บทที่ 1 เกิดใหม่อีกหน

บทที่ 1

เกิดใหม่อีกหน

ดวงวิญญาณของมู่เสี่ยวชิงล่องลอยอยู่ในอากาศโดยที่ไม่มีผู้ใดรับรู้ นางมองดูทุกอย่างที่เป็นไปพร้อมกับร้องไห้โฮออกมาด้วยความยินดียิ่ง ชีวิตนี้ของนางได้รับความยุติธรรมแล้ว ทั้งบิดาและน้องชายรวมถึงพี่ชายท่านนั้นได้ทวงแค้นกับนาง ฉะนั้นนางจึงสามารถจากไปโดยไร้ซึ่งความทุกข์ใจอีก

"ขอบคุณเจ้าค่ะ ขอบคุณจริง ๆ เจ้าค่ะ"

มู่เสี่ยวชิงร่ำไห้ออกมาอย่างมีความสุข ในตอนนั้นเองที่ดวงวิญญาณได้ถูกดูดออกไปจากภพนี้!

"คุณหนูเจ้าคะ... ใกล้ถึงเมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะ" น้ำเสียงดีใจที่ฟังดูคุ้นหูเรียกให้มู่เสี่ยวชิงลืมตาตื่นขึ้นมาจากนิทราอันแสนยาวนานของตน

"เฮือก!"

นางสะดุ้งเฮือกตกใจกับสิ่งรอบข้าง ดวงตาคู่สวยกวาดตามองโดยรอบอย่างพิจารณา และเพราะการกระทำนี้นี่เองที่ทำให้ 'ชงเหยา' สาวใช้ข้างกายมองดูคุณหนูของตนด้วยความฉงน

"คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ เหตุใดถึงเหงื่อแตกเช่นนี้"

ชงเหยารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับที่หน้าผากมนของเจ้านายสาวด้วยความกังวลใจ

"ข้าไม่เป็นอะไร แต่ว่า... ที่นี่คือที่ใดงั้นหรือ"

"เข้าสู่เมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะ เราใช้เวลาเดินทางจากเมืองเหลียงซานมาเมืองหลวงก็หนึ่งเดือนกว่าเลยเจ้าค่ะ คุณหนูคงเพลียจากการเดินทางใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"ข้าไม่เป็นอะไร นี่เจ้าพูดว่าเรากำลังเดินทางสู่เมืองหลวงหรือ" คิ้วเรียวสวยที่เรียงเส้นสวยราวกับใช้พู่กันขีดเขียนขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจ

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ"

"ปีนี้รัชศกที่เท่าไหร่นะชงเหยา" นางถามเพื่อความแน่ใจ

"ปีนี้รัชศกที่ 15 ในฮ่องเต้หวงลู่หลงเจ้าค่ะ"

ตึง!

มู่เสี่ยวชิงถึงกับผงะไป แม้ในใจจะพอคาดเดาได้แล้ว แต่นางไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้กับตนได้ นี่นางได้รับโอกาสจากสวรรค์ให้กลับมาเกิดใหม่ในตอนที่นางยังไม่ได้แต่งงานกับสามีผู้นั้นก่อน 1 ปีเช่นนั้นหรือนี่

สวรรค์! นางอยากจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ ที่ตัวเองได้รับโอกาสนี้

"ฮึก ๆ ขอบคุณสวรรค์"

มู่เสี่ยวชิงเงยหน้ามองฟ้าพลางร่ำไห้ออกมาด้วยความรู้สึกที่ยากจะพรรณนาออกมาได้ นางมีทั้งความดีใจ ยินดี ความสุข ทว่าในใจลึก ๆ ก็ยังคงมีความแค้นเคืองต่อสามีผู้นั้นเช่นกัน รวมถึงทุกคนที่ได้กระทำชั่วกับนางด้วย ฝ่ามือเล็กพลางเคลื่อนต่ำลงไปลูบหน้าท้องที่แบนราบของตน ความคะนึงหาต่อบุตรที่เคยถือกำเนิดในครรภ์ของนางนั้นยังคงสลักลึกในความทรงจำของนางไม่เสื่อมคลายไปไหน

นาง... คิดถึงลูกเหลือเกิน แม้เขาจะมีเลือดชั่ว ๆ ของสามีนางผู้นั้น ทว่าอีกครึ่งเขาก็มีเลือดของนางไหลเวียนอยู่ ความรู้สึกที่จะได้เป็นแม่คนนั้นนางยังคงรู้สึกโหยหาไม่เสื่อมคลาย นางอยากมีลูกเป็นของตนเอง! ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องไม่ใช่กับสามีชั่วผู้นั้นเป็นแน่!!

"คุณหนู... ปวดท้องหรือเจ้าคะ"

ชงเหยาได้แต่เอ่ยถามด้วยความสงสัย คุณหนูของนางประเดี๋ยวยิ้มประเดี๋ยวร้องไห้ นางตามอารมณ์ไม่ทันเสียแล้ว

"ข้าแค่รู้สึกหิว อยากจะกินน้ำตาลปั้น"

"เช่นนั้นรอให้เข้าเขตเมืองหลวงแล้วบ่าวจะลงไปซื้อให้นะเจ้าคะ"

"ขอบใจเจ้ามากชงเหยา"

มู่เสี่ยวชิงระบายยิ้มบางออกมา ภายในใจของนางกำลังขบคิดถึงเรื่องราวแต่หนหลัง รวมถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้าด้วย นางคิดไว้แล้วว่าทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับสามีชั่วกับสหายของนางนั้นจะต้องเป็นงิ้วโรงใหญ่เป็นแน่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับนาง รวมถึงความประทับใจที่ทำให้นางตกหลุมรักเขาจนยอมมอบทั้งชีวิตให้กับเขานั้นจะต้องเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งหมด

พวกเขาได้เตรียมการเอาไว้หมดแล้ว!!

'การเกิดใหม่หนนี้ของข้าจะไม่ยอมให้เสียเปล่าเป็นอันขาด ทุกคนที่ทำชั่วจะต้องได้รับผลกรรมนั้น และข้าขอสาบานต่อสวรรค์ว่าข้ามู่เสี่ยวชิงจะไม่ขอแต่งงานร่วมผูกผมกับเฉิงอี้เทาเป็นอันขาด แม้ตายก็ไม่ยอม!!'

เปรี้ยง เปรี้ยง!

"กรี๊ดดด! เหตุใดถึงมีฟ้าผ่าลงมาได้กันเจ้าคะ น่ากลัวยิ่งนัก" ชงเหยาหดคอหลบด้วยความหวาดกลัว ขนกายของนางขนลุกซู่ด้วยความหวาดหวั่น

ทั้งที่ท้องฟ้าด้านนอกยังคงสว่างไสว ไม่มีแม้แต่เมฆฝนเลย ทว่ากลับมีฟ้าผ่าลงมาเสียได้ ไม่รู้ว่ามีผู้ใดทำให้ฟ้าพิโรธหรือไม่

"แค่ฟ้าผ่าไม่น่ากลัวเท่าใจคนหรอกชงเหยา" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นจากร่างบอบบางของมู่เสี่ยวชิง

นางหลับตาลงอีกครั้งเพื่อพักผ่อน ในเมื่อได้มีชีวิตใหม่เป็นครั้งที่สองแล้ว แน่นอนว่านางย่อมไม่ทำให้สวรรค์ต้องผิดหวังเป็นอันขาด!!

ขบวนรถม้ากว่าห้าสิบคันของจวนตระกูลมู่ได้มุ่งหน้าสู่เมืองหลวง สร้างความสนใจให้กับชาวเมืองหลวงเป็นอย่างมาก ด้วยขบวนรถม้าที่มีขนาดใหญ่ และทหารที่สวมชุดเกราะเหล็กที่ให้ความน่าเกรงขามนี้ มองอย่างไรขบวนรถม้านี่จะต้องเป็นคนใหญ่คนโตเป็นแน่แท้

"รถม้าผู้ใดกันหรือพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ใหญ่โตยิ่งนัก"

'เฉิงอี้เทา' บุตรชายเพียงคนเดียวของท่านเสนาบดีกรมคลัง ผู้เป็นถึงสหายสนิทของท่านอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยความสนใจ

"จวนตระกูลมู่อย่างไรเล่า คิดไม่ถึงว่าจะมาถึงเมืองหลวงได้รวดเร็วเช่นนี้"

ท่านอ๋องผู้เป็นพระอนุชาในฮ่องเต้หวงลู่หลงได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ดูแลศักดินาครัวเรือนกว่า 500 หลังคาเรือนไขข้อสงสัยให้กับสหายของตน

"เช่นนั้นแผนการของพวกเราก็คงต้องเร่งเข้ามาอีกใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถใช้แผนชายงามกับคุณหนูใหญ่มู่ได้นะ หากว่าเจ้าทำสำเร็จเมื่อใด ทุกอย่างที่เจ้าปรารถนาก็จะมาวางอยู่ตรงแทบเท้าของเจ้า"

"ท่านอ๋องอย่าได้เป็นกังวล ก็แค่สตรีจากบ้านป่าเมืองเถื่อน เพียงกระหม่อมหลอกล่อไม่กี่ครานางก็มิอาจรอดพ้นเสน่ห์ของกระหม่อมไปได้หรอกพ่ะย่ะค่ะ" เฉิงอี้เทาเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ

ในเมืองหลวงเขาถือว่าเป็นบุรุษที่ทรงเสน่ห์ที่สุด ไม่ว่าสตรีนางใดเพียงเขาปรายตามองล้วนแต่ตกอยู่ในห้วงเสน่หาเขาทั้งสิ้น นางเป็นเพียงสตรีจากเมืองเหลียงซานย่อมมิอาจรอดพ้นจากมือเขาไปได้หรอก

"เช่นนั้นก็ดี นี่คือตั๋วเงินหนึ่งแสนตำลึงทอง เจ้านำไปมอบให้กับท่านเสนาบดีเฉิงด้วยเล่า"

เฉิงอี้เทารีบรับมาด้วยยินดียิ่ง ดวงตาของเขาเป็นประกายวิบวับเมื่อได้เห็นจำนวนเงินที่อยู่ในมือ

"ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมจะจัดการโดยไวที่สุด ขอท่านอ๋องอย่าได้ทรงเป็นกังวลไปเลยพ่ะย่ะค่ะ"

"ดีมาก เช่นนั้นวันนี้ก็กินดื่มให้สำราญใจเถิด ฮ่าฮ่าฮ่า"

ท่านอ๋องกับเฉิงอี้เทาหัวเราะให้กับแผนการของตน ทั้งสองยกจอกสุราขึ้นมาดื่มด้วยความลำพองใจในแผนการอันแยบยลนี้

จวนตระกูลมู่

ขบวนรถม้าได้เดินทางมาถึงยังจวนพระราชทานที่ฮ่องเต้ทรงประทานให้ ภายในจวนตกแต่งอย่างหรูหราเหมาะสมกับตำแหน่งฐานะแม่ทัพใหญ่ที่จะมาคอยปกป้องพิทักษ์เมืองหลวง

'มู่อู๋ซวน' ในวัย 45 ผู้ได้รับแต่งตั้งเป็นแม่ทัพใหญ่กระโดดลงมาจากหลังม้าเป็นคนแรก เขายิ้มกว้างออกมาด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะเดินตรงไปรับบุตรสาวและบุตรชายของตน

"ถึงจวนใหม่ของเราแล้วล่ะเสี่ยวชิง เจ้ารีบลงมาเถิด ที่นี่ฝ่าบาททรงให้หัวหน้าขันทีมาตกแต่งด้วยตัวเองเลยนะ มีทั้งสระบัวขนาดใหญ่ สวนดอกไม้ และน้ำตกจำลองเสียด้วย เสี่ยวชิงของพ่อจะต้องชอบเป็นแน่" มู่อู๋ซวนเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี

"ว้าววว... งดงามมากเลยขอรับท่านพ่อ พี่ใหญ่ตรงด้านนู้นมีศาลาด้วยขอรับ"

'มู่ห่าวหราน' เด็กหนุ่มในวัย 15 ก้าวลงมาจากรถม้าเป็นคนที่สองด้วยความตื่นเต้น เขากวาดสายตามองดูเรือนใหม่ด้วยความพึงพอใจ ศาลาตรงด้านโน้นเหมาะสำหรับให้เขาได้อ่านหนังสือเป็นอย่างมาก

"ที่นี่งดงามมากจริง ๆ เจ้าค่ะท่านพ่อ"

มู่เสี่ยวชิงในวัย 18 หนาวก้าวลงมาเป็นคนสุดท้าย นางแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับภาพตรงหน้า การได้กลับมาพบหน้าครอบครัวอีกครั้งถือเป็นความปรารถนาอันสูงสุดของนาง... ในเมื่อนางรู้แล้วว่ามีคนมุ่งร้ายกับคนในครอบครัว นางย่อมต้องเตรียมการรับมือเพื่อความปลอดภัยของตระกูล บุตรสาวผู้นี้ที่เคยโง่เขลาเบาปัญญาให้กับความรักจะไม่มีอีกแล้ว มีเพียงสตรีที่มีความแค้นคับอก!

ขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสนางอีกครั้งหนึ่ง!!