บทที่ 1 ห้องพยาบาลสุดฟิน

(กราฟ)

พี่เส้นทิ้งผมไว้กับไอ้หนวดนี่ได้ไง แงงงพี่เส้นใจร้ายไม่รักน้องเลย แล้วดูหน้ามันดิเหมือนสะใจมากอ่ะ ผมไม่อยากไปกับไอ้หนวดนี่เลยบอกตรง

"จะนั่งทำหน้าเป็นปลาดุกถูกทุบหัวอีกนานไหมวะมึง ลุกไหวไหมถ้าไม่ไหวกูจะได้อุ้ม"แม่งเปรียบเทียบซะกูหมดหล่อเลยไอ้หน้าหนวด

"ไม่ ไม่ต้องถึงขนาดอุ้มก็ได้แค่พยุงกูก็พอ"พอผมบอกมันไปแบบนั้นมันก็ดึงขากางเกงของผมขึ้นดูเลยครับตกใจหมดเลยครับ

"ไหนกูดูขาหน่อย....แบบนี้พยุงไม่ไหวหรอกข้อเท้ามึงช้ำมากเกินไป"

คือมึงดึงแล้วค่อยขออนุญาตกูเนี่ยไอ้หน้าหนวด พอมันพูดว่าช้ำมากผมก็เลยก้มไปดูบ้าง ผมต้องร้องไอ้หยาเลยล่ะครับเพราะผิวผมมันขาวเลยทำให้เห็นไอ้รอยช้ำได้โคตรสยองเลย ไอ้ผมที่กำลังสำรวจความช้ำอยู่ อยู่ๆตัวผมแม่งก็ลอยจากพื้นเฉย ที่ลอยได้ก็เพราะไอ้ครามมันอุ้มผมไง

"เฮ้ย!ไอ้หนวดกูบอกว่าไม่ต้องอุ้มก็ได้ไง มึงดูดิคนมองกันเต็มแล้ว"คนที่เดินผ่านไปมาทั้งที่นั่งอยู่แม่งหันมาพวกผมสองคนกันเต็มเลยอ่ะ โคตรอายเลยครับ

"ไม่ได้หรอกนะข้อเท้ามึงช้ำมากเกินไป ถ้าให้เดินจนถึงห้องพยาบาลกูว่ามึงคงต้องตัดขาทิ้ง"

"มึงเว่อร์ไปแล้วไอ้หนวดอย่ามาขู่กูนะมึง อุ้มก็อุ้มอย่ามาบ่นว่ากูหนักแล้วกัน ถ้าบ่นกูจะตบหัวให้ทิ่มเลย แต่จะว่าไปมึงแบกกูขึ้นหลังดีกว่าไหมวะ กูอายเขาวะ"

"งั้นก็อย่าช้า มาสิ"ผมล่ะอยากจะบ้าตาย รู้สึกเขินมันแปลกๆ ผมยอมรับเลยว่าไม่เคยถูกแบกแบบนี้มาก่อน มันก็อายนิดๆแหละครับที่ต้องมาขี่หลังคนแปลกหน้าแบบนี้อ่ะ

ห้องพยาบาล

​พอมาถึงห้องพยาบาลกลับไม่เจอใครซักคนเลยครับ นี่มันห้องพยาบาลร้างเปล่าวะเนี่ยวังเวงชิบหายเลย ผมยิ่งเป็นพวกกลัวผีด้วยสิ พอมองสำรวจไปรอบๆห้อง ผมก็เจอ....

"ว๊ากกกก!!!ผีหลอก"ผมเจอโครงกระดูกที่มันขยับเองได้ครับแล้วร่างกายผมมันกอดรัดไอ้ครามแน่นเลยล่ะครับ

"กราฟ กราฟมึงปล่อยกู กูหายใจไม่ออกมึงรัดคอกูแน่นไปแล้ว"

"ผีอ่ะมึง ดูดิ"ผมชี้ให้ไอ้ครามดูแต่โครงกระดูกมันไม่ได้ขยับแต่ผมเห็นจริงๆนะว่ามันขยับ

"ผีห่าอะไรก็แค่โครงกระดูกธรรมดา มึงนี่ก็กลัวเว่อร์ไปนะบางที"

แม่งห้องพยาบาลหรือห้องดับจิตกันแน่วะเล่นเอาโครงกระดูกมาตั้งในห้องแบบนี้เนี่ย กูกรี๊ดซะแต๊วแตกเลย หน้าอายชะมัดเลยเชี้ยแถมเห็นมันขยับแต่เอาเข้าจริงเหมือนผมจะหลอนไปเอง

"รีบๆหายาให้กูกินเหอะ ห้องแม่งน่ากลัวเกิ๊นกูไม่อยากอยู่นาน"ผมกลัวจริงๆนะครับทุกคน

"มึงนี่อ่อนวะ โตจนป่านนี้แล้วยังกลัวห่าอะไรไร้สาระ"

"ก็กูกลัวนี่"

ผมกับไอ้สงครามนั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนแน่ใจแล้วว่าอาจารย์ห้องพยาบาลตายห่าไปแล้วแน่นอน ไอ้สงครามมันเลยจัดการกับข้อเท้าของผมเองเลยทั้งนวดยาพันผ้าก๊อตแล้วก็เอายาแก้ปวดให้ผมกิน ผมว่าถ้ามันไปเรียนแพทย์คงจะเวิร์คแน่ ก็ดูสิทำคล่องชิบหายเลย

"ทำไมมึงไม่ไปเรียนแพทย์วะหนวด กูว่าถ้ามึงไปเรียนแพทย์มันอาจจะดีสำหรับตัวมึงนะ"

"กูทะเลาะกับที่บ้านน่ะกูเลยประชดพวกเขา ก็ไม่มีอะไรมากหรอก อย่าสนใจเลย"เด็กชิบหายเลยครับ

"จะว่าไปมึงนี่ก็หน้าตาดีนะเนี่ย"แล้วทำไมผมต้องไปชมมันวะเนี่ย มึงนี่ท่าจะเพี้ยนแล้วไอ้กราฟ

"ของมันแน่อยู่แล้วรับรองปีนี้กูจะคว้าตำแหน่งเดือนมหาลัยมาให้มึงดูเอง"

"มึงนี่ก็มั่นหน้าเกิ๊น"ผมลืมไป ชมมันได้ที่ไหนล่ะไอ้นี่มันหลงตัวเอง

"มึงก็สวยนะไม่ลองไปประกวดดาวบ้างอ่ะกูว่ามึงคงได้ตำแหน่งทันที"

"อยากให้ตำแหน่งบาทากูประทับตรงไหนมึงบอกมาเลยกูจะประเคนให้ทันทีเลยมึง แต่จะว่าไปถ้ากูได้เป็นดาวก็ดีไม่น้อยเลยนะมึงคงได้คนมาเปย์ขนมให้กูทุกวัน ยิ่งถ้าให้ช็อกโกแลตกูนะ กูรักตายเลยมึง"ผมพูดออกมาแบบเพ้อพกจนไอ้ครามมันยิ้มมุมปากให้ผม

"ห่วงแดกสินะมึง อ่ะกูให้แล้วรักกูให้มากๆล่ะ...เบบี้"

ไอ้สงครามมันหลอกด่าผมอีกแล้ว แต่แล้วมันก็โยนช็อกโกแลตมาให้ผมแล้วพูดประโยคชวนน่าถีบออกมา แต่ทำไมใจผมแม่งเต้นแรงจังวะรู้สึกร้อนๆที่หน้าด้วยแม่ง ผมต้องบ้าไปแล้วแน่เลย

"ลองกินดูดิอร่อยนะมึง อิมพรอตมาจากฝรั่งเศสเชียวนะมึง หาแดกที่ไทยไม่ได้ด้วย"สงสัยผมจ้องนานไปว่ะไอ้ครามมันเลยทักผม ที่ผมจ้องนานก็เพราะมันคือช็อกโกแลตที่ผมอยากกินไง

"ขอบคุณมึงแล้วกัน งั้นกูกินล่ะนะ"

ผมแกะห่อช็อคโกแล็ต พอเห็นตัวช็อคโกแลตเท่านั้นแหละน้ำลายผมแม่งแทบไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เลยอ่ะ ผมน่ะอยากกินยี่ห้อนี้มานานแล้ว แต่ก็อย่างที่ไอ้ครามมันบอกที่ไทยไม่มีขาย

ผมเคยได้กินอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่พี่เส้นให้เป็นของขวัญวันเกิด แล้วมันก็อร่อยมากๆด้วยจนผมไม่สามารถวางมันลงได้เลยล่ะ ผมจะรอช้าไม่ได้แล้วเดี๋ยวไอ้ครามมันเปลี่ยนใจ

พอผมหยิบเข้าปากไอ้ครามมันก็ก้มลงมางับช็อกโกแลตส่วนที่เหลือที่ผมยังคาเอาไว้ไปกินหน้าตาเฉยเลยครับ แต่ผมนี่คือค้างไปสามวิ ปากมันเฉียดปากผมไปนิดเดียวเอง อ๊ากกก!!!

"เชี้ยคราม!!มึงแย่งกูกินได้ไงมึงให้กูแล้วนะไอ้ห่านี่"ผมต้องทำแก้เขินไปงั้นอ่ะเพราะตอนนี้ผมไม่รู้จะทำไงกับไอ้จังหวะหัวใจบ้าๆนี่เหมือนกัน

"ก็อร่อยดีนะ กูชักชอบขึ้นมาแล้วสิ กูขอกินแบบเมื่อกี้อีกได้ไหมวะ"มันแม่งเชี่ยทำให้ผมเป็นโรคหัวใจแล้วเนี่ย

"มึงกินไปหมดแล้ว กูไม่มีแล้ว แม่งกูได้กินนิดเดียวเองอ่ะ"อะไรคืออยากกินแบบนั้นอีก ไอ้หนวดมึงกำลังจะฆ่ากูใช่ไหมตอบ!

"โอ๋ๆเบบี้อย่างอแงไปเลยนะ"

"เบบี้พ่องมึงสิ พูดอีกกูจะปาเกิบใส่หัวมึงแน่ไอ้หนวด"

"โอ๊ะๆไม่น่ารักเลยครับเบบี้ อย่าทำแบบนั้นนะครับ"

"ไอ้คราม มึงเข้ามาใกล้ตรีนกูนี่มา มาเบบี้ใกล้กูนี่กูจะถีบให้กระเด็นเลยแม่งกวนบาทากูแท้"เขินได้อีก เขินเข้าไปสิกูหน้าแม่งจะไหม้แล้วอุณหภูมิห้องนี้มันร้อนเนอะ

"ใครจะโง่เข้าไปให้มึงกัดล่ะแว่นหวาน กูขี้เกียจไปฉีดยากันพิษสุนัขบ้านะมึง เผลอๆกูอาจต้องตัดส่วนที่มึงกัดออกเพราะติดเชื้อแน่"

"งั้นมึงมาให้กูกัดนี่มากูจะกัดให้ขาดไปเลยจะได้ไม่ต้องตัด"

"เฮ้ย!"

"ว้ากก!!"

ตุ้บ

ซวยชิบหายเลยวันนี้มันวันอะไรวะ ผมถึงได้เจ็บตัวแบบนี้เนี่ย ผมลุกกระทันหันแบบลืมตัวจนมานอนทับกับไอ้ครามอยู่บนเตียงพยาบาลเนี่ย แล้วในท่าล่อแหลมซะด้วย หน้าผมแม่งอยู่ตรงเป้ามันพอดีเลย

อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนั้นให้ตายสิขาผมปวดจนไม่มีแรงลุกเลย แล้วความซวยก็คูณสองเมื่ออาจารย์ห้องพยาบาลกลับมาพอดี มาทำไมตอนนี้!!

"ว้าย!!!ตาเถร นักศึกษาคะนี่มันห้องพยาบาลไม่ใช่โรงแรมนะจ๊ะ มาทำอะไรกันตรงนี้้เนี่ย อ๊ายยยย!!ฟินค่า"เดี๋ยวจารย์ อะไรคือด่าพวกผมแต่ตานี่เคลิ้มฟินขนาดหนักขนาดนั้นครับอาจารย์ ให้ตายนี่ผมเจอสาววายอีกแล้วหรอวะเนี่ย สยองผองขนไปหมดแล้วครับ

"ไอ้ครามยกตัวกูขึ้นที ขากับเอวกูปวดจนไม่มีแรงลุกหรือพลิกแล้ววะ"ผมพูดกับครามที่มันนอนนิ่งไม่ยอมขยับซักที

"กรี๊ดดดด โอ้วมายก็อด ฉากเด็ดจร้า"เสียงคุ้นมาก ใครมาอีกฟ่ะเนี่ย นี่มันวันอะไรผมถามจริงจริ๊ง แล้วร่างของผมทั้งร่างก็ถูกยกขึ้นโดยไอ้คนที่ผมนอนทับ แม่งมันควรจะยกผมขึ้นตั้งนานแล้วนะแต่มันเสือกนอนนิ่งเป็นหุ่นจนคนมาเจอเข้าแบบเนี่ย เข้ามาวันแรกก็ดังเลยสิผม

"กราฟ!!"

"เจ๊กาน!!"

"นี่หาคนที่ใช่เจอแล้วหรอจ๊ะเนี่ย แหมคนดังซะด้วย"โป๊ะแตกได้อีกคนที่มาเจอดันเป็นพี่กานสาววายสายมโนแฟนพี่ผมเนี่ยนะ จบแล้วครับชีวิตสาวตรึมของผม

"เจ๊ หยุดมโนมันเป็นอุบัติเหตุครับ ผมเจ็บข้อเท้าพอยืนแล้วเสียหลักล้มเท่านั้น"ผมพูดแก้ต่างออกไปแต่อาจารย์อยู่ๆก็กรี๊ดออกมาเฉยเลย

"กรี๊ดดด!!! ฉันฟินตัวแตกแล้วจร้า อะไรมันจะฟินขนาดนี้ มาดูสิจ๊ะกานติญา"

"ไหนคะจารย์แม่ ว้ายยย!!แบบนี้มันต้องแชร์ค่าคู่จิ้นใหม่แห่งมหา'ลัยโซไซตี้ ไม่นะอ๊ายย เขินแทนเลยจร้า"ดูอะไรกันวะเนี่ยกรี๊ดไม่ได้เกรงใจหูคนฟังเลยแล้วคนขี้เผือกอย่างผมจะรออะไรล่ะครับ ก็ต้องเผือกให้รู้สิครับ

"ดูอะไรอ่ะเจ๊ เฮ้ยเชี้ยแล้ว"

"หึหึ"

"เจ๊ลบเลย อย่าเอาไปเผยแพร่ที่ไหนเด็ดขาดเลยนะเจ๊ พี่เส้นเห็นหักคอผมแน่เลย"ไม่หักคอธรรมดาด้วยสิ พี่เส้นแม่งต้องให้ผมกลับไปเรียนมหาลัยแถวบ้านแทนแน่เลยอ่ะ

"ไม่ทันแล้วล่ะกราฟ นี่มันเพจวายของมหา'ลัย"

"ห๊ะ!!มันมีเพจนี้ด้วยหรอวะเจ๊ ตาย ตายแน่ๆไอ้กราฟตายแน่"

ภาพที่ผมเห็นคือตอนที่ไอ้ครามมันแบกผมขึ้นหลังมาที่ห้องพยาบาลนี่ไง นี่ผมแนบชิดกับมันขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย แล้วแถมในภาพมันก็ดูฟินจริงๆนั่นแหละ แถมมีภาพตอนที่ไอ้ครามอุ้มผมแล้วสายตาประสานกันอย่างกับฉากคลาสสิคในซีรี่ส์วายด้วยครับ อ๊ากกก!!สาวๆจ๋ากราฟลาก่อน

"มึงจะกังวลอะไรขนาดนั้น ไหนกูขอดูที่เอวมึงหน่อยสิ เห็นบ่นปวดนี่ เชี่ย!ช้ำขนาดนี้เลยหรอวะมึงสะดุดอีท่าไหนวะเนี่ยกราฟ"อยู่ๆไอ้ครามมันก็มาถกเสื้อผมขึ้นซะงั้นอ่ะ แล้วลูบๆคลำๆจนผมเคลิ้มเอ้ยไม่ใช่แล้ว เคลิ้มก็เชี้ยแล้วครับ

"ไอ้หนวดมึงมาถกเสื้อกูได้ไงไอ้บ้า หน้าด้านนะมึง"

"บ่นอะไรมึงมานี่กูทายาให้ กูว่าคืนนี้มึงไข้ขึ้นแน่เลยวะกินยากันไว้ก่อนแล้วกัน"อาจารย์ห้องพยาบาลแกไม่ทำหน้าที่เลยครับแต่ทำอย่างเดียวคือส่งยาให้ไอ้กราฟแล้วไปนั่งกัดหมอนมองไอ้ครามทายาให้ผมเนี่ย

"อืม"

ทำไมผมรู้สึกมันฟินแปลกๆวะ แต่ที่ฟินจริงอ่ะก็เจ๊กานกับอาจารย์แม่ของเจ๊แกนั่นแหละครับ ไอ้ครามแม่งก็นิ่งไม่รู้สึกห่าอะไรเลย ผมนี่อายจนอยากจะวาร์ปหนีแล้วเนี่ย

"อ่ะเสร็จแล้ว ไปกูแบกกลับคณะเอง ผมไปแล้วครับจารย์ ขอบคุณสำหรับยาครับ"

หลังจากกราฟและครามออกไปอาจารย์แม่ก็หยิบกล้องที่ซ่อนเอาไว้ออกมาไล่ดูภาพภายในกล้องเพื่อดูว่าก่อนหน้านี้เกิดขึ้นอะไรบ้าง เมื่อสาวๆได้เห็นสิ่งที่อยู่ในกล้องทั้งอาจารย์และศิษย์สาวสาวกวายก็กรี๊ดกันจนเสียงแหบแห้งเพราะภาพและเสียงที่บันทึกมาได้

"ไม่ไหวแล้วคะอาจารย์แม่ หนูจะละลายแล้วค่ะนี่มันดีต่อใจหนูมากๆเลยค่ะโอ๊ยฟินจนจะละลายแล้วค่า"

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>