ตอนที่ 8 ตลาดในหมู่บ้าน

ตอนที่ 8 ตลาดในหมู่บ้าน

รุ่งเช้าวันใหม่ หลังจากหาบน้ำมาใส่โอ่งหลังบ้านจนเต็ม จื่ออันหลานก็ก่อไฟ ต้มน้ำ และทำข้าวต้มอย่างง่ายๆ ใส่ไข่ไก่และเห็ดที่เหลือจากเมื่อวานลงไปเพิ่มรสชาติ กลิ่นหอมของอาหารค่อยๆ ปลุกให้เด็กทั้งสองตื่นขึ้น

“ท่านแม่...” หลินหยวนลืมตาขึ้นพร้อมกับขยี้ตาไปด้วย “หอมจังเลยเจ้าค่ะ”

“ตื่นแล้วหรือ?” จื่ออันหลานยิ้มให้ลูกสาว “ล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วมากินข้าวต้มด้วยกัน”

ไม่นานนัก ซืออี้ก็ตื่นขึ้นตามพี่สาว ทั้งสามนั่งล้อมวงกินข้าวต้มที่แม้จะเรียบง่ายแต่ก็อร่อยและอยู่ท้อง

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ จื่ออันหลานก็จัดการแต่งตัวให้เด็กทั้งสองอย่างเรียบร้อย แม้เสื้อผ้าจะเก่าและบางมากแล้ว แต่ก็เป็นชุดที่ดีที่สุดในตู้ นางเองก็สวมชุดผ้าฝ้ายธรรมดาสีเหลืองอ่อนที่ซีดและเก่ามากแล้ว

ก่อนออกจากบ้าน นางแอบนำถุงเงินที่ซ่อนไว้ใต้พื้นออกมา แบ่งใส่ถุงผ้าเล็กๆ พกติดตัว ส่วนที่เหลือซ่อนกลับไปที่เดิม

“พร้อมกันหรือยัง?” นางถามลูกทั้งสอง

“พร้อมแล้วขอรับ/เจ้าค่ะ!” เด็กทั้งสองตอบพร้อมกัน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

ทั้งสามออกเดินทางไปยังตลาดในหมู่บ้านที่อยู่ห่างออกไปราวสองลี้

เมื่อมาถึงตลาดในหมู่บ้าน เสียงพูดคุยของผู้คนก็เริ่มดังขึ้นและกลิ่นอาหารหลากหลายลอยมาเตะจมูก ตลาดในหมู่บ้านแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก แต่ก็มีสินค้าพื้นฐานที่จำเป็นครบครัน ทั้งอาหาร เครื่องใช้ในครัวเรือน และเสื้อผ้า

ทั้งสามเดินผ่านแผงขายผักและผลไม้ จื่ออันหลานแวะซื้อผักสดหลายอย่างที่ไม่สามารถหาได้ในป่า ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังแผงขายเนื้อ

“พ่อค้า” จื่ออันหลานทักทายชายวัยกลางคนที่กำลังสับเนื้อหมูอยู่หลังแผง “วันนี้มีเนื้อหมูส่วนไหนบ้างหรือ?”

“มีทุกส่วนเลย แม่นาง” พ่อค้าตอบพร้อมรอยยิ้ม “เพิ่งฆ่าเช้านี้เอง จะเอาส่วนไหนดี?”

“ขอเนื้อสันนอกสามชั่ง และสันในอีกสองชั่งล” จื่ออันหลานตอบ

พ่อค้าตาโตด้วยความแปลกใจ ปกติแล้วชาวบ้านมักจะซื้อเนื้อเพียงครึ่งชั่งหรือหนึ่งชั่งเท่านั้น

“แน่ใจหรือแม่นาง?...” พ่อค้าลังเลที่จะปาดเนื้อชิ้นใหญ่

“ข้ามีเงินจ่าย” จื่ออันหลานยิ้มตอบ “และข้าต้องการเนื้อรมควันด้วย มีหรือไม่?”

“มีสิ!” พ่อค้าตอบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยิบเนื้อหมูรมควันที่แขวนอยู่ด้านหลังออกมา “เนื้อรมควันของข้าเป็นที่ขึ้นชื่อในหมู่บ้าน อร่อยไม่เค็มมาก”

จื่ออันหลานเลือกซื้อเนื้อรมควันอีกสองชั่ง ขณะที่พ่อค้ากำลังห่อเนื้อให้ นางสังเกตเห็นว่าลูกทั้งสองกำลังมองเนื้อหมูด้วยสายตาหิวโหย

“พ่อค้า ข้าอยากถามว่า...” นางลดเสียงลงเล็กน้อย “มีใครในหมู่บ้านต้องการขายที่ดินบ้างหรือไม่?”

พ่อค้าเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสนใจ “แม่นางกำลังมองหาที่ดินอยู่หรือ?”

“ใช่” จื่ออันหลานพยักหน้า “ข้าต้องการที่ดินสักแปลงเพื่อสร้างบ้านใหม่"

พ่อค้าพยักหน้าเข้าใจ “ข้าได้ยินว่าครอบครัวซ่งกำลังคิดจะขายที่ดินแปลงเล็กๆ ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน” พ่อค้าบอก

“ที่ดินแปลงนั้นอยู่ตรงไหนหรือ?” จื่ออันหลานถามด้วยความสนใจ

“อยู่ไม่ไกลจากลำธาร มีต้นไม้ใหญ่อยู่สองสามต้น เป็นที่ดินที่ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ทีเดียว” พ่อค้าอธิบาย พลางชั่งเนื้อหมู

“ขอบคุณท่านมาก” นางกล่าวพร้อมรับห่อเนื้อที่พ่อค้ายื่นให้ “แล้วครอบครัวซ่งอาศัยอยู่ตรงไหนของหมู่บ้านหรือ?”

“บ้านของพวกเขาอยู่ทางทิศใต้ของตลาด เป็นบ้านไม้หลังใหญ่มีรั้วไม้ไผ่ล้อมรอบ เจ้าเดินตรงไปตามถนนประมาณหนึ่งเค่อก็จะเห็น” พ่อค้าอธิบายพร้อมชี้ทิศทาง “เจ้าของบ้านคือซ่งเฉิงกั๋ว เป็นคนใจดี แต่ภรรยาของเขา...” พ่อค้าลดเสียงลงเล็กน้อย “นางค่อนข้างเจ้าเล่ห์ในเรื่องการค้าขาย ท่านควรระวังหากต้องเจรจากับนาง”

จื่ออันหลานพยักหน้าเข้าใจ “ขอบคุณสำหรับคำเตือน ข้าจะระวัง”

หลังจากจ่ายเงินค่าเนื้อเรียบร้อย นางหันไปมองลูกทั้งสองที่ยังคงจ้องมองห่อเนื้อในมือนางด้วยสายตาหิวโหย เด็ก ๆ คงไม่ได้กินเนื้อมานานมากแล้วคงตั้งแต่พ่อของพวกเขาหายไป

นางพาลูกทั้งสองเดินไปยังแผงขายขนม เลือกซื้อขนมเปี๊ยะถั่วแดงสองชิ้นให้พวกเขา เด็กทั้งสองรับขนมไปด้วยความดีใจ กัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

“อร่อยไหม?” จื่ออันหลานถาม

“อร่อยมากเลยขอรับ!” ซืออี้ตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“อร่อยที่สุดเลยเจ้าค่ะ!” หลินหยวนพยักหน้าแรงๆ ขณะที่แก้มของนางป่องด้วยขนม

นางพาลูก ๆ เดินเลือกซื้อผักต่ออีกนิดหน่อย ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังบ้านครอบครัวซ่ง