ตอนที่ 3 ยืมตัว

ชายหนุ่มร่างสูงถึงร้อยแปดสิบ เจ้าของใบหน้าหล่อ ผิวสองสีที่เข้ามาทักทายเพียงฟ้าคือรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเธอ เป็นเจ้าของบริษัท เมฆา ออกแบบผลิตภัณฑ์ทุกชนิด และ ยังแอบชอบเธอมานาน แต่เธอดันแต่งงานมีสามีซะก่อน ทำให้เขาต้องเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีต่อเธอเอาไว้ในใจต่อไป…

“พี่ไม่คิดว่าจะเจอฟ้าที่นี่เลยนะเนี่ย”

เพียงฟ้าฉีกยิ้มกว้าง ไม่แปลกใจกับประโยคบอกเล่าของรุ่นพี่หนุ่ม เพราะปกติเธอก็ไม่ได้ออกงานไหนเท่าไหร่ “พี่วินชวนมาน่ะค่ะ ฟ้าเลยต้องมา”

ครั้นหญิงสาวเอ่ยถึงสามี ชายหนุ่มหน้าจ๋อยไปครู่หนึ่งก่อนที่ใบหน้าหล่อจะประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่นอีกครั้ง “แล้วไหงฟ้ามายืนอยู่คนเดียวแบบนี้ล่ะ”

“พี่วินไปทักทายเจ้าของงานค่ะ ฟ้าเลยขอยืนรอตรงนี้” ต่อให้คนพี่จะทิ้งให้เธอยืนรอเพียงลำพัง แต่เธอก็เลือกที่จะปกป้องเขาไม่ให้คนอื่นมองไม่ดี

“อ๋อ แล้วฟ้าหิวไหมเดี๋ยวพี่ไปตักอะไรให้ทาน”

“ขอบคุณค่ะพี่เมฆ แต่ฟ้าขอรอพี่วินก่อนดีกว่าค่ะ”

“ครับ”

“แล้วพี่เมฆมาคนเดียวเหรอคะ”

“มากับเลขาครับ ตอนนี้ไปเข้าห้องน้ำยังไม่มาเลย”

“ค่ะ”

“วันนี้ฟ้าสวยมากเลยนะครับ”

“ชมฟ้าตรง ๆ แบบนี้ ฟ้าก็เขินแย่เลยสิคะ”

“ก็ฟ้าสวยจริง ๆ หนิครับ” มองรุ่นน้องสาวแววตาสื่อความหมาย ทว่าเธอกลับไม่เคยมองเห็นความรู้สึกที่อยู่ในแววตาเลยสักครั้ง

“พี่เมฆก็หล่อค่ะ” มีคู่สนทนาแบบนี้เธอก็คลายความกังวลได้บ้าง แต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกอยู่ในสายตาของคนเป็นสามี….

“ไว้เรานัดทานข้าวกันสักมื้อนะฟ้า”

เพียงฟ้าไม่ทันได้ตอบกลับเมฆา ท่อนแขนแกร่งของสามีโอบมาที่ไหล่พร้อมกับดึงเธอเข้าไปประชิดตัวเสียก่อนราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ “พี่วิน”

“ไปนั่งที่โต๊ะกันเถอะ” ทีวินปราดตามองชายหนุ่มที่เคยเจอกันแค่สองครั้งแวบหนึ่งสายตาดูไม่เป็นมิตรเสียเท่าไหร่

“ค่ะ” เพียงฟ้าตอบรับสามีอย่างตามใจ ก่อนจะหันไปกล่าวลารุ่นพี่หนุ่ม “ฟ้าไปก่อนนะคะพี่เมฆ”

“ครับ” รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อจางหายไปทันที หลังจากรุ่นน้องสาวหันหลัง แล้วเดินไปพร้อมกับสามีของเธอ

“...”

“สวัสดีค่ะคุณวิน”

“สวัสดีครับ” ทันทีที่หญิงสาวร่างเพรียว ใบหน้าเรียวสวย ตาเฉี่ยว สวมใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงสดเดินเข้ามาทักทายผู้เป็นสามี เขาก็ปล่อยมือออกจากมือเธออย่างน่าใจหาย

“วันนี้พาภรรยามาออกงานด้วยเหรอคะ” ลูกสาวเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ใช้สายตามองผู้หญิงข้างกายประธานหนุ่มสุดหล่อที่เธอหมายปองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก เธอรู้ว่าหล่อนไม่ใช่เพียงดาวนางแบบชื่อดังที่เป็นอดีตคู่หมั้นของประธานหนุ่ม และ เธอก็เกลียดสองพี่น้องที่เป็นดั่งหนามยอกอกเข้าไส้ โดยเฉพาะนางน้องสาวอย่างเพียงดาวที่ไม่รู้หายหัวไปอยู่ไหน

“ครับ”

เพียงฟ้าส่งยิ้มให้หญิงสาวที่เคยเจอกันหลายครั้งที่บริษัทของสามีอย่างเป็นมิตร ทั้งที่รู้ว่าหญิงสาวไม่ชอบเธอ อาจเข้าขั้นเกลียดชังเลยด้วยซ้ำ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ หรือ เป็นกังวล

“วันนี้น้องเพียงดาวสวยจังเลยนะคะ อุ้ย!ไม่ใช่...ขอโทษค่ะน้องเพียงฟ้า” หญิงสาวเอ่ยชมอย่างไม่จริงใจ เธอแสร้งทำหน้าตกใจเมื่อเรียกชื่อผิด ทั้งที่เธอตั้งใจเรียกผิด เพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง ทำเอาเพียงฟ้าหน้าเจื่อนไปไม่น้อย แต่เธอก็รักษาน้ำน้ำใจ…

“... ไม่เป็นไรค่ะ แล้วก็ขอบคุณนะคะสำหรับคำชม”

“เชิญทางนี้หน่อยค่ะคุณวิน คุณพ่ออยากคุยด้วยค่ะ” เมธินีทำเมินเฉยต่อคำขอบคุณของเพียงฟ้า แล้วหันไปพูดคุยกับทีวินแทน

ทีวินพยักหน้าตอบรับตามมารยาท

“ขอยืมตัวคุณวินสักครู่นะคะน้องเพียงฟ้า” หญิงสาวปั้นหน้ายิ้มพลางถือวิสาสะควงแขนประธานหนุ่มอย่างไม่เกร็งใจภรรยาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

เพียงฟ้าทำได้เพียงยิ้มรับอย่างจำยอม เพราะสามีของเธอไม่แม้จะปฏิเสธ อีกทั้งยังเดินไปกับผู้หญิงคนนั้น โดยไม่บอกกล่าวกับเธอแม้แต่ประโยคเดียว ทำราวกับเธอเป็นอากาศ ในหัวพาลคิดอย่างนั้น หัวใจก็พลันบีบรัดตัวแน่นเสียจนอยากร้องไห้ขึ้นมา

“...” หญิงสาวถอนหายใจออกมายาว ๆ ด้วยใบหน้าเศร้าซึม เธอตัดสินใจเบี่ยงเท้าเดินไปอีกทาง แทนที่จะนั่งเก้าอี้รอสามี

…

เพียงฟ้าที่ยืนรับลมอยู่ตรงระเบียงของโรงแรม สายตาทอดมองไปยังเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยแสงสีในยามค่ำคืน ขณะที่ในหัวคิดถึงเรื่องมากมายพร้อมกับใจที่เป็นทุกข์จนเก็บน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“ฟ้า” แต่ต้องรีบใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มลวก ๆ เมื่อมีเสียงของคนคุ้นเคยเอ่ยเรียก เธอสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วแค่นยิ้มออกมาทำราวกับว่าไม่ได้เป็นอะไร

“พี่เมฆ”

“ไหงมายืนที่นี่คนเดียวได้ล่ะ”

“ฟ้าออกมาสูดอากาศน่ะค่ะ”

“ครับ ว่าแต่ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า ตาดูแดง ๆ ร้องไห้เหรอ”

เพียงฟ้านิ่งไปสักพักก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มขม ๆ กลบเกลื่อนความรู้สึกในใจ “เปล่าค่ะ ฟ้าจะร้องไห้ทำไมคะ เมื่อกี้ฟ้าคันตาค่ะ เลยขยี้ตาแรงไปหน่อย”

“อ๋อครับ” เมฆาตอบรับอย่างไม่ปักใจเชื่อเสียทีเดียว แต่เขาก็ไม่อยากซักไซ้เค้นเอาความจริง “ถ้าเกิดฟ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ระบายให้พี่ฟังได้นะ เผื่อพี่ช่วยให้คำปรึกษาที่ดีกับฟ้าได้”

“ขอบคุณค่ะพี่เมฆ”

ชายหนุ่มส่งยิ้มอบอุ่นให้หญิงสาวอย่างห่วงใย “อยู่นิ่ง ๆ ก่อนนะฟ้า”

“อะไรคะ”

“มีอะไรติดผมฟ้าไม่รู้อะ เดี๋ยวพี่เอาออกให้นะ”

เพียงฟ้ายืนนิ่งในระยะประชิดกับชายหนุ่ม หากมองจากด้านหลังคงถูกเข้าใจผิดก็เป็นได้ แต่เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น…

“ฟ้า!” ระหว่างที่มือหนากำลังหยิบบางอย่างออกจากผมน้ำเสียงดุของสามีก็ขานเรียกเสียงดังอย่างเกรี้ยวโกรธ จนเธอสะดุ้งตัวโหยง

“พี่วิน…อ๊ะ!” ผู้เป็นสามีเดินเข้ามาแววตาแข็งกร้าว ก่อนจะกระชากต้นแขนเธออย่างแรง จนเธอต้องส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บ

“มาทำอะไรกันตรงนี้!”

“คุณทีวินอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ เมื่อกี้มีเศษใบไม้ติดที่ผมฟ้าน่ะครับ ผมเลยอาสาเอาออกให้” เมฆารีบอธิบายเขาไม่อยากให้สามีภรรยาต้องผิดใจกันเพราะเขาเป็นเหตุ แต่ดูเหมือนประธานหนุ่มจะไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด

“กลับบ้านฟ้า!”

“อ๊ะ! พี่วินฟ้าเจ็บ” หญิงสาวหน้าตาบิดเบ้ด้วยความเจ็บ เมื่อถูกสามีกระชากให้เดินตามอย่างไม่อ่อนโยน เธอไม่เข้าใจทำไมเขาต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างนี้ด้วย

“...”

---------------------