ตอนที่ 7

“ผมฟังอยู่ครับพี่”

“อ้าว..ก็เห็นเฉยๆ ไอ้เรารึก็ต้องการคำตอบ แล้วจารย์ว่าไงล่ะ จะไปไหม”

“พี่สูจน์ครับ ผมขอร้องเถอะอย่าเรียกผมว่าจารย์เลยนะ มันดูเหมือนจานกินข้าวยังไงไม่รู้”

“อ้าว...ชะช่า...จะให้เรียกว่า น้องเค เหมือนที่พี่หญิงเรียกรึ ไม่เอาหรอก ผมแขยงขน... บรื้อออออ”

“น้องเค...น้องเค...”

ชายร่างอ้วนทำท่าจีบปากจีบคอเรียกขานพระนามองค์เคสินาคาว่า “น้องเค” ตามแบบที่คุณหญิงน้ำใจเรียก ศาสตราจารย์นั้นนับได้ว่าเป็นเครือญาติกับคุณหญิงน้ำใจงามภรรยาของท่านผู้ว่าฯ กวินและมักจะแวะเวียนไปที่บ้านคลองกุ่มอยู่เสมอทำให้ออกจะเอ็นดูองค์เคสินาคาอยู่มาก เพราะความเข้าใจว่าอาจารย์หนุ่มเป็นญาติผู้น้องของท่านผู้ว่าฯ กวิน

ยิ่งมาทำงานสถานที่เดียวกันด้วย งานที่ทำก็ต้องเกื้อกูลซึ่งกันและกันเพราะศาสตราจารย์พิสูจน์นั้นเป็นหัวหน้าภาควิชาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์ ส่วนองค์นาคาหนุ่มนั้นเป็นหัวหน้าภาควิชาโบราณคดีสมัยก่อนประวัติศาสตร์ ก็เลยทำให้เมื่อใดที่ไปออกสำรวจโบราณสถานแห่งใหม่ๆ ที่เพิ่งค้นพบไม่ว่าจะเป็นในสมัยใดก็ตาม ศาสตราจารย์พิสูจน์ก็อยากที่จะมีองค์นาคาหนุ่มร่วมทีมด้วยทุกครั้งด้วยเห็นในฝีไม้ลายมือกันมาแล้วว่าคนหนุ่มรุ่นใหม่นี้ไม่ธรรมดาทีเดียว

ความรู้ในเรื่องโบราณสถานโบราณวัตถุช่ำชองจนเรียกได้ว่าดีที่สุดที่เขาเคยพบมาเลยก็ได้ อีกทั้งยังรักในการสะสมของเก่าเหมือนกันแต่แตกต่างกันที่ชายใกล้ชราสะสมเพียงชื่นชม แต่ชายหนุ่มเปิดเป็นแกลอรี่ร่วมสมัยมีทั้งของที่เปิดประมูลเป็นบางชิ้น และของที่ตกแต่งจัดแสดงไว้เพื่อชื่นชมเท่านั้น แต่ส่วนใหญ่จะมีไว้เพื่อให้นิสิตนักศึกษาได้เข้าชมได้ศึกษาหาความรู้กันเสียมาก ด้วยเป็นเสมือนเครือญาติอีกทั้งนิสัยใจคอก็เข้ากันได้ดีทำให้ยิ่งทวีความสนิทสนม แต่ถ้าจะให้เรียกขานนามอย่างนั้นคงไม่.. ชายใกล้ชรานึกสยองกับเสียงเรียกหวานหยาดเยิ้มยามพี่หญิงของตนเรียกขานน้องสามี

“เอ๊า! จารย์ก็จารย์ครับ เพราะผมว่าผมก็ออกจะสยองๆ เหมือนกัน ถ้าพี่สูจน์เรียกผมอย่างนั้นจริงๆ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” เสียงหัวเราะประสานเสียงดังขึ้นเพียงแว่บเดียว ศาสตราจารย์ก็หยุดหัวเราะและทำหน้าปั้นปึงเหมือนเดิมอีกครั้ง

“จารย์เค...อย่าเบี่ยงประเด็น ตอบมาซะดีๆ ว่าจะเอายังไง จะไปหรือเปล่า ผมจะได้ให้เขาจัดเตรียมสถานที่ เมื่อไหร่ วันไหน กี่คน... ไม่ต้องมายิ้มแบบนี้เลย งานนี้ไม่ไปผมโกรธจริงนา คราวที่แล้วก็อดทีนึงแล้วยังเสียดายไม่หายเลย ว่าไง ว่าไง”

องค์นาคาหนุ่มขำขันในท่าทีกระเง้ากระงอดปานหญิงสาวที่ชายตัวอ้วนกลมกำลังทำอยู่ สิ่งที่ถามมาก็อยากไปอยู่ แต่...อาจารย์ใหม่ที่เข้าสอนวันแรกวันนี้น่ะจะไปด้วยไหมหนอ..

“พี่สูจน์... เอ่อ..ผมไปก็ได้ แต่พี่สูจน์ต้องช่วยผมเรื่องหนึ่งก่อน”

ศาสตราจารย์วัยใกล้ชราตาลุกแวววาวราวลิงได้แก้วกระตือรือร้นในสิ่งที่ชายหนุ่มขอให้ช่วย เมื่อได้ฟังเรื่องราวไหว้วานจนจบชายชราถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ทำเอานักศึกษาที่เดินผ่านห้องพักอาจารย์ถึงกับชะงักแล้วถอยหลังกลับมาดูว่าในห้องเกิดอะไรขึ้นศาสตราจารย์พิสูจน์ถึงได้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมามากมายขนาดนั้น แต่เมื่อเจอสายตาดุๆ ที่มองกลับมาของหัวหน้าภาคหนุ่ม แม้ว่าอาจารย์เคนั้นจะทั้งหนุ่มทั้งหล่อแต่เจอสายตาดุๆ นั้นเข้า นักศึกษากลุ่มนั้นต้องรีบจรลีไปอย่างเร็วรี่

ชายชรายังคงขำกลิ้งน้ำตาเล็ดแต่เมื่อเห็นสายตาดุๆ ของชายหนุ่มทำให้ต้องรีบกลั้นหัวเราะในทันที แต่ยังมิวายส่งเสียงคริ๊กคริ๊กออกมาอีกเป็นระรอกๆ

“อืม...ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้ ศจ.พิสูจน์ซะอย่าง ส.บ.ม.ย.ห.”

แววตาผ่านโลกมาอย่างโชกโชนหรี่ต่ำอย่างคนรู้ทัน แล้วก็ทำหน้าเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็กมองลอดแว่นกรอบจิ๋วมาที่ชายหนุ่มตรงหน้า

“จุ๊ จุ๊ จุ๊... ใจร้อนนะเรา พรหมลิขิต..บันดาลชักพา...ดลให้มาพบกันทันใด........”

ร่างอ้วนกลมเดินครวญเพลงพรหมลิขิตออกไปจากห้อง หยอกเย้าให้คนหน้าเข้มเปลี่ยนเป็นคนหน้าแดงเพราะความอายยามถูกล้อเลียนเรื่องหัวใจ องค์นาคาหนุ่มเสยปลายผมที่ตกละใบหน้าคมเข้มนั้นด้วยความขวยเขินเกินจะทน เมื่อนึกได้ว่าเจ้าคนแสนงอนนั้นจะสอนหนังสือวันแรกเป็นยังไงบ้าง รอยยิ้มจึงผุดพรายขึ้นขณะสองเท้าแกร่งสาวออกจากห้องพักตรงไปยังตึกเรียนจุดหมายนั้นในทันที

อาจารย์สาวร่างเล็กแต่สูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสามส่วนเข้ารูปสอดชายเสื้อเข้าเก็บในกระโปรงทรงตรงยาวประมาณเข่าสีครีมออกน้ำตาลอ่อน รองเท้าคัชชูสีน้ำตาลไหม้ เสื้อผ้าอาภรณ์เรียบร้อยแต่ทว่าช่วยเสริมให้ร่างสูงโปร่งแต่ไม่ผอมบางให้ยิ่งดูดีน่าพิศชวนมอง ผมซอยสั้นยาวระต้นคอเปิดใบหูด้านข้างเผยให้เห็นติ่งหูเล็กที่ประดับด้วยเพชรเม็ดจิ๋วเครื่องประดับชิ้นอื่นที่พึงมีบนร่างกายนอกเหนือไปจากนาฬิกาข้อมือเรียบๆ นั้น ยิ่งเสริมให้ดวงหน้าหวานดูน่าพิศน่ามองมากยิ่งขึ้น

ใบหน้าหวานซึ้งตระตรึงใจองค์นาคาหนุ่มทุกเมื่อยาม ภายใต้กรอบแว่นหนานั้นซ่อนแววเนตรที่งดงามตระตื่นตะลึงทุกครั้งยามชิดใกล้ จมูกรั้นรับกับแก้มสีฝาดแห่งวัยสาว ริมฝีปากกระจับขยับขึ้นลงยามเอ่ยจำนรรจา ลิปกลอสสีชมพูระเรื่อแววใสแม้จะดูบางเบา แต่ทำให้คนแอบมองหมายสัมผัสเหลือเกิน