บทที่ 10 เรียกรถพยาบาล

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในร้านตรงไปยังโต๊ะที่จองไว้ทันที เขาเดินมาพบว่าโต๊ะตัวดังกล่าวยังว่างอยู่ ใช่! ทุกครั้งเป็นเขาที่ต้องมารอเธอเสมอ ร่างหนาเข้ามานั่งรอด้วยความหวัง

“รับอะไรดีคะ” พนักงานหญิงเดินเข้ามาแล้วกล่าวถาม หลังจากเห็นชายหนุ่มนั่งรอมาพักใหญ่ โดยไม่มีวี่แววว่าใครจะมาเพิ่มอีก

“ยังครับ พอดีผมรอเพื่อน” เขาตอบอย่างสุภาพ ก่อนที่หญิงพนักงานยิ้มรับแสดงความเข้าใจ ชายหนุ่มนั่งรอหญิงสาวมาอีกสักระยะ ก่อนจะก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ แล้วหยิบมือถือขึ้นมา

“ฉันขอโทษนะ ฉันไปพบคุณไม่ได้แล้ว พอดีติดธุระด่วนค่ะ” เขมกรใจหายวาบ รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก มือหนาวางมือถือลงอย่างเบามือ แล้วหันเรียกพนักงาน เขาสั่งอาหารมาสองสามอย่างแล้วนั่งทานคนเดียว ทบทวนบางสิ่งบางอย่างอยู่หลายรอบ ดวงตาคมของคนหนุ่มฉายแววโศกเศร้าเช่นเดียวกับความรู้สึกเขาในตอนนี้

ทว่าไม่นานนักเสียงไลน์มือถือของเขมกรดังขึ้น เขาเหลือบมองพร้อมหยิบขึ้นมาเปิดดู พบว่าเป็นไลน์ของดาริน

“เจ้านายคะ ทำไมคุณไม่บอกฉัน ว่าคุณรัตนาดุขนาดนี้” เขมกรขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนพิมพ์กลับไป

“มันหน้าที่คุณ วันแรกก็โวยเสียแล้ว จะรอดไหม หรือจะถอนตัว” ไม่นานนักภาพของรินดาก็เด้งขึ้นมา เขมกรถึงกับสำลักน้ำสองสามครั้งก่อนจะคว้าทิชชูได้ทัน แล้วเลื่อนดูภาพของหญิงสาวให้แน่ใจ ภาพของหญิงสาวที่ตัวชุ่มไปด้วยน้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเครื่องสำอางบนใบหน้าไหลเยิ้ม ขอบตาดำราวกับหมีแพนด้านในสวนสัตว์ไม่ปาน เขากลั้นขำเต็มที ก่อนจะตั้งสติแล้วพิมพ์กลับ

“จะให้ผมเรียกรถพยาบาลไหม”

“เจ้านายคะ!” ไลน์ของหญิงสาวเด้งมาพร้อมสติ๊กเกอร์รูปแมวโกรธจัด เขายิ้มพลางส่ายศีรษะแล้ววางมือถือลง

“คนอะไรดุชะมัด” ดารินหยิบทิชชูในกระเป๋าสบายใบเล็กขึ้นมาเช็ดที่หน้า พลางบ่นอุบหลังจากโดนหญิงแก่ เอาน้ำสาดไล่อย่างหมูหมา

“ออกไปจากบ้านของฉัน” หญิงชราหันไปคว้ากระป๋องน้ำแล้วสาดตรงมายังตัวของดาริน เพียงพริบตาเดียวทุกอย่างก็เปียกปอนไปหมด เธออ้าปากค้างดวงตาเบิกกว้าง ยกมือน้อยๆ ขึ้นลูบใบหน้าพลางก้มมองที่ตัวอย่างคิดไม่ถึงว่าจะเข้ามาเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ เพียงแค่เธอเข้าไปพบและแนะนำตัวเองว่ามาจากบริษัทวีพีกรุ๊ปเท่านั้น

ดารินเหลือบตานึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ถึงกับต้องถอนหายใจ ลากสภาพตัวเองเดินกลับ เพราะวันนี้คว้าน้ำเหลวไม่เป็นท่า

“เจ้านายคะ ช่วยมารับหน่อยสิคะ” เสียงไลน์มือถือของเขมกรดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง ในขณะที่เขากำลังเตรียมเช็กบิลเสร็จพอดี มือหนาคว้าแก้วน้ำมายกดื่ม ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นดู

“ผมไม่ว่าง แค่นี้กลับเองไม่ได้หรือ”

“ถ้ากลับเองได้ ฉันไม่รบกวนหรอกค่ะ ไม่มีแท็กซี่คันไหนจอดรับฉันเลย เพราะฉันตัวเปียก”

“หาทางกลับเอง ผมไม่ว่าง” เขมกรกดปิดไลน์ไป หากแต่เสียงไลน์ดังขึ้นเป็นครั้งที่สามขัดจังหวะ

“เจ้านายคะ ฉันจะเป็นลมตายอยู่แล้วค่ะ ฉันเดินมาเป็นกิโลแล้วนะคะ ถ้าฉันตายเจ้านายก็อย่าฝัน ว่าจะได้ที่ผืนนั้น” พร้อมกับสติ๊กเกอร์หมาลิ้นห้อยกลับมา เขมกรหลุดยิ้มเป็นครั้งที่สองก่อนที่เขาจะกดปิดไป แล้วทบทวนดูครู่หนึ่ง หากไม่ไปรับเธอก็ออกจะดูใจร้ายกับดารินไปเสียหน่อย ที่ปล่อยให้เธอต้องเดินเท้ากลับ ทว่าเสียงไลน์เจ้าปัญหายังคงดังอย่างต่อเนื่อง

“ตัวยุ่งจริงๆ” เขมกรบ่นอุบ ก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินออกจากร้านไป

ดารินเดินมาได้อีกสักระยะ แล้วย่อตัวลงนั่งบริเวณฟุตบาทเพราะไม่สามารถเดินต่อไปได้อีก สองมือน้อยวนนวดทุบที่ขาเบาๆ ก่อนจะหันมาเปิดไลน์ของเจ้านาย ไม่มีท่าทีว่าเขาจะตอบกลับ หรือจะปล่อยให้เราเดินกลับแบบนี้จริงๆ นะ หญิงสาวมุ่ยหน้าผิดหวังเพราะไม่รู้ว่าจะหาทางกลับบ้านอย่างไร

“ปี๊ดๆ” เสียงแตรรถคันหรูเปิดไฟเลี้ยว แล้วเข้ามาจอดเทียบ เขมกรหันมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงบริเวณฟุตบาททำให้อดขำกับสภาพของเธอไม่ได้ หญิงสาวลากสังขารที่ชุ่มไปด้วยน้ำขึ้นรถอย่างทุลักทุเล โดยที่เจ้านายไม่แสดงอาการอะไร ได้แต่เปิดไฟเลี้ยวออกแล้วขับต่อไป

“ทำไมไม่บอกฉันคะ คุณน่าจะบอกกันบ้าง ฉันจะได้เตรียมรับมือได้ นี่อะไรก้าวไปยังไม่ทันอ้าปาก ก็โดนน้ำสาดเปียกไปหมด ขำ? ขำอะไรคะ คุณขำฉันหรือคะ” ดารินหันมองชายหนุ่มที่กำลังทำท่ากลั้นขำ ยิ่งทำให้หญิงสาวถึงจุดเดือนมากขึ้นไปอีก

“ผมก็คิดว่าคุณจะเก่ง เอาตัวรอดได้ ไม่นึกว่าจะออกมาในสภาพนี้”

“แสดงว่าคุณรู้อยู่เต็มอก ว่าคุณรัตนาเป็นคนแบบไหน” ชายหนุ่มพยักหน้าเคล้ารอยยิ้ม

“รู้ทั้งรู้ แต่ก็ยังไม่บอกฉัน คุณเป็นคนยังไงกันแน่คะ”

“นี่..เลิกบ่นเสียที ผมอุตส่าห์มารับด้วยตัวเอง ไม่ปล่อยให้เดินกลับบ้าน เบาะรถผมก็เปียก ยังว่าไม่ดีอีกหรือ และก็ไม่ได้ให้คุณทำฟรีๆ เสียหน่อย หรือจะไม่ทำ ข้อตกลงของเราจะได้เป็นโมฆะ เอาไหม” ดารินกะพริบตา ทบทวนก่อนจะหุบปากกัดฟันนิ่งไม่สบอารมณ์ เขมกรเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ด้านข้าง หน้าตาของเธอในตอนนี้ราวกับลูกหมาตกน้ำดีๆ นี่เอง