บอกข้าสิ ว่าเจ้าต้องการ... - 2

ในอีกกาลเวลาหนึ่ง

เมิ่งซี ครูสอนศิลปะป้องกันตัวสาววัยยี่สิบแปดกำลังปีนผาเพื่อสอนนักเรียน เธอพลาดท่าตกลงมา หัวกระแทกอย่างรุนแรง โลกทั้งใบดับวูบ ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะเปิดขึ้นอีกครั้ง…

นัยน์ตาพร่าเบลอ ร่างกายเร่าร้อนอย่างไม่เคยเป็น ลมหายใจขาดเป็นห้วง

'ที่นี่…ที่ไหน…'

เสียงในใจดังขึ้น แต่ริมฝีปากกลับมิอาจขยับ เรี่ยวแรงไม่มี แม้แต่จะลืมตายังเป็นไปได้ยาก

กลิ่นชา…กลิ่นกำยาน…อากาศที่ร้อนระอุราวจะลุกเป็นไฟ

เสียงเสื้อคลุมหลุดร่วงลงกับพื้นเย็นเยียบของตำหนักรับรอง เงาของบุรุษสูงใหญ่ปกคลุมร่างบางซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงผ้าแพรหรู กลิ่นชาหอมจางลอยอบอวลเจือกลิ่นกำยานอุ่นร้อน ราวกับเร่งเร้าเพลิงปรารถนาในอกให้โหมกระพือ

จ้าวอวี้(อ๋องหย่งอัน)กำลังคร่ำครวญด้วยความทรมานจากฤทธิ์ยา

ร่างของเขาเปียกชื้นเหงื่อจากความร้อนรุ่ม สายตาคมปลาบเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวผสานความปรารถนา เมื่อเห็นสตรีบนเตียงปรือตา ลมหายใจถี่ระรัว ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย

"เจ้าคิดจะปีนเตียงข้าอย่างนั้นหรือ?" เขากระซิบเสียงพร่า ขณะก้มลงใกล้ใบหูของนาง

"..."

"กล้าดีนัก!..."

แขนแกร่งเกี่ยวร่างของหญิงสาวเข้าหาตัว ขณะที่ริมฝีปากกดลงบนซอกคอ ลากไล้ราวสัตว์นักล่าที่รอปลดปล่อยตัวตนดิบเถื่อน

"หึ...เรือนร่างแบบนี้ เจ้าเตรียมมาล่อลวงข้าใช่หรือไม่"

"อื้อ..."

เสียงครางเบาหวิวหลุดจากริมฝีปากหญิงสาว ใบหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาที่มองเห็นเพียงเงาร่างพร่ามัวสั่นระริก

เมิ่งซีในจิตสำนึกสุดท้ายที่ยังหลงเหลือจากกาลเวลาเดิม ตกตะลึงกับสัมผัสวาบหวามที่เข้าครอบงำนางอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างกายกลับตอบสนองต่อทุกแรงสัมผัสราวกับเป็นเจ้าของที่แท้จริง

จ้าวอวี้กัดฟันแน่น มือใหญ่ลากเลื่อนแถบผ้าออกจากเรือนกายบางเบาอย่างไร้ความปรานี

"เจ้าทำให้ข้าร้อนรุ่มได้ขนาดนี้...ก็ควรรับผิดชอบให้ถึงที่สุด"

เสียงฟืดฟาดของผ้าไหมถูกฉีกดังสะท้อนในห้อง ก่อนเขาจะฝังตัวลงเหนือกายบางที่สั่นสะท้าน ใบหน้าเขาแนบชิดแทบประชิดต้นคอของนาง กลิ่นกายผสมกลิ่นเหงื่อร้อนผ่าวทำให้โลกทั้งใบคล้ายหมุนคว้าง

"บอกข้าสิ ว่าเจ้าต้องการ..."

"ขะ...ข้า..." เมิ่งซีพยายามพูด ทว่าความรู้สึกแปลกประหลาดในร่าง ทำให้ทุกคำกลืนหายไปพร้อมเสียงหอบ

เขาไม่รอฟัง...

ท่วงท่าของเขาร้อนแรง รุนแรง และไม่เปิดช่องให้ตั้งหลัก ความอดกลั้นพังทลายลงตั้งแต่ริมฝีปากหยักทาบทับ และสะโพกกระแทกแน่นเข้าหาร่างกายอ่อนนุ่ม

"อาาาา..."

เสียงครางจากหญิงสาวทำให้ดวงตาของเขาวาววับ ร่างกายตอบสนองรุนแรงยิ่งขึ้น

"อย่าหลบตาข้า..." เขากระซิบชิดริมฝีปาก

"..."

"ถ้าเจ้าจะปีนเตียงข้า เจ้าก็ต้องมองข้าทุกครั้งที่ข้าขยับ"

มือข้างหนึ่งยึดเรียวคางของนางไว้ สายตาอันเร่าร้อนประสานตรงเข้ากับดวงตาปรือมัวของนาง ขณะที่สะโพกของเขาเคลื่อนไหวอย่างไม่หยุดยั้ง

"อื้อ...มัน...มันแปลก..." เธอกระซิบเสียงสะอื้น ทว่าแววตากลับสั่นไหวด้วยความปรารถนา

"เจ้าจะต้องจำคืนนี้ไปชั่วชีวิต...เจ้าจะไม่มีวันลืมสัมผัสของข้าได้เลย"

ร่างกายกำลังถูกสัมผัสจากมือใหญ่และหยาบกร้าน ลมหายใจอุ่นจัดเป่ารินตรงซอกคอ ริมฝีปากแข็งกระด้างทาบลงมาอย่างไม่ปรานีปราศรัย

"เจ้าวางยา ข้าจะให้เจ้ารับผิดชอบ…อ๊าา" เสียงกระซิบแหบพร่ากระซิบข้างหู

เมิ่งซีที่อยู่ในร่างเหยียนเมิ่งซีอยากจะกรีดร้อง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมาอยู่ในร่างใคร เกิดอะไรขึ้น และเพราะเหตุใดถึงร้อนรุ่มจนแทบจะคลั่ง

เงาของบุรุษใหญ่โตคร่อมร่างเธอไว้ มือสากกระชากเสื้อผ้าจนหลุดลุ่ย ร่างกายเธอกลับตอบสนองทุกสัมผัสด้วยความร้อนแรง ราวกับร่างนี้มีชีวิตเป็นของมันเอง

นอกประตู องครักษ์เงาทั้งสี่กำลังจะรายงานเรื่องสตรีที่อยู่ในห้องทว่า...

"ท่านอ๋อง"

"ชู่…"

เหวินลั่วยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ ดวงตาเขามองผ่านช่องไม้ เห็นเงาร่างนายเหนือหัวกำลัง…

"ถ้าไม่อยากตายก็อย่าเข้าไปขัด!"

ขณะในห้อง เสียงสะท้อนแห่งบทรักแว่วอยู่เคล้าเสียงหอบเหนื่อย เมิ่งซีพยายามต่อต้าน แต่แรงเธอไม่พอแม้แต่จะผลักอกเขาออก

ก่อนสติจะดับวูบลงอีกครั้ง หญิงสาวคนใหม่ในร่างนี้รู้เพียงว่า…ชีวิตของนางจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

"ว่ากันว่ามีหญิงลึกลับขึ้นเตียงกับอ๋องหย่งอัน ท่านอ๋องเรียกน้ำตั้งหลายครั้ง"

"สตรีนางใดถึงหาญกล้าเพียงนั้น หากมิใช่ในวังหลวง มีหวังนางคงถูกฆ่าทิ้งแล้ว"

เสียงกระซิบกระซาบของบรรดาสาวใช้ดังไปทั่ววัง เพียงไม่นานเรื่องราวก็ลุกลามบานปลาย

? คำเตือนเนื้อหาและข้อชี้แจงสำคัญ ?

นิยายเรื่องนี้เป็นงานเขียนแนวจินตนาการ ที่ผสมผสานระหว่างโลกอดีตกับองค์ประกอบจากโลกปัจจุบัน ตัวละครบางส่วนมีต้นกำเนิดจากยุคสมัยใหม่และย้อนกลับไปยังยุคโบราณ ด้วยเหตุนี้ อาจปรากฏถ้อยคำ สิ่งของ หรือแนวคิดบางประการที่ไม่สอดคล้องกับบริบทของยุคโบราณในทางประวัติศาสตร์ ขอความกรุณาอ่านเพื่อความบันเทิง ไม่ดราม่านะคะที่รัก...