ตอนที่ 3.2 วิบัติกาลครองพิภพ

วึบ

แจ่บๆๆ

“หืม” ฉันส่งเสียงเมื่อได้ยินเสียงซอยจุ๊ ฉันจึงค่อยๆย่องไปดู ปรากฏว่าเจ้าออร์คนั่นมันกำลังหม่ำเนื้ออสูรสดๆอยู่ ท่าทางจะอร่อยมากเลยทีเดียว

‘เดี๋ยวนะ ไวท์ ทำไมตาของมัน?’ ฉันคิดในใจ

‘ออร์คมีสกิลตระกละเป็นสกิลพาสซีฟ ถ้ามันได้รับบาดเจ็บมันก็แค่กินจนกว่าจะฟื้นฟู’

‘ในกรณีที่มันเสียแขน ขา หรือตา มันก็แค่กินส่วนนั้นกลับเข้าไปมันก็จะฟื้นฟูได้’ ไวท์ตอบกลับ

‘โอเค ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมเลเวลมันแค่ 79 แต่อยู่ในดันเจี้ยนระดับยากได้’ ฉันคิดในใจ เพราะดันเจี้ยนระดับยากนี่เป็นรองแค่ระดับฝันร้ายเท่านั้น และถ้าให้คาดเดาดูแล้วดันเจี้ยนระดับยากควรมีมอนส์เตอร์เวลร้อยขึ้นไปเป็นอย่างต่ำ แล้วยิ่งอยู่ที่ห้องสมบัติที่ที่มอนส์เตอร์ทั้งดันเจี้ยนควรปกป้องและให้ความสนใจกลับมีมันแค่ตัวเดียว แบบนี้มันแทบจะเป็นอมตะเลยไม่ใช่รึไงกัน?

[เปิดใช้ความเงียบของนักล่า]

[เปิดใช้-กลิ่นตัวปรับระดับ]

[เปิดใช้สัมผัสกลางคืน]

ดูเหมือนไวท์จะจัดการเปิดสกิลให้ฉันตามสถานการณ์ ฉันก็เลยค่อยๆย่องและคลานไปใกล้ๆมัน ซึ่งออร์คมันก็รับรู้ถึงตัวฉันไม่ได้เลย และฉันก็ค่อยๆสังเกตพฤติกรรมของมันหนึ่งนาที

[เปิดใช้เลียนแบบพฤติกรรม]

‘โอเคฉันเห็นจุดอ่อนแล้ว’ ฉันกล่าวเมื่อได้เห็นวงกลมสีแดงตามร่างกายของออร์ค และฉันก็ได้ยิงเปิดกระบาลมันไปดอกหนึ่ง

ฟุบ!

โฮคคคค

กระสุนเจาะเกราะยิงเข้าหัวของมันไป แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังเจาะกระโหลกของมันไม่ได้ แต่ดาเมจที่ฉันทำได้มันเกือบพันหนึ่งเลยทีเดียว นอกจากนี้มันยังมึนงงจนหัวทิ่มพื้นไปอีก ฉันจึงถอยให้ห่างตัวมันระหว่างที่มานาของฉันกำลังสร้างกระสุนใหม่ และยิงไปที่คอหอยของมัน

ฟุบฉึก

แต่ครั้งนี้ กระสุนของฉันเจาะเข้าไปในคอของมันเลย ซึ่งมันก็รู้สึกตัวได้จากความเจ็บก่อนจะฝืนตัวลุกขึ้นยืนและหาตัวของฉัน ซึ่งดาเมจเมื่อครู่ฉันทำได้ไปอีกพันหนึ่ง น่าจะเพราะอุปกรณ์สวมใส่ของฉันด้วยแหละ มันถึงบูทดาเมจของฉันได้ถึงขนาดนี้

ฮืดดด

มันคำรามอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้มันไม่สามารถเปล่งเสียงคำรามออกมาได้เพราะฉันยิงเจาะคอมันไปแล้ว ตัวฉันจึงไม่โดนผลกระทบจากสกิลคำรามของมัน ฉันจึงพุ่งตัวไปอีกทางเพื่อจับจังหวะรอยิงเป้าหมายต่อไป และมันจะเป็นตรงที่หวาดเสียวมาก

ฟึ่บ ฉึก

ฮืดฮูดดด

มันล้มลงทันทีเมื่อกระสุนเจาะเกราะของฉันยิงเข้าไปโดนเป้าของมันเต็มๆ เดาว่าคงสูญพันธ์แน่ๆ และทำให้มันทุบพื้นไปหลายตุบด้วยความเจ็บปวด ซึ่งครั้งนี้ฉันทำดาเมจไปได้กว่า 3,000 และมันยังคงลดลงเรื่อยๆ สมกับเป็นจุดยุทธศาสตร์จริงๆ

“ไง ไม่เจอกันวันนึงคิดถึงกันไหม” ฉันกล่าวเมื่อใช้ปืนเจาะเกราะจ่อขมับของมัน และในตอนนี้มันคงทำอะไรไม่ได้แล้วเพราะน้ำตามันไหลเลยแหละ ตัวมันบิดไปมาด้วยความเจ็บปวด มือข้างหนึ่งทุบพื้นจนเป็นหลุม อีกข้างหนึ่งพยายามจะดึงลูกดอกออกมาจาก..เป้า

ฟุบ

“อย่าว่าฉันใจร้ายเลย แกก็มองฉันเป็นสัตว์ตัวจิ๋วน่ารักน่าชังแต่ดันจะกินกันซะงั้น” ฉันกล่าวหลังจากใช้อุ้งเท้าถีบเข้าไปที่ลูกดอกตรงหลังหัวของมัน ดอกนี้คงเจาะเกือบเข้ากระโหลกของมันได้แล้วแหละ เพราะมันโดนดาเมจจังๆไปอีก 2,000

“ซาโย…นะจ้ะ” ฉันกล่าวจบก็ลั่นไกลูกดอกเข้าขมับของมันไป ทำให้พลังชีวิตที่เหลือของมันหายไปจนหมด ซึ่งแน่นอนว่าฉันคิดมาทุกอย่างแล้วว่าควรทำอะไรโดยที่ไวท์ไม่ต้องบอกด้วยซ้ำ

มันง่ายมาก ทุกคนหรือพวกนักผจญภัยอาจจะคิดว่าไล่ทุบไล่ฟันไล่ตีตัวมันไปเรื่อยๆจนพลังชีวิตมันหมดมันก็ตาย แต่กลับกันฉันเห็นจุดพิฆาต จุดคริติคอลและจุดที่ทำให้มันอยู่ในอันตราย เช่นหัวของมันที่โดนเจาะกระโหลก คอของมันที่ทำให้คำรามออกมาไม่ได้ เป้าของมันที่ทำให้มันบาดเจ็บสาหัสเจียนตาย แค่สามจุดนี้ก็ทำให้มันแทบจะทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ทีนี้ฉันก็ปิดจบได้สวยงามเริศๆ

[คุณได้รับฉายานักล่าเป้าออร์ค]

หลังจากนี้เมื่อออร์คทุกตัวพบเห็นคุณ พวกมันจะมองคุณเป็นศัตรูตั้งแต่แรกและพยายามปกป้องกล่องดวงใจของมันเท่าชีวิต

“เอิ่ม…” ฉันส่งเสียงด้วยความคิดแปลกๆ

“ยินดีด้วยนะเมเบลสำหรับฉายาแรก” ไวท์กล่าว แต่เหมือนฉันจะไม่ยินดีสักเท่าไหร่เลย แต่ก็ช่างเถอะ เพราะถึงยังไงมันก็เป็นวิถีการเอาตัวรอดฉบับแรคคูนตัวจิ๋วของฉันเอง

[Level up!]

[Level up!]

[Level up!]

[Level up!]

[Level up!]

.

.

.

เสียงแจ้งเตือนและหน้าต่างของระบบเด้งขึ้นมามากมาย แค่ฉันฆ่าออร์คไปตัวเดียวเลเวลก็เพิ่มมาเป็นสิบเก้าแล้ว นี่มันสุดยอดจริงๆ

“มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เมเบลคิด”

“ออร์คตัวนี้ถือว่าเป็นมอนส์เตอร์ที่ต้องใช้กลุ่มนักผจญภัยแรงค์แพลตินัมหนึ่งกลุ่มในการกำจัด”

“ถ้าอ้างอิงจากระบบแล้ว ยิ่งอยู่ในดันเจี้ยนมันยิ่งดุร้ายและดิบเถื่อนกว่าปกติ”

“โดยนักผจญภัยหนึ่งปาร์ตี้จะมี 5 คน นั่นคือขีดสูงสุดของระบบ”

“และปัจจุบันแรงค์แพลตินัมจะมีแต่คนเลเวลหนึ่งร้อยรวมตัวกันอยู่”

“มากที่สุดคือเลเวล 142”

“และน้อยที่สุดคือเลเวล 69” ไวท์กล่าวระหว่างที่ฉันดูไอเท็มดร็อปไปด้วย แต่มันไม่ค่อยจะมีอะไรดีเลย

“ที่จริงแล้วไอเท็มดร็อปของมันจะไม่ดีมาก แต่ร่างกายของมันทั้งตัวแทบจะใช้ประโยชน์ได้ทั้งหมด”

“โดยเฉพาะอัณฑะของออร์ค” ไวท์กล่าวอธิบายเมื่อฉันคิดสงสัย

“เอาเป็นว่า ฉันจะไม่แตะมันเด็ดขาด” ฉันกล่าวเมื่อไวท์พูดถึงกล่องดวงใจ

“แล้วนักผจญภัยมีแรงค์อะไรบ้างล่ะ?” ฉันกล่าวถามไวท์

แรงค์นักผจญภัย

ทองแดง

เงิน

ทอง

แพลตินัม

ไดมอน

มิธีริธ

มิธีริธ + ดาว (พระราชทาน / ผู้มีเกียรติยศ)

“ฉันเริ่มอยากรู้แล้วสิว่าโลกภายนอกจะเป็นยังไงบ้าง” ฉันกล่าว เพราะมันคงจะน่าสนุกมากแน่ๆเลยถ้าเหล่านักผจญภัยผู้มีความสามารถรู้กันว่าแรคคูนตัวนี้ล้มออร์คได้ด้วยตัวคนเดียว

“ก่อนอื่นเมเบลต้องออกไปจากดันเจี้ยนนี้ให้ได้ก่อน”

“เพราะไวท์ไม่มีข้อมูลของดันเจี้ยน ไม่รู้ว่าดันเจี้ยนนี้อยู่ตรงไหนของโลก”

“และดันเจี้ยนระดับยากส่วนใหญ่ยังไม่ถูกค้นพบ”

“เพราะมันอยู่ในดินแดนที่มีแต่อสูรเลเวลสองร้อยขึ้นไปเท่านั้น”

“เนื่องจากอสูรเลเวลสองร้อยต้องใช้ปาร์ตี้แรงค์แพลตินัมสองกลุ่มในการกำจัดตัวนึงเลยทีเดียว” ไวท์กล่าวอธิบาย

“ดูมีอะไรให้ทำมากเลยนะตัวฉันเนี่ย” ฉันกล่าวก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา