บทที่ 1 ยมทูตทำงานผิดพลาด [2/2]

บทที่ 1

ยมทูตทำงานผิดพลาด [2/2]

ความเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่างทันทีที่ไป๋เสวี่ยหรงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบตัวพบว่าตนเองยืนอยู่บนพื้นที่กว้างไร้ขอบเขตทั้งยังมีหมอกขาวโพลนปกคลุมไปทั่วและไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีเพียงความเงียบและว่างเปล่า

หัวใจของหญิงสาวหล่นวูบ..ไม่สิ...หัวใจของเธอคงหยุดเต้นไปแล้วตั้งแต่เมื่อครู่แล้วต่างหาก...

“ฉัน…ตายแล้วงั้นเหรอ?”

พูดจบภาพสุดท้ายก่อนตายก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธออย่างชัดเจน ภาพมือที่กำบัตรรางวัลใหญ่ไว้แน่นและเสียงของผู้คนที่ตื่นตกใจหลังจากที่เธอล้มลงไปนอนกับพื้น

“ให้ตายสิ! ฉันยังไม่ได้ใช้เงินเลยนะ! บ้านหลังใหม่ รถคันใหม่ ทริปยุโรป! ทุกอย่างหายวับไปกับตา!” พูดจบไป๋เสวี่ยหรงก็ยกมือขึ้นทึ้งผมตัวเองด้วยความหัวเสีย

ทว่าท่ามกลางความเงียบอันหนาวเย็น...เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น…

“ไป๋เสวี่ยหรง”

หญิงสาวสะดุ้งตัวด้วยความตกใจก่อนจะหันขวับไปทางต้นเสียง ภาพตรงหน้าของเธอคือหญิงสาวหน้าตาสวยราวภาพวาดสวมชุดกระโปรงยาวสีขาวบริสุทธิ์ยืนอยู่ในท่ามกลางหมอกราวกับหลุดมาจากแดนสวรรค์

“คุณเป็นคะ.....”

“ขอโทษ…ข้าผิดเอง…”

เสียงของไป๋เสวี่ยหรงหายไปในลำคอเมื่อจู่ ๆ หญิงสาวแปลกหน้าคนนั้นเดินมาคุกเข่าตรงหน้าของเธอพลางเอ่ยขอโทษทั้งน้ำตา

“อะไรของคุณ?” ไป๋เสวี่ยหรงเลิกคิ้วพลางเอ่ยถามน้ำเสียงบ่งบอกถึงความประหลาดใจ

“ข้าคือผู้นำพาดวงวิญญาณมีหน้าที่พิพากษาความตายให้กับมนุษย์ที่สิ้นอายุขัย แต่เมื่อหลายวันก่อนข้าได้พิพากษาความตายให้มนุษย์ผิดคนและคนผู้นั้นก็คือเจ้า…ความจริงแล้วเจ้ายังไม่ถึงเวลาตาย...”

“หา?!” เสียงของไป๋เสวี่ยหรงก้องกังวานในหมอก

“คุณพูดเล่นรึไง!? แปลว่าฉันควรจะยังอยู่บนโลก…ใช้เงินรางวัลใหญ่สบาย ๆ อยู่ตอนนี้?”

“ใช่…แต่ว่า…”

“งั้นก็ส่งฉันกลับไปเดี๋ยวนี้สิ! เอาร่างฉันคืนมา ฉันยังมีบ้าน รถ และอนาคตที่รออยู่!” ไป๋เสวี่ยหรงขยับเข้าไปใกล้สายตาวาววับราวจะเผาอีกฝ่ายให้ไหม้

“ข้า…ทำไม่ได้” หญิงสาวก้มหน้าหลบตาพลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกถึงความสำนึกผิดสุดขีด

สิ้นคำพูดของหญิงสาวชุดขาวหมอกรอบตัวเหมือนเย็นลงทันตา มือบางของไป๋เสวี่ยหรงกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อราวกับคนที่กำลังจะระเบิดอารมณ์

“คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง! คุณทำลายอนาคตฉัน! รู้ไหมว่าฉันวาดฝันชีวิตสุขสบายมานานกี่ปี! บ้านหลังใหญ่! รถหรู! การนอนตื่นสายทุกวัน! ทั้งหมดหายไปเพราะคุณ!!”

ไป๋เสวี่ยหรงความโกรธพวยพุ่งเหมือนหม้อเดือดที่ใกล้ล้น เธอคว้าบ่าอีกฝ่ายไว้เต็มแรงแล้วเขย่าไปมาจนหมอกขาวรอบตัวสั่นไหว

“ชดใช้มา! ฉันบอกให้คุณชดใช้ชีวิตที่คุณพรากไปมา!”

หญิงสาวชุดขาวหน้าเสียพยายามอธิบายแต่ถูกเสียงตะโกนของไป๋เสวี่ยหรงกลบจนมิด จนเมื่อความกดดันบดขยี้ไม่หยุดเธอร้องตะโกนตอบออกมา

“ก็ได้! ถึงข้าจะไม่สามารถส่งเจ้ากลับไปโลกมนุษย์ได้…แต่ข้าสามารถให้เจ้าเกิดใหม่ได้!”

เสียงนั้นดังชัดในหมอกทำให้ไป๋เสวี่ยหรงชะงักมือแต่ยังไม่ยอมปล่อยไหล่ของอีกฝ่ายเป็นอิสระ

หญิงสาวชุดขาวรีบพูดต่อ “ทว่าโลกที่เจ้าจะไปเกิดใหม่นั้นเป็นโลกที่ไม่มีอยู่จริง…มันเป็นโลกของนิยายที่เจ้าเคยอ่านและเจ้าจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นได้จนกว่าจะสิ้นอายุขัย”

ไป๋เสวี่ยหรงนิ่งไปชั่วครู่ดวงตาวาวขึ้นน้อย ๆ แม้ข้อเสนอจะฟังแปลกประหลาดและไม่ใช่สิ่งที่เธออยากได้ตั้งแต่แรกแต่เธอก็อยากมีชีวิตมากกว่าอยู่ในหมอกไร้จุดหมายนี้ มือบางค่อย ๆ ปล่อยไหล่อีกฝ่าย เป็นอิสระพลางสูดลมหายใจ

“ก็ได้…แต่ฉันมีข้อแม้สามข้อ”

หญิงสาวชุดขาวพยักหน้ารับทันทีเพราะถึงอย่างไรนี่ก็เป็นสิ่งที่เธอต้องรับผิดชอบกับอีกฝ่าย

“ข้อแรกถ้าเกิดใหม่ในนิยายฉันไม่ขอเป็นตัวละครเอกที่ต้องวิ่งตามเส้นเรื่อง ฉันขอเป็นแค่ตัวประกอบที่มีฐานะร่ำรวยเท่านั้น”

“ข้อสองฉันไม่ขอแย่งร่างของใครจะเกิดในร่างตัวละครที่ตายแล้วเท่านั้น ที่สำคัญร่างต้องไม่เน่าหรือเป็นโรคร้ายด้วย”

“ข้อสามเพราะความผิดพลาดของคุณทำให้ฉันต้องตายอย่างไม่ยุติธรรมและยังไม่มีโอกาสใช้เงินรางวัล เพื่อชดใช้ความผิดฉันจะต้องได้เกิดใหม่พร้อมระบบที่สามารถสร้างอาชีพให้ฉันได้”

หญิงสาวชุดขาวนิ่งไปครู่หนึ่งพลางครุ่นคิดถึงข้อเรียกร้องที่หญิงสาวตรงหน้าร้องขอมา ทว่าเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้รอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้น

“ตกลง…ข้าจะทำตามข้อเรียกร้องทั้งสามของเจ้ามีสิ่งใดที่ต้องการอีกหรือไม่”

“ความจริงไหน ๆ ก็เกิดใหม่แล้วถ้าเป็นคนหน้าตาสวยจะขอบคุณมาก”

“ได้สิ”

“ถ้าได้ทั้งหมดตามที่ฉันขอไปงั้นก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว”

“ถ้างั้นถึงเวลาบอกลาแล้ว ไป๋เสวี่ยหรงหลบตาสิ”

หมอกขาวเริ่มหมุนวนรอบตัวหลังจากไป๋เสวี่ยหรงหลับตาลง ความรู้สึกเหมือนทั้งร่างถูกดึงเข้าสู่ที่แห่งใหม่ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไปอีกครั้ง...