บทที่ 5 กลับบ้าน - รับเกียร์

(กราฟ)

ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ พี่ไม้เองก็เช่นกัน ผมก็ไม่อยากจะนินทารุ่นพี่หรอกนะแต่เห็นแบบนี้ผมก็อดที่จะอิจฉาไม่ได้เหมือนกัน ก็พี่แกเล่นจู๋จี๋กะแฟนแบบไม่แคร์เตียงข้างๆอย่างผมเลยไง

ก็เข้าใจนะครับว่าของขาดมานานแต่มันใช่เรื่องที่ต้องมาครางกันเสียงดังลั่นห้องด้วยหรอวะพี่ แถมเช้ามายังหน้าด้านมาขอโทษอีกนะแม่งรุ่นพี่เชี่ยเล่นผมนอนไม่ได้ทั้งคืนตานี่โหลยิ่งกว่าหมีแพนด้าอีก พอจะนอนพี่ชายผมก็มาลากออกจากโรงพยาบาลแล้วพาขึ้นรถมาพัทยาอีก

รีสอร์ทเส้นกราฟแอนสปา

ตอนนี้ผมอยู่หน้าทางเข้าบ้านตัวเองแล้วครับ งงสิว่าผมมาบ้านตัวเองทำไม คำตอบก็ง่ายมากครับเรามาทำกิจกรรมรับเสื้อช็อปกับเกียร์ที่นี่กันครับ บ้านผมถึงเป็นรีสอร์ทแต่ก็มีกิจกรรมเอ็กตรีมให้ทำนะครับ ไม่ใช่เล่นๆเลยใช่ไหมล่ะ และตอนนี้ผมก็มานั่งอยู่ข้างๆไอ้หนวด เพื่อเตรียมตัวรับบททดสอบสุดท้ายที่เป็นสุดท้ายจริงๆอ่ะนะ

บอกเลยว่าตอนนี้ผมดังมากในหมู่เพื่อนวิศวะเพราะใครๆก็รู้กันทั้งนั้นว่าผมเจอผีหลอก ทำให้ผมได้ฉายาว่ากราฟคนเห็นผี2020ไปแล้ว อยากถามพวกมันมากถ้าจะตั้งให้กันขนาดนี้พากูไปออกรายการล่าท้าผีเลยไหม

ผมล่ะอยากจะบ้าตาย ผมก็แค่เห็นบางทีเท่านั้นเองนะไม่ได้เห็นตลอดเวลาซะหน่อย ที่เห็นก็เพราะพวกเขาต้องการความช่วยเหลือ ผมก็แค่ช่วยแต่เรื่องของพี่ไม้นี่มันก็เกินคาดไปหน่อยก็พี่แกมาแบบหล่อนี่หว่าใครจะดูออกว่าเป็นวิญญาณอ่ะครับ

"มึงจะไหวหรอวะกราฟหน้าแม่งอย่างศพเลยสัสโทรมชิบหายเลยมึง"ไอ้ครามมันถามพร้อมกับเอาหมวกของมันมาสวมให้กับผมเพราะแดดมันค่อนข้างแรง

"ทำไงได้อ่ะ พี่รหัสของพี่กูเขาจู๋จี๋กับแฟนไม่เกรงใจกูเลยห่า กูยังไม่ได้นอนเลย"พอผมบ่นออกไปไอ้ครามมันก็ดันหัวผมให้ซบกับไหล่ของมันแทน

"งั้นพิงไหล่กูมา พักสายตาไปก่อนเดี๋ยวพวกพี่เขาเรียกเมื่อไหร่กูจะปลุกมึงเอง"

"อืมก็ดี"

"อาตี๋เล็กของม๊า!!!"ผมยังไม่ทันหลับเลยครับเสียงแม่บังเกิดเกล้าของผมก็ดังมาแต่ไกล โว้ย!!!วันนี้ไอ้กราฟจะได้นอนไหมคร๊าบบ!!

"ม๊าครับอย่าเพิ่งเข้ามาครับ ผมกำลังรับน้องอยู่เจอกันตอนเย็นนะครับ"พี่เส้นแม่งอย่างเจ๋งยังเข้มได้อีก ม๊าผมนี่ถึงกับชะงักไปเลยแล้วเดินคอตกกลับไปหาป๊าผมที่อยู่ในบ้าน พวกท่านพึ่งกลับมาจากจีนเมื่อวานเองครับไอ้หนวดยังแอบขำเลย

"กูรู้แล้วว่ามึงเหมือนใคร หึหึ"

"แน่นอนว่ากูเหมือนแม่แล้วไงวะ เอาไหล่มึงมาให้กูซะ กูหนักหัวชิบหายเลย"

"ตัวมึงร้อนชิบเลยกราฟ"ผมไม่ได้ยินอะไรอีกเมื่อได้ไหล่ของไอ้ครามมาต่างหมอน ผมรู้ว่าตัวเองไม่ไหวแล้วเลยไม่ฝืนตัวเอง

(สงคราม)

ดีครับทุกคนผมสงครามคนหล่อ ความจริงผมอยากเป็นหมอเหมือนพ่อแม่และพี่ชายผมนะแต่ผมก็อยากจะอยู่กับคนที่ผมแอบชอบนี่ ใช่แล้วล่ะผมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับเขา ไม่ว่าจะเข้าคณะวิศวะหรือหอพัก พวกคุณคงเดาได้แล้วว่าผมแอบชอบใคร จุ๊ๆไว้นะครับเดี๋ยวไก่ผมตื่นหมด หึหึ

ผมน่ะแอบชอบไอ้กราฟมันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว แอบชอบผ่านการบอกเล่าของพี่เส้น ยิ่งได้เห็นรูปผมยิ่งชอบมันมากแล้วสุดท้ายผมก้ให้คนไปสืบว่าไอ้กราฟมันจะลงเรียนที่ไหนลงเรียนอะไร จนผมได้รู้ว่ามันจะลงคณะวิศวะผมก็ลงคณะวิศวะด้วยจนวันที่ได้เจอตัวมันจริงๆ ผมก็ยิ่งรักมันมากขึ้นไปอีกและวันนี้ก็เป็นวันรับเกียร์หลังจากที่ผ่านด่านมามากมาย แต่สภาพไอ้กราฟวันนี้ดูไม่ดีเลยครับ

"เฮ้ย!! กราฟ กราฟ แม่งตัวร้อนจี๋เลย พี่เส้นครับ กราฟไข้ขึ้นจนสลบไปแล้วครับพี่"

"แม่งเอ้ย!!มาเป็นอะไรตอนนี้วะ ไอ้ครามอุ้มกราฟไปห้องพักซะ ส่วนเรื่องรับน้องค่อยทดสอบพรุ่งนี้พร้อมกันแล้วกันวันนี้ฟรี อยากเล่นเอ็กซ์ตรีมขนาดไหนก็ไปคุยกับพวกพี่ๆเขาแล้วกันกูให้เล่นฟรี"

"เฮ้ๆๆ!!!"

"กูไปดูน้องกูก่อนนะ"พี่เขยผมแม่งโคตรใจปั้มเลยครับ ไอ้พวกหิวกระหายความท้าทายนี่เฮกันลั่นเลย แต่ตอนนี้ผมห่วงไอ้แว่นหวานของผมมากกว่าน่ะสิครับผมจึงอุ้มไอ้กราฟเข้าไปห้องพักของพวกเราโดยมีพี่เส้นเป็นคนนำทาง จนมาถึงที่พักพวกผมก็เจอกับพี่แต๊งค์พี่ชายของผมยืนทำเท่อยู่หน้าที่พัก

"พากราฟไปพักเถอะทางนี้กูจัดการเอง"

"ครับ"

(เส้น พาร์ท)

​​ไอ้พี่รหัสผมนี่มันหน้ากระทืบจริงๆ ขนาดในโรงพยาบาลพี่มันก็ไม่เว้นครับ น้องผมเวลามันนอนไม่พอทีไรก็ไข้กินทุกทีขนาดให้มันนอนในรถมาด้วยแล้วนะ ผมที่รีบเดินกลับบ้านอยู่ๆก็ถูกกระชากแขนจากใครบางคนจนแทบเซล้มหน้าคะม่ำอยู่แล้วครับ

"ไงครับเส้น หนีผมมาไกลจังเลยนะครับ"

"ไอ้สัสแต๊งค์!! มึงปล่อยกูเลยแล้วมึงมาได้ไงวะเนี่ย"ผมแม่งยังไม่อยากเจอมันตอนนี้เลยครับ

"ผมขับรถมาครับ คุณไม่ควรหนีผมมาแบบนี้นะครับเส้น"กวนตีนชิบหาย

"กูไม่ได้หนีแต่วันนี้กูมีค่ายรับน้องต่างหาก"ความจริงก็อยากหนีหน้ามันนั่นแหละครับ

"อย่างนั้นเองหรอครับ ผมคิดว่าคุณจะหนีหน้าผมซะอีก"

"ทำไมกูต้องหลบหน้ามึงไม่ทราบ กับแค่เสียตัวให้มึงคืนเดียว ไม่ทำให้ความหน้าหนาของกูหมดหรอกนะแล้วกูก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องมานั่งครำครวญร้องไห้เสียใจด้วย เสียไปแล้วก็ช่างมันสิยังไงกูก็ไม่ท้องอยู่แล้ว"ใช่ครับผมเมาแล้วก็เสียตัวให้ไอ้แต๊งค์ไปเรียบร้อยแล้วครับ อนาจซะไม่มี

"ถ้างั้นจะเสียอีกครั้งก็คงไม่เป็นไรใช่ไหมหล่ะครับ"

"เฮ้ยๆไอ้แต๊งค์มึงจะทำเชี่ยไรสัส ปล่อยกู!"

ผมโดนไอ้แต๊งค์แม่งอุ้มพาดบ่าเดินมาบ้านพักวีไอพีที่ห่างไกลผู้คนที่พ่อผมสร้างให้แขกที่ต้องการปีกวิเวก ความพิเศษของบ้านพักนี้คือมันเก็บเสียงแล้วผมจะรอดไหมเนี่ย

เรื่องที่ผมเสียตัวให้ไอ้แต๊งค์คือวันที่ผมกลับจากโรงพยาบาลหลังเยี่ยมน้องชายเสร็จ วันนั้นผมเมาจนขาดสติแล้วเห็นไอ้แต๊งค์เป็นกาน แทนที่ผมจะได้เสียบดันเป็นผมที่โดนเสียบซะงั้น ตื่นมานี่นรกชัดๆเลยครับเจ็บปวดระบมไปทั้งตัว

เห็นมันเป็นหมอเด็กแบบนั้นแต่เเม่งตัวจริงมันนี่ซาตานชัดๆพอขึ้นเตียงแล้วมันเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยครับมันดูเซ็กซี่มาก กล้ามหน้าท้องแม่งก็หน้ากัดฟุดๆ แล้วผมก็ได้ลองกัดมาแล้วด้วย

แล้วครั้งนี้ผมจะรอดได้ไงวะเนี่ย แค่มันจูบผมก็ระทวยแล้ว ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยว่าต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายด้วยกัน แถมผมดันไม่รู้สึกรังเกียจมันด้วยนี่ดิกลับเคลิ้มไปกับมันจนตอนนี้ตัวผมเปลือยเปล่าไม่เหลืออะไรติดตัวแล้ว แม่งมือไวชิบหายเลย

"อืม แต๊งค์ปล่อยกูก่อน กูจะไปดูน้องกู อ่าส์ สัสเป็นหมารึไงกัดกูจังรอยเก่ายังไม่หายเลยมึง เพิ่มรอยใหม่ให้กูอีกแล้ว"

"ก็เมียผมอร่อยนี่ครับน่ากัดน่าเลียไปทุกส่วนเลย"

"สัส อ้าส์ แต๊งค์กูเจ็บ เบาหน่อยสัสตูดกูจะฉีก"

"ครับๆชอบแบบนุ่มนวลสินะครับได้เลยครับผมจะอ่อนโยนและนุ่มนวลกับคุณที่สุดเลยครับเส้น"

ก็คงไม่ต้องบอกอ่ะนะว่าผมโดนมันฟาดเรียบขนาดไหน ไม่พูดมากนะครับเจ็บคอ เจ็บจริงๆครับก็ผมเล่นครางจนเสียงแหบหมดแล้วนี่ครับ อยากจะข่วนหน้าหล่อๆของมันจริงๆครับหมันไส้

สุดท้ายกว่าผมจะได้ไปหาไอ้กราฟน้องผม ก็5-6โมงเย็นแล้วล่ะครับ ส่วนคนอื่นๆแม่ผมก็พาไปเที่ยวถนนคนเดินเรียบร้อยแล้ว ส่วนพ่อผมก็ดูแลคนที่ไม่ได้ไป คนที่ไม่ได้ไปส่วนมากก็พวกขี้เมาแหละครับ พ่อผมตั้งวงให้เลยมันก็เฮ้กันลั่นเลยสิ

ส่วนกราฟน้องผมมันดีขึ้นแล้วครับแต่ก็หน้าถีบคนข้างๆจริงๆเมื่อน้องผมมันถามคำถามบางอย่างขึ้นมา

"เฮียเส้นเสร็จพี่แต็งค์แล้วใช่ป่ะ คงรุนแรงมากเลยนะครับรอยเต็มคอกันทั้งคู่เลย"

"สัสแต็งค์!!!มึงตาย!!"เวรอะไรขนาดล่ะครับจบกันพี่เส้นคนคลู

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>