มลทินของตระกูล! - 1

กลิ่นหอมจางของกลีบเหมยที่โปรยไว้เมื่อคืนยังหลงเหลือเจือจาง ปะปนกับกลิ่นอุ่นของบุรุษผู้หนึ่งที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงไม้หอม

เสียงนกกระจอกส่งเสียงเจื้อยแจ้วริมระเบียง ขณะที่หญิงสาวร่างบางใต้ผ้าห่มแพรเนื้อดีขยับกายเล็กน้อย เปลือกตาสั่นระริกอย่างอ่อนแรง ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

สิ่งแรกที่เหยียนเมิ่งซีเห็น...คือเพดานไม้ประณีต และผ้าม่านลวดลายวิจิตรตระการตา

สิ่งที่สองคือ...หน้าอกเปลือยเปล่าของตนเอง

"อะ...อา...?"

นางรีบยกมือขึ้นปิดอกอิ่มแล้วก้มหน้ามองสภาพตนเอง ใบหน้าแดงก่ำ มือไม้สั่นเทา หัวใจเต้นระส่ำ

และแล้วนางก็เห็นบุรุษผู้หนึ่งนอนอยู่ไม่ห่าง...

ชายหนุ่มร่างสูงในชุดคลุมเปิดเผยช่วงอกแน่นเปลือยเปล่า กล้ามเนื้อแน่นดั่งลูกรักของเทพเจ้าที่สวรรค์สรรค์สร้าง ไหล่กว้างและแขนที่ยังกอดตัวนางไว้หลวม ๆ ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ ใบหน้านิ่งงันหากแต่ดุดัน แลดูไม่ต่างจากรูปสลักเทพสงครามที่มีชีวิต

"ตายแล้ว!...นี่มัน...นี่ฉันฝันอยู่ใช่ไหม?"

เมิ่งซีครางเสียงเบา สีหน้าซีดเผือด ยังไม่ทันได้ขยับตัวจากเตียง ชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้น

สายตาคมกริบดั่งมีดเหล็กฉายแววเย็นเฉียบ ริมฝีปากยกยิ้มบางด้วยความเย้ยหยันในวินาทีที่มองสบตาสตรีเบื้องหน้า

"แสร้งทำเป็นตกใจงั้นหรือ?"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ แฝงความเย็นชาจนแทบบาดลึกเข้าในกระดูก

"ฉะ..ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่ที่ไหน แล้วคุณเป็นใคร..." เมิ่งซีพยายามตั้งสติ มือคว้าผ้าห่มขึ้นห่อตัวแน่น

"ตกใจจนวิปลาสไปแล้วรึอย่างไร คำพูดพิกลยิ่งนัก!"

อ๋องหนุ่มคิ้วขมวดเป็นปมแล้วลุกขึ้นจากเตียง แสงเทียนส่องใบหน้าหล่อเหลาแต่เย็นเยียบ เขาหยิบเสื้อคลุมมาสวมไว้หลวม ๆ ก่อนหันกลับมา

"หากเจ้าใคร่ปีนเตียงข้า ก็ควรจะยอมรับเสียดี ๆ มิใช่แสร้งตีหน้าใสซื่อเยี่ยงนี้"

"ฉันเปล่านะ!"

"เช่นนั้นหรือ? แล้วเหตุใดเจ้าจึงเปลือยกายอยู่บนเตียงข้าเล่า?" เขาก้าวเข้ามาใกล้เพียงคืบ จ้องนางราวจะล้วงเข้าไปถึงหัวใจ

"ฉะ..ฉัน ให้ตายเถอะนี่มันเรื่องอะไรกัน!" เมิ่งซีพึมพำเบา ๆ

"น่าขันนัก...สตรีในยุคนี้ล้วนมีแต่ย้อมแมวขายทั้งสิ้น" คำพูดของเขา...ทำให้เมิ่งซีชาวาบไปทั้งตัว

"คุณพูดจาแบบนี้กับฉันได้ยังไง? นอกจากจะไม่รับผิดชอบแล้วยังมาดูถูกฉันอีก!"

"หึ! เจ้าหวังให้ข้าเชื่อหรือ ว่าเจ้าบังเอิญมาตกอยู่ในอ้อมอกข้าทั้งที่มิได้เจตนา? สตรีเจ้าเล่ห์เช่นเจ้าข้าพบมาแล้วนับไม่ถ้วน"

เมิ่งซีเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตา ไม่เพียงเจ็บใจ...แต่ยังรู้สึกผิดในสิ่งที่ตนมิได้ทำด้วยซ้ำ

ทันใดนั้น...

[ระบบเถาเป่า] เสียงในหัวดังกังวานขึ้นอย่างประหลาด

[ยินดีต้อนรับผู้ใช้งาน เหยียนเมิ่งซี ท่านได้ย้อนเวลาจากยุคปัจจุบันมายังอดีตเมื่อ 3,000 ปีก่อน ท่านควรปรับคำพูดให้เข้ากับกาลเวลา เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกกล่าวหาว่าเป็นคนเสียสติ คนตรงหน้าท่านคือ ท่านอ๋องหย่งอันแห่งแคว้นต้าเซิ่ง ผู้ที่เป็นเจ้าของฉายา มัจจุราชชายแดน โปรดอย่าตกใจ ระบบจะทำงานเป็นผู้ช่วยคอยสนับสนุนท่านเอง ไม่มีผู้ใดได้ยินเสียงนี้นอกจากท่าน]

"ฮะ...หา?" เมิ่งซีอุทานเสียงหลง มองรอบห้องราวคนเสียสติ แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงนั้น

[ระบบร้านค้าเถาเป่าเปิดใช้งานแล้ว ท่านสามารถแลกเปลี่ยนสิ่งของข้ามยุคได้ตามระดับของร้านเถาเป่า ระบบขอเตือนว่าไม่ควรทำตัวให้น่าสงสัยมากไปกว่านี้]

จังหวะเดียวกันนั้น จ้าวอวี้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็กระตุกคิ้ว มองนางอย่างไม่พอใจ

"เจ้าคิดจะเมินข้ารึ?"

"ข้า...ข้าเปล่า!"

เมิ่งซีหันกลับมา สีหน้าตื่นตระหนก สิ่งที่นางทำได้ในตอนนี้คือการปรับตัวให้เข้ากับสิ่งตรงหน้า ก่อนที่ผู้ชายหน้าโหดคนนี้จะฆ่านางทิ้งเสียก่อน

"หน้าเจ้าดูไม่เหมือนคนโง่...แต่การกระทำของเจ้าช่างไม่สมราคาเลยสักนิด" จ้าวอวี้หรี่ตามองนางเพื่อประเมินคร่าว ๆ

"ทะ..ท่านอ๋อง ข้าจะไม่อยู่ขัดหูขัดตาท่านอีก" เมิ่งซีกลั้นใจพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ปลายเตียง

"หึ...จะกลับเรือนงั้นหรือ? เช่นนั้นเจ้าจงกลับไปเสียเถิด..เฮยเจิน!" เขาหันไปด้านข้าง ตวัดเสียงเย็นเรียกข้ารับใช้

"ขอรับท่านอ๋อง!"

ชั่วพริบตาประตูตำหนักเปิดออกอย่างรวดเร็ว องครักษ์ใก้าวเข้ามาคุกเข่าอย่างขึงขัง

"ส่งนางกลับไป ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องแสดงความนอบน้อม หากนางหาทางปีนเตียงอีก...ตัดขาทิ้งเสีย!"

คำสั่งนั้น...หนักแน่น เย็นชา และเฉียบขาด

เมิ่งซีตกใจจนตัวสั่น นางไม่รู้ว่าโชคชะตาเล่นตลกอะไรกับนาง แต่ที่แน่ ๆ นับจากนี้ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป...