บทที่ 2

“แล้วผมจะมั่นใจได้ยังว่าทั้งหมดนี้มันจะคุ้มค่า” เขาเป็นนักลงทุนไม่ใช่พ่อพระ เพราะอะไรก็ตามที่เขาทำย่อมต้องมีผลที่น่าพอใจ

ซึ่งมันก็เป็นหน้าที่ของหล่อนแล้วในตอนนี้ ว่าจะเอาอะไรมาซื้อใจคนอย่างเขา

“ฉันคงตอบคุณไม่ได้ตอนนี้ แต่ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ จะไม่ให้คุณผิดหวังเลย ขอแค่คุณเลือกฉัน” เธอไม่มีทางใดให้เลือกอีกแล้วนอกจากทางนี้ แม้จะรู้ว่ามันจะกลายเป็นตราบาปไปทั้งชีวิตก็ไม่เป็นไร เพื่อแม่เธอทำได้ทุกอย่างแม้มันจะทำให้เธอไร้ซึ่งศักดิ์ศรีของความเป็นคนก็ตาม

“ตกลง ผมเลือกคุณ!” คำตอบนั้นทำให้หญิงสาวยิ้มได้ในที่สุด เธอไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้เขาตัดสินใจเลือกเธอแทนที่จะเป็นผู้หญิงข้างนอกพวกนั้น แต่ในเมื่อเขาให้โอกาส เธอก็จะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ” นักธุรกิจหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มรับ บางทีหลังจากนี้หล่อนอาจอยากถอนคำขอบคุณนี้คืนไป เพราะเขาเป็นนักธุรกิจ อะไรก็ตามที่ทำให้เขายอมเสียเงินไปกับมันเป็นจำนวนมากๆมันก็ต้องแลกมาซึ่งความคุ้มค่าด้วยเช่นกัน!

สัญญาจ้างอุ้มบุญ

คือสิ่งต่อไปที่หญิงสาวจำต้องเซ็นรับรู้ และนี่มันก็คืองานของเธอที่จะแลกมาซึ่งเงินจำนวนห้าล้านบาทตามข้อตกลงระหว่างเธอกับนายจ้างที่หลังจากเขาตอบตกลงเขาก็ทิ้งเธอไว้กับคนของเขาที่กำลังอธิบายถึงข้อตกลงมากมายที่เธอต้องรู้และต้องจำให้ขึ้นใจในทุกข้อ

เธอกับเขาจะใช้วิธีธรรมชาติเท่านั้น เขาให้เหตุผลกำกับใต้ร่างสัญญาเอาไว้ว่าอยากให้ลูกของเขาเกิดมาด้วยวิธีปกติ และเมื่อเด็กคลอดออกมากรรมสิทธิ์นั้นจะตกเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น เด็กจะไม่มีวันได้รู้ว่าใครคือแม่ของเขา เธอจะต้องหายตัวไปจากชีวิตของเขาและลูกทันที ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ไม่มีแม้แต่จะให้เด็กที่เกิดมานั้นเรียกเธอว่าแม่ หากผิดข้อตกลงเธอจะต้องชดใช้ค่าเสียหายที่เขาเรียกร้องทั้งหมด

“สงสัยตรงไหนถามผมได้เลยนะครับ” นุกูลเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีสุขุมตามนิสัย และไม่ลืมที่จะลอบมองท่าที‘คนของนาย’ ไปพร้อมกัน

ผู้หญิงคนนี้ดูเด็กกว่าทุกคนที่เจ้านายของเขาเคยคบหาด้วย จึงไม่แปลกที่เขา ผู้ซึ่งติดตามดูแลรับใช้นายจะเกิดความสงสัยว่าทำไมถึงต้องเป็นเธอ แทนที่จะเป็นสาวๆ คนอื่นที่มีหลายๆ สิ่งที่ดูพร้อมมากกว่า

แต่ในเมื่อเจ้านายได้เลือกแล้วทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามนั้น

“ฉันต้องอยู่กับเจ้านายของคุณแค่หนึ่งปีเท่านั้นใช่ไหมคะ” นานนับนาทีกว่าที่ปาจรีย์จะหาเสียงของตัวเองพบ เธอถามในขณะที่สายตายังคงหยุดนิ่ง อยู่ที่เอกสารหลายฉบับที่เขาทยอยส่งมาให้อ่าน

“ครับ แค่หนึ่งปี หลังจากเด็กคลอดออกมาทุกอย่างจะจบลงทันที จะไม่มีการผูกมัดใดๆ ระหว่างคุณกับเด็ก” หญิงสาวพยักหน้ารับคำอธิบาย ก่อนจะหยิบปากกาที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาเซ็นชื่อลงไป

ไม่มีประโยชน์ที่จะคร่ำครวญถึงการจากลาที่ยังมาไม่ถึง ในเมื่อเธอต้องการเงิน ส่วนเขาเองก็ต้องการทายาทไว้สืบสกุล มันก็ถือว่าต่างฝ่ายต่างได้ผลประโยชน์ร่วมกันต่างฝ่ายก็ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ

เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

แค่หนึ่งปีเท่านั้นป่าน!