีบทักขึ้น

“เอ่อ ฉันขอเบอร์หัวหน้าไว้ได้ไหมคะ แบบว่าเผื่อมีเรื่องฉุกเฉิน แบบถ้าฉันทำไม่ถูก หรืออยากรู้กฎเพื่อเติม หรือแบบ...”

“เอามือถือมา”