ตอนที่ 1-3

“ดูซีรีย์เกาหลี ยัยบ้า! ใครจะไปเชื่ออย่างเธอน่ะคงอ่านนิยายหรือไม่ก็ดูหนังอิโรติกเสียมากกว่า จะเปิดดีๆ หรือเปิดด้วยน้ำตา เดี๋ยวถ้ากวนมากๆ รับรองว่าเธอจะเสียน้ำตา แล้วพี่จะเสียน้ำอย่างอื่นคืนนี้แน่นอน”

“ไอ้โรคจิต” ศศิสบถเบาๆ ในลำคอเดี๋ยวนี้เทพบุตรของเธอกลายเป็นซาตานไปแล้ว

เสียงกราดเกรี้ยวตวาดดังขึ้นไม่มีทีท่าว่าจะหยุด “ศศิ เธอยังอยากนอนในห้องแบบที่ยังมีบานประตูอยู่อีกไหม สำหรับพี่มันไม่ยากนะถ้าจะรื้อไอ้ประตูแสนน่ารำคาญนี่ออกไป เพื่อจะได้เข้าไปจัดการกับเธอ”

“ไม่นะ!” เธอรู้ว่าเขาทำได้แน่

ศศิอุทานตกใจในลำคอ ใช้เวลากว่านาทีถึงจะหายมึนงงกับคำพูดของเขา ใบหน้างามเปลี่ยนเป็นงอง้ำ และเธอก็เชื่อว่าเขากล้าบ้าบิ่นพอที่จะทำตามที่พูด คนคิดไม่ตกทอดถอนหายใจและในที่สุดก็ตกลงใจได้ สองขาเรียวยาวในชุดเสื้อไหมพรมกับกางเกงยีนเข้ารูปก้าวเดินไปปลดล็อกแล้วจึงผลักประตูให้เปิดออก

“พี่คิดว่าเธออยากนอนแบบไม่มีประตูห้องซะแล้ว” คนก้าวเข้ามาพูดสวนขึ้นทันที

“ดอนมีธุระอะไรก็ว่ามาเถอะค่ะ ศศิไม่ค่อยสบาย อยากพักจริงๆ” คนที่ตอนแรกไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ แต่ทว่าตอนนี้ศศิกลับรู้สึกว่าเธอต้องการยาพาราเซตามอลสักกระปุก เพราะรู้สึกว่าร่างกายกำลังร้อนผะผ่าวจากสายตาโลมเลีย จาบจ้วงจนคล้ายคนจะเป็นไข้ และพิษไข้ที่ว่านั้นก็เกิดจากคนร่างใหญ่ที่กำลังก้าวอาดๆ ตรงมา

“มาริโอ้นายรออยู่ด้านนอก ถ้าไม่ได้ยินเสียงฉันสั่งก็ไม่ต้องเข้ามา”

สิ้นคำประกาศิตของคนที่เธอเรียกว่าพี่ ศศิก็ยืนตัวแข็งลอบกลืนน้ำลาย แล้วต้องตกใจเมื่อเขาปิดประตูห้องเหลือเพียงเธอกับเขาเพียงลำพังสองต่อสอง

“นึกว่าจะหลอกพี่ได้เหรอ แหม! หลอกกันเป็นเด็กไปได้ว่าไม่สบายเพราะดูซีรีย์เกาหลี ไปเที่ยวเมืองไทยมาหลายครั้งพักหลังเธอเลยติดนิสัยเพื่อนมาล่ะสิ ยัยเด็กเลี้ยงแกะวันนี้เธอกับพี่ต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง”

“ดอนจะทำอะไรคะ มาริโอ้ มาริโอ้ช่วยศศิด้วย” เพราะรู้ว่าบิดาบุญธรรมสั่งให้เลวินสันและมาริโอ้ช่วยกันดูแลเธอในระหว่างที่ท่านไม่อยู่ ศศิจึงกล้าเรียกใช้เขาให้เข้ามาช่วยโดยไม่ต้องเกรงใจ

เจ้าพ่อหนุ่มเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ อย่างขบขันในท่าทางตื่นกลัวของแม่น้องสาวสุดสวย แต่ก็คุกรุ่นอยู่ในทีที่ศศิกล้าเรียกใช้คนของเขาต่อหน้าต่อตา

“มาริโอ้มันคนของพี่ เธอกล้าดียังไงมาเรียกใช้ หรือคิดจะหว่านเสน่ห์หลอกให้มาริโอ้มารับใช้ งานถนัดอยู่แล้วนี่ ไอ้เรื่องชอบทำให้ผู้ชายหัวปั่น มายอมสยบอยู่แทบเท้า ดูอย่างไอ้ริคคาร์โดนั่นไง เธอหว่านเสน่ห์มันยังไงล่ะจนมันหลงยอมทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง นางยั่วจริงๆ เธอใช่ไหมที่เอาข้อมูลมั่วๆ ไปยัดใส่มือนายตำรวจคนนั้นให้มาเล่นงานพี่กับแด๊ด”

“ดอนเอาอะไรมาพูด ศศิกับท่านอธิบดีเราไม่ได้มีอะไรกัน แล้วศศิก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับเขาอย่างที่พี่เข้าใจด้วย ศศิไม่คิดว่าพี่จะเกลียดศศิมากจนหน้ามืดตาบอดขนาดนี้ ถ้าพี่อเล็กซ์จะเปิดโอกาสให้ศศิอธิบาย ศศิก็จะอธิบายให้ฟังทั้งหมด”

“แล้วถ้าพี่ไม่ฟังล่ะ ทำไมพี่จะต้องฟังคำโกหกจากเธอด้วย ยัยเด็กเลี้ยงแกะ”

“งั้นศศิก็บังคับอะไรพี่อเล็กซานโดรไม่ได้ พี่เป็นเจ้าพ่อใหญ่แล้วนี่คะ แต่ศศิไม่ยอมให้พี่ทำร้ายศศิหรอกนะ ถ้าพี่ทำอะไรศศิ ศศิจะบอกแด๊ด และถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญพี่อเล็กซ์ออกไปได้แล้วค่ะ”

“กล้าดียังไงมาไล่เจ้าของคฤหาสน์ สำนึกไว้ด้วยนะว่าเธอเป็นแค่ลูกเลี้ยง อย่าถือว่าพ่อรักแล้วจะมาวางอำนาจ รู้ไว้ด้วยว่าเธอมันแค่คนอาศัย”

“แต่แด๊ดรักใครมากกว่าคงไม่ต้องให้ศศิพูด เพราะเดี๋ยวคนตัวใหญ่ๆ แถวนี้จะน้อยใจ” ศศิยิ้มยวนทำท่าไม่เกรงอำนาจเจ้าพ่อ ทั้งที่ภายในใจเริ่มฝ่อๆ เพราะเจ้าพ่อดูเอาจริง

“ปากดีนักใช่ไหม ลูกรักของแด๊ดเหรอ” เขาไม่เคยรังแกผู้หญิง แต่กับน้องเลี้ยงคนสวยทำให้รู้สึกหมั่นไส้และหมั่นเขี้ยว เดี๋ยวคอยดูทีเขาบ้างจะเอาให้เดินแล้วขามาชิดกันไม่ได้เลย

เจ้าของห้องสาวพูดยังไม่ทันขาดคำ ไม่ทันเมินหน้าหนี ร่างบางของศศิก็ถูกจับให้ปลิวหวือไปกับวงแขนแกร่งที่เข้ามาล็อกเอวคอดไว้ ก่อนจะลอยละล่องลงไปกระแทกกับที่นอนหนานุ่มจนต้องหน้าเบ้เพราะเจ็บจุกไปทั้งร่าง ไม่มีโอกาสแม้จะส่งเสียงหวีดร้องเพราะถูกคนตัวโตตามมาทาบทับปิดผนึกริมฝีปากบางด้วยปากหยักแน่นหนา พร้อมกับฝ่ามือร้อนๆ ที่ตะโบมลูบไล้ไปตามลำตัว ก่อนจะแวบหายเข้าไปในชายเสื้อไหมพรม

ศศิกระตุกวูบจากแรงบีบเคล้นที่เขาส่งมือร้อนเข้ามากอบกุมทรวงอกเธอไว้ข้างหนึ่ง แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ร่ำร้องผลักไส เพราะปากหยักหนายังไม่เปิดทางให้เธอได้เผยอปากออกจากกัน เขายังบดขยี้จุมพิตที่หนักหน่วงเร่าร้อนมอบให้กับเธอ พอเธอจะใช้สองมือดันกายเขาให้ออกห่าง เขากลับเพิ่มแรงกดทับลงมาที่ตัวเธอใหม่อีกครั้งและทิ้งน้ำหนักลงมากกว่าเดิม

“อื้อ...ดอน” ศศิได้โอกาสที่ริมฝีปากหนาถอยห่างจึงครางประท้วง และนั่นเท่ากับเป็นการเปิดทางให้คนวางกับดักล่อไว้ได้ส่งปลายลิ้นอุ่นๆ ของตัวเองผ่านเข้าไปในโพรงปากหวานนุ่ม เกี่ยวกวัดกับลิ้นเล็กๆ อย่างช่ำชองและพอใจ

“เป็นยังไงบ้างศศิ” เจ้าพ่อหนุ่มผละริมฝีปากออกห่างเล็กน้อย โค้งยิ้มมองคนใต้ร่างอย่างผู้ชนะ และทำให้คนที่ถูกข่มเหงรังแกมองด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ ตวาดออกไปอย่างเหลืออด

“ศศิเกลียดดอน ดอนไม่ใช่พี่ชายของศศิอีก”

“อ้อ แน่ล่ะ พี่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นพี่ของเธออีกต่อไปเพราะสรรพนามในอนาคตที่เธอต้องเรียกพี่คือสามี หรือไม่ก็ผัวขา เข้าใจแล้วใช่ไหม” คนที่ไม่ได้หวังตำแหน่งพี่ชายอีกแล้วสวนกลับเร็วทันควัน และก็ได้คำบริภาษกลับมาเต็มใบหน้าหล่อคม

“คนทุเรศ เลวทรามที่สุด ออกไปจากห้องศศินะ ไม่อย่างนั้นศศิจะฟ้องแด๊ด” หญิงสาวขู่ฟ่อ

“ฟ้องแด๊ด ฟ้องแด๊ดงั้นเหรอ งั้นพี่จะช่วยสงเคราะห์ให้แม่เด็กขี้ฟ้อง พี่จะให้มาริโอ้ไปตามแด๊ดมาตอนนี้ ให้เห็นว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ดีไหมศศิ เรามาเป็นพี่น้องท้องชนกันดีกว่า”

“ทุเรศ!! แด๊ดต้องโกรธมาก ดอนคิดได้ยังไง นิสัยเลวกว่าที่ศศิคิดไว้มาก”

“แล้วเธอล่ะศศิ ดีกว่าพี่ตรงไหน เธอมาขัดขวางความรักของพี่ ทำให้พี่สูญเสียคนที่พี่รักไป แล้วแบบนี้เรียกว่าคนดีเหรอ เธอมันคือนังเด็กขี้อิจฉา อยากจะได้พี่ แต่พี่ไม่เคยมองเธอ เลยต้องมาทำลายความรักของพี่”

“ก็ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่รักดอน เขามีสามีแล้ว ดอนนั่นแหละใช้อำนาจไปเอาตัวเขามา”

“แล้วเธอมาแส่อะไรด้วยแม่นางเอกนิยายน้ำเน่า เจ้าน้ำตาแต่หูตาเธอมันบอกว่าที่เห็นเธอเงียบ แต่แผนเธอเพียบจะจับพี่ทำผัว”

“ไม่จริงที่ศศิทำลงไป ก็แค่ไม่อยากเห็นลูกแท้ๆ ของแด๊ดต้องปีนต้นงิ้ว” ศศิเถียงกลับอย่างไม่ลดละ

ดอนอเล็กซานโดรโกรธจนหน้าแดงจัด “อย่ามาตีหน้าใสทำตัวเป็นคนดี เธอก็แค่อยากได้พี่เป็นผัว เลยต้องกำจัดเธอคนนั้น แล้วพาลหาเรื่องให้ตระกูลอบาเต้”

คนถูกกดให้จมที่นอนที่อยู่ใต้ร่างหนาส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมอเล็กซานโดรถึงไม่ยอมเข้าใจเรื่องนี้เสียที

“ศศิช่วยไม่ให้ดอนทำผิดต่างหาก ผู้หญิงคนนั้นเขามีสามีแล้ว และดอนก็กำลังทำลายครอบครัวคนอื่นพรากผัวพรากเมียเขา การกระทำแบบนี้ของดอนไม่มีใครยอมรับได้หรอกนะ รวมถึงคนในองค์กรของเรา ดอนก็รู้เรื่องนี้มันเป็นกฎข้อแรกๆ แต่ดอนกลับจะทำผิดเสียเอง”

“ไม่ต้องมาสอนพี่เรื่องกฎบ้าบอนั่น ความจริงมันก็แค่เพราะเธออยากได้พี่เป็นผัวจนตัวสั่น ใจความสำคัญมันมีอยู่แค่นี้ ”

คนถูกยัดข้อหาส่ายหน้า มองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ

“ไม่จริง” ศศิกระแทกเสียงใส่ ใช่เธอเคยอยากได้ แต่อยากได้ความรักของเขาเท่านั้น ก่อนจะตวาดกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “แต่ยังไงก็เท่ากับศศิเป็นคนช่วยให้ดอนไม่ต้องเสื่อมเสียด้วยเรื่องนั้น เท่ากับเป็นการรักษาเกียรติของดอนอย่างพี่ และมันก็เป็นความจริงอีกเหมือนกันอันที่จริงดอนควรขอบคุณศศิถึงจะถูก”

“ถ้าเธอต้องการคำขอบคุณก็ได้ พี่จะจัดให้ แต่เป็นคำขอบคุณในแบบของพี่เท่านั้นนะ รับรองว่าจะขอบคุณให้เธอไม่ลืมพระคุณเลยเชียว จะทำให้เสียวไปถึงชาติหน้าเลยดีมั้ย จะได้หายอยากสมปรารถนาเสียที”

สิ้นคำประกาศของเขา คนที่ถูกบังคับให้รับการขอบคุณในแบบฉบับของดอนอเล็กซานโดรก็แทบตั้งตัวรับการจู่โจมรวดเร็วแทบไม่ทัน เจ้าพ่อหนุ่มอาศัยความชำนาญ เจนเวทีรัก ฉกใบหน้าและริมฝีปากหยักได้รูปเข้าบดจูบเคล้าคลึงอย่างหนักหน่วง รุนแรง บีบบังคับให้คนดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างยอมเปิดปากด้วยการขบเม้มไปที่ริมฝีปากอ่อนบางจนรู้สึกเจ็บหนึบ เผลอเปิดริมฝีปากให้เขาได้ส่งลิ้นร้ายเข้าไปซอกซอนสำรวจ หาความสุขอย่างพอใจ

“อืม...เยี่ยมมาก พี่ไม่เคยอยากกินเธอแต่วันนี้จะฝืนใจกิน อยากรู้นักว่าสาวฮ็อตอย่างเธอจะอร่อยน่ากินไหม เห็นผู้ชายมันแย่งกันจีบนัก”

เสียงครางพิศวาสจากคนบนร่างไม่ดังมากแต่บาดลึกและดังก้องอยู่ในหัวของคนนอนอ่อนแรงระทดระทวย ศศิยอมรับว่าหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะจนไม่อาจควบคุมได้ อีกทั้งยังไม่เคยได้ยินเสียงครางพิศวาสแบบนี้จากชายหนุ่มมาก่อน มันปลุกความรู้สึกส่วนลึกที่พยายามกดลึกและอยากลบมันออกไปจากใจให้พองฟู ยินดีที่ทำให้เขามีความสุขได้อย่างน่าละอายแม้ร่างกายจะพยายามขัดขืนต่อต้านการกระทำเถื่อนๆ

แต่อีกส่วนหนึ่งก็เป็นความเศร้าที่ทุกข์ระทมเพราะอดคิดไม่ได้ ว่าที่เขาทำแบบนี้เพราะต้องการแก้แค้นกลั่นแกล้งรังแกเธอ เพื่อเป็นการแก้เผ็ดที่เธอไปขวางทางรักที่ไม่ถูกต้องชอบธรรมของเขากับสาวไทยคนนั้น

“คนใจร้ายปล่อยศศินะ”

สองมือรวบรวมพละกำลังเท่าที่มีออกแรงฮึดสู้ผลักอกชายหนุ่มให้ออกห่าง มือของเขาที่กำลังปลดตะขอบราเซียร์ของเธอเกือบจะสำเร็จหยุดชะงัก และเป็นโชคดีที่วันนี้เธอสวมกางเกงยีนตัวเก่งที่ค่อนข้างรัดรูปเอามากๆ จึงทำให้อเล็กซานโดรที่คิดจะปอกเปลือกเธอนั้นทำได้ยากเป็นสองเท่า

เพียะ! เสียงฝ่ามือฟาดกระทบกับเนื้อแก้มเน้นๆ ของเจ้าพ่อหนุ่มจนเกือบหน้าหัน

“ศศิไม่ต้องการคำขอบคุณแบบนี้ ทุเรศ หยาบคายกับศศิมากไปแล้วนะ” คนตัวเล็กตวาดก้อง อาศัยจังหวะที่เจ้าพ่อหนุ่มงงค้างกับการแปลงร่างกลายเป็นแม่เสือดาวตัวน้อยๆ รีบกระถดตัวออก จับชายเสื้อลงให้เข้าที่แล้วกระโดดลงไปยืนอยู่ข้างเตียง

“นึกว่าชอบ แต่พี่เชื่อว่าเธอชอบ อย่ามาตีหน้าซื่อเลยแม่คนใจคด”

“ศศิไม่อยากเห็นหน้าไปให้พ้น” เสียงพูดและสายตาตัดพ้อจากหญิงสาวทำให้เจ้าพ่อหนุ่มสะอึก มองเห็นร่างบางที่พูดจบก็รีบวิ่งถลาไปที่ประตูแล้วเปิดออกราวกับไม่ต้องการใช้อากาศหายใจร่วมกับเขาแม้แต่วินาที

เสียงรัวฝีเท้าที่วิ่งหนีออกจากห้องไป และมาริโอ้ก็ไม่ได้รับคำสั่งให้กักตัวคุณหนูคนงามไว้ เจ้าพ่อหนุ่มสั่งเพียงแค่ให้เฝ้าหน้าห้องไว้เท่านั้น บอดี้การ์ดหนุ่มจึงปล่อยให้คุณหนูศศิวิ่งหนีผ่านหน้าไปได้อย่างสะดวก แต่ตัวเองก็รีบเข้ามาดูเจ้าพ่อหนุ่มภายในห้องอย่างเร่งด่วนตามหน้าที่

“ให้ผมตามคุณศศิไหมครับ”

“ไม่ต้อง ปล่อยศศิไป” อเล็กซานโดรสั่งเสียงเรียบหลังลงจากเตียงมาจัดระเบียบเสื้อผ้าตัวเองเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้เขาแค่ต้องการสั่งสอนศศิว่าไม่ให้มายุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเขาอีก ถ้าเธอยังไม่เข็ดและยังไม่หลาบจำเขาคงต้องกำราบเธอให้หนักกว่าเดิม แต่การลงโทษครั้งนี้ยังไม่จบสิ้นเพราะเหตุการณ์บนเตียงเมื่อครู่เขาแค่เขย่าขวัญศศิให้เตลิดเปิดเปิงไปเล่นๆ เท่านั้น เธอยังไม่เคยเจอของจริงเพราะถ้าเขาจะเอาจริงๆ อะไรก็ห้ามไม่อยู่

แต่ทำไมพอศศิประกาศก้องว่าไม่ต้องการเห็นหน้าเขาอีก เขาถึงรู้สึกวูบไหวเลือดในกายเกือบเย็นเฉียบหรือเพราะเสียหน้าคิดว่าเธอจะอ้าแขน อ้าขาให้ แต่ไม่มันไม่ใช่แบบที่คิด

บางทีอาจเป็นเพราะเขากำลังโกรธศศิ เจ้าพ่อหนุ่มบอกตัวเองอย่างนั้นและรับรองกับตัวเองว่าถ้าเขาต้องการสั่งสอนศศิจริงๆ แม่น้องสาวนอกไส้สุดสวยไม่มีทางหนีเขาพ้นไปได้แน่

เจ้าพ่อหนุ่มพ่นลมหายใจยาว เลิกกังวลกับความคิดฟุ้งซ่านแล้วพาร่างสูงตระหง่านของตนเดินออกมาโดยมีมาริโอ้ตามมาติดๆ

“เรื่องของศศิฉันจะจัดการเอง นายไม่ต้องบอกให้แด๊ดรู้”

“ครับดอน”

“ไปที่ห้องทำงาน ฉันกับนายเราคงต้องอยู่โยงกันที่นั่น มีหลายเรื่องที่เราต้องสะสาง และคลีนองค์กรของเราใหม่ให้สะอาดหมดจด เพื่อตอกหน้าไอ้ริคคาร์โดที่มันมากล่าวหาเรามั่วๆ มาริโอ้นายรวบรวมข้อมูลจากธุรกิจในเครืออบาเต้ทั้งหมดมาให้ฉัน และโทร.บอกคนของเราที่มีหน้าที่กำกับดูแลอยู่ให้เตรียมพร้อมที่จะประชุมผ่านวิดีโอคอนเฟอเรนซ์ในอีกสองชั่วโมงด้วย”

“ครับดอน ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”

“ดีมาก” ว่าแล้วทั้งเจ้าพ่อหนุ่มและลูกน้องมือฉกาจที่เป็นทั้งเลขาส่วนตัวและบอดี้การ์ดมือฉมังในคนเดียวกัน ก็พากันออกเดินทิ้งห่างไป ปล่อยให้คฤหาสน์ทางปีกซ้ายตกอยู่ในความเงียบสงบไร้เงาเจ้าของห้องที่จะมาพักไปอีกหลายคืน