2 นางถูกไล่ออกแล้ว

“ไปเอามาอีก”

แม้นรสชาติอาหารในถ้วยนี้จะไม่อร่อยเท่าที่เคยกินมาก่อน แต่ฉีหมิงกินแล้วรับรู้รสชาติหวานอ่อนๆได้มากที่สุด ต่างจากอาหารเมื่อครู่ที่จืดชืดไม่รู้รสชาติเลยสักนิด

อย่างน้อยอาหารในถ้วยตรงหน้าเขาก็สามารถกระเดือกลงคอได้

“นายท่านรอชั่วครู่ขอรับ เดี๋ยวข้าน้อยรีบไปนำมาเติมให้”

ทุกจังหวะที่เจ้านายของจวนยกตักของในถ้วยเข้าปากก็เหมือนกับเวลาที่นับถอยหลังรอวันปะทุ

เขาใช้เวลาเพียงหนึ่งเค่อก็กลับมาอีกครั้งพร้อมอาหารในถาดอีกสองสามชนิด รวมถึงขนมถ้วยเดิมด้วย

เหล่าบ่าวในครัวรีบประกอบอาหารชุดใหม่สุดความสามารถได้เพียงสามอย่างเท่านั้น และเพื่อให้เจ้านายผู้มีอารมณ์ไม่มั่นคงไม่พอใจไปมากกว่านี้ เฉียงฮุยจึงให้นำกับข้าวที่ทำเสร็จมาก่อน

ทว่าเหตุการณ์เดิมฉายซ้ำอีกรอบแล้ว ฉีหมิงไล่คีบอาหารแตะลิ้นทุกจานเสร็จก็วางลง และไปจบที่กินขนมถ้วยเดิมจนหมดอีกครา

“ให้ทำรสชาติทำนองนี้แต่เป็นอย่างอื่นมาเพิ่มอีก บ่าวคนใดที่ทำอาหารพวกนั้นไล่ออกไปให้หมด ไร้ความสามารถสิ้นดี”

เฉียงฮุยรีบรับคำสั่งไปถ่ายทอดทันที

ทว่าขอละเว้นเรื่องที่ต้องไล่บ่าวในครัวออกเสียหน่อย เพราะไม่ว่านายท่านมาจวนตากอากาศกี่ปีจำต้องไล่คนครัวออกทุกที จนหาคนทำหน้านี้ในเมืองใกล้เคียงนี้แทบไม่ทันแล้ว สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือทำตามคำสั่งเจ้านายให้เร็วที่สุดด้วยทรัพยากรคนชุดเดิมนั่นแหละ

“ใครคือผู้ทำอาหารหม้อนี้!!”

บ่าวในครัวทั้งหมดเงยหน้าจากสิ่งที่กำลังขะมักเขม้นทำอยู่ทันที เสียงของพ่อบ้านที่อยู่ดีดีก็เรียกพวกนางในช่วงเวลาพักมาทำอาหารดังจนบางคนทำของในมือร่วงลงกระทบพื้นเกิดเสียงดังกว่า

สายตาทุกคนมุ่งรวมไปที่หม้อกับข้าวที่พ่อบ้านเฉียงฮุยชี้

นั่นคือหม้อขนมที่เชียนอี้ทำไว้เอาใจสหายในครัวนั่นเอง!

หรือว่านางจะถูกพ่อบ้านจับลงโทษที่นำวัตถุดิบของเจ้านายมาทำอาหารกันนะ แต่สิ่งที่นางรวบรวมมาล้วนเป็นเศษที่เหลือมิใช้วัตถุดิบที่ยังไม่ใช้นี่นา

น้ำเสียงที่ฟังเหมือนว่ากำลังจะต่อว่าหรืออย่างไรทำเอาบ่าวในครัวทุกคนมองตรงไปที่คนทำอย่างพร้อมเพรียง

ทุกคนล้วนส่งสายตาไปที่เชียนอี้อย่างไม่ได้นัดหมาย!!!

“เจ้าเป็นคนทำอาหารในหม้อนี้อย่างนั้นหรือ!?”

เชียนอี้ยิ้มจืดเจื่อนพยักหน้ายอมรับ ในใจคาดว่าตนอาจถูกไล่ออกในไม่ช้าเสียแล้ว

“ดี เช่นนั้นเจ้าทำกับข้าวอย่างอื่นแต่ให้คงรสชาติคล้ายอาหารในหม้อนี้มาอีกสองสามอย่างให้เร็วที่สุด!! ส่วนคนอื่นก็ช่วยนางทำมาด้วย อาหารอย่างอื่นนายท่านไม่ชอบทั้งสิ้น”

สิ้นคำทุกคนไม่เว้นแม้แต่เชียนอี้อ้าปากค้างตาโตกันหมด

ไฉนเรื่องกลายเป็นเช่นนี้ได้เล่า!

“ท่านพ่อบ้านหมายความว่าอย่างไร อาหารที่พวกข้าทำไปเมื่อครู่ไม่ถูกปากนายท่านเลยหรือ?!”

เสียงหนาของพี่สาวหัวโจกบ่าวในครัวเอ่ยถามนั่นเอง

“ก็ใช่น่ะสิ หากไม่อยากถูกไล่ออกกันหมดก็รีบช่วยแม่นางผู้นั้นทำอาหารออกมา!!! อย่าพูดให้มากความไป!”

ใครมีคำถามหรือความสงสัยในตอนนี้ต้องเก็บไปก่อนแล้ว

เชียนอี้ถูกเลื่อนขั้นจากบ่าวผู้ช่วยขึ้นมาเป็นหัวหน้าแม่ครัวชั่วคราวทันใด

นางใช้เวลาคิดราวครึ่งเค่อก็เริ่มออกปากสั่งให้สหายในครัวช่วยกันทำกับข้าวสองสามอย่างออกมา

เชียนอี้เลือกทำกับข้าวไม่ต่างจากที่สหายคนอื่นทำก่อนหน้าเลย แต่นางคิดแล้วว่านายท่านผู้นั้นชอบอาหารที่นางทำไว้สำหรับพี่สาวในครัวที่ชอบหวานมาก เชียนอี้จึงปรุงรสชาติอาหารทุกจานเป็นหวานนำและรสชาติเข้มข้นหมด เสร็จแล้วก็ส่งให้พ่อบ้านเฉียงฮุยอย่างเร็วไวพร้อมรอผลอย่างจดจ่อ

ผ่านไปราวสองเค่อพ่อบ้านเฉียงฮุยก็เดินกลับมาอีกคราพร้อมคำสั่งว่าให้ทำกับข้าวเพิ่มอีกชุดหนึ่ง

ทว่าก่อนเชียนอี้จะกลับไปทำตามคำสั่งนางหันมาสอบถามสิ่งที่อยากรู้ก่อน

“พ่อบ้านเจ้าคะ นายท่านมีคำพูดอื่นใดนอกจากอยากได้เพิ่มไหมเจ้าคะ?”

คิ้วที่คลายอย่างคนอารมณ์ดีของเฉียงฮุยกลับมาขมวดเล็กน้อยเพราะกำลังนึกย้อนไปยังเจ้านายที่ทานข้าวเมื่อครู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วส่ายหน้าทันใด

“ไม่นะ มีเพียงนายท่านดื่มน้ำชาระหว่างทานมากกว่าปกติเท่านั้น มีอันใดหรือ?”

เชียนอี้ส่ายหน้าและรีบขอตัวไปทำอาหารอีกชุดหนึ่งทันใด

ที่นางถามเพราะอยากรู้ว่าเจ้านายกินยากผู้นั้นชอบในรสชาติหวานเกินเช่นนั้นจริงอย่างที่คาดหรือไม่เท่านั้น เพราะกับข้าวเมื่อครู่หวานนำตามที่สั่งว่าให้ทำรสชาติเยี่ยงขนมหม้อนั้น แต่ฟังจากที่พ่อบ้านบอกแล้วเชียนอี้มีข้อสันนิษฐานใหม่ที่คาดว่าจะปรับใช้ในกับข้าวชุดใหม่ที่กำลังทำนี้

นางคิดว่าเจ้านายผู้นั้นอาจไม่ใช่คนทานหวานจัด เพราะการที่เขาดื่มชามากกว่าปกติจนพ่อบ้านสังเกตได้นั้นคงเพราะเกิดอาการเลี่ยนรสหวานนั่นเอง แต่ยังทานต่อไปไม่สั่งให้เอาเททิ้งเยี่ยงกับข้าวฝีมือพี่สาวคนครัวก่อนหน้าเพราะ เจ้านายผู้นั้นทานแล้วรู้รสชาติกว่าเป็นแน่

สรุปได้ว่า หากนางทำกับข้าวเพียงให้รสชาติเข้มข้นขึ้นกว่าเท่าตัว อาหารอันใดก็อาจถูกปากนายท่านทานยากผู้นั้นก็เป็นได้ จะเป็นอย่างที่นางคิดไหมเดาจากผลลัพธ์หลังเขาทานกับข้าวชุดใหม่นี้ก็รู้แล้ว...

เวลาผ่านไปสองเค่ออีกเช่นเคย ชามกับข้าวทั้งหมดก็กลับมาพร้อมกับความว่างเปล่า คราวนี้เชียนอี้มั่นใจแล้วว่าเจ้านายทานยากผู้นี้มิใช่คนชอบรสหวานจัด แต่เขาคือคนที่ชอบทานรสจัด หรืออีกเหตุผลหนึ่งก็คือ เขาอาจเพิ่งหายป่วยแล้วลิ้นรับรสชาติไม่ได้ก็เป็นได้

ชาติก่อนเชียนอี้เคยดูแลเด็กที่สุขภาพไม่แข็งแรง ดื่มยาต้มบ่อย ก็ต้องกินอาหารรสจัดบ่อยๆ แต่การทานเช่นนี้ก็ไม่ดีต่อสุขภาพมากเท่าไหร่ พอหยุดทานยาต้องกินรสชาติธรรมดาให้ชิน

“พ่อบ้านเจ้าคะ ข้าถามหน่อยเจ้าค่ะ ว่านายท่านเพิ่งหายป่วยหรือเจ้าคะ?”

เชียนอี้เอ่ยถามไม่ดังมาก แต่ท่าทางของพ่อบ้านเฉียงฮุยทำเอานางตกใจไปด้วยเลย

“อย่าได้พูดจากเลื่อนเปื้อน ป่วยอันใดกัน เจ้ามีหน้าที่อันใดก็ทำไปเถอะ!!!”

นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้ว นางยังถูกตำหนิอีกต่างหาก เพื่อให้ตนอยู่รอดจึงไม่คิดอยากรู้อยากเห็นอีก นางเข้าครัวมาพร้อมช่วยสหายบ่าวเก็บของในครัวต่อมา

“ได้ทำอาหารเพียงมื้อสองมื้อแล้วอย่าคิดว่าจะมาสั่งพวกข้าได้ตลอดไปนะ!”

เอาแล้วอย่างไร เชียนอี้เพิ่งมีสหายก็กลายเป็นศัตรูได้เร็วแท้...

สายตาของบ่าวในครัวส่วนใหญ่มองมาที่เชียนอี้อย่างอิจฉาทั้งนั้น

“ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าทำอันใดไม่เก่งเลย หากไม่ได้พวกพี่ช่วยก็คงไปไม่รอดเช่นกันเจ้าค่ะ”

นางเห็นมุมปากของพี่สาวหัวโจกแล้วรู้สึกหวั่นใจโดยพลัน

“เช่นนั้นก่อนมื้อเย็นนี้พวกข้าฝากเจ้าเก็บของให้เรียบร้อยหน่อยก็แล้วกัน ถึงเวลาแล้วพวกข้าจะมาช่วยเจ้าเตรียมอีก”

พูดจบก็พากันออกไปจากโรงครัวทิ้งความยุ่งเหยิงไว้ให้เชียนอี้คนเดียวทันที

หากนางมีทางเลือกก็คงไม่คิดว่าต้องยอมพวกเขารังแกหรอก ทว่าหากนางถูกคนในนี้เขม่นจนไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ อีกทางเลือกหนึ่งก็คือกลับตระกูลไปเป็นที่รองรับอารมณ์

ทำงานหนักหน่อยเช่นตอนนี้เชียนอี้ว่าดีกว่าเยอะ!

นางจะถือว่าช่วยพวกเขาคลายความเสียหน้าเมื่อครู่ก็แล้วกัน...

ทว่าตกเย็นมาเรื่องราวกลับใหญ่โตกว่าที่คิดเสียแล้ว ความอิจฉาของคนน่ากลัวกว่าที่คิด ก่อนเริ่มประกอบอาหารเย็นให้เจ้านาย เชียนอี้ถูกพ่อบ้านเรียกให้ไปพบอย่างไม่คาดคิด

ตอนนางเดินเข้าไปในเรือนทำงานของพ่อบ้านก็พบสองผู้มีพระคุณนั่งคุกเข่าหน้าเสียอยู่บนพื้น ความน่าจะเป็นหนึ่งจึงวาบขึ้นในหัวของเชียนอี้!

หรือว่า...

“จวนของเราไม่รับบ่าวที่ไม่รู้ที่มา เจ้าต้องรีบเก็บข้าวของและออกไปให้เร็วที่สุด!”

เฉียงฮุยเอ่ยเสียงเด็ดขาดทันที เขาโยนเงินถุงหนึ่งให้เชียนอี้อีกด้วย การที่นางถูกไล่ออกเช่นนี้ไม่น่าแปลกใจอันใดนัก ความจริงนางก็พอเข้าใจสถานการณ์ในจวนนี้หน่อยหนึ่งแล้วว่า จวนแห่งนี้ไม่ค่อยเปิดเผยสู่คนภายนอกเท่าไหร่ ไม่ว่าจะปฏิกิริยาแรกของลุงฉีและป้าหยางที่เอ่ยเช่นนี้เช่นกันตอนนางบอกขออยู่ชั่วคราว แล้วจะตอนที่เชียนอี้เอ่ยถึงนายท่านที่ถูกต้านทานทันที

นายท่านผู้นั้นมาพักที่จวนบนเขาในป่าลึกเช่นนี้แบบต้องการความเป็นส่วนตัวสูงมากแน่

เขาอาจมียศสูงส่งและอาจมาพักที่นี่ด้วยจุดประสงค์อันเป็นความลับ

นางผู้ไร้ที่มาถูกขับออกทันทีก็มิได้แปลกอันใด แต่เพื่อชะตากรรมใหม่เชียนอี้ก็ไม่คิดยอมแพ้ง่ายๆเช่นกัน

“ข้าจำอดีตไม่ได้มิได้มีเจตนาไม่ดีเลย แต่เมื่อทางจวนไม่ต้อนรับข้าก็ไปก็ได้เจ้าค่ะ แต่ขอให้ท่านอย่าได้ลงโทษลุงฉีและป้าหยางเลยเจ้าคะ?”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

“เกี่ยวสิเจ้าคะ หากผู้มีพระคุณของข้าลำบากเพราะข้า จะไม่เกี่ยวได้อย่างไร ...หากข้าน้อยจะขอทำมื้ออาหารเย็นให้เจ้านายแลกกับไม่ลงโทษพวกเขาจะได้หรือไม่เจ้าคะ?”

นางรู้ว่าพ่อบ้านย่อมหาแม่ครัวคนใหม่มาทำอาหารให้เจ้านายสุดกินยากไม่ได้หรอก เขาย่อมต้องลังเลในข้อเสนอของนางแน่!

อย่างน้อยก็เป็นพรุ่งนี้นั่นแหละกว่าจะได้แม่ครัวชุดใหม่มา

“หรือหากท่านพ่อบ้านกลัวว่าข้าจะเป็นโจรร้ายวางยาท่านก็เชิญตรวจสอบพิษในอาหารก่อนนำไปให้นายท่านได้นะเจ้าคะ ข้าต้องการทำเพื่อช่วยผู้มีพระคุณเท่านั้น...”

ความเงียบตอนนี้ช่างบีบหัวใจคนรอสิ้นดี เชียนอี้นั่งนิ่งมือก็ลูบหลังป้าหยางที่หน้าซีดมากไปพลาง

“เอาเป็นว่ามื้อเย็นนี้เจ้าทำเป็นมื้อสุดท้าย แล้วก็รีบจากไปก็แล้วกัน ข้าจะให้คนไปส่งเจ้าที่เมืองข้างเคียง”

“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”

หลังจากนั้นนางก็ลงมือทำอาหารมื้อสุดท้ายในจวนให้เจ้านายทานยากสุดความสามารถทันที พอเข้ายามเย็นก็ถูกคนของจวนพาลงเขาไป ทางออกน่าสับสนมากหากคนไม่รู้ทางเข้าไปย่อมหลงแน่นอน

ก่อนคนของจวนลับนั่นกลับ เชียนอี้ก็ไม่ลืมขอบคุณเขาที่มาส่งอย่างคนอัชฌาสัยดี

“พี่ชายกลับดีดีนะเจ้าคะ ข้าว่าจะพักที่โรงเตี๊ยมที่นี่แหละ แล้วไว้โอกาสหน้าเจอกันเจ้าค่ะ”

โอกาสหน้าที่ว่าเชียนอี้คิดว่าอีกไม่กี่ชั่วยามนี่ล่ะ เชื่อนางเถอะ!

กลางดึกวันเดียวกันนั้นเอง หน้าห้องในโรงเตี๊ยมที่เชียนอี้นอนหลับอยู่ก็มีเสียงคุ้นเคยที่เพิ่งจากกันไม่นานมาเคาะเรียก

“แม่นางเฟย ตื่นก่อนข้ามีเรื่องรบกวนเจ้าเร่งด่วน!!!”

คนของจวนบนเขาในป่าลึกที่เพิ่งมาส่งเชียนอี้เมื่อเย็นมาเคาะประตูห้องพักนาง ตอนนี้เข้าปลายยามซวี เชียนอี้หลับไปได้หนึ่งตื่นพอให้คลายความเหนื่อยล้าเท่านั้น

แผนการดิ้นในโชคชะตาของนางก็สำเร็จผล!

“ว่าอย่างไรหรือ พี่ชายมาหาข้าด้วยเหตุอันใดกัน?”

ถามไปทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ ใบหน้าของเชียนอี้เต็มไปด้วยความสงสัยอย่างแนบเนียน

“พ่อบ้านเฉียงให้มาตามเจ้ากลับไปทำงานเร่งด่วนน่ะ รีบเก็บของรีบตามข้าไปเถอะ!”

เป็นไปตามแผนที่เชียนอี้คิดไว้ นางทำให้เจ้านายผู้นั้นขาดแม่ครัวที่รู้ใจเขาไม่ได้แล้ว

นางมิได้วางยาหรืออย่างใดหรอก เชียนอี้เพียงทำอาหารมื้อเย็นที่อร่อยที่สุดในชีวิตไว้ และจุดสำคัญคืออาหารพวกนั้นต้องเป็นอาหารที่ย่อยเร็วทำให้กินแล้วเวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วยามเขาก็หิวแล้ว

จะกินมื้อดึกหน่อยกับข้าวฝีมือนางก็หมดหม้อ เพราะนางทำไว้พอดี แม่ครัวชุดเก่าทำกับข้าวไปก็ไม่ถูกปาก แม่ครัวชุดใหม่ก็ยังไม่มา เท่านี้หากไม่เรียกเชียนอี้กลับไปแล้วพ่อบ้านจะทำอย่างไรเล่า

บ่าวที่มาส่งนางลงเขาก็รู้ที่พักของนางแล้วเพียงรอเวลาเท่านั้น

ทว่าการกลับไปครานี้มีสิ่งหนึ่งที่เจ้าของแผนการคาดไม่ถึง และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ...