เจ้าจันทร์เมียยักษ์ บทที่ ๑ เจ้าจันทร์คือสนมเอกของกรุงยักษา (๔) จบตอน

ในนิมิต... มธุรสมองเห็นตัวเธอในอายุสิบเจ็ดปี ที่นั่งอยู่เดียวดายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มากนัก

หญิงสาวผอมเพรียวไร้สัดส่วนโค้งเว้า สวมแว่นสายตาหนาเตอะ นั่งทำการบ้านกองโตของตนเองเพียงลำพัง ไร้บิดามารดรเคียงกาย ไร้ไออุ่น เนื่องจากบิดาเสียชีวันตั้งแต่เธอยังอายุเพียงแค่สิบสองปี มารดาตรอมตรมจากการตายของสามี กลายเป็นโรคซึมเศร้าต้องรับประทานยากดประสาททุกวี่วัน ส่วนลูกสาวในอายุสิบเจ็ดปี รับภาระเป็นหัวหน้าครอบครัวตั้งแต่ยังน้อย

นางทำทุกอย่างที่พอจะทำให้เป็นเงินได้ มารดาที่ไร้ความสามารถที่จะเลี้ยงดูจุนเจือครอบครัวเพราะจิตใจแปรปรวนนั่นแล ทำให้มธุรสเติบโตมาด้วยลำแข้งของตนเพียงลำพัง มิมีเพลาจักไปหาคนรักหรือคู่ตุนาหงันของตนเลย

หญิงสาวชื่นชอบโลกของวรรณกรรม นวนิยาย เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้นางอยู่ในโลกที่ไม่เป็นจริงได้ โลกที่เต็มไปด้วยความงดงาม สามารถรังสรรค์ได้ทุกสิ่งที่ปรารถนา มิใช่โลกที่เธอนั้นดำเนินชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว

ใบหน้าของสาวเจ้าหมองเศร้า เบือนสายตาหนีจากภาพอันอ้างว้างนั้นอย่างมิอยากจักดู ตรงหน้าของเธอจึงฉายเป็นภาพมอนิเตอร์ของตัวเจ้าจันทร์ในฝันของนางนั้นแล

‘ชะตาของเจ้าถูกกำหนดขึ้นมาเช่นนี้แล้ว เจ้าจักกลายเป็นเจ้าจันทร์ ส่วนเจ้าจันทร์นั้นไซร้คือกายเนื้อของเจ้า’

เสียงทุ้มน่ากังขากังวานมาตามลม มธุรสพยายามหันรีหันขวางเพื่อมองหาต้นตอของสุรเสียงดังกล่าว แต่หาได้พบเจอใครไม่ มีเพียงความมืดโอบรอบกาย ตรงหน้าเป็นเพียงภาพจอมอนิเตอร์อันสว่างโร่เท่านั้น

ภาพตรงหน้ากลายเป็นภาพของหญิงสาวนามว่าเจ้าจันทร์ที่เธออยู่ในร่างของนาง สวมสไบงดงาม แต่นางท้องโตโยเย และลูบท้องกลมอย่างรักใคร่

นั่นคืออะไร...!

“เฮือก!”

สิ้นภาพนั้น มธุรสก็ลืมตาตื่นขึ้นในห้องบรรทมห้องเดิมกับคราที่นางเสร็จสมกายากับอสุรานามว่าสุวรรณราพณ์ตนนั้นนั่นแล ดวงตากลมโตกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง

แปลว่าเมื่อสักครู่นี้คือฝัน แต่เป็นฝันที่ซ้อนฝันอีกที เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนยังอยู่ในความฝันก่อนจะสลบไสลไป แสดงว่านี่ก็คือความจริง

ว่าแล้วก็ก้มลงมองร่างกายของตัวเองที่บัดนี้เปลือยเปล่าล้อนจ้อน

“คุณพระ!” ยกมือทาบอก ฮะหรือ ฮะหรือ ฮะหรือว่า

เธอจะเสร็จสมดั่งใจหมายกับยักษาตนนั้นเสียแล้ว!

“มิต้องหวั่นเกรงไปดอก เจ้ายังมิได้ตกเป็นเมียข้า” สุ้มเสียงทุ้มต่ำที่ได้ยินคราแรกก็มิรู้ลืมว่าเป็นใครดังขึ้นแกมรู้ทัน สาวเจ้ารีบคว้าผ้าห่มมาคลุมกายา หันไปป้องสายตาเข้ากับแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยอักขระขอมโบราณนั่นแล มัดกล้ามที่แค่มองเพียงด้านหลังก็ทราบว่าอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งไร้เทียมทานเพียงใด ผมหยักโศกยาวระแผ่นหลังถูกรวบครึ่งเศียรเป็นมวยหลวมๆ ตามประสาชาย “เจ้าหมดสติไปในระหว่างบทรักของเรา จำได้หรือไม่?”

พอได้ฟังนางก็ผ่อนลมหายใจโล่งอกออกมา หมายความว่ายังมิได้ตกเป็นเมียของเขาสินะ

“... คุณไม่ควรล่วงละเมิดหนูแบบนั้นนะคะ นี่ไม่ต่างกับการขืนใจเลยสักนิด” มธุรสคือสาวเวอร์จิ้นผู้แอนตี้นิยายพระเอกขืนใจนางเอกมากที่สุด มิอยากได้ผัวคนแรกที่เกิดจากการขืนใจในแบบที่มิชอบธรรมหรอกนะ “ไม่เหมาะสมเลยนะคะ แบบนี้ผิดกฎหมายมาตรา ๒๗๖๑ ผู้ใดข่มขืนกระทำชำเราผู้อื่นโดยขู่เข็ญด้วยประการใด ๆ โดยใช้กำลังประทุษร้าย โดยผู้อื่นนั้นอยู่ในภาวะที่ไม่สามารถขัดขืนได้ หรือโดยทำให้ผู้อื่นนั้นเข้าใจผิดว่าตนเป็นบุคคลอื่น ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สี่ปีถึงยี่สิบปี และปรับตั้งแต่แปดหมื่นบาทถึงสี่แสนบาท”

สาวเจ้าร่ายกฎหมายเสียยาวเหยียด โดยลืมไปว่าตนเองอยู่ในเมืองที่เป็นของอีกฝ่าย

“ที่นี่คือกรุงยักษา มิมีกฎหมายใดใหญ่ไปกว่าข้า” ดวงหน้าคมกร้าวเลิกคิ้วอย่างพึงใจ สาวเจ้าหวงแหนกายาทั้งๆ ที่เมื่อคืนเกือบตกเป็นดอกบัวงามในกำมือของเขาเสียแล้วนั่น ช่างเป็นการดิ้นรนที่น่าเอ็นดูเสียจริง “เป็นแค่เพียงเชลย ก็ตกเป็นเมียข้าในเร็ววันเถิด”

“มะ... ไม่นึกเลยนะคะว่าทั้งที่พร่ำพูดว่าชอบหนูถึงขนาดนั้น แต่กลับมาบังคับขู่ใจกันถึงขนาดนี้”

มธุรสคิดเช่นนั้นจริงๆ เพราะอสุราตนนี้พร่ำบอกตลอดทางจนถึงกรุงแห่งนี้ว่าหลงใหลเจ้าจันทร์เหลือคณา แต่เมื่อมาถึงที่หมาย ก็ข่มเหงรังแกนาง ราวกับว่าอิสตรีเป็นเพศที่จะสามารถใช้วิธีใดเพื่อพิชิตใจก็ได้ เป็นวิถีชายเป็นใหญ่อย่างที่สมัย 2022 พยายามรณรงค์กันเสียจริงๆ

“มิว่าที่ใดก็ทำกันอย่างนี้มิใช่รึ” หากแต่ยักษากายาใหญ่กลับคิดว่าสิ่งที่ตนเรียนรู้มาจากมนุษย์นั้นถูกต้องแล้ว เท่าที่สังเกตการณ์ ถ้าต้องการเมีย ก็แค่บุกไปชิงตีเมืองของอีกฝ่าย แล้วใช้โอกาสนั้นดึงพวกนางมาเป็นสนมก็พอมิใช่หรือ

“คุณเป็นถึงพระราชา แต่ทำไมตกยุคแบบนี้คะ” มธุรสเองก็มิมีอะไรจักเสีย คิดว่าถ้าเผลอหลับไปสักคราละก็ นางอาจจักตื่นจากฝัน แต่ในเมื่อไม่ว่าจะเป็นโลกแห่งไหนก็เลวร้ายพอๆ กัน อย่างน้อยก็ขอดำรงอยู่ในร่างที่สวย และตกผู้ได้แค่เพียงปรายตากลมโตน่ารักนั้นแลดูก็พอ “สมัยก่อนมีการเกี้ยวพาราสีไม่ใช่เหรอคะ อย่างน้อยก็ควรจะทำอย่างนั้นกับหนูก่อนสิ”

“ข้ามิถนัดการเกี้ยวพาราสีเท่าใดนัก” มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาลูบปลายคางของตนสำแดงอาการครุ่นคิด สุวรรณราพณ์กำลังสำรวจอีกฝ่าย เจ้าจันทร์คนนี้ช่างพิกลนัก ปกติแล้วเมื่ออยู่ที่วัง ต่อหน้าพระบิดาของนาง จักเป็นสาวพูดน้อย เรียบร้อยราวกับกุลสตรีมิใช่หรือ แต่บัดนี้กลับพูดเจื้อยแจ้วไม่กลัวตาย ทั้งที่อีกฝ่ายที่ต่อฝีปากด้วยเป็นถึงกษัตริย์อสุราผู้เกรียงไกร “ปกติเมื่อพามาที่นี่ คืนแรกจักต้องเป็นคืนเข้าหอเสียทันใด”

หากแต่สุวรรณราพณ์ก็พึงใจที่นางเป็นเช่นนี้ บางครั้งการเป็นกุลสตรีที่มิมีปากเสียงต่อผู้เป็นผัว ก็เป็นขนบที่ออกจะเก่าคร่ำครึจนเกินไป ต้องดูเป็นหญิงสาวปากแจ๋วเช่นนี้สิจึงจักดี

คนตัวเล็กยกมือขึ้นมานวดคลึงขมับ ให้พูดตามตรงก็คืออีกฝ่ายเป็นชายเจ้าสำราญผู้มิรู้จักการจีบ รู้จักเช่นเดียวคือถูกใจก็พาไปร่วมหอกันเลยสินะ

ท่าจะลำบากเสียแล้ว

“งั้นได้โปรด... อย่าเพิ่งลึกซึ้งกับหนูจนกว่าหนูจะให้สัญญาณว่าจะเป็นของคุณได้มั้ยคะ?” สาวเจ้ารู้จักใช้สรรพนามแบบเด็กสาวและสายตากลมโตราวกับลูกแก้วสุกใสจ้องมองยักษ์หนุ่มอย่างใสซื่อ นางกระพริบตาสองสามทีเพื่อรอคอยคำตอบจากเขา ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่กษัตริย์อสุราเช่นเขาต้องรอที่จะเสพสังวาสกับหญิงสาวที่ลักมาเป็นสนมนั้นแล “... นะคะ”

วาจาอ่อนหวาน เป็นการเว้าวอนแบบเด็กๆ ที่มิรู้ทำไมสุวรรณราพณ์ถึงฉีกยิ้มพรายออกมา

“ข้ามิให้คำมั่นดอก”

“...”

“เจ้าก็รู้ดี... นี่ก็เป็นเพียงแค่การยื้อเพลาไว้ชั่วขณะหนึ่ง” มือใหญ่เอื้อมมาแตะที่เส้นผมยาวสีดำขลับที่ยุ่งเหยิงยามเพิ่งตื่นจากบรรทมอันยาวนานของนาง ดึงเส้นผมนั้นขึ้นมาจรดริมฝีปาก “มิมีภมรตัวใดจักทนกับกลิ่นหอมหวานจากเกสรของเจ้าได้ และหนึ่งในนั้นคือข้า”

คนตัวเล็กเม้มริมฝีปาก นั่นทำให้สาวเจ้าดูน่าเอ็นดูเหลือคณา แก้มนวลนั้นแดงปลั่งราวกับมะเดื่อสุกเมื่อสะเทิ้นอายจากคำหยอด ยักษาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างหลงใหล ก่อนที่จะหยัดกายาลุกขึ้นเต็มความสูง

“ไปทำความรู้จักกับสนมทั้งสิบของข้าเสียหน่อยแล้วกัน”

“...”

“เผื่อพวกนางจักเล่าเรื่องของข้าให้เจ้าฟังบ้าง เนื่องจากข้ามิมีเพลาที่จะเล่าเรื่องของตนนักดอก”

มธุรสเบะปาก จักให้ไปทำความรู้จักกับหญิงสาวที่ทำท่าเขม่นเธอราวกับกำลังจะแย่งความรักจากสุวรรณราพณ์ของพวกเธอไปน่ะหรือ มิมีทางเสียหรอก ดีไม่ดีอาจจักโดนหมายหัวเอาเสียเปล่าๆ

อีกอย่าง... มิได้อยากรู้จักเขาเสียหน่อย!