ตอนที่ 9 ถามซื้อที่ดิน

ตอนที่ 9 ถามซื้อที่ดิน

ทั้งสามเดินตามถนนสายหลักของหมู่บ้าน ผ่านบ้านเรือนที่เรียงรายสองข้างทาง ชาวบ้านบางคนจำจื่ออันหลานได้ก็ทักทาย เมื่อเห็นนางกับลูกเดินผ่าน บางคนก็มองด้วยความสงสัย

หลังจากเดินไปได้สักพัก พวกเขาก็มาถึงบ้านไม้หลังใหญ่ที่มีรั้วไม้ไผ่ล้อมรอบตามที่พ่อค้าเนื้อได้บอกไว้ ประตูรั้วเปิดอยู่ เผยให้เห็นลานบ้านกว้างที่มีไก่หลายตัวกำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารอยู่

จื่ออันหลานหยุดอยู่หน้าประตูรั้ว ก่อนจะเอ่ยเรียก “ขออภัยที่รบกวน มีใครอยู่บ้างหรือไม่?”

ไม่นานนัก หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งก็เดินออกมาจากตัวบ้าน นางสวมชุดผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อน ผมเกล้ามวยอย่างเรียบร้อย ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเล็กน้อย ดูมีฐานะดีกว่าชาวบ้านทั่วไป

“เจ้ามีธุระอะไรหรือ?” หญิงผู้นั้นถาม น้ำเสียงไม่เป็นมิตรนัก ดวงตาของนางกวาดมองจื่ออันหลานและลูกทั้งสองตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า

“สวัสดีเจ้าค่ะ” จื่ออันหลานค้อมศีรษะทักทายเล็กน้อย “ข้าชื่อจื่ออันหลาน ข้าได้ยินมาว่าท่านกำลังคิดจะขายที่ดินแปลงหนึ่ง ข้าสนใจอยากจะสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม”

สีหน้าของหญิงผู้นั้นเปลี่ยนไปทันที เมื่อได้ยินว่ามีคนสนใจที่ดินของพวกเขา นางยิ้มบางๆ และเอ่ยเชิญเข้ามาด้านใน

“เชิญเข้ามาก่อนเถิด ข้าคือภรรยาของซ่งเฉิงกั๋ว” นางแนะนำตัว “สามีของข้าไม่อยู่บ้าน แต่เจ้าสามารถคุยเรื่องที่ดินกับข้าได้”

จื่ออันหลานพาลูกทั้งสองเดินตามนางเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูมีรสนิยม มีเครื่องเรือนลายครามวางอยู่โดยรอบ แสดงให้เห็นว่าครอบครัวนี้มีฐานะค่อนข้างดี

“นั่งรอตรงนี้” ภรรยาของซ่งเฉิงกั๋วชี้ไปที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง “ข้าจะไปชงชาให้”

ขณะที่เจ้าของบ้านหายเข้าไปในครัว จื่ออันหลานกระซิบกำชับลูกทั้งสองให้นั่งเรียบร้อย ไม่ส่งเสียงดังหรือวิ่งเล่น เด็กทั้งสองพยักหน้าเข้าใจและนั่งข้างๆ มารดาอย่างว่าง่าย

ไม่นาน ซ่งฮูหยินก็กลับมาพร้อมถาดชาและขนมเล็กๆ จานหนึ่ง นางวางถาดลงบนโต๊ะและรินชาให้จื่ออันหลาน

“เจ้าสนใจที่ดินของเราจริงๆหรือ?” ซ่งฮูหยินถามขณะที่นั่งลงตรงข้ามจื่ออันหลาน นางพอรู้จักหญิงหม้ายผู้นี้อยู่บ้าง

“ข้าแปลกใจอยู่เหมือนกัน ไม่คิดว่าเจ้าจะมีเงินพอที่จะซื้อที่ดินได้”

จื่ออันหลานรู้สึกถึงการดูถูกแฝงอยู่ในน้ำเสียงของซ่งฮูหยิน แต่นางไม่แสดงอาการโกรธหรือไม่พอใจออกมา

“ข้าทำงานหนักและเก็บเงินมาตลอดสองปีที่ผ่านมา” จื่ออันหลานตอบอย่างสุภาพ “กระท่อมที่พวกเราอาศัยอยู่ตอนนี้เริ่มทรุดโทรมมาก ข้าอยากมีบ้านและที่ดินเพาะปลูกอยู่ใกล้ๆกัน”

ซ่งฮูหยินพยักหน้า แต่ดวงตายังคงประเมินจื่ออันหลานในใจ “ที่ดินแปลงที่เรากำลังจะขายอยู่ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน ใกล้กับลำธาร มีเนื้อที่ประมาณห้าหมู่ เป็นที่ดินที่อุดมสมบูรณ์ดี เหมาะแก่การปลูกพืชผักหรือที่อยู่อาศัย”

“ข้าได้ยินว่ามีต้นไม้ใหญ่อยู่บนที่ดินด้วย จริงหรือไม่?” จื่ออันหลานถาม

“ใช่ มีต้นหยางสามต้นและต้นหลิวขนาดสิบคนโอบหนึ่งต้น” ซ่งฮูหยินตอบ

จื่ออันหลานพยักหน้า นางรู้สึกพอใจกับที่ดินแปลงนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ในใจอยากเดนไปดูวันนี้เลย “แล้วท่านตั้งราคาไว้เท่าไรหรือ?”

ซ่งฮูหยินยิ้มบางๆ “ปกติที่ดินแปลงนั้นมีราคาสูงอยู่แล้ว เพราะทำเลดี แต่เนื่องจากสามีข้าต้องการขยายร้านสมุนไพรที่อยู่ในตัวอำเภอ จึงต้องการเงินเร่งด่วน เราก็เลยขายไม่แพงเพียงสองพันห้าร้อยเหวินเท่านั้น”

จื่ออันหลานแทบสำลักชาที่กำลังดื่มอยู่ ราคานั้นสูงเกินไปมากสำหรับที่ดินขนาดห้าหมู่ในหมู่บ้านเล็กๆ เช่นนี้

นางมองสบตากับซ่งฮูหยินอย่างนิ่งสงบ แม้ในใจจะรู้สึกว่าถูกเอาเปรียบ แต่นางก็ไม่แสดงความไม่พอใจออกมาให้เห็น นางจิบชาอีกครั้งก่อนวางถ้วยลงอย่างนุ่มนวล

“ฮูหยิน” จื่ออันหลานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ข้าเข้าใจดีว่าที่ดินของท่านมีคุณค่า แต่ราคาสองพันห้าร้อยเหวินนั้นสูงเกินไปสำหรับคนธรรมดาอย่างข้า”

ซ่งฮูหยินยกถ้วยชาขึ้นจิบเล็กน้อย ดวงตาของนางจับจ้องมาที่จื่ออันหลานอย่างประเมิน “งั้นตอนนี้เจ้ามีเงินเท่าไร?”

“ข้ามีเงินเก็บอยู่หนึ่งพันสองร้อยเหวิน เป็นเงินที่ข้าทำงานหนักเก็บสะสมมาตลอดสองปีหลังจากสามีข้าหายไป”

ซ่งฮูหยินหัวเราะเบาๆ “หนึ่งพันสองร้อยเหวิน? นั่นไม่ถึงครึ่งของราคาที่ข้าเสนอด้วยซ้ำ”

จื่ออันหลานรู้สึกถึงการดูแคลนในน้ำเสียงของซ่งฮูหยิน แต่นางก็ยังคงรักษาท่าทีสงบไว้ นางมองไปที่ลูกทั้งสองที่นั่งเรียบร้อยอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันกลับมาที่ซ่งฮูหยิน

“ฮูหยิน” จื่ออันหลานเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ข้าสังเกตเห็นว่าท่านดูอ่อนวัยมาก ท่านมีเคล็ดลับอันใดหรือ”

ซ่งฮูหยินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางๆ “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”

“ข้าเพียงแต่ชื่นชมความงามของท่าน” จื่ออันหลานกล่าวต่อ “ผิวของท่านขาวผ่องราวกับหยก ดวงตาของท่านสดใสเป็นประกาย ข้าแทบไม่เชื่อว่าท่านจะมีอายุมากกว่าข้า ท่านดูสาวและสวยกว่าข้าด้วยซ้ำ”

สีหน้าของซ่งฮูหยินเปลี่ยนไปเล็กน้อย ริมฝีปากของนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่กว้างขึ้น “เจ้าช่างมีวาจาไพเราะ แต่การยอคงไม่ช่วยให้ราคาที่ดินลดลงได้หรอกนะ”

“ข้าไม่ได้กำลังยอท่าน” จื่ออันหลานส่ายหน้าเบาๆ “ข้าเพียงแต่พูดตามความจริง และข้าสามารถสอนท่านทำเครื่องสำอางและน้ำมันหอมเหล่านั้นได้ แต่...”

ซ่งฮูหยินดูสนใจขึ้นมาทันที “แต่อะไร?”

“ข้าต้องการซื้อที่ดินในราคาหนึ่งพันห้าร้อยเหวิน ข้าหวังว่าท่านจะสงสารและลดราคาให้ข้าบ้าง"

ซ่งฮูหยินนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนกำลังคิดหนัก ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“หนึ่งพันแปดร้อยเหวิน” ซ่งฮูหยินเสนอ

จื่ออันหลานรู้สึกโล่งอกเล็กน้อย แต่นางยังไม่พอใจกับราคานี้ทั้งหมด

“หนึ่งพันหกร้อยเหวิน” จื่ออันหลานต่อรอง

ซ่งฮูหยินนั่งนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ตกลง หนึ่งพันหกร้อยเหวิน แต่เจ้าต้องสอนข้าทำครีมและน้ำมันหอมระเหย "

จื่ออันหลานยิ้มกว้าง “ข้าตกลง"

“แต่...” ซ่งฮูหยินชะงักไปเล็กน้อย “ข้าขอตะล่อมสามีก่อน เขาอาจจะไม่พอใจหากรู้ว่าข้าลดราคาลงมากเช่นนี้”

จื่ออันหลานพยักหน้าเข้าใจ “ข้าเข้าใจ แต่ข้าคิดว่าท่านสามารถโน้มน้าวสามีของท่านได้ สตรีที่งดงามเช่นท่านคงมีวิธีทำให้สามียอมตามใจได้ไม่ยาก”

ซ่งฮูหยินหัวเราะเบาๆ แก้มของนางเริ่มมีสีแดงระเรื่อ “เจ้านี่ช่างปากหวานจริงๆ”

ซ่งฮูหยินดูพึงพอใจมากขึ้น “ตกลง ข้าจะพูดกับสามีของข้าคืนนี้ และจะส่งคนไปบอกเจ้าให้ทราบ”

“ขอบคุณท่านมาก” จื่ออันหลานโค้งศีรษะเล็กน้อย “ข้าจะรอฟังข่าวดีจากท่าน”