ตอนที่ ๔ แปลกตาแต่ถูกใจ

ชบากระพริบตาปริบ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางส่ายหน้าเบาๆ ก่อนตอบ

“ ไม่เคยเจ้าค่ะ เพราะท่านเจ้าคุณไม่เคยนอนห้องเดียวกับคุณเจ้าจันทร์เลยเจ้าค่ะ ”

“ ห๊ะ! ถ้าอย่างนั้น จันทร์ก็ ยะ ยัง...”

เจ้าจันทร์ชะงักตาโตหยุดพูดไว้แค่นั้น ก้มต่ำพลางส่งสายตาไปที่ของสงวนของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับชบา ชบาเม้มปากพยักหน้า

“ ยังเจ้าค่ะ ” ตอบย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง

(◕⁠‿⁠◕⁠)! หน้าเจ้าจันทร์

เมื่อชบาเห็นคนเป็นนายตาใสแป๋ว ไม่ได้มีสีหน้าเศร้าหมองอย่างที่คิดแถมยังแอบยิ้มมุมปากอีกด้วย ชบาเลยอธิบายทุกอย่างต่อให้เจ้าจันทร์ได้เข้าใจ

“ บ่าวกับนังเดือน เป็นบ่าวหน้าห้องคุณเจ้าจันทร์มานานแล้ว คุณหญิงมณีท่านให้บ่าวสองคนมาคอยรับใช้คุณเจ้าจันทร์ตั้งแต่เริ่มแตกสาวเจ้าค่ะ ทั้งก่อนออกเรือนจนกระทั่งคุณเจ้าจันทร์ออกเรือนบ่าวกับนังเดือนก็ยังทำหน้าเดิมอยู่ หากท่านเจ้าคุณเข้าหาคุณเจ้าจันทร์เมื่อไหร่ บ่าวกับนังเดือนจะต้องรู้ก่อนผู้ใดเจ้าค่ะ ”

นั่นเป็นคำตอบที่เจ้าจันทร์พึงพอใจเอามากๆ เพราะไม่ว่าจะเป็นร่างเก่าหรือร่างใหม่เธอก็ยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนเดิม ใบหน้าสวยยกยิ้มอย่างเริงร่าก่อนจะดีดนิ้วดัง เป๊าะ!

“ ให้มันได้อย่างนี้ซี่! ไอ้จันทร์! ”

“ หะให้มันได้? ได้อะไรหรือเจ้าคะ? ”

“ เปล่าจ้ะไม่มีอะไรหรอก พี่ชบารีบไปเตรียมน้ำชากับของว่างให้จันทร์เถอะจ้ะ เดี๋ยวเจ้าคุณจะรอนาน ”

“ เจ้าค่ะๆ บ่าวจะรีบไปเตรียมให้เดี่ยวนี้เลยเจ้าค่ะ ” ชบารีบไปเตรียมของที่สั่ง เมื่อชบาเดินคล้อยหลังไป เจ้าจันทร์ก็ถอนหายใจเฮือกออกมา เพราะแบบนี้สินะเจ้าจันทร์คนเก่าถึงได้ช้ำใจตาย ก็ดันไปหลงรักสามีไม่มีหัวใจอย่างอิท่านเจ้าคุณนี่เอง คงคิดว่าตัวเองหล่อตายล่ะ

...เออ จะว่าไปก็หล่อนั่นแหละ

~*~

เมื่อมาถึงหอทำงานของเจ้าคุณพิพัฒน์ เจ้าจันทร์ก็เอื้อมไปรับถาดน้ำชากับของว่างมาจากชบามาถือไว้ในมือ ไอ้ขามบ่าวของท่านเจ้าคุณที่นั่งเฝ้าหน้าประตูอยู่ก็หันไปเคาะประตูรายงานคนเป็นนาย

ก๊อกๆๆ

“ ท่านเจ้าคุณขอรับ คุณเจ้าจันทร์ยกน้ำชากับของว่างมาขอรับ ”

" เข้ามา! ” เมื่อเจ้าคุณตอบอนุญาตน้ำเสียงเรียบ ไอ้ขามจึงหันมาพูดกับเจ้าจันทร์ จากนั้นหันไปเปิดประตูให้

“ เชิญด้านในเลยขอรับ คุณเจ้าจันทร์ ”

เจ้าจันทร์พยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับถาดน้ำชากับของว่างในมือ เมื่อเข้ามาด้านในเธอก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ก็แทบจะร้อง อื้อหือ!ออกมา

เป็นห้องทำงานที่ใหญ่สุดอลังการมาก! กว้างขวาง โปร่งสบาย มีหน้าต่างหลายบานมองเห็นวิวทุ่งนาและคลองด้านนอกด้วย อย่างกับคาเฟ่แหนะ

เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ทำมาจากไม้ โต๊ะทำงานขนาดใหญ่มีลิ้นชักมากมายสำหรับเก็นเอกสาร ที่สำคัญห้องนี้ใช้แสงสว่างจากธรรมชาติ

หากถามว่าทำไมเธอถึงรู้ก็เพราะเจ้าจันทร์เรียน สถาปัตยกรรมสาขาออกแบบภายในมายังไงล่ะ เรื่องแค่นี้เธอมองปร๊าดเดียวก็รู้แล้ว

“ น้องจะยืนมองอีกนานไหม? ”

O_O!! เสียงของเจ้าคุณพิพัฒน์ ทำเอาเจ้าจันทร์สะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ ก่อนเธอจะหันมาตอบเขา

“ ขอโทษเจ้าค่ะ ที่มองเพลินไปหน่อย ”

“ น้องมาห้องนี้ออกจะบ่อย ใยถึง ทำเหมือนไม่เคยมา ”

“ ก็ไม่.. เอ่อ ก็น้องไม่ได้มาตั้งหลายวันนี่เจ้าคะ รู้สึกแปลกตาไปน่ะเจ้าค่ะ”

เกือบหลุดไปแล้วไหมละ ดีนะที่ยังเบรคทัน ก่อนคุยแบบเนียนๆ

“ ก็อาจจะใช่ พี่ให้บ่าวย้ายตู้เก็บหนังสือราชการเข้ามาไว้ด้านในทั้งหมดน่ะ จะได้เปิดหน้าต่างทุกบาน ”

“ เพราะว่าต้องใช้แสงสว่างจากธรรมชาติใช่ไหมเจ้าคะ? ” เปิดหน้าต่างทุกบานเพื่อรับแสงจากด้านนอก เจ้าคุณคงเป็นคนฉลาดในสมัยนี้สินะ

เจ้าคุณพิพัฒน์มองเจ้าจันทร์นิ่งอย่างแปลกใจ ปรกติเธอไม่เคยออกความเห็นหรือถามอะไรแบบนี้ แต่เมื่อเห็นว่าเจ้าจันทร์ยังยืนถือถาดเก้ๆ กังๆ อยู่นานเลยถามขึ้น

“ วันนี้มีอะไรมาให้พี่ทาน”

“ อ๋อ.. นี่เลยเจ้าค่ะ วันนี้มีขนมค้าวคาวเผือกเจ้าค่ะแล้วก็.. ชาดอกมะลิห๊อมหอมเจ้าค่ะ ”

เจ้าจันทร์อธิบายด้วยรอยยิ้มพร้อมกับโน้มตัววางถาดในมือลงบนโต๊ะทำงาน ท่าทางราวกับพรีเซ็นต์สินค้ายังไงอย่างงั้น

เจ้าคุณพิพัฒน์กดตามองถาดของว่างบนโต๊ะครู่หนึ่งก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองหน้าเธอนิ่ง

อากัปกิริยาของเจ้าจันทร์เปลี่ยนไปมาก น้ำเสียงที่พูด แม้กระทั่งรอยยิ้ม สีหน้าและแววตาหรือการเคลื่อนไหวเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนกัน

แต่ที่น่าแปลกก็คือ เจ้าคุณพิพัฒน์กลับรู้สึกชอบที่เธอเป็นแบบนี้ ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ ถึงจะดูแปลกตาไปบ้างแต่ถูกใจ

ก่อนหน้านี้เจ้าจันทร์เป็นคนเรียบร้อย พูดน้อย ยิ้มยาก กับเจ้าคุณก็พูดแต่คำว่า เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ เธอถูกสอนตามแบบฉบับกุลสตรีไทยและต้องอยู่ใต้อำนาจสามี

“ หายป่วยครานี้ น้องดูร่าเริงขึ้นนะเจ้าจันทร์ ”

“ แล้วก่อนหน้านั้น น้องไม่ร่าเริงหรือเจ้าคะ? ” เจ้าคุณพิพัฒน์ถึงกับจ้องหน้าเธอนิ่ง หากเป็นเมื่อก่อนเจ้าจันทร์จะไม่กล้าถามเขากลับเช่นนี้แน่

“ ไม่! ” เป็นคำตอบสั้นๆ แต่น้ำเสียงติดดุ ทำเอาเจ้าจันทร์ถึงกับแอบขนลุก

“ เอ่อ.. งั้นน้องขอตัวก่อนนะเจ้าคะ พี่ชบาบอกว่าคุณแม่ท่านเรียกหาน่ะเจ้าค่ะ ” ขอเอาคุณหญิงมาแอบอ้างหน่อยละกัน

“ อืม..” เจ้าคุณพิพัฒน์พยักพเยิดใบหน้าให้เบาๆ เป็นการอนุญาต

เท่านั้นแหละ เจ้าจันทร์ก็รีบหันหลังเดินดุ๊กดิ๊กออกมาจากห้องทำงานเจ้าคุณทันที ชบาที่นั่งรออยู่พื้นเรือนเห็นเธอเดินออกมาก็รีบลุกขึ้นไปหาพร้อมกับเอ่ยทัก

“ วันนี้คุณเจ้าจันทร์อยู่นานกว่าทุกครั้งเลยนะเจ้าคะ ” และนั่นก็ทำให้เจ้าจันทร์ขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองหน้าชบา ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“ นานกว่าทุกครั้งเหรอ? หมายความว่ายังไงพี่ชบา? ”

“ ถ้าเป็นเมื่อก่อน คุณเจ้าจันทร์เอาน้ำชากับของว่างเข้าไปไม่นาน ท่านเจ้าคุณก็จะให้ออกมาเลยเจ้าค่ะ แต่วันนี้คุณเจ้าจันทร์เข้าไปนานกว่าทุกครั้ง มีอะไรไหมเจ้าคะ? ”

“ ก็ไม่มีอะไรนี่จ๊ะ เจ้าคุณท่านก็แค่ชวนจันทร์คุยนิดหน่อยเองจ้ะ เรากลับเรือนกันเถอะพี่ชบา จันทร์ไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน รู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้อะ ” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับห่อไหล่เล็กน้อย

“ เจ้าค่ะ กลับเรือนกัน ” ชบาตอบยิ้มๆ เอ็นดูกับท่าทางของเธอ ตั้งหายป่วย เจ้าจันทร์เปลี่ยนไป ถึงจะดูแปลกตาไปบ้าง แต่ก็น่าเอ็นดู

และทุกอากัปกิริยาของเจ้าจันทร์ ก็อยู่ในสายตาของท่านเจ้าคุณ เขาแทบไม่อยากละสายตาจากเธอเลย

~*~