บทที่ 2 ตอนที่ 1

กฤษณะได้พาว่าที่ภรรยาคนใหม่ของเขาเข้ามาอยู่ในบ้านทันทีหลังจากที่ได้ตกลงกับบุตรชายคนเดียวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และงานแต่งก็ถูกจัดขึ้นตามกำหนดภายในสัปดาห์ถัดมา เป็นงานเลี้ยงง่ายๆ มีแต่คนในครอบครัวและญาติสนิทและเพื่อนฝูง โดยจัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่ง พิธีการก็เป็นไปตามธรรมเนียมเพื่อเป็นการให้เกียรติฝ่ายหญิง

เจ้าบ่าววัยหกสิบเศษอยู่ในชุดทักซิโด้ผ้าเนื้อดี แม้อายุจะล่วงเลยเข้ามาครึ่งค่อนชีวิตแล้วแต่กฤษณะยังคงดูภูมิฐานมีราศี รูปร่างสันทัดไม่ได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ล่วงเลยไปตามวัย เขาเดินควงเจ้าสาวรุ่นลูกพาแนะนำให้แขกเหรื่อได้รู้จัก พร้อมทั้งดื่มกินพอเป็นพิธี เสียงหัวเราะ รอยยิ้มเต็มตื้นสมเป็นงานมงคล

ทว่า...เจ้าสาวของเขากลับมีสีหน้าเรียบเฉย และเงียบสงบเกินความจำเป็น

"เป็นอะไรหรือเปล่าเอื้อง เหนื่อยเหรอ..." กฤษณะเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าช่อเอื้อง...เจ้าสาวของเขาดูสุขุมกว่าที่คิด เขาอดที่จะเป็นกังวลไม่ได้ว่าหล่อนเครียดกับเหตุการณ์นี้หรือเปล่า ที่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายรุ่นพ่อโดยมีข้อเสนอเกี่ยวกับความอยู่รอดเป็นการแลกเปลี่ยน

"เอื้องตื่นเต้นค่ะคุณท่าน มีแต่คนใหญ่คนโตทั้งนั้นเลย กลัวจะทำให้คุณท่านขายหน้า" เจ้าสาวในชุดขาวบริสุทธิ์ให้คำตอบพร้อมรอยยิ้มหวานเล็กน้อย

วันนี้หล่อนสวยที่สุด...สวยสมกับเป็นวันของหล่อน แต่ทว่าแววตานั้นยังเศร้าไม่เคยเปลี่ยนแปลง

"หึ หึ...ยังเรียกคุณท่านอีกเหรอ เราแต่งงานกันแล้วนะ เอื้องเรียกฉันว่าคุณกฤษเหมือนที่คนอื่นๆ เขาเรียกเถอะ อีกอย่างไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น วันนี้วันแต่งงาน เอื้องควรจะมีความสุขให้มากที่สุด รู้ไหม"

"ค่ะคุณท่าน เอ่อ...คุณกฤษ" สาวเจ้ายิ้มตอบด้วยท่าทีเขินอาย หล่อนมีเค้าโครงและเครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบเลยทีเดียวหากเทียบกับผู้หญิงทั่วๆ ไปแล้ว...

ช่อเอื้องซึ่งไม่เคยผ่านการศัลยกรรมใดๆ ทั้งสิ้น แต่หล่อนก็คงความสวยแบบธรรมชาติได้เหมือนถูกเสกปั้น ไม่ว่าจะเป็นรูปหน้าคิ้วคาง ปากเล็กเป็นกระจับ ดวงตาที่กลมโตและผิวพรรณผุดผ่องมีน้ำมีนวลเปล่งออร่าโดยไม่ต้องใช้เครื่องสำอางประคบประหงม

กฤษณะรู้สึกได้ว่าเขาช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีเสียจริง ที่ได้ผู้หญิงซึ่งมีคุณสมบัติความดีเพียบพร้อมอยู่ในตัว อีกทั้งหล่อนยังสวยจนใครๆ ก็ต้องอิจฉาเขาเช่นนี้มาเป็นคู่ชีวิต

"คุณพี่สวัสดีค่ะ ขอโทษที่น้องมาช้า เอ่อ...มีธุระนิดหน่อยค่ะ" เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ทั้งคู่หันกลับไปมองท่ามกลางแขกเหรื่อที่กำลังนั่งรับประทานอาหารและชมการแสดงบนเวที

"มณีนั่นเอง...คิดว่าจะไม่มาเสียแล้วสิ" กฤษณะยิ้มรื่นทันทีเมื่อหันหลังกลับมาแล้วเห็นว่าหญิงสาวแสนสวยในชุดราตรีสีเขียวมรกตที่ยืนส่งยิ้มให้

"จะไม่มาได้ยังไงกันคะ งานแต่งคุณพี่ทั้งที เจ้าสาวสวยมากๆ ค่ะ ขอแสดงความยินดีกับคุณทั้งสอง ขอให้รักกันนานๆ อยู่ครองคู่กันตลอดไปนะคะ" เนตรมณีกล่าวอวยพรด้วยความจริงใจ ยิ้มให้กับความสุขของเพื่อนรุ่นพี่ที่หล่อนเฝ้าแอบหลงรักมาตลอดหลายปีตั้งแต่เขายังครองคู่อยู่กับภรรยาเก่าซึ่งได้เสียชีวิตไปแล้วด้วยโรคภัยไข้เจ็บ

ครั้งหนึ่ง...หล่อนเคยแทรกตัวเข้ามาคอยดูแลเขาในยามที่กฤษณะตกอยู่ในภาวะเศร้าซึมหมองหม่นจากการสูญเสีย แต่ก็คงไม่มีความหมายมากพอให้เขาหันกลับมามองในความปรารถนาดีของหล่อน มาบัดนี้กฤษณะได้แต่งงานอีกครั้งหล่อนก็ทำได้แต่ยินดีกับความสุขครั้งใหม่ของเขาเท่านั้น

สำหรับหล่อน...คงเป็นได้แค่คนแอบรักอยู่เช่นนี้ตลอดไป ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องให้อีกฝ่ายแสดงความรู้สึกกลับคืน