วางแผนจัดการซูเหม่ยลี่ 1.1

บทที่ 2

วางแผนจัดการซูเหม่ยลี่

“ไม่น่าเชื่อว่าคุณหมอซูที่เก่งกาจในหน้าที่การงาน จะหน้าโง่ได้ถึงขนาดนี้” น้ำเสียงที่พูดอย่างส่อเสียดนี้ ออกมาจากปากของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงกว้างภายในโรงแรมหรูหรา

จูอันอัน เป็นนักศึกษาพยาบาลฝึกหัด ตอนนี้เธอนอนคว่ำหน้าเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง ในมือถือโทรศัพท์มือถือเธอกำลังเล่นเกมอย่างเพลิดเพลิน แต่เมื่อเห็นชู้รักของตนเองโทรกลับไปเพื่อที่จะแก้ตัวกับแฟนสาว หลังจากเขาวางสายแล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดจาเหน็บแนม

“ก็ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่โง่ เราก็คงจะไม่มีโอกาสได้พบกันบ่อยๆแบบนี้หรอก อย่างเมื่อกลางวัน อยู่ ๆ เธอก็โผล่เข้ามาตอนที่เราอยู่ด้วยกันที่ระเบียงทางหนีไฟ ตอนนั้นผมตกใจแทบแย่”

ชายหนุ่มพูดขึ้นมาในตอนที่เขาพลิกตัวมาสวมกอดหญิงสาวไว้

“ตกใจทำไมคะ เห็นก็เห็นสิ หล่อนจะได้รู้สักทีว่าใครคือคนที่คุณรัก” จูอันอันพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มแล้วพูดขึ้นอย่างถือดี

อันที่จริงแล้วในตอนนั้นเธอเป็นคนส่งข้อความไปให้เขาออกไปหา เธอต้องการที่จะแย่งซ่งฉีเหอมาจากหมอสาว แต่จนแล้วจนรอดจนถึงตอนนี้ เขากลับยังไม่สามารถทอดทิ้งว่าที่เจ้าสาวของตนเองได้ โดยบอกว่ายังไม่ถึงเวลา“ผมยังเลิกกับเขาไม่ได้ คุณก็รอหน่อยได้ไหมล่ะ แต่รับรองว่ายังไงผมก็เลือกคุณอยู่แล้ว” ซ่งฉี

เหอพูดออกมาอย่างเอาใจคนที่อยู่ในอ้อมแขน

แต่ใจจริงแล้วเขายังไม่อยากเลิกกับแฟนสาว เพราะเขายังไม่ได้ครอบครองความบริสุทธิ์ของเธอต่างหาก

เนื่องจากซูเหมยลี่ถึงจะเป็นผู้หญิงที่เก่งกาจในเรื่องการทำงาน แต่เธอกลับเป็นผู้หญิงหัวโบราณอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงแม้เขากับเธอเป็นคู่หมั้นกันแล้ว แต่เธอกลับไม่ยอมปล่อยให้เขาได้ล่วงเกินเธอเลยสักครั้ง ทั้งที่เธอจะเติบโตมาจากบ้านเด็กกำพร้า แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะทำตัวนอกกรอบ หรือทำอะไรให้ใครดูถูกได้ในภายหลัง เรียกว่าเธอไม่มีทางชิงสุกก่อนห่ามแน่นอน

แต่เรื่องนั้นในสายตาของคู่หมั้นหนุ่ม กลับมองว่าเป็นเรื่องน่ารำคาญและน่าเบื่อหน่ายที่เธอหวงตัวเกินไป ด้วยความเป็นผู้ชายจึงทำให้เขาออกมาหาเศษหาเลยนอกบ้าน จนกระทั่งพวกเข้ากับจูอันอัน

พวกเขาเป็นผีพนันเหมือนกัน จึงไปพบกันอยู่ที่บ่อนการพนันหลายต่อหลายครั้ง และเมื่อทำความรู้จักคุ้นเคยกันสักพัก

จูอันอันก็เผยธาตุแท้ออกมา

“คุณจะให้ฉันรอไปถึงไหน ฉันคิดว่าคุณรีบ ๆ ลงมือซะเถอะ จะต้องรอให้คนอื่นมารู้เรื่องของเรา ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะรู้หรือไง คุณไม่ห่วงชื่อเสียงตัวเอง ก็ควรจะคิดถึงหน้าฉันบ้าง คนในโรงพยาบาลนั้นเทิดทูนผู้หญิงของคุณอย่างกับเป็นนางฟ้ามาจากไหน ฉันไม่อยากจะเอาตัวไปเสี่ยงกับพวกแฟนคลับของหมอซูหรอก เพราะต้องทำงานร่วมกันอีกนาน”

จูอันอันพูดขึ้นมาอย่างไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว เธออยากให้เขาเลิกกับแฟนสาวเร็วๆ เพราะเธอรอเปิดตัวว่าเป็นแฟนคนใหม่ของเขาอยู่

“อย่าพูดแบบนั้นสิ มีใครบ้างอยากจะอยู่กับผู้หญิงบ้างานและอุทิศตัวให้กับสังคมอย่างบ้าคลั่งอย่างซูเหมยลี่ ทั้งที่มีเงินมากมายขนาดนั้นแทนที่จะเอามาใช้เพื่อทำให้ตัวเองอยู่อย่างสบาย ๆ แต่กลับคิดจะสร้างแต่มูลนิธิเพื่อดูแลเด็กและคนชรา ตอนนี้ใช้เงินไปถึงไหนก็ไม่รู้ เสียดายเงินแทนจริง ๆ เลย ค่าตอบแทนมหาศาลในแต่ละปีที่ฉันเห็น มันมากพอที่จะเอาไปใช้อย่างมีความสุขที่ต่างประเทศได้สบายๆ เลยนะ ถ้าผมได้แต่งงานหรือจดทะเบียนสมรสกับเธอ เงินพวกนั้นก็จะเป็นของผม ผมไม่มีวันให้เอาเงินไปทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นหรอก” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อคิดถึงวิธีใช้เงินของแฟนสาว

คำพูดของชายหนุ่มทำให้จูอันอันเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา ในครั้งแรกเธอไม่เคยคิดถึงเงินประกันเลยสักนิด แต่ตอนนี้จำได้ว่าทางโรงพยาบาลจะมีเงินประกันให้กับบุคลากรทุกคนยิ่งไปกว่านั้นคนที่มีตำแหน่งสูงระดับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ก็ยังมีเงินปันผลที่สามารถระบุผลประโยชน์ว่าให้ใครเป็นผู้รับได้อีกด้วย

ดังนั้นความคิดอันชั่วร้ายบางอย่าง จึงผุดขึ้นมาในสมองของเธอทันที

“จริงสิ หมอทุกคนมีประกันชีวิตและเงินปันผลนิ เงินส่วนนี้หมอสามารถระบุได้ว่าจะให้ใครเป็นผู้รับผลประโยชน์ ไหน ๆ แฟนคุณก็เป็นเพียงเด็กกำพร้า คุณก็บอกให้แฟนของคุณระบุว่าคุณเป็นผู้รับผลประโยชน์ทั้งหมดสิ แค่นี้ถ้าเธอเป็นอะไรไป ทุกอย่างก็จะเป็นของคุณ” จูอันอันพูดอย่างจริงจังและเอามือลูบไล้แผ่นอกของเขาอย่างออดอ้อน

“เรื่องนั้นไม่ต้องบอกหรอกน่า เพราะว่าเหมยลี่เป็นคนระบุลงไปในพินัยกรรมทั้งหมดอยู่แล้วว่าผมเป็นคนรับผลประโยชน์ ตอนนี้ก็แค่รอจังหวะว่าจะทำยังไง ถึงทำให้เธอตายได้แบบที่ไม่มีใครสงสัย” ซ่งฉีเหอพูดออกมาอย่างเลือดเย็น เพราะเขาก็หาโอกาสที่จะให้เธอตายอยู่เหมือนกัน

“แล้วจะรออะไรอยู่ล่ะ เรื่องนี้มันง่ายจะตายไป ก็แค่ทำให้เหมือนกับเป็นอุบัติเหตุเท่านั้นเอง หรือไม่ คุณก็แค่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นล้มป่วยจนใครก็จับพิรุธไม่ได้ จากนั้นก็ค่อยๆ ทำให้ตายไปเอง แบบนี้ก็ง่ายดีออก”

หญิงสาวที่เป็นพยาบาลแต่จิตใจโหดเหี้ยมพูดออกมาเหมือนชีวิตคนเป็นผักปลา

“คุณพูดง่ายแต่คนทำอย่างผมมันทำยาก อีกอย่างเหมยลี่ก็เป็นถึงหมอที่ฉลาดมาก ถ้าเขาคิดระวังตัวขึ้นมา คนที่เดือดร้อนก็จะเป็นผมคนเดียวนะสิ” เขาพูดออกมาอย่างไม่พอใจ และพลิกตัวหนีออกห่างจากเธอ

“มาจนถึงตอนนี้ยังคิดที่จะกลัว มันจะสายเกินไปหน่อยไหม แต่ก็ไม่เป็นไรถ้าคุณใจไม่ถึง ฉันจะไปจากคุณเอง เพราะลำพังแค่เงินเดือนของพนักงานผู้ช่วยแผนกเภสัชกระจอก ๆ อย่างคุณ มันก็คงไม่พอที่จะเลี้ยงดูฉันในอนาคตได้ ฉะนั้นถ้ารู้ว่าไม่มีความสามารถที่จะเลี้ยงดูฉันได้ ก็ไม่จำเป็นที่จะทำให้คนอื่นเสียเวลา” จูอันอันพูดออกมาอย่างฉุนเฉียว พูดจบก็นอนหันหลังที่เปลือยเปล่าให้กับเขาเหมือนไม่พอใจ แต่ใบหน้านั้นแอบยกยิ้มที่ริมฝีปาก