ตอนที่ 5 หาของป่า

ตอนที่ 5 หาของป่า

แสงอรุณแรกของวันใหม่ลอดผ่านช่องหน้าต่างไม้เก่าๆ ของกระท่อมเล็ก จื่ออันหลานลืมตาตื่นก่อนที่ไก่ป่าจะขันเสียอีก นางค่อยๆ ลุกขึ้นจากเสื่อปูนอนอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ให้เสียงดังรบกวนลูกน้อยทั้งสองที่ยังหลับสนิทอยู่ข้างๆ

"วันนี้จะทำอะไรกินดี" นางบ่นพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ลูบผมยาวสีดำของตนให้เรียบร้อย ก่อนจะรวบมันเป็นมวยอย่างเรียบง่าย

จื่ออันหลานมองไปที่เด็กทั้งสองที่นอนขดตัวกอดกันอยู่บนเสื่อเก่าๆ ใบหน้าอันบริสุทธิ์ของพวกเขาทำให้หัวใจของนางอบอุ่น แม้ว่าร่างกายนี้จะไม่ใช่ของนาง แต่ความรักที่มีต่อเด็กทั้งสองนั้นเป็นความรู้สึกที่แท้จริง

นางเดินไปที่มุมห้องซึ่งเป็นที่เก็บของ หยิบถุงแป้งสาลีที่ได้มาจากการแลกเปลี่ยนเมื่อวาน และเริ่มเตรียมทำซาลาเปาสำหรับมื้อเช้า

"ทำซาลาเปาไส้ผักดีกว่าจะได้ห่อขึ้นเขาง่ายๆ" จื่ออันหลานคิดก่อนจะเริ่มผสมแป้งกับน้ำอุ่นและเกลือเล็กน้อย นวดจนเข้ากันดี นางทำแบบที่นางเข้าใจและวัถุดิบเท่าที่มีจะบอกว่าเป็นแป้งห่อผักแล้วนึ่งก็ได้

ขณะที่นางกำลังเตรียมไส้ซาลาเปาจากผักป่าที่เก็บมาได้เมื่อวาน ผสมกับเห็ดหอมแห้งที่เหลืออยู่ในห้องครัวไม่กี่ดอกและปรุงรสด้วยซีอิ๊วที่เพิ่งได้มา ไม่นานเสียงของเด็กน้อยทั้งสองก็ดังขึ้น

"ท่านแม่..." หลินหยวนลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เด็กหญิงลุกขึ้นมาพร้อมกับน้องชายที่กำลังขยี้ตาไปมา

"ตื่นแล้วหรือ?" จื่ออันหลานหันไปยิ้มให้ลูกๆ "รีบล้างหน้าล้างตาเถอะ"

เด็กทั้งสองรีบลุกขึ้น วิ่งออกไปล้างหน้าที่โอ่งอ่างน้ำด้านหลังกระท่อม เมื่อกลับเข้ามา พวกเขาต่างตื่นเต้นเมื่อเห็นมารดากำลังเตรียมทำซาลาเปา

"วันนี้เรากินซาลาเปาหรือท่านแม่?" ซืออี้ถามด้วยดวงตาเป็นประกาย

"ใช่จ้ะ" จื่ออันหลานตอบพร้อมรอยยิ้ม "

หลังจากรอประมาณหนึ่งก้านธูป ซาลาเปาก็สุกส่งกลิ่นหอม จื่ออันหลานยกตะแกรงออกจากหม้อ ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบซาลาเปาใส่จาน

"มากินอาหารเช้ากันเถอะ" นางเรียกลูกๆ

เด็กทั้งสองหยิบซาลาเปาคนละลูกมากิน

"อร่อยมากท่านแม่!" ซืออี้อุทานหลังจากกัดคำแรก "ไส้ผักหอมมาก!"

"ใช่แล้ว" หลินหยวนเห็นด้วย "ข้าชอบรสชาติของซีอิ๊วที่ท่านแม่ใส่ลงไป ทำให้ไส้มีรสชาติกลมกล่อมมาก"

จื่ออันหลานยิ้มให้ลูกสาวเล็กน้อย "กินให้อิ่มนะ เดี๋ยวแม่จะห่อซาลาเปาที่เหลือไว้สำหรับกินบนเขา"

ขณะที่ทั้งสามคนกินซาลาเปา แสงแดดยามเช้าก็ส่องสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ บ่งบอกว่าวันใหม่ได้เริ่มต้นอย่างเต็มที่แล้ว

หลังจากกินอิ่มเรียบร้อย จื่ออันหลานห่อซาลาเปาที่เหลือด้วยใบไม้ และใส่ลงในตะกร้าไม้ไผ่ที่เตรียมไว้สำหรับการเดินทาง

"หลินหยวน ซืออี้ พร้อมหรือยัง?" นางเรียกลูกๆ ที่กำลังสวมรองเท้าคู่ใหม่อยู่หน้ากระท่อม

"พร้อมแล้วท่านแม่!" ทั้งสองตอบพร้อมกัน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

จื่ออันหลานมองดูเด็กๆ ด้วยความเอ็นดู แม้จะยากจนและลำบาก แต่เด็กทั้งสองก็ยังคงร่าเริงและเข้มแข็ง นางสะพายตะกร้าใบใหญ่ไว้ที่หลัง และมอบตะกร้าเล็กให้ลูกแต่ละคนถือไว้

"วันนี้เราจะขึ้นไปอีกฝั่งของภูเขา" นางบอกขณะที่ทั้งสามเริ่มเดินออกจากกระท่อม "

ทั้งสามเดินเข้าสู่ป่าลึก ตามเส้นทางเล็กๆ ที่แทบจะมองไม่เห็น จื่ออันหลานนำทางด้วยความระมัดระวัง คอยสังเกตอันตรายจากสัตว์ป่า

ทั้งสามเดินต่อไปเรื่อยๆ ขึ้นไปตามเส้นทางที่ชันขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างทางพวกเขาพบเห็ดหลากหลายชนิด มีทั้งกินได้และกินไม่ได้

"ท่านแม่ ดูนี่สิ!" หลินหยวนร้องเรียก ชี้ไปที่กลุ่มเห็ดสีขาวนวลที่ขึ้นอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

จื่ออันหลานเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก่อนจะยิ้มกว้าง "เห็ดหูหนูขาว!"

นางคุกเข่าลงและเริ่มเก็บเห็ด ด้วยการใช้มีดเล็กๆ ตัดโคนเห็ดแทนที่จะดึงขึ้นมาทั้งหมด เพื่อให้เห็ดสามารถเติบโตขึ้นมาใหม่ได้อีก

ซืออี้วิ่งไปอีกทางหนึ่ง "ท่านแม่! ข้าเจอผลไม้ป่าแล้ว!" เด็กชายตัวเล็กชี้ไปที่พุ่มไม้ซึ่งมีผลสีแดงเข้มห้อยระย้าอยู่

"ดีมาก ลูกรัก แต่อย่าเพิ่งเก็บกินนะให้แม่ดูก่อนว่ามันกินได้ไหม" จื่ออันหลานรีบเดินไปดู "นี่คือเบอร์รี่ป่า กินได้และมีรสหวาน แต่ต้องเลือกเก็บเฉพาะลูกที่สุกเต็มที่แล้วเท่านั้น"

เด็กทั้งสองเก็บลูกเบอร์รี่ป่าที่สุกแล้วเข้าปาก เมื่อรสชาติถูกใจเด็ก ๆ ก็เก็บใส่ถุงเสื้อ

เมื่อเดินต่อไปอีกระยะ พวกเขาพบลานหญ้าเล็กๆ ที่มีผักป่าหลายชนิดขึ้นอยู่

ทั้งสามช่วยกันเก็บผักป่าจนตะกร้าเริ่มเต็ม แสงแดดส่องผ่านยอดไม้ลงมากระทบพื้นป่าเป็นลายแสงสวยงาม

"ท่านแม่ ข้าหิวแล้ว" ซืออี้พูดขึ้น เสียงของเด็กชายฟังดูอ่อนแรงลง

จื่ออันหลานสังเกตเห็นว่าซืออี้เริ่มมีเหงื่อไหลและหน้าซีด "เรามาพักกินอาหารกลางวันกันเถอะ" นางพูดพลางมองหาที่เหมาะสำหรับพักผ่อน

พวกเขาพบโขดหินใหญ่ใกล้ลำธารเล็กๆ เป็นจุดที่เหมาะสำหรับหยุดพัก จื่ออันหลานวางตะกร้าลงและหยิบห่อซาลาเปาที่เหลือจากมื้อเช้าออกมา

"ซืออี้ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?" จื่ออันหลานถามพลางวางมือบนหน้าผากของเด็กน้อย "ตัวเจ้าร้อนนิดหน่อย คงเพราะเดินมาไกล"

"ข้าแค่เหนื่อยเท่านั้นเอง ท่านแม่" ซืออี้ตอบ พยายามยิ้มให้มารดา

จื่ออันหลานหยิบน้ำในกระบอกไม้ไผ่ส่งให้ลูกชาย "ดื่มน้ำสักหน่อยเถอะ แล้วกินซาลาเปานี่ เจ้าจะรู้สึกดีขึ้น"

ทั้งสามนั่งกินอาหารกลางวันอย่างเงียบๆ ท่ามกลางเสียงน้ำไหลและเสียงนกร้องจากยอดไม้ จื่ออันหลานสังเกตเห็นว่าซืออี้กินได้ไม่มาก แต่อย่างน้อยสีหน้าของเด็กน้อยก็ดีขึ้นหลังจากได้พักและดื่มน้ำ

"แม่จะไปเก็บเห็ดแถวๆ นี้อีกสักหน่อย พวกเจ้านั่งพักตรงนี้ก่อนนะ หลินหยวนดูแลน้องด้วย อย่าไปไหนไกล และถ้ามีอะไรผิดปกติให้เรียกแม่ทันที"

"ได้เจ้าค่ะ ท่านแม่" หลินหยวนรับคำ

จื่ออันหลานหยิบตะกร้าเล็กใบของลูกชายเดินลัดเลาะไปตามแนวลำธาร นางรู้ว่าบริเวณชื้นแฉะใกล้น้ำมักจะมีเห็ดขึ้นอยู่มาก โดยเฉพาะในช่วงฤดูนี้

ไม่ผิดอย่างที่คิด นางพบเห็ดหลายชนิดขึ้นอยู่ตามโคนต้นไม้และขอนไม้ผุ ทั้งเห็ดหอม เห็ดขอนขาว และเห็ดหูหนูดำ

เมื่อกลับมาหาเด็กๆ นางพบว่าซืออี้กำลังนอนหลับพิงไหล่พี่สาว

"น้องเหนื่อยมาก เลยหลับไป" หลินหยวนบอกเบาๆ

จื่ออันหลานพยักหน้า "ดีแล้ว ให้น้องพักสักหน่อย แล้วเราค่อยเดินทางกลับ" นางนั่งลงข้างลูกๆ และเริ่มจัดระเบียบของที่เก็บมาได้ในตะกร้า

"ท่านแม่หาอะไรมาได้บ้างเจ้าคะ?" หลินหยวนถามอย่างสนใจ

"เห็ดหลายชนิด และลูกท้อป่า" จื่ออันหลานตอบ หยิบลูกท้อป่าลูกหนึ่งส่งให้หลินหยวน "ลองชิมดูสิ หวานมากเลย"

หลินหยวนรับลูกท้อป่ามากัดชิม เมื่อได้ลิ้มรสหวานฉ่ำของผลไม้นางก็ยิ้มกว้างทันที "อร่อยมากเจ้าค่ะ!"

หลังจากพักได้ราวครึ่งชั่วยาม ซืออี้ก็ตื่นขึ้น สีหน้าของเขาดูสดชื่นขึ้นมาก

"รู้สึกดีขึ้นหรือไม่?" จื่ออันหลานถาม

"ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้วขอรับ" ซืออี้ตอบ ยิ้มกว้าง "ข้าฝันว่าได้กินขนมหวานอร่อยๆ เลย"

จื่ออันหลานหัวเราะเบาๆ "แม่มีของหวานให้เจ้าจริงๆ นี่ไง ลูกท้อป่า" นางส่งลูกท้อป่าให้ซืออี้

ซืออี้รับไปกัดอย่างอร่อย "อร่อยจัง! เหมือนในความฝันเลย!"

"ดีแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่เราต้องเดินทางกลับบ้านแล้ว ตะวันเริ่มคล้อยต่ำแล้ว" จื่ออันหลานบอก พลางมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ

ทั้งสามช่วยกันเก็บข้าวของและสะพายตะกร้า จื่ออันหลานรับตะกร้าจากซืออี้มาถือเอง เพื่อไม่ให้ลูกชายต้องแบกของหนัก

"ท่านแม่จะเอาไปแลกกับพ่อค้าคนเดิมหรือเจ้าคะ?" หลินหยวนถาม ขณะที่เดินตามหลังมารดากับน้องชาย

"ใช่จ้ะ" จื่ออันหลานตอบ พลางนึกถึงระบบแลกเปลี่ยนลึกลับในหัวของนาง

เส้นทางลงจากภูเขาง่ายกว่าตอนขึ้นมามาก แต่ก็ยังต้องระมัดระวัง โดยเฉพาะเมื่อแสงเริ่มจะหมดไป จื่ออันหลานจูงมือซืออี้ไว้แน่น คอยระวังไม่ให้ลื่นหรือสะดุดหกล้ม

เมื่อกลับถึงกระท่อมเล็กๆ ของพวกเขา ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว จื่ออันหลานจุดตะเกียงน้ำมันเล็กๆ เพื่อให้แสงสว่างภายในกระท่อม

"หลินหยวน ช่วยท่านแม่จัดของที่เราเก็บมาหน่อย ซืออี้ ไปล้างมือล้างหน้าที่ลำธารหลังบ้านนะ" นางสั่งลูกๆ

ขณะที่ลูกๆ ทำตามที่สั่ง จื่ออันหลานเริ่มแยกของที่เก็บมาได้ นางเลือกเห็ดบางส่วน ผักป่า และลูกท้อป่าสองลูกไว้สำหรับทำอาหารเย็น ส่วนที่เหลือนางวางไว้ในตะกร้าอีกใบหนึ่ง