ตอนที่ ๒ ได้สามีเป็นของแถม

“ จ้ะ แม่ขอบใจนะเจ้าคุณ งั้นแม่จะออกไปสั่งในครัวให้ต้มข้าวต้มร้อนๆ ให้เจ้าจันทร์ก่อน น้องหลับไปตั้งสองวันไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย อีกประเดี๋ยวก็คงจะหิว ”

“ ไปเถิดขอรับ ”

เจ้าจันทร์นอนนิ่งฟังคุณหญิงกับท่านเจ้าคุณพูดคุยกันตาแป๋ว จนคุณหญิงเดินออกไปจากห้อง บ่าวคนอื่นๆ ก็เดินตามหลังไป สุดท้ายเหลือแค่คนเดียว คือผู้ชายที่คุณหญิงเรียกว่าเจ้าคุณ เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียงก่อนจะหย่อนกายลงนั่ง

ฝามือหนาเอื้อมไปลูบศีรษะของเจ้าจันทร์เบาๆ ใบหน้าและแววตาที่เย็นชาเปลี่ยนเป็นอ่อนแสงลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดประโยคหนึ่งออกมา

“ ฟื้นมาก็ดี ขอโทษนะที่พี่ไม่เคยทำหน้าที่สามีที่ดีเลย ต่อจากนี้พี่จะพยายามก็แล้วกัน ตอนนี้น้องพักก่อนเถิด ”

“ o_o!! ” เจ้าจันทร์ที่นอนนิ่งยังขยับตัวไม่ได้ถึงกับสตั้นท์ไป

‘ ว่าไงนะ! หน้าที่ สะสะสามีเหรอ? จริงดิ?’ ไอ้จันทร์! มึงไม่ได้หูฝาดใช่ป้ะ? คงไม่ใช่อย่างที่คิดใช่ไหมเนี่ย? ’

เจ้าจันทร์ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าชายหนุ่มไม่ขยับ เธอยังพูดโต้ตอบหรือถามอะไรไม่ได้ ตอนนี้ทั้งสับสนและงงไปหมดที่จู่ๆ ตื่นขึ้นมาก็เจอสถานการณ์แบบไม่คาดคิด

เธอพยายามตั้งสติ คิดทบทวนบทสนทนาที่ได้ฟังเมื่อครู่ บวกกับคำพูดของผู้ชายคนนี้ที่พูดกับเธอ แล้วเจ้าจันทร์ก็เริ่มปะติดปะต่อ คุณหญิงคงจะเป็นคุณแม่มณี แม่ของผู้หญิงที่มีหน้าเหมือนเธอที่เจอก่อนหน้า ผู้ชายคนนี้ก็คงจะเป็นใครไปได้ นอกเสียจาก…

‘ ไม่!ๆๆ จะให้ฉันมาเกิดใหม่ทั้งที แต่ให้ฉันมาเกิดในร่างของผู้หญิงที่มีผัวแล้วเนี่ยนะ? ฉันยังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่นะย้ะ ให้ตายเถอะ! ’

~*~

หลังจากที่ท่านเจ้าคุณอะไรนั่นออกไปแล้ว เจ้าจันทร์ก็ได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นขุนนาง มียศถาบรรดาศักดิ์ระดับพระยาเลยทีเดียว มีตำแหน่งสูงศักดิ์ทั้งที่ยังดูไม่แก่สักเท่าไหร่ แถมยังหน้าตาหล่อขั้นเทพ รูปร่างเฟอร์เฟคอีกด้วย

ข้อนี้เจ้าจันทร์พอรับได้หากจะต้องมาเป็นสามีเธอจริงๆ และชื่อของเขาก็คือ พระยาพิพัฒน์พงศ์ หรือที่ใครๆ ต่างก็รู้จักกันดีและเรียกเขาว่า เจ้าคุณพิพัฒน์

ส่วนคุณหญิง ก็เป็นอย่างที่เจ้าจันทร์คิดจริงๆ คุณหญิงมณีจันทร์ หรือคุณแม่มณี เธอเป็นแม่ของเจ้าจันทร์คนเก่า

ในโลกที่เจ้าจันทร์จากมาเธอไม่มีแม่ ชีวิตเธอมีแค่พ่อที่เอาแต่ทำงานหาเงินเพราะอยากให้เธอเรียนสูงๆ พ่อทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้เธอเลย

กระทั่งวันหนึ่งพ่อของเจ้าจันทร์ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำเพราะหลับในและเสียชีวิตในเวลาต่อมา ยังดีที่พ่อของเธอเป็นคนรอบคอบเขาทำประกันชีวิตเอาไว้ ทำให้เจ้าจันทร์ยังมีเงินเรียนต่อได้โดยที่เธอไม่ลำบาก

แต่เจ้าจันทร์ก็ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมาตลอด เธอรู้คุณค่าของเงินที่ได้มาจากประกันชีวิตของพ่อ เธอประหยัดและไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย แต่ใครจะรู้อนาคต ว่าไหม.. ดีนะที่พ่อของเธอตายไปก่อน หากพ่อเธอยังอยู่แล้วต้องมาเห็นเธอตายเพาะไก่ย่างติดคอ พ่อคงใจสลายแน่

เจ้าจันทร์ไม่รู้ว่ามาเกิดใหม่ในร่างนี้ได้ยังไง และจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน แต่นับจากนี้เธอจะพยายามเรียนรู้และทำความเข้าใจคนในยุคสมัยนี้ให้มากขึ้น เพื่อที่จะอยู่ร่วมกับพวกเขาได้ ถือว่าเป็นเรื่องดีที่มีโอกาสเกิดใหม่ ส่วนเจ้าคุณพิพัฒน์อะไรนั่น เธอจะคิดซะว่าได้สามีหล่อเป็นของแถมก็แล้วกัน..

~*~

หลายวันต่อมา...

ตั้งแต่เจ้าจันทร์เข้ามาอยู่ที่นี่ ชีวิตที่เคยอิสระของเธอมันก็อันตรธานหายไป.. ในทุกๆ เช้าเจ้าจันทร์ตื่นขึ้นมาก็จะเจอบ่าวสองคน ที่ชื่อชบากับเดือน

ทั้งสองคนจะคอยดูแลรับใช้เจ้าจันทร์ไม่ยอมห่างจนกว่าจะเข้านอน แม้กระทั่งเวลาที่เธออาบน้ำบ่าวทั้งสองคนก็ต้องตามไปด้วยทุกครั้ง ชีวิตของเจ้าจันทร์คนเดิมมันช่างน่าเบื่อหน่ายสิ้นดี

ได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยากจะออกจากเรือนก็ออกไปไม่ได้ เพราะเป็นคำสั่งของท่านเจ้าคุณกับคุณหญิงมณีแม่คนที่เป็นของเจ้าจันทร์ คุณหญิงมณีไม่อยากให้เธอออกไปไหนมาไหน เพราะกลัวว่าเธอจะป่วยแล้วหลับไหลไม่ได้สติจนหยุดหายใจเหมือนครั้งก่อนอีก

แต่ที่แน่ๆ ไม่มีใครรู้ ว่าคุณเจ้าจันทร์คนเดิมได้ตายจากโลกไปแล้ว…

และที่น่าแปลกอีกอย่างคือ หลังจากวันที่พบกับท่านเจ้าคุณในวันนั้น เจ้าจันทร์ก็ไม่ได้เห็นหน้าเขาอีกเลย แม้แต่เวลากินข้าวก็ยังไม่เคยนั่งกินด้วยกัน เป็นสามีแบบไหนกัน?

ถึงเจ้าจันทร์จะสงสัยแค่ไหน แต่เธอก็ไม่คิดที่จะเอ่ยปากถามใคร เพราะเธอเองก็ไม่อยากข้องเกี่ยวกับเขานักหรอก หากหลีกเลี่ยงการพบกับอิตาเจ้าคุณนั่นได้ ก็จะเป็นเรื่องดีกับตัวของเธอมากกว่า

“ นั่นน้องจะไปที่ใดหรือ เจ้าจันทร์? ”

“ o_o! ” ‘นี่แค่คิดเอง โผล่มาแล้วเหรอ? คนโบราณเนี่ยอายุยืนจริงๆ เลย’

“ พี่ถาม ไยไม่ตอบ..”

“ ฉะ.. ฉันกำลังจะไปเตรียมตัวอาบน้ำค่ะ เอ่อ เจ้าค่ะ ท่านเจ้าคุณมีอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ ”

เจ้าคุณขมวดคิ้วมุ่นและมีสีหน้าแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะปรกติเจ้าจันทร์จะแทนตัวเองว่าน้องมาตลอด แล้วก็จะเรียกเขาว่าคุณพี่.. กิริยาท่าทางก็ดูเปลี่ยนไป

เจ้าคุณพิพัฒน์นิ่งเงียบอยู่นาน และสายตาของเขาก็ดูเหมือนกำลังจับผิดเธอ จนเจ้าจันทร์แอบคิดว่าเธอเผลอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า

“ พูดกับพี่ ทำไมไม่แทนตัวเองว่า น้อง และเรียกพี่ว่าคุณพี่เช่นที่เคยเรียก? ”

“.....”

‘ นั่นไง.. กูว่าแล้วไอ้จันทร์เอ้ย! ใครมันจะไปรู้วะ ไม่ได้ถามพี่ชบากับพี่เดือนไว้ด้วย แล้วทีนี้จะแก้ตัวยังไงวะ คิดๆๆ ไอ้จันทร์ คิดดิ ’

เจ้าจันทร์ยืนตัวแข็งทื่อพลางบ่นขึ้นในใจ แล้วเขาจะจับได้ไหมว่าเธอไม่ใช่เจ้าจันทร์คนเก่าอะ นิสัยของหล่อนเป็นยังไงเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

***