ตอนที่ ๓ หลอกถามข้อมูล

“ น้อง..โกรธพี่อย่างงั้นรึ? ”

‘ o_o โกรธงั้นเหรอ? โกรธเรื่องอะไรอะ?’

ไม่รู้ว่าเจ้าคุณพิพัฒน์พูดเรื่องอะไร แล้วทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงต้องโกรธ แต่ก็เข้าทางเจ้าจันทร์พอดี!

ไหนๆ ก็ต้องรับบทเป็นภรรยาเจ้าคุณอยู่แล้ว ขอลองเล่นบทพ่อแง่แม่งอนกับคุณสามีที่เป็นของแถมสักหน่อยก็แล้วกัน เจ้าจันทร์เชิดใบหน้าสวยขึ้นทำสายตาเมินเล็กน้อย

“ เปล่านี่เจ้าคะ อย่างฉันมีสิทธิ์จะไปโกรธท่านเจ้าคุณได้ด้วยหรือเจ้าคะ ”

“ เจ้าจันทร์! ”

“ O_O!! ” เจ้าจันทร์ถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบก้มหน้ามุ่ยลงทันที จะไม่ให้เธอตกใจได้ไง ก็อิท่านเจ้าคุณเรียกซะเสียงดุขนาดนั้น

' อิตาเจ้าคุณบ้า! แม่ง! ดุเหมือนหมาเลย! ' เธอแอบบ่นในใจ

“ เดี๋ยวนี้หัดประชดประชันพี่แล้วงั้นรึ! ” คนตัวเล็กเบิกตาโตรีบโบกไม้โบกมือ

“ ปละ..เปล่านะ ไม่ได้ประชดสักนิดเลยค่ะ เอ่อ.. เจ้าค่ะ น้องขอตัวไปเตรียมตัวอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวจะมืดค่ำซะก่อน ไปนะเจ้าคะ..”

ว่าจบเจ้าจันทร์ก็หันหลังกลับแล้วเดินจ้ำอ้าวทันที เจ้าคุณพิพัฒน์ที่จะเอ่ยปากเรียกตามหลัง ก็เรียกไม่ทัน

“ เจ้าจะ... ”

คิ้วหนาขมวดคิ้วเป็นปมตาคมเข้มจ้องเขม็งตามหลังเจ้าจันทร์ที่เดินเร็วส่ายก้นดุ๊กดิ๊กไปจนลับสายตา ก่อนจะฉุกคิดบางอย่างขึ้นได้ ตั้งแต่เจ้าจันทร์ฟื้น เธอก็เปลี่ยนไป

แม้ที่ผ่านมาเจ้าคุณพิพัฒน์เองก็รู้ตัว ว่าเขาก็ไม่ใช่สามีทีดีนัก เพราะหลังจากที่ทั้งคู่ออกเรือนกันมา เขายังไม่เคยหลับนอนกับเจ้าจันทร์เลยสักครั้ง อีกทั้งยังแยกห้องนอน

การแต่งงานของทั้งคู่เกิดขึ้นเพราะผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายที่ทำสัญญากันเอาไว้ ทำให้ท่านเจ้าคุณปฏิเสธไม่ได้ เลยต้องยอมแต่งให้มันจบๆ ไปทั้งที่ไม่ได้รัก

ทว่าสิ่งที่เจ้าคุณพิพัฒน์ไม่เคยรู้เลยก็คือ เจ้าจันทร์ตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ จึงยอมตกลงออกเรือนกับเจ้าคุณพิพัฒน์อย่างเต็มใจ

เจ้าจันทร์ทำหน้าที่ของภรรยาได้ดีมาตลอด ดูแลทุกเรื่องทั้งเรื่องอาหารและงานบ้านงานเรือน คอยยกของว่างและน้ำชาไปให้ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีที่ห้องทำงานเป็นประจำทุกวัน ขอแค่ได้เห็นหน้าเจ้าคุณพิพัฒน์วันละครั้งก็ยังดี คงมีก็แต่ท่านเจ้าคุณที่ทำตัวเฉยชากับหล่อน

แต่หลังจากที่เจ้าจันทร์ฟื้นขึ้นมา เธอไม่เคยยกน้ำชาหรือของว่างให้เขาอีกเลย ทำเอาคนที่เคยเห็นหน้ากันทุกๆ วันในยามจิบน้ำชา เริ่มรู้สึกหงุดหงิดและกระวนกระวายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จนเจาต้องออกมาดูด้วยตัวเองว่าหล่อนหายไปไหน

แล้วก็อย่างที่เห็น เจ้าจันทร์นั้นเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนกัน ในสายตาของหล่อนเวลาที่มองเขามันว่างเปล่า ดูไม่สนใจและไม่ใสใจเขาเหมือนแต่ก่อน

ความเงียบเข้าครอบงำเจ้าคุณพิพัฒน์ไปชั่วขณะ เมื่อเขาพยายามคิดหาคำตอบให้ตัวเอง ว่ามีอะไรที่ทำให้เจ้าจันทร์เปลี่ยนไป ทั้งคำพูดและแววตาที่เห็นมันไม่เหมือนตัวของเธอเลย

“ ไอ้ขาม! ” เจ้าคุณพิพัฒน์เอ่ยเรียกบ่าวคนสนิท โดยที่ไม่ได้หันไปมอง

“ ขอรับ..”

“ เองไปบอกนังชบากับนังเดือน ว่าหลังพาเจ้าจันทร์อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ให้พวกมันไปพบข้าที่หอทำงานด้วย ”

“ ขอรับท่านเจ้าคุณ.. ”

ไอ้ขามตอบรับคำสั่งแล้วก็เดินเลี่ยงไปทางครัวเรือนใหญ่เพราะคิดว่าชบากับเดือนน่าจะยังอยู่ที่นั่น ท่านเจ้าคุณมองตามแผ่นหลังบ่าวคนสนิทอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับไปหอทำงานของตัวเอง

วันต่อมา...

“ คุณเจ้าจันทร์เจ้าคะ เมื่อครู่พี่ขามเข้ามาบอกว่าท่านเจ้าคุณอยากจะดื่มน้ำชากับของว่างน่ะเจ้าค่ะ ”

“ จ้ะ แล้วพี่ชบามาบอกจันทร์ทำไมละจ๊ะ? ทำไมไม่ไปบอกบ่าวท่านเจ้าคุณล่ะ ”

“ ก็ปรกติคุณเจ้าจันทร์เป็นคนยกน้ำชากับของว่างไปให้ท่านเจ้าคุณทุกวันหนิเจ้าคะ หน้าที่นี้ไม่มีใครกล้าทำหรอกเจ้าค่ะ นอกจากคุณเจ้าจันทร์เท่านั้น ”

“ ห๊ะ!! หน้าที่ของจันทร์เหรอ? ”

‘ ทุกวันด้วย? มิน่าล่ะ ที่เจอเมื่อวานคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ แสดงว่าอิท่านเจ้าคุณคงจะกำลังสงสัยฉันอยู่แน่ๆ ’

เจ้าจันทร์เริ่มรู้สึกตะหงิดใจขึ้นมา เพราะถ้าหากเจ้าจันทร์คนเก่ายกน้ำชาไปให้ทุกวัน เจ้าคุณคงจะแปลกใจที่เธอไม่ทำเหมือนเดิมสินะ

“ ชบาก็ว่าจะถามอยู่เหมือนกันเจ้าค่ะ ว่าทำไมคุณเจ้าจันทร์ไม่ยกน้ำชากับของว่างไปให้ท่านเจ้าคุณเลย ”

“ พี่ชบาจ๊ะ จันทร์ถามอะไรหน่อยได้ไหม? ”

ครั้งนี้เจ้าจันมร์คงต้องขอหาข้อมูลเพิ่มสักหน่อยจะได้ไม่พลาดเวลาเจ้าคุณพิพัฒน์พูดอะไรมา เพราะดูท่าคงจะหลีกเลี่ยงการพบหน้าไม่ได้

“ ถามอะไรหรือเจ้าคะ? ”

“ คือ.. ตั้งแต่วันที่จันทร์ตื่นขึ้นมาวันนั้น จันทร์จำเรื่องราวก่อนหน้าไม่ได้เลย พี่ชบาช่วยเล่าให้จันทร์หน่อยได้ไหมจ๊ะ ”

“ จ..จำไม่ได้เลยหรือเจ้าคะ? ” ชบาถามกลับด้วยสีหน้างงๆเจ้าจันทร์พยักหน้างึกงึก

“ ใช่จ้ะ จำอะไรไม่ได้เลย ”

“ แล้วคุณเจ้าจันทร์อยากถามเรื่องไหนหรือเจ้าคะ? ” เจ้าจันทร์เม้มปากพร้อมกับกรอกตาไปมาก่อนจะเริ่มคำถามแรก

“ จันทร์กับเจ้าคุณแต่งงานกันนานรึยังจ๊ะพี่ชบา?”

“ ตะ..แต่งงานกัน? ”

ชบาทำหน้างง ก่อนจะทวนคำแปลกๆ ที่เจ้าจันทร์ถาม O_O' เจ้าจันทร์เบิกตาโตเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าในสมัยนี้ยังไม่มีคำว่า แต่งงานกัน

“ เอ่อ.. จันทร์หมายถึงออกเรือนนะจ้ะพี่ชบา”

“ อ๋อ.. ก็ เกือบจะหนึ่งปีแล้วล่ะเจ้าค่ะคุณเจ้าจันทร์”

“ เอ.. ตอนนั้น จันทร์อายุเท่าไหร่น๊า ” เจ้าจันทร์เอียงคอเล็กน้อยทำท่าคิด เรื่องนี้เจ้าจันทร์อยากรู้มาก เพราะเจ้าของร่างนี้แม้หน้าเหมือนเธอก็จริง แต่ก็ยังดูเด็กกว่าเธอ

“ ตอนออกเรือนคุณเจ้าจันทร์อายุย่างเข้าสิบเจ็ดพอดีเจ้าค่ะ ” เจ้าจันทร์เบิกตาโต

“ O_O! ห๊ะ! สะ..สิบเจ็ดเหรอ? งั้นตอนนี้จันทร์ก็ยังสิบเจ็ดอยู่นะสิ? ”

“ ใช่เจ้าค่ะคุณเจ้าจันทร์ ” ชบายิ้มก่อนจะยืนยันอีกรอบ

‘ ทำไมคนในยุคนี้พ่อแม่ยอมให้ลูกสาวแต่งงานเร็วจัง ยังไม่ถึงสิบแปดก็ให้ลูกแต่งงานออกเรือนแล้ว นี่ถ้าเป็นยุคปัจจุบัน อิตาเจ้าคุณคงติดคุกหัวโตไปแล้ว โทษฐานพรากผู้เยาว์’

เจ้าจันทร์คิดในใจ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ ว่ายังมีอีกหนึ่งคำถามที่เธอต้องการจะรู้มากที่สุด

“ เอ่อ.. แล้วก่อนหน้านี้จันทร์กับเจ้าคุณเคย...เคย... ” เธอไม่กล้าพูดต่อ แต่ชบาก็พอจะเดาออก

“ คุณเจ้าจันทร์จะถามบ่าว ว่าคุณเจ้าจันทร์เคยร่วมหลับนอนกับท่านเจ้าคุณไหม ใช่ไหมเจ้าคะ? ” เจ้าจันทร์ยิ้มแหยนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้าอย่างอายๆ

“ ชะ..ใช่จ้ะ จันทร์จะถามแบบนั้นเลยจ้ะ ”

ชบามีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย เพราะกลัวว่าคำตอบอาจจะทำให้เจ้าจันทร์คิดมาก แต่ในเมื่อคนเป็นนายยืนยันว่าจำอะไรไม่ได้เลย บ่าวอย่างชบาก็จำต้องตอบความจริง

~*~