บทที่2 รูมเมทสุดป่วน

(กราฟ)

"ไอ้หนวดมึงเข้ามาทำอะไรห้องกูวะ"ผมอาบน้ำออกมาจากห้องน้ำก็เจอไอ้ครามมันกำลังกดจอยเกมอย่างเมามันอยู่เลยครับ

"เล่นเกมครับเบบี้"

"เบบี้บ้านพ่องมึงสิ ห้องมึงก็มีไม่ไปนอนเล่นห้องมึงวะ มาเล่นอะไรห้องกู แล้วก็เกมมีตั้งเยอะแยะเสือกไม่เล่น มาเล่นห่าอะไรเกมผีเนี่ยห๊ะ ไปเลยนะมึงกลับไปเล่นที่ห้องมึงเลยเดี๋ยวคืนนี้กูนอนไม่หลับ"

"ไม่เอา กูอยากเล่นที่ห้องมึงนี่แหละเวลาผีมาจะได้มาห้องมึงไง"

"ส้นตรีนเถอะรีบกลับห้องมึงไปเลยไอ้เชี่ยคราม!"

ถ้าถามว่าไอ้สงครามมันมาอยู่ห้องผมได้ไงก็คงต้องเล่าย้อนไปถึงตอนที่ผมยังเป็นวุ้น เฮ้ย!นั่นก็ไม่ใช่และ เอาดีๆและ ต้องเล่าย้อนไปถึงเมื่อตอนบ่ายที่ผมออกมาจากห้องพยาบาลแล้วกลับมารับน้องต่อ

ไม่อยากจะพูดว่าระหว่างทางที่ผมขี่หลังไอ้สงครามผ่านคณะต่างๆ มีแต่สาวๆมองพวกผมสองคนเต็มเลยประมาณกูฮอตหล่อเลือกได้อะไรงี้แต่ความจริงไม่ใช่หรอกครับ มันมีมากกว่านั้นและเป็นเรื่องที่ผมอยากจะเอาปีบมาคุมหัวมาก

'แกๆใช่คู่จิ้นใหม่ของมหา'ลัยเรารึเปล่าอ่ะ'

'อ๊ายยย!!ใช่จริงๆด้วยแกดูสิคนหนึ่งก็หล่ออีกคนก็น่ารักอ่ะ แล้วดูสิขี่หลังกันมาด้วย โรแมนติกเว่อร์วังมากเลยค่า ชะนีขอลาตายแผล่บ'

นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่งนะผมเดินผ่านมาสองคณะผมต้องฟังมาตลอดทางเลย จนผมต้องเอาหน้ามุดหลังสงครามไว้แทนอ่ะ แล้วผมแอบเห็นนะว่าสงครามมันยิ้มล้อผมด้วยอ่ะ นิสัยไม่ดีเลยแม่ง

พอมาถึงคณะ ปี1ก็นั่งแยกสาขากันเรียบร้อยแล้ว เพราะรุ่นพี่ให้จับฉลากเลือกพี่รหัสของตัวเอง ผมได้คำใบ้มาว่า'ชื่อของกูนั่นคือยามเย็น' แม่งคำใบ้โคตรจะสุดยอดเลย สั้นแต่ได้ใจผมมาก ผมรู้ทันทีว่าพี่รหัสผมคือใคร

แต่ก่อนที่จะได้ไปหาพี่รหัสของตัวเอง พวกพี่ๆเขาก็มีเกมรับน้องเบาๆให้พวกผมเล่นด้วย ซึ่งมันเบาจริงๆนะครับ ทั้งเกมกินป๊อกกี้เอย คาบกระดาษเอย ส่งลูกปิงปองด้วยอวัยวะเอย ผมอยากถามคนคิดเกมจริงๆมึงจะไปแข่งเกมโชว์คู่จิ้นเกาหลีรึไงว่ะ

แต่ละเกมนี่เหมือนเอาใจสาววายชัดๆ เลย นี่ถ้าไม่มีใครบอกว่าเป็นพวกรุ่นพี่คณะผมคิดนะ ผมคงคิดว่าสาวศิล'กรรมอย่างเจ๊กานมาคิดเกมให้แน่เลย มีแต่เกมเรียกเลือดสาววายทั้งนั้น

แล้วพวกพี่ๆเขาก็ให้จับคู่กับเพื่อนต่างสาขาซึ่ง ไอ้ครามมันจับมือผมไว้ก่อนเลยล่ะ ไอ้นี่ก็สาววิ่งมาเป็นขบวน แต่ก็ต้องเบรคจนพื้นไหม้เมื่อมันจับมือผมแล้วโชว์ให้สาวๆดู สาวๆนี่กรี๊ดกันแทบสลบ จ้าพ่อคนหล่อเลือกได้ไอ้เชี่ยกูอิจฉา

"มึงจะคู่กับกูถามกูรึยังว่าจะคู่กับมึงไหมห๊ะไอ้หนวด"ผมสะบัดมือมันออกแล้วมองหน้ามันก่อนจะถามมันเบาๆ

"ถ้ามึงคู่กับกู กูจะให้ช็อคโกแลตแบบที่มึงกินทั้งกล่องเลย"

"คิดจะเอาของกินมาล่อกูว่างั้น"สัสทั้งกล่องเลยนะเว้ยไอ้กราฟลาภปากมึงแล้ว เล่นตัวอีกนิดแล้วกันเนอะ

"รึไม่เอา"พอมันถามมางั้นคุณคิดว่าคำตอบจะคืออะไรเล่า

"เอาสิ เกี่ยวก้อยสัญญาผิดคำพูดมึงเป็นหมา"

"หึ ตกลง"แหมไม่เอาได้ไง ของแพงเชียวนะ จะด่าว่าผมเห็นแกกินก็ได้ แต่ช็อคโกแลตมันคือที่สุดของคนอย่างกราฟอยู่แล้ว

เริ่มที่เกมแรกนั่นก็คือการกินป๊อกกี้ให้เหลือสั้นที่สุด เกมนี้เหมือนจะง่าย มันง่ายสำหรับคนอยู่สองแบบ แบบที่ไม่คิดอะไร กับที่มันคิดอะไรไง ไอ้พวกไม่คิดอะไรไม่น่ากลัวหรอกแต่ไอ้พวกที่คิดนี่แหละที่น่ากลัว

"ใครชนะเกมนี้รางวัลที่ได้คือเงิน500บาท สนับสนุนโดยเจ๊เท็ดดี้สุดสวย"ตรูว่าแล้วเกมมันแหม่งๆ ที่แท้คนคิดเกมคือเจ๊เท็ดดี้สาววายคณะวิศวะคอมฯเพื่อเฮียเส้น ซี้เจ๊กานนี่เอง เอาเถอะมีเฮแน่งานนี้

"ชนะทุกเกมกูให้ช็อกโกแลตเพิ่มอีกกล่องสนใจไหม"อยู่ๆไอ้สงครามมันก็พูดขึ้นมาแบบนี้แล้วคนเห็นแก่กินแบบผมจะปฏิเสธได้ไงจริงม่ะ

"ตกลง"

แล้วเกมก็เริ่มขึ้น คนกว่า500คนที่จับคู่กันก็เริ่มแข่งกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อเงิน500บาท ตลกชิบหายแต่ที่ผมเห็นในมือเจ๊เท็ดดี้มันแบงค์เทาไม่ใช่หรอวะ เอาวะงานนี้ไอ้กราฟทุ่มสุดตัว แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนมีเงาแห่งรางร้ายทาบหัวอยู่วะ

เกมแรกผลออกมาคือมีแค่100คู่เท่านั้นที่ได้กินตังค์เจ๊แกและ1ใน100ก็มีคู่ผมอยู่ด้วย เจ๊แกแจกให้พวกผม500บาท แล้วเกมที่สองก็เริ่มขึ้นเกมส่งของด้วยร่างกาย พวกผมจับได้ปาก บอกเลยอยากย้ายคณะแล้วอ่ะไหนว่ารับน้องโหดไง นี่มันไม่ใช่โหดธรรมดา นี่มันโหดร้ายมาก พวกพี่มันรู้กันรึเปล่าวะ อยากแกล้งผมกันล่ะสิฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้กราฟงอลบอกเลย ไอ้พี่เส้นนี่หน้านี่ทะมึนเลยเหอะ

เกมการรับน้องมาถึงเกมสุดท้ายแล้วครับ นั่นก็คือเกมยืนบนกระดาษ และตอนนี้ผมกับไอ้สงครามก็ยืนอยู่บนกระดาษเล็กจิ๋วเท่าฝ่าเท้าห้ามอุ้มห้ามขี่หลังแต่ทำไงก็ได้ให้ยืนได้15นาที พวกผมทำไงน่ะหรอ ผมยืนอยู่บนเท้าไอ้สงครามไงแล้วเกาะเอวมันไว้งานนี้เสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหว หมอนขนเป็ดขาดกระจายล่ะครับงานนนี้

"ไหวไหมวะไอ้หนวดกูตัวหนักไปหน่อยโทษทีนะมึง"ขาผมแม่งก็ดันเจ็บขึ้นมาอีก ขาผมแม่งสั่นเลยเหอะเกมสุดท้ายแล้วด้วยผมแทบร้องแล้วครับตอนนี้

"ไม่เป็นไร ตัวมึงเบามากวันๆแดกอะไรบ้างกูถามหน่อย หรือแดกแต่ขนมตัวถึงได้เบาแบบนี้"

"เรื่องของกูไหม พูดมากงับหูขาด"ผมกับมันยืนกระซิบข้างหูกัน ถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นว่าหูไอ้สงครามโคตรแดงเลยล่ะครับผมเองก็คงไม่ได้แพ้มันเท่าไหร่หรอกคงจะแดงกว่ามันด้วยซ้ำมั้ง

พอผมกระซิบเสร็จเสียงกรี๊ดก็ดังตามมาอีกเท่าตัว ผมก็พึ่งสังเกตว่ารอบลานเกียร์ตอนนี้มีแต่คนยืนล้อมกันเต็มไปหมด จบงานนี้คงต้องหาปีบคุมหัวจริงๆแล้วล่ะครับ น่าอายชิบหายเลย

"เอ้าหมดเวลา เหลือ3คู่เจ๊เท็ดแจกคู่ละพันเลยครับ เอามาแบ่งกันบ้างนะครับน้องๆช่วงนี้พี่กรอบฮ่าๆๆ รับน้องวันนี้แค่น้ำจิ้มไปก่อนนะครับ เพราะเพื่อนพวกเราบางคนโดด บางคนร่างกายไม่พร้อม แต่พรุ่งนี้ต้องพร้อมนะครับ ไม่พร้อมพี่จะซ่อมให้อ่วมเลย แยกย้ายกลับบ้านได้ครับ"

พอพี่แกปล่อยพวกผมกลับบ้านได้ไอ้สงครามมันก็หิ้วปีกผมเดินไปหาเฮียเส้นทันที

"ไงมึงได้ตังค์ทุกเกม เอามาแบ่งกันบ้างดิ๊ ค่าขนมเฮียเดือนนี้ไม่พอเลยว่ะ"พี่ชายผมแม่ง

"ใช่เรื่องไหมเฮีย เงินนี่หารสองมันได้มาจากหยาดเหงื่อและการเปลืองตัวของน้องนะเฮีย เรื่องอะไรกราฟจะให้"

"งกนะมึงกับพี่ชายสุดที่รักเนี่ย"

"รักตายแหละ ว่าแต่ทำไมเฮียเฉื่อยมาอยู่กับเฮียอ่ะ เรียนหมอไม่ใช่? ว่างขนาดนั้นเลย"เรียกสนิทไปอีกใช่ไหมล่ะครับฮ่าๆๆ

"ไม่ว่างหรอกครับ แต่ที่ผมมาเพราะผมจะไปดูหอพักของสงครามน่ะครับ"พี่แกแม่งเสียงนุ่มโคตรๆเลยอ่ะฟังแล้วใจอ่อนยวบเลย

"อ๋อครับ พี่เส้นจ๋าให้น้องกราฟขี่หลังหน่อยน้องเจ็บเท้า"ผมตอบพี่หมอเสร็จ ผมก็หันมาคุยกับพี่เส้นของผมต่อ ผมกะจะให้พี่แกแบกผมไง

"ฝันอยู่รึไง กูไม่ใช่ไอ้ครามนะที่จะให้ตัวควายๆอย่างมึงขี่หลังอ่ะ ถ้าให้มึงขี่หลังกู กูว่าหลังกูได้หักพอดีแหละครับไอ้คุณน้องชาย"ตัดเยื่อใยกันสุดๆเลยครับ

"ชิส์ น้องงอล"แต่สุดท้ายพี่แต๊งคืมันก็หิ้วปีกผมไปลานจอดรถของคณะอยู่ดีแล้วพวกผมสี่คนโดยมี คุณเฉื่อยแต๊งค์ พี่เส้น ไอ้หนวดสงครามแล้วก็ผมนั่งรถกลับหอพักกันเพราะทางเดียวกันช่วยกันลดโลกร้อนล่ะครับคนดีกันสุดๆเลยครับ ผมกดลิฟต์ขึ้นชั้น 5 พี่เส้นกดลิฟต์ชั้น7 หอพักนี้มีทั้งหมดแปดชั้นครับ แต่ไอ้ครามไม่กดอะไรเลยจนผมอดที่จะเผือกไม่ได้

"ห้องมึงอยู่ชั้นไหนวะหนวด"

"ชั้นเดียวกับมึง"อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นว่ะเนี่ย

"จริงดิ แล้วมึงมีรูมเมทป่ะ ของกูมีนะจะหน้าตาเป็นแบบไหนนะ"ผมเพ้อไปได้แปบเดียวลิฟต์ก็เปิดชั้น5พอดี แล้วผมก็เดินออกมาจากลิฟต์ไอ้หนวดมันก็ออกมาด้วย พี่เส้นทำท่าจะเดินออกมาแต่พี่หมอเขาจับพี่เส้นเอาไว้

"ไปแล้วนะเฮียเจอกันพรุ่งนี้"ผมเห็นแบบนั้นเลยได้แต่โบกมือแล้วพูดกับเฮียเล็กน้อย

"อืม เจอกัน"

ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเองไอ้สงครามก็เช่นกัน มันก็มีดีเนอะมาช่วยพยุงผมด้วย

"ขอบคุณที่มาส่งนะมึงกลับไปห้องมึงได้แล้ว"ไอ้ผมก็นึกว่ามันใจดีมาส่งแต่ที่ไหนได้...

"กูไม่ได้มาส่งมึง แต่กูอยู่ห้องนี้"

เพล้ง!

เสียงหน้าผมแตกละเอียดเลยสิ ชิบหายนี่มันเป็นเจ้ากรรมนายเวรผมใช่ป่ะเนี่ย ทำไมมันตามมาหลอกหลอนผมแบบนี้

นั่นคือเรื่องที่ว่าทำไมไอ้สงครามมันมาอยู่ห้องเดียวกับผมได้และตอนนี้ผมก็อยากย้ายห้องมาก ไอ้สงครามมันรู้ว่าผมกลัวผีแต่มันเสือกมาเล่นเกมผีอยู่ในห้องนอนผมเนี่ย เกมห่าอะไรไม่รู้โคตรหลอนเลย ผมไล่มันเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมกลับไปนอนห้องตัวเองคืนนี้ผมจะกล้าลุกไปฉี่ไหมล่ะเนี่ย

"เมื่อไรมึงจะกลับห้องตัวเองซะทีวะไอ้หนวด"

"จะให้กูกลับจริงดิ ระวังนะมึงนอนๆอยู่ระวังจะมีคนมาจับขา"ดูมันสิครับ มันแกล้งผมชัดๆเลย

"เชี่ยครามมึงแกล้งกูแม่ง ถ้าคืนนี้กูไม่ได้นอนมึงก็อย่าหวังจะนอนอย่างมีความสุขเลย"สรุปแล้วเป็นไงน่ะหรอ ผมก็มานอนห้องมันนี่ไง มันเล่นพูดซะขนาดนั้นผมจะกล้านอนคนเดียวรึไงเล่า

"กราฟ มึงจะเบียดมาทำพ่องมึงหรอ เบียดซะกูจะตกเตียงแล้ว"

"ก็กูกลัวนี่ มึงแกล้งกูมึงต้องรับผิดชอบ"

"เออๆมานี่มากูจะนอนกอดมึงไว้เอง รับรองคืนนี้ผีห่าตัวไหนก็ไม่กล้ามายุ่งกับมึงแน่"

เพียงไม่นานกราฟก็หลับสนิทส่วนคนที่นอนกอดก็ได้แต่นอนยิ้มอยู่ท่ามกลางความมืดและเสียงเครื่องปรับอากาศเหมือนกับคนบ้าที่พึ่งหลุดออกมาจากโรงพยาบาล

"การที่กูแกล้งมึงแต่ได้มานอนกอดมึงแบบนี้มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มอีกวะมันรู้สึกดีกว่าการมโนไปเองเป็นไหนๆ ในที่สุดกูก็ได้มาอยู่ข้างๆมึงแล้วนะกราฟ"